DAG 53, 31 maart 2022
We verruilen El Bosque voor Cordoba vandaag. Als we net op zijn valt de stroom uit, niet alleen in ons appartement, maar in het hele oude centrum, vertelt Paco, onze verhuurder ons. Na een goed half uurtje floept het licht weer aan en gaan we aan de slag. An verzucht dat ze in haar ‘vanderhoektijd’ de door haar verhuurde appartementen graag zo, opgeruimd en schoon voor het oog, zag. De reis verloopt, op één heftige regenbui na, gladjes. We zijn vroeg in het hotel, waar An eindelijk, na 8 dagen van niet douchen, geniet van het warme stromende water op haar lijf. Hans heeft wel elke dag (lauw) gedoucht. Met de bus rijden we naar de stad. Google Maps vermeldt een Desigual shop, op nog geen 150 meter vanaf de bushalte. Hoe groot is dan ook de teleurstelling als de winkel ter ziele blijkt te zijn. Een flashback van Rotterdam en Den Haag. In El Corte Ingles treffen we nog een teleurstellende, kleine dependance aan, maar die kan niet voldoende troost bieden. We nemen de bus terug richting hotel en stappen onderweg uit met de gedachte wat te kunnen eten. In het restaurant waar we binnen stappen wordt ons op onvriendelijke manier duidelijk gemaakt dat we niet welkom zijn, dat we na 8 uur terug kunnen komen. Een wijntje kan er nog net af, maar dan worden we echt de deur uitgekeken.
DAG 54, 1 April 2022
Van de week lazen we op NU.nl dat er vrijdag 5 tot 10 cm sneeuw zou gaan vallen. Haal de sleetjes maar uit het vet. Vrijdag, vrijdag dachten wij, is dat niet 1 april! Sneeuw? Dat moet toch een 1 april grap zijn! We bekeken de diverse weersites en die voorspelden allemaal sneeuw! Zo’n goed gecoördineerde 1 april grap, lijkt onhaalbaar. Maart roert zijn staart, April doet wat hij wil, we kennen ze allemaal. Nu zullen jullie je afvragen hoe het in Córdoba is. De zon schijnt volop. De temperatuur ligt boven de 20 graden C. Dat is genieten, zullen jullie nu denken, maar niets is minder waar. De gordijnen van onze hotelkamer zitten potdicht. Het felle licht kunnen we even niet aan. We zijn allebei hartstikke gammel. Wij hebben in de ‘kalknacht’ onze badkamer bekalkt.
DAG 55, 2 april 2022
Na een goede dag- en nachtrust komen we wat op krachten bij het ontbijt. Onze magen zijn leeg en ons lichaam vraagt om suiker. Toast met wat kaas en jam, wat fruit en kamillethee, de verse jus d’orange slaan we af. We verzamelen moed en rijden met bus 13 naar de oude stad van Córdoba naar de Moskee/Kathedraal. De Jodenwijk is fantastisch. Smalle steegjes, romantische doorkijkjes, schattige patio’s, in één woord ‘prachtig’.
DAG 56, 3 april 2022
Onze volgende stop ligt dichtbij, iets meer dan een uurtje rijden. Tijd genoeg dus om nog een bezoek te brengen aan het Palacio de Viana, de patio’s, in de oude stad. Na het ontbijt laden we onze spullen weer in de auto en gaan met de bus naar de stad. We zijn nog steeds niet echt opgeknapt van onze voedselvergiftiging. De zon schijnt, maar dat is schijn, het is knap koud. In de stad heerst een zondagsrust, de winkels zijn gesloten, de kerken zijn open, de Heilige Mis wordt opgedragen, de terrasjes zijn overvol, de locals flaneren in grote getale. Vanaf de eindhalte van de bus dwalen we door de oude stad in de richting van het Palacio de Viana.
DAG 57, 4 april 2022
Het thema van vandaag is geel, gele bloemen. Geel is de kleur van optimisme, licht en inzicht. Het leed is nog niet helemaal geleden. Wat kan zo’n voedselvergiftiging je in de greep houden. Gelukkig gaat het vandaag weer iets beter. Na een dromerige nacht staan we op ons gemak op, ontbijten met crackers en rijden naar Baena, waar we boodschappen doen bij de Lidl. Net alsof je thuis bent, we kunnen er zelfs onze goudmerk koffie krijgen.
DAG 58, 5 april 2022
Buiten is het wit. Witte soep zoals Hans dat noemt. We zitten dus in de wolken. Het is nat buiten, het regent onafgebroken. Binnen is het droog en warm. Dat wordt geen wandeling vandaag. Je ziet geen hand voor ogen. Te gevaarlijk om langs de weg te lopen. We blijven dus lekker binnen en werken onze teken- en dagboeken bij. De trips voor de komende dagen zijn voorbereid. Zelfs de terugreis, op ons gemak, staat al grotendeels in de steigers. Dit is de 2e verregende dag, maar gelukkig zijn de voorspellingen optimistisch. Morgen dan maar weer op pad, we hopen dan op een wandeling in de kloof en wellicht naar de vleermuizengrot. We gaan het zien. Enne … An heeft vandaag haar grote wens in vervulling zien, ze heeft een wasmachine ontdekt, 1 uur en 9 minuten, 1000 toeren centrifugeren en nu is ons appartement omgetoverd in een drooghok, tot groot ongenoegen van Hans, want nu is het niet gezellig.
