Fisterra – Muxía – Santiago de Compostela

25 september 2018

Fisterra 

De wind is gaan liggen. Het is onbewolkt. De uitbater van ons hostel is in rep en roer. Hij moet schoonmaken. Spic en span was het en dat willen hij en zijn team zo houden. Hij klaagt. Dag in, dag uit maakt hij alles schoon, 7 dagen in de week, 52 weken in het jaar, jaar in, jaar uit. Hij werkt 15 uur per dag. Het schoonmaken doet hij in 2 á 3 uur. Daarna boekt hij samen met zijn vrouw de gasten in en leidt ze rond. Na de middag is hij echter onvindbaar. Griet had ook al een aanvaring met hem. Ontbijten en lunchen doen we deze keer in ons hostel. Alleen de eieren die we gekocht hadden, kunnen we pas na 1 uur ’s middags koken. De keuken kan alleen gebruikt worden van 1 uur ’s middags tot half 10 ’s avonds. Daarna wordt de stroom onder de kookplaat afgesloten. Maar wat valt er eigenlijk te koken met 1 pan. Na de lunch neem ik een duik in zee. Het water is ijskoud. Daarna laat ik me opwarmen door in de zon, langs het strand te lopen. We doen zelfs nog een tukkie. ’s Avonds eten we met Griet, die vandaag is terug komen lopen uit Muxía. Ons 3e afscheidsmaal. Lekker, de wijn vloeit rijkelijk en de orujo na afloop smaakt heerlijk.

26 september 2018

Fisterra – Lires 

De voorlaatste etappe vandaag, een korte. Om kwart over 8 vertrekken we. We moeten eerst een stuk teruglopen om de camino naar Muxía op te pakken en even dreigt het zelf mis te gaan. Maar als de zon langzaam opkomt, lopen we langzaam weer de bergen in. Na een uur stoppen we voor koffie in een gloednieuwe bar en maar moeizaam komen we weer op gang. Na 7 km bereiken we een bar, ingericht door gestrande hippies. Uiteraard donativo. Voor het knusse huisje hangen 2 jaloersmakende banken, waarop je heerlijk ontspannen schommelend over het land en de zee kan uitkijken. Een plek om te blijven plakken. Echter, de Camino roept.

Het pad loopt door gehuchtjes, bos en langs de kust. We zien de Atlantische Oceaan. Prachtige surfgolven. Een fantastisch gezicht om het strand door de kaarsrechte sparren te zien liggen. Rond lunchtijd bereiken we Lires, een dorpje tegen de bergen aangeplakt. Voor het kerkje wapperen vrolijk de vlaggetjes, maar de deur is dicht en gezien de toestand waarin het kerkje zich bevindt, maar beter ook. We lopen het dorp uit en moeten rechts van de Camino af voor het As Eiras Hostel, waar we een kamer geboekt hebben.

Een kamer met een view op zee. We lunchen op het terras en houden daarna siësta. Na de verkwikkende douche drinken we verse sangria in de zon op het terras. De Fransman aan het tafeltjes naast ons is jarig vandaag, 72 jaar.

27 september 2018

Lires – Muxía 

De laatste dag van onze ‘reis’. Weemoedig stappen we door het overweldigende landschap. Het is bewolkt, lekkere temperatuur, ideaal wandelweer. Door de laaghangende bewolking kan je niet ver kijken. Uit het niets stuiten we op Muino met zijn tot bar omgetoverde caravan. We drinken onze koffie in het bushokje op. Rond het middaguur steekt de wind op. De poortwachters naar de hemel beginnen te draaien. We zien de oceaan en een strand getooid met 3 sterren, wat zoiets betekent als excellent. Om de bocht ligt Muxía.

Het eindpunt. Een grauw, ongezellig ogend stadje bij dit weer. Doet mij denken aan IJsland. Pas als de zon volop schijnt en de wint ligt, fleurt de boel op. Wij nemen ons intrek in een kamer in Hotel A de Lolo. Een splinternieuwe kamer, met steriele, witte inrichting en een fors ligbad. Als lunch bestel ik het locale gerecht Pulpo, inktvis gebakken in de olijfolie, geserveerd op een ronde, houten schaal. Het is heerlijk. Na de siësta gaan we naar de Santuaria da Nosa Señora da Barca. De kerk ligt fantastisch. Ze is na de brand in 2013 herbouwd. Het altaar van de kerk is echt nep, een geschilderd doek, maar Jacobus lijkt de brand wel overleefd te hebben. Nabij de kerk staat een groot monument. Ik weet niet wat het betekent, maar  het lijkt op 2 continenten, werelden, die elkaar raken. Alles staat in het teken van de visvangst. Vandaag is de zee glad, maar het kan hier ook flink spoken. Voor de kust liggen onder water tientallen wrakken. Wie weet heeft Galicië een eigen Heijermans en Kniertje.

Gezeten op de giga grote rotsen kijken we uit over de zee, de oude vuurtoren en de golven die op de rotsen slaan. Gelukkig klaart het op zodat we de zon toch kunnen zien ondergaan. Het is een spectaculair einde van onze ‘reis’.

