Parijs, dag 11 t/m 20

20 oktober 2022, dag 11

Op donderdag- en zondagmorgen is de Marche Victor Hugo in Montrouge geopend. ‘s Ochtends vroeg worden de kramen ingericht en rond een uur of 1 weer uitgeruimd. In de hal wordt vis, vleeswaren, groente, fruit en kaas verkocht. Buiten, achter de hal, zijn kramen met kleding, sieraden, potten, pannen en wat al niet meer. Wij kopen gekookte bietjes, witlof, aardappelen, meloen, vlees, worst, paté, ham en kaasjes.

De prijzen liegen er niet om, in Parijs is de gulden zeker geen daalder waard op de markt. We raken al goed ingeburgerd. Hier zie je niet zoveel winkelleegstand als bij ons. De Fransman koopt zijn brood bij de plaatselijke bakker, zijn vlees bij de plaatselijke slager en zijn groente en fruit bij de plaatselijke groenteboer. De overige boodschappen koopt hij bij de plaatselijke supermarkten. Na de lunch nemen we de metro naar Cimetière du Père-Lachaise, op zoek naar Edith Piaf, Frédéric Chopin en natuurlijk Jim Morrison.

Het meeste indruk maken toch de gedenkbeelden aan de Jodenvervolging in de 2e Wereldoorlog. Mooie, treffende beeldengroepen.

Als we naar de uitgang lopen zijn we er stil van. Eénmaal buiten het Père-Lachaise duiken we een terrasje op voor een wijntje. Thuis gaat Hans aan de slag met de bietjes, de aardappelen en het vlees. Wellicht niet echt Frans, maar het smaakt ons voortreffelijk. Hopelijk is het morgen net zo’n stralende dag als vandaag en kunnen we een mooie wandeling maken, of anders duiken we gewoon één van de tientallen musea hier wel in. We gaan het zien.

21 oktober 2022, dag 12

We schrijven het jaar 1871, om precies te zijn 18 maart 1871. De commune van Parijs was aan het bewind, ze regeerden 72 dagen. Op 28 mei 1871 sloeg het Franse regeringsleger de revolutie bloedig neer in één week, de Semaine Sanglante. Aan de kant van de revolutionairen vielen 30.000 slachtoffers en 40.000 man werden gevangen genomen, die pas in 1879 collectief amnestie kregen. Om te vertellen wat er aan vooraf ging en daarop volgde voert hier te ver. Het centrum van deze opstand was Butte-Aux-Cailles, een arbeiderswijk eind 19e eeuw. Op de Place de la Commune vonden in 1871 hevige straatgevechten plaats. Vandaag de dag is Butte-Aux-Cailles een ‘dorp’ op een heuvel met stille straten, lommerrijke pleinen en knusse cafés en bistro’s. Niets doet nog denken aan deze zwarte bladzijde in de Franse geschiedenis. De wijk is erg in trek bij de yuppen en de dinky’s. Flatgebouwen en leuke, in vrolijke kleuren geschilderde woningen met veel groen in de voortuin of tegen de muren, wisselen elkaar af. Dat alles opgeleukt met soms zeer fraaie street-art. We kijken onze ogen uit.

Bij ‘Des Crêpes et des Cailles’ eten we een pannenkoek. In Het kleine parkje Maison Blanch eten we later, gezeten op een bankje in de zon, onze boterhammen op. We lopen terug naar huis, steken de Periférique Interieur over en lopen over een smalle groenstrook tussen zeer afwisselende moderne woningbouw, richting de drukke Avenue Arstide Briand, vlak achter ons appartement.  Het tankstation blijkt weer bevoorraad te zijn, met als gevolg lange rijen wachtende- en dorstige auto’s.

22 oktober 2022, dag 13

Het leven in Frankrijk verschilt in haar routines niets van het leven thuis. Ook hier moet je koken, wassen en schoonmaken. Al helemaal als je een logé krijgt de komende dagen. Velicia komt vanavond om 21:44 aan op Gare du Nord. Het bed is verschoond, de boel gestoft en gezogen, wc en badkamer gesopt. We kiezen verder voor een rustig dagje. We nemen de metro naar de wijk Montparnasse, niet ver van onze wijk Montrouge. Zonder specifiek doel lopen we rond, eerst langs de luxe brasserieën op de Avenue de Montparnasse, daarna over de markt die al op zijn eind loopt.

