Naarden (Bussum) – Utrecht

1 mei 2013                                                                                                                                              Naarden-Bussum – Loenen aan de Vecht

We verlaten Naarden aan de westzijde langs de Batterijen van de Karnemelksloot, een keersluis die moest voorkomen dat water, waarmee het land onder water werd gezet, wegstroomde tijdens een oorlog.                                                                                                       We betreden het avontuurlijke laarzenpad aan de zuidzijde van het Naardermeer. De afgelopen weken is er weinig neerslag gevallen zodat het pad relatief droog is. Andere dagen sop je hier tot je enkels door het veen. Na het bos lopen we de natte weilanden van de Hilversumse Bovenmeent in. Natuurmonumenten houdt het waterpeil in deze polder kunstmatig hoog om te voorkomen dat er water wegstroomt uit het Naardermeer. De polder is rijk aan vogels. In grote getale spotten we de grauwe gans, knobbelzwanen, een enkele aalscholver, meeuwen, eenden en weidevogels, zoals kievieten. We zien waterhoentjes en zwanen broeden en eenden waakzaam met hun kroost zwemmen op zoek naar voedsel. Het gras wordt kort gehouden door de Gallaway runderen. Natuurmonumenten heeft de landen rondom het meer opgekocht en vernat.  Hierdoor zijn kleine meertjes, moerassen, rietlanden, bosjes en natte graslanden ontstaan, aantrekkelijk voor flora en fauna. We zien twee lepelaars foerageren.  Als we de Vecht bereiken lopen we rond Fort Uitermeer. Het geconsolideerde fort is gesloten. Het pad volgt de oostelijke oever van  de Vecht. Bij Hinderdam gaat het pad over in het Googpad, dat loopt langs de Ankeveense plassen, welke ontstaan zijn door turfwinning. In de Middeleeuwen werd hier turf gewonnen, brandstof voor de kachels en fornuizen. De turf werd gedroogd op smalle legakkers, die door afkalving door golven verdwenen in het water. Alleen de brede legakkers zijn nog te zien in het landschap. De plassen zijn als natuurgebied beschermd en beperkt toegankelijk, maar de natuur is door mensenhanden gemaakt (cultuurlandschap). In de 20e eeuw is de Spiegelplas uitgediept door zandwinning.  We naderen Nederhorst den Berg. De spieren zijn stram, we hebben de laatste maanden te weinig gelopen,  te korte afstanden. We moeten nog bijna 8 kilometer, twee uur. Eigenlijk teveel van het goede, maar we hebben geboekt in de Fort De Spion. Bij AH kopen we wijn voor ‘s avonds en sap voor onderweg. We stappen stug door, blik op oneindig. Het pad volgt de Vecht door Vreeland en Loenen aan de Vecht. Links en rechts vergapen we ons aan de mooie huizen, soms modern, soms prachtig gerestaureerde boerderijen of oude patriciërshuizen.

Dodelijk vermoeid bereiken we Fort De Spion. Uitgeput ploffen we neer in de stoelen die staan voor de Remise,  de ruimte in het Fort waar we vannacht slapen.  De immens dikke stenen muren zijn gekalkt. Bomvrij. De deur staat open. Aan de sleutel hangt een bordje ‘verhuurd’.  De beheerder, Martijn, meldt zich. Hij geeft ons een glaasje witte wijn, vertelt de huisregels en geeft enkele tips. In de zon, die langzaam ondergaat, genieten we van de rust. Na een uurtje besluiten we, voordat we helemaal inkakken, een hapje te gaan eten in ‘Het Drechthuis’, gelegen aan de Vecht. Eénmaal terug in onze bunker, vallen we nog vóór 10 uur in slaap. De bedden liggen heerlijk en de klamboe houdt de muggen op afstand. Het is ook minder koud dan gedacht.

