Achelse Kluis – Heeze

14/15 november 2015

Dag 1, Achelse Kluis – Strijp:                                                                                                               De twijfel slaat toe. De voorspellingen zijn slecht, regen en storm. Het zijn de laatste 2 etappes, de laatste kilometers van de totaal 233. Het B&B is geboekt, evenals een 4-gangen diner. Wij willen het graag afronden voor onze trip naar Midden-Amerika.                          Eenmaal op weg gaat het zaterdag in de middag regenen. Met de capuchons op en de rugzakken afgedekt lopen we onaangedaan door. Er is geen weg terug. We houden de pas er flink in. De lunch eten we staand op. De lucht kleurt in 50 tinten grijs. In het open veld vangen we veel wind. In het bos lopen we beschut. Het is niet koud, wel klam, vochtig, zelfs warm voor de tijd van het jaar. Het vocht is slecht voor je spieren. Een warme douche aan het eind van de dag voor het diner verricht wonderen. In de keuken worden we aan de keukentafel onthaald op wijn en warme, piepkleine worstenbroodjes en stokbroodjes met gesmolten mozzarella met daarop een ansjovis. Heerlijk. Dik verdiend.

Met het klooster, nog bewoond door 4 op leeftijd zijnde paters, in onze rug, wandelen we het Leenderbos in. In de verte ligt de hei. We passeren nog een heuse grenspaal aan Karrenpunt. Nu nog zonder bewaking. We lopen deze dagen overwegend door bos en hei. We verdwalen zelfs een keer. Plots zegt An dat we hier al eens geweest zijn. Ongelovig kijken we haar aan. Ze tovert op haar fototoestel een foto tevoorschijn met de prozaïsche tekst: pas op asbest! In het rulle zand hebben we het verkeerde spoor gevolgd en een rondje gelopen. Een goede les. Blijven opletten. Vanaf dat moment speuren we eendrachtig naar rood gele aanwijzingen op bomen en paaltjes. Jammer dat bomen soms geveld worden en paaltjes verrotten. Na de Gastelse heide zien we in de verte Soerendonk, of moet ik zeggen na 11 minuten over 11 op de 11e van de 11e Roesdonk, liggen. Overal in het Brabantse land proef je de carnaval sfeer. Vanaf Roesdonk trekken we langs velden, door bos en hei. Het is gaan regenen. Met de capuchon op, met daaronder een basketbal petje, zodat de capuchon blijft liggen op het klepje van de pet en de bril niet nat wordt, lopen we stug door tot Strijp, een kleine gemeenschap met een heuse brink, of heet dat hier in Brabant anders?

We overnachten in Leende, in Bed & Breakfast De Spiering, gedreven door het kunstenaarsduo Jos en Madonna. Madonna schrijft. Jos schildert. Het huis is behangen met werk van Jos. Realistische schilderijen in vrolijke warme kleuren. Los van opzet. Eigen stijl. Hij heeft ook de gedichten- en verhalenbundels van Madonna geïllustreerd. We eten met hun, 4-gangen, geserveerd aan een feestelijk gedekt tafel in hun huiskamer. Het diner is zeer onderhoudend. Jos vertelt honderd uit over de schilderkunst. Madonna vertelt over anekdotes over haar gasten die zich opstapelen. De verhalen zijn om van te smullen. De wijn vloeit rijkelijk. De tijd vliegt. De uitbaters zijn een kleurrijk stel. Enkele jaren geleden zijn ze na een lang verblijf in Zuid-Frankrijk teruggekeerd naar Brabant. Jos is geboren in Valkenswaard, Madonna in Gorkum.

Dag 2, Strijp – Heeze:                                                                                                                         Het is droog als we vertrekken. Er schijnt zelfs een flets zonnetje. Het waait hard, maar in het bos merken we daar weinig van. Langs de randen van rijks- en provinciale wegen staan hoge hekken die het wild moeten tegenhouden. Het is zoeken naar de deur. Door de regen hebben zich plassen gevormd. De bospaden zijn aan gort gereden door de tractoren van de houtvesters. We soppen door de vette klei. Aan de rand liggen de stammen hoog opgestapeld. Niet op lopen! Het is zwaar. Na een uur komen we bij de Clown, waar we koffie drinken. Als we opbreken begint het druppelen. Het wordt niet meer echt droog. Het regent niet hard, maar wel gestaag.

De laatste etappe is misschien wel de mooiste van allemaal. Het landschap is zeer afwisselend. Bos en hei, de Grootte Heide, volgen elkaar op. Daartussen liggen de vennen verscholen. Op grote schaal wordt de grond schraal gemaakt door de humusrijke toplaag te verwijderen, zodat de hei weer een kans maakt. Het levert fraaie beelden op van in een kaal microlandschap staande paddenstoelen en heide. Ondanks het weer is het genieten geblazen, of is het dankzij het weer? De weersomstandigheden geven je een verlaten, grootse indruk. De enige dissonant is het verwaaide geluid van de rijksweg. Plots staan we aan de rand van de bebouwde kom van Heeze. Slingerend door een fantasieloze nieuwbouwwijk bereiken we het eind- en tevens vertrekpunt van februari 2013.

De 233 km hebben ons bijna, op 3 maanden na, 3 jaar gekost.

De grensverleggers