We lunchen op het terras bij Lithographe, op de Boulevard Raspail. Binnen, op de muur naast de bar, een mooi betegelde jugendstil afbeelding (helaas geen foto van). Na de lunch bezoeken we de Cimetière du Montparnasse. Deze begraafplaats is een stuk beter verzorgd dan Père-Lachaise. We bezoeken de graven van Sartre en Beauvoir, die liefdevol bij elkaar liggen. Dat van Serge Gainsbourg is bedolven onder de metrokaartjes; een echtpaar dat bij het graf staat legt uit dat de metrokaartjes een verwijzing is naar één van zijn chansons en laat ons het nummer ook horen; leuk item voor Mathijs van Nieuwkerk en Rob Kemps. We zien het protserige familiegraf van Pigeon, bewonderen de ‘Engel van de eeuwige slaap’ en het eroderende beeld van Beaudelaire.

We zoeken lang naar ‘de kus’ van Brancusi. Deze wordt 24 uur, 7 dagen per week bewaakt met videocamera’s, bang dat het wordt uitgepakt, want het is in een houten bekisting ingepakt. Teleurstellend, evenals de 1-1 van Feijenoord thuis tegen Fortuna. De dames Veronica appen dat Velicia in de Thalys zit, we gaan zo naar Gare du Nord om haar op te halen.

Onze logé is veilig aangekomen, we gaan er een gezellig weekje van maken.

23 oktober 2022, dag 14

Als je over de Champs-Elysées loopt zou je graag even rijk willen zijn als Croesus (560 jaar voor Christus, red.). De luxe straalt je tegemoet.

Het is druk op de Champs. Rustig op een bankje mensen kijken is hier een genot. Als oma en Velicia de Zara induiken, kijkt Hans zijn ogen uit. Mannen en vrouwen in de meest fantastische outfits. Ze zien er tot in de puntjes verzorgd uit en zijn duidelijk erg met zichzelf ingenomen. De selfies zijn dan ook niet van de lucht. Met gevaar voor eigen leven steken we het drukke plein over naar de Arc de Triomph. Er staat een flinke rij wachtenden om de triomfboog, gebouwd ter gelegenheid van de overwinningen van Napoleon, te beklimmen. Wij passen. Met de metro gaan we naar Montmartre. Was het op de Champs-Elysées druk, hier is het nog veel drukker.

Op de Place du Tertre kun je over de hoofden lopen. Vrouwen en kinderen laten zich door de vele ’artiesten’ vereeuwigen, zo ook Velicia. Eerst wordt zeer treffend haar silhouet geknipt en vervolgens wordt ze met haar extravagante coupe vereeuwigd. Omhoog naar de Sacré-Coeur nemen we de funiculaire, terug naar beneden lopen we.

Onderweg scoort Velicia een 2e armbandje (een arm vol is haar doel) en een t-shirt van PSG Neymar jr., want naast dat hij een goede voetballer is, is het volgens haar ook een knappe vent. Bepakt en bezakt, bij Zara scoorde ze nl ook nog een broek, verlangt ze naar ons ‘thuis’. We hebben ruim 13.000 stappen op de teller, goed voor opa en oma, maar minder voor Velicia vindt zij. In een overvolle metro keren we terug naar Montrouge. De keuze voor het avondeten heeft ze in de supermarkt snel gemaakt, een kant en klare diepvries pizza uit de oven. Wij maken de bietjes van donderdag op. Na het eten verdwijnt Velicia met haar telefoon naar de slaapkamer terwijl oma afwast en opa studio sport kijkt. PSV en AZ’67 morsen punten, Feijenoord blijft ondanks de wanprestatie van gisteren aangehaakt bij de top 3, achter Ajax. Velicia ligt inmiddels in bad, maar niet lang, het water is koud, de boiler was al snel leeg, doordat oma zo nodig moest afwassen.