DAG 59, 6 april 2022
Als we vanmorgen de gordijnen openschuiven is het droog. In het dal hangen de wolken, maar de bergen in het oosten zijn zichtbaar, totdat we vertrekken, dan is het weer ‘witte soep’. Op het programma voor vandaag staat Cañón Río Baílón, een lus door en boven langs de kloof, gevormd door de Rio Baílón. We komen geen wandelaar tegen, drie mensen zien we teleurgesteld afhaken bij de eerste de beste oversteek van de Rio Baílón. Wij, bikkels, zetten door. Tot 5 keer toe moeten we, met gevaar voor eigen leven, de sterk stromende, door de regen van de afgelopen dagen, gezwollen Río Baílón oversteken. Door de modder is het pad spekglad en Hans maakt nog een pijnlijke smak. Hoog boven ons wacht een gier op ons einde, maar we zetten door. We missen het bordje met de afslag richting Zucheros en raken steeds verder van huis, hoger de bergen in. We keren om en zien het bordje, dat alleen vanaf deze kant te zien is. Gelukkig, want het miezert inmiddels. We krijgen het koud als we onze boterham staande, schuilend onder een boom opeten. Het laatste stuk naar Zucheros is over de weg.
DAG 60, 7 april 2022
Vanmorgen, als we opstaan, schijnt de zon heerlijk op ons balkon, eindelijk. We rijden naar El Torcal, een goed uurtje rijden over de mooie snelweg richting Malaga en de laatste kilometers over smalle, steile wegen met veel, heel veel scherpe bochten. Het natuurpark El Torcal is een klassieker volgens enkele van onze volgers, die het park niet alleen kennen, maar het ons ook hebben aangeraden, en terecht. We maken een prachtige wandeling langs de fascinerende rotsformaties. Het pad gaat op en neer. Je moet goed uitkijken waar je je voeten zet, de keien zijn spekglad en daartussen veel modder en plassen. Het heeft hier de afgelopen week flink geregend vertelt een Belgische dame ons.
DAG 61, 8 april 2022
Vandaag een lange dag. Om 11 uur rijden we weg van ons basiskamp, om half 1 zijn we in Granada en lopen we het Alhambra in, 8 uur later staan we weer buiten en om kwart voor 10 zijn we weer terug op ons basiskamp.
DAG 62, 9 april 2022
De één noemt het een mislukte dag, de ander noemt het een ontspannen dag. De zon schijnt onafgebroken, de temperatuur is bijzonder aangenaam. Op ons terras drinken we een pot koffie leeg voordat we naar Baena rijden voor wat boodschappen. Na de lunch gaan we op pad. De één bedoelt een fikse bergtippel van ruim 4 uur, de ander dacht een wandeling van een uurtje. We beginnen met de fikse bergtippel, maar kunnen het pad niet vinden.
DAG 63, 10 april 2022
Palmzondag, het feest van de blijde intocht van Jezus van Nazareth in de stad Jeruzalem. De weg waarop hij Jeruzalem binnen reed was geplaveid met palmtakken. In Luque vertrekt Jezus, gezeten op een ezel, bij Hospital Ntro. Padre Jésus Nazareno, gedragen door mannen en vrouwen, gekleed in gebroken witte habijten met olijfkleurige ceintuur. De priester, slecht ter been, geeft iedereen met een palmtak de zegen en geeft het sein voor vertrek. Voor de stoet lopen jonge, als Romeinse soldaten verkleedde kinderen te trommelen. Achter de stoet de leden van het broederschap, herkenbaar aan de zegel die aan een ketting om hun nek hangt, met palmtakken (olijftakken). Hier achter de fanfare van Luque. Het is een vrolijke boel. Het dorp is uitgelopen en de straat is afgezet. Met een slinger wordt Jezus door de stad gedragen, bekeken vanaf de balkons en vanuit de portieken van de huizen.
DAG 64, 11 april 2022
Vandaag een laatste rondje Parque de las Sierras Subbéticas. Met de auto rijden we naar het Centro de visitantes Santa Rita, waar de enthousiaste ranger Antonio ons wegwijs maakt. Hij spreekt geen woord Engels en ook de tentoonstelling in het bezoekerscentrum is alleen in het Spaans, jammer hoor. Het pad wijst zich vanzelf, links af voor de sendero en rechtsaf naar de Mirador da Cabrera, beschreven als een middelzware wandeling, heen en weer zo’n 2 uur.