Deze camino ontmoetten we onderweg diverse keren Steve, een Belg van begin 30 met een forse rugzak. Toen we aankwamen in Santiago ontmoetten we hem opnieuw en hij vertelde ons dat hij op de Camino veel liefde had ontmoet. Als het niet uit zijn mond was gekomen zou het sentimenteel en over de top geklonken hebben, maar dat was het zeker niet. Hij had op de Camino ontdekt dat er mensen zijn die aandacht voor je hebben en je helpen, zonder daarvoor een tegenprestatie te verwachten. Toen hij dat zei sprongen bij mij de tranen in de ogen, zelfs nu nog, als ik dit schrijf. Vermoedelijk omdat ik veel van onszelf daarin herken. Liefde voor elkaar, aandacht en belangstelling voor de natuur, het land en de mensen die met ons oplopen.                                                                                                       De reis begon in 2006 en eindigde in 2018. Drie of vier jaar hebben we niet gewandeld. Naar mate we verder vorderden, raakten we meer en meer in de ban van de Camino. Als je loopt heb je tijd om na te denken, te reflecteren, gebeurtenissen een plaats te geven. De Camino heeft deze functie optimaal vervuld. We hebben veel verloren, ouders, contact met 3 kinderen, banen, maar ook veel gewonnen, onze liefde, vrienden. Het verlies heeft een plaats gekregen, ons geluk heeft daarvoor gezorgd. We kijken niet achterom, maar vooruit. Deze ‘reis’ is over, maar onze ‘reis’ nog lang niet. Nieuwe uitdagingen, avonturen zijn in het verschiet. Nu we het nog kunnen, doen we het. Het leven dat ons nog rest is kort. Pluk de dag. Stel niet uit tot morgen.                                                                                                          Ik kijk nog een keer achterom naar de lucht die rood kleurt en de golven die onafgebroken op de rotsen aan de voet van de kerk beuken . Wat is dit toch allemachtig mooi! Trots en blij kijk ik weer voor mij. We gaan op zoek naar eten. We rammelen. Het is al 9 uur. Het leven is goed zo. We lopen allebei stil en vol emoties naar het restaurant waar we ’s middags ook hebben gegeten.

28 september 2018

Muxía – Santiago de Compostela 

We slapen uit en pas om 12 uur ontbijten we. Daarna begint het wachten op de bus, die ons in minder dan 2 uur terugbrengt naar Santiago, wat 7 dagen lopen was via Fisterra. We zitten vooraan in de bus. Onderweg zien we peregrino’s lopen. Ik krijg een brok in mijn keel en word weemoedig. Opnieuw nemen we onze intrek in Hotel Rua Villar, hetzelfde hotel als tijdens ons eerste bezoek aan Santiago. ’s Avonds gaan we op souvenirjacht. 

29 september 2018

Santiago de Compostela 

Opnieuw slapen we uit. Wat een weelde. Met de bus gaan we naar Gaiás, City of Culture. Gebouwd op de berg Gaiás, van 2015 tot 2018, en ontworpen door Peter Eisenman, die werd geselecteerd na een tender. Van veraf en dichtbij een mooi complex, echter niet afgemaakt. Niet alleen niet af, maar ook niet benut. Het ligt er verlaten bij. Het is er ook angstaanjagend stil. Een megalomaan mislukt complex?

We houden het al snel voor gezien en dalen af naar de stad voor een bezoek aan Annie’s museum. Honderdtachtig euro armer, maar een jurk en broek rijker, wandelen we terug naar ons hotel voor de siësta. ’s Avonds eten we heerlijk  bij de Italiaan. Na afloop slenteren we door het park en de oude stad, net als de Spanjaarden. Morgen nog één dag.

30 september 2018

Santiago de Compostela 

Zondag. Het is stil in de stad. De gezongen hoogmis met 3 heren gaat niet door. De trap in het oude klooster, nu Museo do Pobo Galego (volkenkunde uit Galicië), zien we wel. Gaaf hoor.

We vervolgen ons culturele uitje met een bezoek aan het museum van hedendaagse kunst. Leuk zijn de projecten van de kerken op de wand, die je niet mag filmen, de van geverfd sloophout gebouwde schaalmodellen van huisjes in 3e wereldlanden en de aanleg van een volkstuincomplex in Ommoord, inclusief tekening  uit 1986, van Ingenieursbureau Plantsoenen en Recreatie van Gemeentewerken Rotterdam.

Via de parken aan de rand van de oude stad, langs onder meer het nog in gebruik zijnde klooster Berris, wandelen we terug naar ons hotel, voor de siësta. Ons laatste Spaanse avondmaal nuttigen we in Casa de Xantar, nadat we eerst onze rugzakken gepakt hebben. Morgen vliegen we naar huis, de ontwenningskuur is reeds begonnen.

1 oktober 2018

Santiago de Compostela – Schiedam 

Bijtijds staan we op. Op ons gemak gaan we naar de luchthaven met de Airport shuttle. We checken in, kopen drank en lunchen. In het restaurant zien we een vrouw van de donderdagavond bridge in Pijnacker. Zij heeft met haar man een busreis gemaakt om en rond Santiago. Aan board van het vliegtuig wacht ons nog een verrassing. We zitten niet echt naast elkaar, maar aan weerszijden van het gangpad. Naast mij neemt een echtpaar plaats. De man blijkt niemand minder te zijn dan Frank uit Oosterhout. Een oude bekende van de Camino, die we voor het laatst zagen in Hontanas, waar hij besloot een dagje rust te nemen. Toeval of voorbestemd?

De grensverleggers