24 oktober 2022, dag 15

We zijn laat op, rond half 10, we hebben geen haast. We hoeven pas om half 2 bij de Eiffeltoren te zijn, zo’n 3 kwartier met de metro. Reken daarbij nog ruim een uur voor Velicia om haar toilet te maken, dan zijn we dus goed op tijd. Het klopt allemaal als een zwerende vinger. Even voor half 2 staan we keurig in de rij voor de lift. We hebben on-line al kaartjes gekocht, dat is dus allemaal prima geregeld. Alleen blijken we 24 uur te vroeg te zijn, niet de 24e, maar de 25e worden we verwacht. We maken ons onzichtbaar en druipen af.

Dan gaan we maar naar de Marché aux Puces de St-Quen, die alleen in het weekend en op maandag tot 5 uur open is. We gaan op zoek naar armbandjes, tot nu toe heeft ze er nog maar 2 gescoord en dat is veel te weinig. Gelukkig scoren we er nog 2 bij en een te gek t-shirt. Ze is helemaal blij. Dan op naar de Notre Dame en de Seine, want dit zijn de bijna de laatste plekken die zo nodig heeft voor haar Tiktok project, op het nummer Parijs van Kenny B.

Morgen nog de Eiffeltoren en dan kan het de lucht in. Het herstel van de Notre Dame vlot goed, de achterkant staat nu volop in de steigers. In St.Germain drinken we koffie, Fanta en eten we crêpes. In een volle metro keren we terug naar Montrouge, doen boodschappen bij de supermarkt en gaan naar huis. Ruim 16.000 stappen weer op de teller. Als we zitten te eten vraagt ze of ze morgen aub niet zo ver hoeft te lopen.

25 oktober 2022, dag 16

Eén van de grootste filosofen van de vorige- en deze eeuw zei: ‘elk nadeel heeft ook een voordeel en andersom’. Dat klopt dus, gisteren kwamen we een dag te vroeg, was het zwaar bewolkt en regende het en vandaag is het prachtig weer en schijnt de zon volop. Met onze on-line gekochte toegangskaarten naar de top zijn we vrij snel door de controle. Met de lift zoeven we tot een hoogte van 330 meter, tot aan het boudoir van Eiffel en zijn dochter. Rond de 19e eeuw bracht ook Edison een bezoek aan Eiffel in zijn boudoir. De toren is helemaal ingepakt want het staal roest onder je handen weg als je geen onderhoud pleegt. Het uitzicht is fantastisch, je kan het heuvellandschap rondom Parijs goed zien liggen. We hebben geen last van knikkende knieën of hoogtevrees, het is gewoon genieten. Het aantal bezoekers is ongelooflijk, we horen ook een hoop Nederlands om ons heen.

In een bomvolle metro gaan we daarna naar 5 Rue Curial om kaartjes te kopen voor de Portugese dansvoorstelling, aanstaande zondag. Voor Velicia is het genoeg voor vandaag, ze wil terug naar ‘huis’. Terug naar haar vertrouwde omgeving en chatten haar chatvrienden die 7 dagen en 24 uur online lijken te zijn. Bij Maison Ming kopen we Chinees eten en garnalen, waar zij gek op is, dat alleen nog even opgewarmd moet worden in de magnetron. Na het eten is het ineens heel stil, ze is uitgeput in slaap gevallen.

26 oktober 2022, dag 17

Om 7 uur loopt de wekker af. Vandaag gaan we naar Disneyland Paris, 30 km buiten Parijs, in het oosten en ruim 1,5 uur met de metro en de trein. Het belooft een stralende dag te worden. Het is druk in het park. Niet alleen Nederland heeft vakantie, Frankrijk schijnbaar ook. Verder horen we veel Engels, Spaans en Italiaans om ons heen. Je kan over de hoofden lopen. De wachttijden voor de attracties zijn minimaal 3 kwartier, maar lopen op tot ver boven het uur. 

