Parijs, dag 51 t/m 62

 

29 november 2022, dag 51

Was het spel van Nederland tegen Qatar zakelijk, plichtmatig en zeker niet sprankelend, de show in Moulin Rouge daarentegen spetterde figuurlijk van het podium af. In een bomvolle zaal krijg je een adembenemende show van ruim 1,5 uur voorgeschoteld. Het dansen is fantastisch, de bij elk nummer wisselende kostuums oogverblindend, de muziek opzwepend en de circusacts van uitzonderlijk hoog niveau. Alleen de act met de boa constrictors kan An niet waarderen. Een heus zwembad komt vanuit de bodem naar boven met daarin 3 slangen, terwijl één danseres daartussen zwemt en de slangen zich om haar heen slingeren. Eén van de slangen probeert uit het bad te geraken en, omdat wij redelijk vooraan zitten, ziet An de slang al over onze tafel kruipen om haar te wurgen. Het begon allemaal relaxed. Nadat we onze jassen hebben afgegeven in de vestiaire worden we naar onze tafel geleid. Tientallen obers en gerants nemen de bestellingen op, Chablis of Champagne, voor-, hoofdgerecht en dessert. In hoog tempo worden de gerechten uitgeserveerd en wordt de drank, die in een koeler met ijs op tafel staat, bijgeschonken. Het eten is voortreffelijk. Ondertussen speelt een belegen orkestleider met een zanger en zangeres louter evergreens. Het is het opwarmertje van de show, die stipt om 9 uur begint. Een voorprogramma mag natuurlijk nooit haar schaduw werpen op het hoofdprogramma, vandaar het vlakke spel en de weinig sprankelende zang. Na 8 uur stroomt de zaal vol en als het 9 uur is, zelfs bomvol. Daarmee is dus het raadsel dat het bijna uitverkocht was toen we boekten opgelost. Je kan dus zoals wij met diner en drank boeken, maar ook alleen met drank of zelfs zonder drank. Eenmaal buiten kijken we terug op een onvergetelijke avond.

En ja, Nederland heeft zich voor de volgende ronde geplaatst, Louis houdt ook die droom levend.

30 november 2022, dag 52

Station d’Orsay was buiten gebruik gesteld. Het stond op de nominatie gesloopt te worden, maar werd gered en omgetoverd tot het mooiste museum ter wereld.

De Franse president Giscard d’ Estaing nam hiervoor het initiatief, zodat ook hij onsterfelijk zou worden. De beelden van Rodin en de schilderijen van de impressionisten vormen de eye -catchers. Helaas zijn veel van de grote naturalistische werken, die hingen bij de opening in 1986 en de daarop volgende jaren, in het depot terechtgekomen. We beginnen bij de tijdelijke tentoonstelling van Edvard Munch. De Noorse kunstenaar heeft kans gezien een geheel eigen stijl te ontwikkelen. De tentoonstelling is druk bezocht en geeft een beeld van hoe hij werkte. Een motief gebruikte hij meerdere keren, ‘De Schreeuw’ is daarvan het meest aansprekende voorbeeld. Hij deed veel studie voordat hij het tafereel in olieverf op een groot doek schilderde, en daarna nog enkele malen. Zijn tekeningen, etsen, houtsnijkunst en litho’s zijn boeiend.

Hij experimenteerde veel en leerde zichzelf de technieken aan. Niet al zijn werken spreken aan, maar de studies zijn zonder uitzondering geweldig. En dat hij een thema, afbeelding zoals je wilt, blijft herhalen is een vondst, waarom ook niet. Daarna lopen we door de vaste collectie.

Na sluitingstijd lopen we langs de Seine naar Île Saint-Louis. Op de Quai d’ Anjou en aan de overkant vinden filmopnames plaats voor een tv-serie; onder toeziend oog van de Pompiers branden vuren. Als we te dicht bij komen, worden we gemaand door te lopen. Via de Rue Saint-Louis-en-Île wandelen we naar Cité, waar we op metro 4 naar huis stappen.