2 mei 2013                                                                                                                                               Loenen aan de Vecht – Utrecht

Verkwikt en vrij van spierpijn gaan we op stap. We zoeken de Mennistenhemel langs de Vecht op, die we volgen tot Weeresteijn. Mennisten waren rijke kooplieden, volgelingen van Menno Simonsz, de voorlopers van wat later doopsgezinden heet. Ze lieten prachtige huizen langs de Vecht bouwen. Je waande je in de hemel.

De Vecht wordt gebaggerd. Het oogt tamelijk primitief met een dragline op een ponton. Later zie ik bij toeval het verslag van de themadag Baggernet (05-06-2013), over het schoonmaken en baggeren van de Vecht. In het verslag van die dag wordt gesproken van de Çhampions league Baggeren’. Op mij, als doorgewinterde Rotterdam, jarenlang betrokken bij baggerwerken in de Rotterdamse haven maakte het meer de indruk van de ‘Jupiler league’. Maar een mens kan zich vergissen.  We lopen door Nieuwersluis, het gevang voor stoute militairen. Achter de penitentiaire inrichtingen met fraai gerestaureerde gevels met afbeeldingen van leeuwen en schilden, staan 2 moderne gevangenissen.  Aan de overzijde ligt het leuke dorpje Breukelen. Langs de begraafplaats lopen we naar  het Waterleidingkanaal. Amsterdam wint hier haar drinkwater. Aan de overzijde van het kanaal zien we de oprukkende welvaart, een slordige verzameling fantasieloze vakantiehuizen en jachthavens. De koffie is, door het kanaal, onbereikbaar. Pas in Maarssen bij De Dorpsgek kunnen we ons laven aan drank en eten. Bij het voormalige Fort Veenderij zien we in het natuurreservaat, met de gelijkluidende naam, twee broedende ooievaars. Vanaf het stoomgemaal lopen we gelijk op met het Utrechtpad. Trots markeren de grootste en kleinste molen van de Provincie Utrecht het punt waar de paden samenvallen. Een feest van herkenning. Opnieuw zien we Doorneburgh en Goudesteijn, gebouwd door kooplieden uit Amsterdam in de 17e en 18e eeuw.

Het is voorjaar, de bomen bloeien, de korte overweldigende bloei van de magnolia’s, appel- en perenbomen, het groot hoefblad langs de waterkanten, in het bos de bosanemonen en het speenkruid, de dotterbloemen langs de sloten en in grote getale de paardenbloemen en ooievaarsbekken in de graslanden.

Na het broodje bal zijn we het zat. De spieren spelen op. Na Oud Zuilen stoppen we en gaan we naar huis, met de bus en de trein.

25 mei 2013                                                                                                                                              Utrecht

Met enige moeite vinden we het eindpunt van de laatste etappe. We stappen te vroeg uit de bus. We volgen stroomafwaarts de Vecht, naar de toegang over de Vecht naar Overvecht Noord. We vergapen ons aan de woonboten met puta’s. Auto’s rijden af en aan. Het is half twaalf, zaterdagmorgen.

Als we de route hebben opgepikt maken we kennis met de postzegelnatuur rond Utrecht. Fort Klop is een kleine enclave in de stad. Later lopen we door nog een enclave, Blauwkapel. De uitbater van Fort Klop, je kan er nl. eten, drinken, slapen, kamperen, vergaderen en feesten, hanteert de slogan ’het mooiste eiland op het vasteland’. Vandaag als de zon schijnt, kan dit niet worden tegengesproken. Op het fraai gelegen terras drinken we koffie en muntthee en genieten van de voorbereidingen van een huwelijksfeest. De gasten arriveren één voor één, beladen met muziekinstrumenten en slaapzakken. Bruid en bruidegom zijn geen alledaagse types. Ze poseren ongedwongen voor de huwelijks-rapportage.