Vanaf Mainstreet kijk je je ogen uit. Alles is tot in de puntjes verzorgd, als je per ongeluk een papiertje laat vallen, wordt het direct achter je kont opgeraapt. Disneymuziek klinkt uit de vele boxen die er hangen. Het is één grote industrie, een fraaie fantasiewereld met helden, prinsessen en slechteriken, die naar Amerikaanse gewoonte altijd het onderspit delven. De parades zijn op vaste tijdstippen, met kleurige praalwagens, Disneyfiguren en dansers, op de praalwagens en op de straat. Het is een goed geöliede machine. Overal in het park zijn ‘meet & greets’ met de Disneyfiguren.

De wachttijden kunnen hier ook flink oplopen, zeker bij Mickey staat er 90 minuten voor. Als je aan de beurt bent is het leuk, je krijgt aandacht en er worden foto’s gemaakt. Ook vaders, moeders, opa’s en oma’s worden hierbij betrokken, Hans wordt door Goofy ook uitgebreid geknuffeld. Tot onze verrassing gaat de belangstelling van Velicia vooral uit naar deze momenten en de boetieks. De marchandise heeft grote aantrekkingskracht op de bezoekers. Ondanks de forse prijzen gaan de spullen als zoete broodjes over de toonbank. Velicia koopt oortjes, een knuffel van Stitch en een vest met op de capuchon ook de oren, ogen en tanden van Stitch. An koopt een kerst Mickey voor onze zelf ontworpen kerstboom voor het raam. Hans ergert zich aan de verleiding waaraan de bezoekers worden blootgesteld. Het is geen rommel, op de kwaliteit van de prullaria valt niets af te dingen, maar de prijs voor de emotionele waarde en de herinnering is extreem hoog. De rit in de Big Thunder Mountain achtbaan is spectaculair en duurt langer dan verwacht. De ritjes door de sprookjeswerelden van Sneeuwwitje, Peter Pan en Pinokkio vallen tegen, die zijn in de Efteling een stuk mooier. In de Lucky Nugget Saloon eten we hamburgers en fish & chips en kunnen we even uitrusten. Het slotakkoord zijn de spectaculaire lichtshows. De mooie combinatie van licht, vuurwerk en spuitende fonteinen is een lust voor het oog. Tegen half 11 is het afgelopen. Wij waren net voor de laatste lichtshow al teruggelopen naar het begin van Mainstreet, zodat wij de grote menigte op weg naar het station redelijk voorblijven. We bemachtigen zitplaatsen in de trein voordat deze volloopt. Als we in Les Halles willen overstappen op metrolijn 4 blijkt deze ook op woensdagavond te zijn afgesloten voor werkzaamheden. Op het perron liggen her en der daklozen al te slapen. Wij moeten met metrolijn 1 naar Champs-Elysées rijden en daar overstappen op metrolijn 13 naar Châtillon Montrouge, het eindpunt. Daarvandaan kunnen we met de laatste bus 68 naar Mairie Montrouge en rond 1 uur zijn we thuis. Wij drinken nog wat en vallen al snel als een blok in slaap, terwijl Velicia gelukkig haar telefoon weer kan opladen en nog even met haar chatvrienden kan praten en appen.

27 oktober 2022, dag 18

De dag erna. Hier kunnen we erg kort over zijn. Pas tegen 1 uur komen we uit bed en brunchen. Velicia houdt pyamadag.

Wij maken een wandeling door Montrouge en de ernaast gelegen deelgemeente, waar we een groot, nieuw winkelcentrum ontdekken met een spectaculaire daktuin. Op de terugweg doen we nog wat boodschappen. Na het eten pakt Velicia een haar koffer alvast in terwijl An haar dagboek bijwerkt. Hans zit aan de buis gekluisterd, zijn Feijenoord speelt uit tegen Sturn Graz en verliest helaas met 1-0.