1 december 2022, dag 53

In de Rotterdamse Doelen moet je de meeste bezoekers afstoffen voordat ze plaatsnemen. De schitterende Pierre Boulez zaal stroomt hier daarentegen vol met jonge mensen. Op de bok de jonge dirigent Klaus Mäkelä, aan weerszijden naast hem twee solisten, voor hem een stampvolle orkestbak en daarachter, op de tribunes, het koor. Mahler trekt in zijn tweede symfonie alle registers open. Mahler schreef negen voltooide symfonieën en één onvoltooide. Elk orkest voert minstens één keer per jaar een symfonie van Mahler uit. Mahler is heel populair en steevast zitten de zalen dan ook vol. Zijn tweede is wat ons betreft niet de mooiste, ondanks de spectaculaire partijen, waarbij het dak er bekant afgeblazen wordt. Mäkelä dirigeert gedreven. Deze 26-jarige Finse dirigent is de nieuwe chef dirigent van het Koninklijk Concertgebouw Orkest. Aan hem hebben ze een goede! Voor de pauze de wereldpremière ‘Latest (creation)’ van Betsy Jolas. De componiste zit in de zaal. Een modern, a-melodieus werk, dat ons niet kan boeien. Betsy had blijkbaar de intentie het jonge publiek kennis te laten maken met alle instrumenten die een orkest kent, in een a-tonale setting.

De akoestiek in deze mooi vormgegeven zaal is fantastisch. Je kan een speld op het podium horen vallen. We zitten hoog, tweede balkon, recht voor de orkestbak. We kijken boven op het hele orkest. Wij raden je aan, mocht je nog eens in Parijs zijn, boek dan hier een uitvoering. Het gebouw van buiten, en de zaal van binnen zijn een plaatje. Voordat we aanschoven bij L’Horloge, voor een Home Made burger, slenterden we door het troosteloze Vallette, waar de enige opwinding verzorgd wordt door de muurschilderingen.

De wijk is duidelijk armer dan Mairie Montrouge, de prijzen voor levensmiddelen en consumpties liggen dan ook een stuk lager.

2 december 2022, dag 54

In Neuilly-sur-Seine stappen we uit de metro. Het is duidelijk dat de grootverdieners van het aan de overkant van de Seine gelegen zakendistrict La Defense hier wonen. Na een kop koffie met een koffiebroodje lopen we het Bois de Boulogne in, of wat daar nog van over is. Vroeger was het een uitgestrekt woud. Nu is het een door wegen doorsneden park, een afwerkplek voor sex na het invallen van de duisternis. We lopen naar Parc de Bagatelle, een mooie botanische tuin, die nu in winterrust is.

Als we de Belvedère beklimmen miezert het en is er van uitzicht geen sprake. Tegen 2 uur lopen we door het bos naar Fondation Louis Vuitton. Hiermee is de cirkel rond. In het vroege voorjaar, tijdens onze ‘Roadtrip naar de Zon’, bezochten we de tuinen van Claude Monet in Giverny, en zijn huis dat vol hangt met goedkope kopieën van zijn werk. Vandaag bewonderen we zijn echte werken in het door de architect Gehry ontworpen Fondation Louis Vuitton. Eerder zagen wij van Gehry het Bio-museum in Panama city en het Gügenheim in Bilbao. In Bilbao was de detaillering beroerd, de kunst waardeloos en alleen de vorm van het gebouw mooi.

Op de detaillering van de Fondation Louis Vuitton is niets aan te merken, het is in één woord gewoon AF. Het museum biedt, net als de Kunsthal in Rotterdam, ruimte voor louter tijdelijke tentoonstellingen. Nu de beurt aan Claude Monet en Joan Mitchell. Van Monet alleen werk uit zijn tijd in Giverny, met als onderwerp zijn tuin. Centraal daarin zijn vijver met waterlelies.

Monet was een bron van inspiratie voor Mitchell, die overigens heel anders schildert, veel expressiever, doorleefd zoals je wilt. Ze laat zich inspireren door haar vrienden, waaronder en opnieuw sluit de cirkel, Betsy Jolas, de in 1926 geboren componiste waarvan wij gisteravond de première van haar ‘Latest (creation)’ hoorden. De vrienden die Mitchell inspireren zijn veelal overleden kunstenaars, waaronder dichters, die ze door, soms een zelf verkozen dood, herdenkt in haar levensgrote schilderijen. Meestal schildert ze dan hoe ze zich haar vriend het liefst herinnert, in zijn droomvallei, en een enkele keer toch somber met veel zwart, bij de zelfverkozen dood.

Alhoewel de stijl van Monet ons meer aanspreekt, maken de werken van Mitchell, vooral door de oogstrelende kleurstelling en de ruimte die het geeft, om zelf weg te dromen en te fantaseren, iets dat bij Monet niet lukt. Het is donker als we, na nog een afsluitend bezoek aan de dakterrassen, het museum verlaten.

