Wadi al Mujib – Mount Nebo – Madaba

Wadi Al Mujib – Mount Nebo – Madaba                                                                          30 oktober 2019

Via de Dead Sea Highway rijden we naar het zuiden voor een hike in de spectaculaire Wadi-al-Mujib, ook wel de Grand Canyon van Jordanië genoemd, een reusachtige kloof die op sommige plekken meer dan 1 km diep en 3,5 km breed is.

Als we aankomen bij het bezoekerscentrum wacht ons echter een teleurstelling. Vanwege gevaar voor vloedgolven is de kloof nu al voor publiek gesloten, en niet zoals onze reisgids vermeldt per 1 november. Ze nemen blijkbaar geen enkel risico. Vanaf de Mujib Bridge krijgen we nog een klein beetje een indruk van wat we gemist hebben.

We rijden terug en nemen de afslag naar Madaba. We stijgen flink, van ongeveer -400 m naar +750 m in Madaba.

De weg slingert door de bergen met fraaie uitzichtpunten maar geen benzinepompen, die vinden we pas als we Madaba inrijden. Opgelucht gooien we de tank vol en betalen ongeveer € 0,85 per liter. We rijden door naar Mount Nebo, de top van de Pisga, die tegenover Jericho ligt … en de Here zeide tot hem: dit is het land dat ik Abraham, Isaäk en Jacob onder ede beloofd heb met de woorden ‘aan uw nageslacht zal ik het geven. Ik heb het u met uw ogen laten zien, maar gij zult daarheen niet overtrekken’. Toen stierf Mozes, in het land Moab. Vanaf de Basiliek hebben we een prachtig uitzicht over in het westen gelegen Beloofde Land, de Jordaanvallei met de oude stad Jericho, Jeruzalem en Bethlehem, op de hellingen van de heuvels en de 1200 meter lager gelegen Dode Zee. Hier strandde Moses dus. Nog één keer sloeg hij met zijn staf en toverde water tevoorschijn. De oase zie je vanaf Nebo liggen, met daarvoor een Bedoeïenen tentenkamp, als schril contrast.

De gerestaureerde Basiliek is van binnen prachtig, mooie materialen zijn gebruikt. Het land is eigendom van de Orde van Franciscanen. In de jaren 30 van de vorige eeuw kochten zij dit land en begonnen zijn met de opgravingen van de resten van de oude Basiliek en Klooster uit de 6e eeuw.

Voor de Basiliek staat een bronzen kruis met slang, een oogstrelend Italiaans ontwerp. Als je hier rond loopt, wordt je ondergedompeld in de kerkgeschiedenis. Een geschiedenis die heel veel mensen in hun leven hebben meegekregen. Kijk je uit over de Dode Zee, dan zie je aan de overkant het land liggen waarvoor je het dorre, verdroogde land achter je graag zou willen verruilen. Maar hoe te bereiken? Links en rechts Arabische koningen die zich bedreigd voelden door Moses en zijn volk. Die spanning hangt nog in de lucht. Langs de Dode Zee zijn verschillende controleposten met zwaar bewapende soldaten. De Arabieren, de gidsen, spreken van bezet gebied. Toeristen, Engelstalig, spreken van Israël. Subtiele verschillen, maar grote tegenstellingen. Onoverbrugbaar lijkt het. Alhoewel er ruimte genoeg is om in harmonie naast elkaar te leven. We steken nog een kaarsje aan en rijden terug naar Madaba, waar we in het Pilgrims House, onderdeel van de Grieks-orthodoxe kerk van St George, voor 2 nachten een kamer hebben geboekt.

De kamer doet ons sterk denken aan de kamers op onze camino naar Santiago de Compostela, vorig jaar. Als we de mail checken blijkt dat de film die Hans maakte over onze laatste 800 km naar Santiago, door het Jacobsgenootschap in Utrecht is genomineerd tot 1 van de 6 films die ze op 7 februari 2020 willen vertonen en bediscussiëren op een speciale bijeenkomst. Is dit toeval? We merken dat we een stuk hoger zitten dan gisteren, het scheelt bijna 10 graden in temperatuur. Het is koud. Net 20 graden Celsius. Truien en lange broeken komen uit de koffer. De avond is gevallen, buiten klinkt het avondgebed.

Madaba                                                                                                                                           31 oktober 2019

In een tour van 2 km doen we de hele geschiedenis van het Midden Oosten. Het lijkt een heuse puzzeltocht, de mozaïeken hebben veel weg van puzzels van 1000 of 2000 stukjes. We beginnen in de Grieks-orthodoxe kerk St. George.

In de kerk een beschadigd mozaïek van de Byzantijnse wereld, met als middelpunt Jeruzalem. Het is de oudst bewaard gebleven kaart van Palestina en de schaal is verbluffend nauwkeurig. Tijdens de Heilige Mis worden de klaar liggende tapijten uitgerold en de banken op hun plaats gezet. De aanbidding van de Heilige Madonna en haar zoon Jezus Christus kan dan beginnen. De gelovigen knielen en kussen de beeltenissen, ook laten ze briefjes en zelfs sieraden achter. In het informatiecentrum bekijken we de korte, instructieve promotiefilm over Madaba, gesproken in het Arabisch, Engels ondertiteld. Er wordt echter zo snel gesproken, dat we de ondertiteling nauwelijks kunnen volgen. Bij het informatiecentrum vinden we ook de kaart van Madaba, waar het meisje achter de receptie vanmorgen naar verwees, toen we haar een kaart van de stad vroegen. Buiten staan de bussen die ladingen toeristen aanvoeren, die in een rap tempo door gidsen door de stad geleid worden. Was het bij St George druk, op alle andere plaatsen die we daarna bezoeken zien we slechts een enkele toerist. Madaba heeft 2 archeologische parken, ingeklemd in de stad, die pas in de 2e helft van de vorige eeuw is ontwikkeld. Op oude foto’s zie je de St. George staan op een kale vlakte met door muurtjes omheind braak land.

In het oudste park met de Virgin Mary Church en de kerk van Elia zien we prachtig het Machaerus mozaïek, waaronder één van een vertoornde, halfnaakte Afrodite die Eros een aframmeling geeft. In de naastgelegen mozaïekschool kun je je de kunst van het mozaïeken eigen maken. We kijken toe hoe een drietal de stukjes in elkaar puzzelen.

Het 2e park is een in de 8e eeuw afgebrand paleis, toen privé bezit. De mozaïeken worden door de bewaker met een plantenspuit natgemaakt, waardoor ze als het ware heel mooi oplichten. Na heel wat mozaïeken en overkapte resten van vervlogen tijden belanden we in de Latijnse kerk van St. John The Baptist.

We nemen een kijkje in de tunnels onder de kerk, zitten in een tent en beklimmen de smalle toren met de 4 klokken. Vanaf het smalle bordes hebben we een panoramisch uitzicht over Madaba. De tour zit erop, we slenteren nog wat door de stad, kopen een souvenir voor ons ‘kabinet der grensverleggers’ en drinken ‘vers’ mangosap uit een pak. Terug in het Pilgrims House valt An bij het middaggebed in een diepe slaap, om pas na dik twee uur weer wakker te worden. In een nabijgelegen restaurant wordt ons avondeten opgediend op een grote plastic zak en zonder bestek.

Op ons verzoek krijgen we een gebaksvorkje en daarmee moeten we ons maar zien te redden. Na de maaltijd worden de borden weggehaald, de rest wordt opgevouwen in het plastic en verdwijnt in de vuilnisbak.