28 oktober 2022, dag 19

Om half 9 loopt de wekker af. Velicia gaat vandaag weer naar huis, met de Thalys van 12:25, aankomst Rotterdam 15:03. Gisteravond heeft ze haar koffertje al ingepakt. Moeizaam staat ze op. Wij zijn ondertussen al gedoucht en aangekleed. Zij heeft meer dan een uur nodig om toilet te maken. Ondertussen verslapt haar aandacht voor haar telefoon geen moment, zelfs niet tijdens het ontbijt. Toast met chocoladepasta, dat overal zit, op de toast, het mes, haar vingers, haar mond, maar vreemd genoeg niet op haar IPhone of kleding. Erg spraakzaam is ze niet, te laat gaan slapen en ze is haar armbandjes kwijt, waarvan wij natuurlijk de schuld krijgen. Als alles meezit hebben we 3 kwartier nodig om op Gare du Nord te komen. Om kwart over 11 kunnen we de deur uit, dat moet dus lukken.

Even vóór 12 uur zijn we op het station en komt de Thalys vanuit Amsterdam binnen. Als de trein leeg is start het boarden al snel. Zij zit redelijk vooraan, wagon 17, stoel 32. Het hoeft allemaal niet te gehaast en wij kunnen meelopen om haar koffer in het bagagerek te plaatsen, een tasje onder haar stoel en één voor haar voeten, telefoon in haar handen. We staan op het perron als de deuren sluiten en de trein zich in beweging zet en zwaaien. Bon voyage.

Wij lopen terug naar de metro. Het is een verandering, ook een opluchting dat ze heel en gezond in de trein zit en spannend totdat we even na 3 uur een appje krijgen dat ze goed is aangekomen in Rotterdam. Wij stappen uit in Saint-Germain-de-Prés.

Op de boulevard met dezelfde naam komen we boven de grond en bezoeken de kerk met uiteraard ook dezelfde naam. We slenteren door de wijk, lunchen op het terras bij Da Pietro, heerlijk Italiaans. In de Academie Française bekijken we de bibliotheek, de sfeer en de entourage is iets dat Hans altijd aantrekt als een magneet.

Van de bibliotheek lopen we naar de École Nationale des Beaux-Arts waar we de fototentoonstelling ‘Peuls du Sahel’ bekijken van Pascal Maitre over Fula (Fulani, Peuls), nomadische herders die leven in de Sahel en West-Afrika; ze hebben hun eigen taal en cultuur. Hun leven, dat eeuwen teruggaat, wordt bedreigd. We lopen een stukje langs de Seine en haar vele boekenkraampjes, waarna we de wijk weer induiken en langs de tientallen galeries slenteren.

Even na 5 uur haken we af en gaan terug naar huis. Van broccoli, ui en knoflook tovert Hans een heerlijk soepje op tafel, met stokbrood en heerlijke Franse kaasjes. En dan op de bank, de laatste aflevering kijken van Flikken Rotterdam.

29 oktober 2022, dag 20

Vandaag een soort van rustdag. An slaapt uit terwijl Hans de administratie en zijn dagboeken bijwerkt. Heerlijk ontspannend. Na de lunch, het is dan al 3 uur geweest, maken we een wandeling door Montrouge. We lopen deze keer in zuidelijke richting en komen op de grens van Montrouge en Bagneux een heuse Lidl tegen, pal op het metrostation Barbara. Zigzaggend lopen we terug naar de Avenue de la Republique, de hoofdstraat van Montrouge. In een klein kroegje drinken we een koffie aan de bar en slenteren verder.

Bij Saveurs et Millesimes kopen we een fles likeur en vieux calvados en ernaast bij Schmilblick, een soort buurthuis, drinken we op het terras een borrel. We raken aan de praat met een buurtbewoner, hij vertelt honderduit over de buurt en haar bewoners. Hij komt net bij de 66e  Salon Montrouge vandaan, tegenover het stadhuis en zegt dat we daar zeker heen moeten, wat we dan ook doen.

Kunst en performances van jonge artiesten die onze pet ver te boven gaan maar toch boeien. Het is er in ieder geval flink druk. Langzaam groeit het gevoel dat we wonen in Parijs, we raken ingeburgerd. We komen alleen vandaag wel 3.000 stappen te kort.