3 december 2022, dag 55

Deze zaterdag staat in het teken van de kerstmarkten en het Nederlands elftal. De kerstmarkt bij het Hôtel de Ville is een plaatje, schitterend ingericht.

De kerstmarkt bij de Notre-Dame-des-Blancs-Manteau valt tegen en is niet meer dan een veredelde rommelmarkt. We lunchen voor de tweede keer bij Boulangerie Heurtier. Als we op weg naar huis zijn, ontdekt Hans dat hij zijn muts heeft laten liggen. Gaat hij terug? Bij de huidige temperatuur in Parijs is een muts een must, maar aan de andere kant, de klok tikt door. Hij gaat terug en gelukkig ligt de muts er nog. Om 16:02 zitten we op de bank voor de buis. Nederland wint makkelijk, vanaf nu wordt het moeilijker, maar we hebben vertrouwen in Louis.

4 december 2022, dag 56

De kerk voor de Koninklijke familie en de soldaten grenst aan elkaar. Een metershoge glazen wand vormt de afscheiding, want onderscheid moet er wel zijn. De Zonnekoning Louis XIV liet de kerk met het gouden dak voor hem en zijn familie bouwen. Daar wilde hij begraven worden. Ook liet hij het naastgelegen Hôtel des Invalides bouwen, dat onderdak moest bieden aan oorlogsveteranen en gehandicapte soldaten. Na de dood van Louis XIV werden de plannen helaas gewijzigd. De kerk werd ontwijd en werd een militair pantheon. In 1861 werd Napoleon I, op initiatief van Louis-Philippe, als daad van verzoening vanwege hoog oplopende conflicten tussen bonapartisten en republikeinen, bijgezet in de tombe, zoals die nog steeds te zien is. De tombe is pompeus en staat verdiept onder de met goud gevulde koepel, beschilderd door Charles de la Fosse (Glorie van het paradijs).

Heden en verleden komen vandaag hier bij elkaar, en ineens gaan de gedachten naar Poetin, die er waarschijnlijk ook van droomt om in zo’n omgeving begraven, vereerd en herinnerd te worden. In Nederland kennen wij verering voor grootheden uit onze geschiedenis op deze schaal niet. Onze calvinistische maatschappij staat zo’n rijke Roomse verering van helden niet toe. Het hele complex is imposant en mooi, maar het mooist in de Dôme is de bronzen tombe van maarschalk Foch, die een voorname rol had in de Eerste Wereldoorlog. Terwijl Frankrijk speelt en strijdt voor een plaats in de kwartfinale wandelen wij van de Dôme naar de Champs-Elysées. Lopend langs de talloze brasserieën kunnen wij de wedstrijd volgen. Ergens hadden we gelezen dat de Champs-Elysées de eerste zondag van de maand autovrij zou zijn, maar dat blijkt niet het geval. Wel is er veel, heel veel politie op de been. Nieuwsgierig vragen wij één van hen naar het waarom. Vriendelijk vertelt hij dat het uit voorzorg is in verband met de voetbalwedstrijd en trots zegt hij dat ze met 3-1 gewonnen hebben. Tot op de tanden gewapend en beschermd kuieren ze verder over de Champs-Elysées, net als wij. Ze vermaken zich prima, keuvelend met elkaar, reden om in actie te komen is er totaal niet. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze, net als wij, niet winkelen. Een groene broek, want die staat zo leuk onder die nieuwe oranje trui, en vooruit, ook nog maar een sjaaltje erbij. Hoe moet dat in vredesnaam allemaal in die koffer.

Van de Champs-Elysées lopen we naar de Tuileriën, voor gluhwein en vette Duitse braadworsten op de kerstmarkt, waar je over de hoofden moet lopen. De kerstmarkt is een lang lint met kermisattracties, kraampjes, maar vooral eten en drinken. Wij schuifelen al consumerend in oostelijke richting en aan het einde keren we, loom door de kou, de dranken de vette hap, huiswaarts en duiken vroeg ons mandje in.

5 december 2022, dag 57

Musée du Louvre. We trekken er de hele dag voor uit. Nou ja, de hele dag, pas om half 2 zijn we binnen om even na 5 uur weer buiten te staan. Is het Louvre een museum? Zelf zeggen ze van wel, maar het lijkt meer een depot. Het gebouw is mooi. De renovatie vindt gestaag plaats. Het resultaat is prachtig, dat kun je wel aan de Fransen overlaten. Door de glazen Pyramides wordt de enorme stroom bezoekers in goede banen naar binnen geleid. Knap bedacht, compliment hoor. Maar het is geen museum en door de renovatie wordt het dat nog steeds niet. Maar dat is een mening natuurlijk. 