Over de Klopdijk, die door de woonwijk Overvecht loopt, verlaten we de stad en bereiken het natuurreservaat De polder de Gagel. Aan de ingang staat Fort Gagel, dat verbouwd wordt tot natuureducatie- en outdoorcentrum, met horeca. Het natuurreservaat is wat je zou kunnen noemen zelfbouwnatuur. Het pad is keurig gemaaid, het bos aangeharkt. Zelf leggen we de natuur vast op de digitale plaat. We fotograferen en determineren alle bloeiende planten die we tegenkomen. Links en rechts water met rietlanden, natte weilanden en bos. In het bos speeltoestellen voor de avontuurlijk ingestelde Utrechtenaar. Aan het eind lopen we de Kooidijk op, met aan weerszijden graslanden, met schapen en lammetjes, totdat we het fietspad Het Kikkerpad bereiken, dat loopt naar Fort de Kikker.

Na de afslag bij Fort de Kikker slingeren we door, over en onder de harde spoor- en weginfrastructuur aan deze zijde van Utrecht. We passeren de enclave Blauwkapel, met het gelijknamige Fort en de oogverblindende, pittoreske Oecumenische onderwegkerk Blauwkapel (15e eeuw). In de kerk worden voorbereidingen getroffen voor een trouwerij. De tweede vandaag.

Na enige tijd staan we voor het Fort Voordorp, waaraan ik bijzondere herinneringen bewaar, geslaagde en minder geslaagde conferenties. We lopen verder richting Veemarkt, door de Berenkuil, park Voorveldse polder, langs de stadscamping, naar de Biltstraat, waar we op de bus stappen naar het centrum. We borrelen en eten in het trendy café Stan & Co, dat ooit één van onze favoriete, oud bruine kroegen (De Colonie) was. Een plek om te kijken en gezien te worden. De prijzen zijn hoger, de porties kleiner en de clientèle jonger. We zitten zalig op een skai bankje, met goed zicht op de gasten, zodat we ons geen moment vervelen. Met trein en bus reizen we ontspannen, lezend en slapend, naar huis voor een avondje crimes, met een vleugje Champions League  voetbal.

17 augustus 2013                                                                                                                                  Utrecht – Nieuwegein

We parkeren de auto bij McDonalds. We zijn aan de lijn. An volgt het soepdieet, ik Weight Watch. Na een bezoek aan het toilet van McDonalds, gaan we met lijn 47 naar Utrecht CS. De bus rijdt één keer per uur en is net weg als wij geparkeerd hebben. Op CS stappen we over op lijn 52, die ons naar De Berenkuil, de camping van Utrecht, brengt. Na enig zoeken vinden we de route, langs het water, verscholen in het groen en lopen we Utrecht in. Het is een leuke route met verassende passages onder- en langs wegen. We lopen door het park en buigen af in een rechte lijn naar het zuid-oosten onder de rondweg van Utrecht en RW A27 door, langs het Rietveld huis (dat alleen op afspraak te bezoeken is; buitenlanders druipen teleurgesteld en niet begrijpend af), naar Amelisweerd, langs fort Rhijnauwen, dat hermetisch gesloten is. Op een bord wordt vermeld wanneer er excursies in en rond het fort zijn en 14 oktober lijkt een optie, reserveren en noteren in de agenda, tezamen met het Rietveld huis. In de verte ligt het universitair terrein, de Uithof. Vrolijk gekleurde gebouwen pimpen het uitzicht op.

We steken de Kromme Rijn over bij Stayokay, waar op deze mooie zomerse dag een huwelijk in de open lucht wordt voltrokken. We volgen kort de rivier, waarop gekanood en waarin gezwommen wordt.

We buigen af naar het zuiden en passeren de spaghetti van wegen en sporen, met daar tussen huizen en fruitverkoop in kleine stalletjes langs de weg, op weg naar fort Vechten. Dit fort is eveneens hermetisch afgesloten. Het is vandaag het toneel van een danceparty dat de jongeren, gekleed in spijkerbroek en wit T-shirt, op de fiets, lopend lokt uit de stad. Op de tonen van de DJ lopen we om het fort heen.

We naderen McDonalds. Het laatste stuk is niet opwindend. An is blij als ze de auto ziet, ze voelt haar rug, die uitstraalt naar haar benen en voeten. Ze heeft pijn.

Utrecht Laaggraven – Schalkwijk