Schilderijen hangen boven en naast elkaar gepropt, zaal na zaal. Veel is hier schijnbaar de maat. Kwaliteit of kunsthistorisch perspectief speelt geen rol. De uitleg is summier. Maar goed, als je twee maanden in Parijs woont kun je het gevoelsmatig niet maken het Louvre te mijden. Maar, mochten we nog een keer in Parijs komen, voor hoe lang dan ook, dan zullen we het Louvre zeker niet meer bezoeken. Het is moeilijk om te zeggen wat vandaag het hoogtepunt was. Was het Mona Lisa? Nee, zeker niet. Er staat een lange wachtrij, logisch maar tegelijk idioot. De talrijke Nederlandse meesters dan? Nee, leuk, maar zonder context getoond. We stellen voor dat ze sluiten en opnieuw gaan beginnen. Selecteer, presenteer in context, wissel van tijd tot tijd, stop de rest in een depot en stel het depot open voor de diehards. We doen boodschappen voor het eten en om half 9 zitten we met warme chocolademelk, gevulde speculaas en pepernoten voor de buis en kijken op NPO3 naar Sinterklaas en Paul.

6 december 2022, dag 58

Het is een grauwe, grijze dag, de straten zijn nat van de mist en dat blijven ze ook de hele dag. Onze stemming vandaag past daar wel goed bij. In stilte beginnen we langzaam afscheid te nemen van Parijs en dat stemt ons weemoedig. Er zijn nog een aantal plekken die we toch nog willen afvinken en één daarvan is Parc Monceau.

Een klein, oud park met een stenen brug, resten van een tempel, doodskisten, een heuse Pyramide en natuurlijk de beelden. Overal wordt Parijs verfraaid door kunst in de buitenruimte, wat een weelde. Ze zijn er heel zuinig op. De kerstversiering rukt nu ook op, en ook daar zijn ze zuinig op. We zien geen vandalisme. Vanuit het park lopen we via de Paroisse Saint-Augustin en de L’Église de la Madeleine, prachtig van binnen met een klein improvisorisch altaar voor de op 5 december 2017 overleden Johnny Hallyday, maar buiten in de steigers, over Place la Concorde.

We lopen door dure wijken met herenhuizen, appartement complexen en zelfs een pagode. Hoe dichter bij Place la Concorde, hoe meer dure merken de grote statige panden in bezit hebben genomen en nu met elkaar wedijveren wie de mooiste kerstversiering heeft. Door de Tuileriëen, de Jardin du Carrousel met de Arc de Triomph du Carroussel, gebouwd ter ere van Napoléons overwinningen (nu ook volledig in de steigers), en langs het Louvre lopen we verder naar Cité. We willen graag La Chapelle bezoeken, maar komen voor de tweede keer voor een gesloten deur. Het is 10 over 4 en de kapel sluit voor bezoekers, zonder vooraf gekocht entreebewijs, om 4 uur. De bewaakster haalt haar schouders op en mompelt cynisch tegen de afdruipende bezoekers: ‘Demain’. Een tikkeltje teleurgesteld gaan we naar huis. Eenmaal thuis op de bank hebben we ‘wegtrekkers’, rozig van de kou. Aan de drank zal het niet liggen, we zitten aan de thee, zonder chocola, want Sinterklaas is gisteren ons appartement voorbij gereden zonder een chocoladeletter in onze schoen te doen.

7 december 2022, dag 59

Vandaag is het lekker fris buiten. Het is weliswaar koud, maar er staat geen wind en de zon schijnt. We vinken vandaag weer het één en ander van onze bucketlist af. We beginnen bij Agnès B., voor de aankoop van dat vest voor Hans dat we in de eerste weken al zagen en waarbij de vonk al direct oversloeg. Daarna naar La Chapelle, drie keer is scheepsrecht.

Ondanks dat we niet hebben gereserveerd mogen we toch snel naar binnen. De kapel is gebouwd in opdracht van Louis IX en bestaat uit een benedenkapel voor het gewone volk, en een bovenkapel voor de koninklijke familie en kanukken, monniken die de diensten verzorgden. Verschil moest er zijn. De gewone man mocht van de bovenverdieping geen gebruik maken, maar moest via belastingen hier wel aan meebetalen. Is dat nu nog steeds niet zo? Louis liet het bouwen om een relikwie van Jezus, de doornen kroon die hij van de Arabieren had gekocht, te bewaren. De aanschafprijs van de kroon was hoger dan de kosten voor de bouw van de kapel. Het plafond reikt tot aan de hemel. Grote ramen met gebrandschilderd glas in lood. De kapel is grotendeels gerestaureerd en is inderdaad fabelachtig mooi.

We lopen door, over de Marché de Noël,  Place St.Michel, naar het Musée d’art et histoire du Judaïsme voor de expositie ‘De bijdragen van Erwin Blumenfeld 1930-1950’.

De in Berlijn geboren Joodse Erwin Blumenfeld heeft ook in Amsterdam gewoond, waar hij een winkel in lederwaren had. Toen hij failliet ging legde hij zich toe op fotografie en dat ging hem een stuk beter af. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak vluchtte hij naar de Amerika, alhoewel dat niet gemakkelijk was. Daar vestigde hij zich als fotograaf en zijn naam was snel gemaakt. Hij werkte voor Bazaar en Vogue en experimenteerde in zijn doka. Al in de beginjaren 30 besefte hij het kwaad van Hitler en maakte hij geëngageerde foto’s van hem. Van Berlijn via Amsterdam en Parijs naar New York, een immigrant, verdreven in feite van huis en haard, een gelukzoeker in de VS. Eigenlijk net zo als zoveel mensen tegenwoordig hun geluk zoeken in de westerse wereld. Parijs is een multiculturele metropool. In de wijk waar wij de afgelopen twee maanden woonden en de wijken waar we geweest zijn leeft wit en zwart vreedzaam naast elkaar. Wij hebben hier geen racisme gezien zoals bij ons. Neem nou de reacties op de explosie van vreugde van de Marokkanen, die na al die jaren hun eigenwaarde, door simpel de kwartfinale te halen, eindelijk bevestigd zien worden en de reacties daarop van de autochtone Nederlander. Vandalisme is nooit goed te praten, van niets en niemand, maar is helaas van alle tijden en komt helaas overal voor. Hier groeten mensen elkaar, zeggen sorry als ze je per ongeluk op straat of in de overvolle metro aanraken, op je tenen staan of tegen je aanlopen, of staan bereidwillig hun zitplaats af in de metro. Wat zullen we dit straks missen. Zaterdag verlaten we Parijs en keren terug naar de agressieve randstad, waar de mensen korte lontjes hebben, de wereld waar Wilders, Eerdmans en Baudet oogsten wat ze gezaaid hebben. Of dit buiten Parijs ook geldt weten we niet, want mevrouw Le Pen, een geestverwant van bovengenoemde heren, heeft in Frankrijk een forse aanhang!

8 december 2022, dag 60

Als de feestdagen niet voor de deur zouden staan zouden we zeker één maand bijboeken. Het is voorbij voordat we er erg in hebben. Het heeft meer gebracht dan we durfden te dromen. Wat een levende stad. De feestdagen staan echter voor de deur en die brengen we graag thuis door. Zondag gaan we ons huis zeker in kerstsfeer brengen, met een Frans tintje. We hebben een Frans, houten boompje aangeschaft, dat zich langzaam vult met allerhande prullaria die we op onze tochten door Parijs tegenkwamen en niet konden laten liggen. Enige probleem is nog hoe we het allemaal heelhuids in Schiedam krijgen. Kerst kan ook niet zonder cadeaus, dus gaan we vandaag opnieuw naar Les Puces om dat shirt te kopen dat Velicia zo leuk vond. Als deze missie geslaagd is keren we gauw om, het voelt niet goed hier. Les Puces Saint-Quen is eigenlijk alleen in het weekend open. Vandaag zijn er slechts een handjevol zaakjes open. Overal hangen jonge mannen rond die van alles aanprijzen, van IPhone airphones tot Rolex horloges. Allemaal nep, maar blijkbaar vindt het toch gretig aftrek. We gaan door naar de Biblothèque Nationale de France, François Mitterand. Een modern complex met op de hoeken 4 torens en in het midden een niet toegankelijke binnentuin. ewonderenswaardig hoe de Fransen zo’n complex, waarin iedereen terecht kan, vorm geven. In de bibliotheek zijn alle boeken, in het Frans uitgegeven, aanwezig. Jong en oud maakt er gebruik van, het is goed bezocht.

Op aanraden van een in Parijs woonachtige blogger lopen we via de Docks en de Jardin des Plantes terug naar ‘huis’, ruim anderhalf uur lopen. Een stil afscheid. De docks vallen tegen, het bewierookte roof-top-terrace is vandaag gesloten. In het gebouw is de academie voor modedesign gevestigd, naar verluidt het beste van de wereld. Als we er langs lopen vangen we er een glimp van op. Onderweg scoren we nog twee prullen voor ons Franse boompje. Thuis pakken we ze zorgvuldig in een schoenendoos, die we ter bescherming goed dicht tapen, klaar voor de volksverhuizing van zaterdag

9 december 2022, dag 61

Onze laatste dag in Parijs. Voor de lunch hebben we gereserveerd bij Yum, een klein Chinees restaurant bij ons in de straat, Avenue Léon Gambetta. De lunch is voortreffelijk.

We genieten van onze voorafjes, poulet aux sept épices en tampura des champignons et pâtes de poisson en daarna de Nouilles sauce mido comme à Pékin en BAO viandes grillés. Een toetje kan er niet meer bij. We gaan terug naar ons appartement, waar we de afgelopen twee maanden heerlijk hebben gewoond. Het bleek een gouden greep. Een fijn 2-kamer appartement met een goede badkamer met wasmachine, open keuken met oven en een balkon, waar we in het begin nog heerlijk hebben gezeten. Het complex ligt verscholen achter een ander complex en een vrijstaande woning. Het is er heel rustig, geen voorbij razend verkeer of uitgelaten café bezoekers. We proppen alle bagage in onze twee koffers, rugzak, schouder- en boodschappentas. De kerstboom is ingetapet en omgetoverd tot schoudertas. Rond half 5 lopen we naar het Hôtel de Ville voor de officiële start van de feestdagen in Montrouge, met de ontsteking van de feestverlichting. De show wordt geopend door een locale groep dansers op rolschaatsen. De burgemeester trapt af door af te tellen, van 10 terug naar 0, nadat hij eerst iedereen bedankt heeft. Het kinderkoor van het conservatorium van Montrouge zingt kerstliedjes en tot slot wordt er warme chocolademelk of warme wijn geschonken.

We lopen nog een keer de in 1937 gebouwde Église Saint-Jacques de Montrouge in, en bewonderen opnieuw de waanzinnig mooie muurschilderingen. Ondertussen heeft Neymar voor Brazilië in de verlenging gescoord, maar als we thuiskomen blijken de Kroaten gelijk gemaakt te hebben. In de strafschoppenreeks blijven de Kroaten ijzingwekkend koel, ze missen er niet één, in tegenstelling tot de Brazilianen. Nu zitten we voor de buis, Nederland-Argentinië, behoudend en afwachtend spel, over 1,5 uur weten we meer.

10 december 2022, dag 62

Het feest is over, helaas. Gelukkig staan de feestdagen voor de deur en hebben we weer iets om naar uit te kijken. De reis verloopt voorspoedig. Jammer dat we in Denfert-Rocherau met zijn allen de trein uit moeten om over te stappen op een andere trein, een perron verder. Vooral vervelend omdat we daar weer trap op en trap af moeten zeulen met alle bagage. In Montrouge schijnt flauwtjes de zon. Julien, die voor de oplevering van het appartement komt, kijkt nergens naar. Hij is meer met de match van vanavond bezig, Engeland-Frankrijk. Hij is blij met de oplevering, we hebben vanmorgen vroeg al gewassen en de boel schoongemaakt; scheelt hem een hoop werk zegt hij, terwijl hij breed lacht en zijn duim opsteekt.

Tegen 12 uur zijn we op Gare de Nord, waar de Thalys vanuit Amsterdam net het station is binnengereden. Een minuut of 20 later mogen we boarden. Wij zitten in wagon 18, een hele tippel nog, want dat blijkt de 1e wagon te zijn. Als we goed en wel zitten, zoeven we langzaam Parijs uit. De reis verloopt vlekkeloos en ook de aansluiting op de trein naar Schiedam en de bus naar de Gorzen is vlekkeloos. I

n Schiedam is het mistroostig weer, weer dat eerlijk gezegd wel een beetje bij onze stemming past. Ons appartement in Schiedam was nog nooit zo schoon als we van een reis thuiskwamen, met dank aan Marie-Anne. We pakken uit en lopen tegen half 7 naar Pronto, voor een overheerlijke pizza, ook met dank aan Marie-Anne. Ons Parijs-avontuur zit er op, geen moment hebben we er spijt van gehad, het was een geweldige ervaring. Nu gaan we ons concentreren op de kerstversieringen.