Parijs, dag 21 t/m 30

30 oktober 2022, dag 21

Organist Baptiste-Florian Marle-Ouvrard gooit bij aanvang en afloop alle registers open. Saint-Eustache, een kerk in de wijk Les Halles met 5 schepen en hoge, naar de hemel reikende gewelven, vult zich met orgelgeluid. Wat een geweld! Fabelachtig geluid, prachtige akoestiek. We wonen de Gregoriaanse Mis no. 11 Orbis factor bij, aangetrokken door het orgel en een koor, dat loepzuiver met mooie sopranen, bassen en tenoren zingt.

Een belevenis, zelfs als je het ’theater’ daaromheen verfoeit. Ook al geloof je niet in God, de sfeer, de intense rust, de (zelf)reflectie, weg van het gehaaste en drukke leven, laat je niet koud. Eenmaal weer buiten worden we ingesloten door de mensenmassa en de kakofonie van geluid. Mensen krioelen door elkaar, op het plein hebben Afrikanen een kring gevormd om samen te zingen en te bidden, de jeugd hangt rond in het Forum des Halles, de welgestelde Parijzenaar maakt zich op voor de lunch met oesters en champagne op de terrassen van de brasserieën aan de Place René Cassin en omliggende straten, de zwervers hangen rond of slapen op de bankjes en daaromheen kuieren de toeristen, met een gids in de hand en het fototoestel in de aanslag.

Onze blik wordt gevangen door de Bourse de Commerce met de Collection Pinault. De oude graanbeurs, met gerenoveerde schilderingen op het koepelvormige dak van de Franse handel en industrie, is spectaculair omgetoverd tot museum. Het biedt huis aan moderne kunst en genietend slenteren we door de zalen. Hongerig belanden we na het museum bij toeval in Casa Festa, een met goede beoordeling van Tripadvisor Italiaans restaurant, waar we genieten van een overheerlijke pizza en een goed glas wijn. Bij een Pharmacie kopen we een histamine remmer, lotion en zalf om de jeukende galblaasjes van An er onder te krijgen. De verkoper garandeert dat het binnen 24 uur onder controle is. We nemen de metro naar Riquet en lopen naar CENT QUATRE #104 PARIS in de Rue Curial. Het is tegen 5 uur en de Portugese dansvoorstelling, waarvoor we kaartjes hebben gekocht, begint om 7 uur. Ongeplaceerde kaartjes dus gaan we bijtijds in de rij staan, zodat we vooraan kunnen zitten. Voor de pauze klassiek ballet van Tânia  Carvalho, die voor de choreografie, het licht en de kostuums verantwoordelijk is. Na de pauze Marco da Silva Ferreira, met zijn gezelschap Corpos de Baile, waarbij de muziek wordt verzorgd door Valentina Magaletti. Voor de pauze hebben we allebei wat wegtrekkers, het leven in Parijs is best vermoeiend, maar na de pauze zitten we op het puntje van onze stoel. De voorstelling is spectaculair, de muziek, een drumstel, fabelachtig. Muziek en dans zijn in harmonie. Werd de voorstelling voor de pauze tot chagrijn van Tânia maar lauwtjes ontvangen, na de laatste toon van het tweede gedeelte barst het publiek luid klappend en bravo roepend los. Ook dit was een mooie belevenis.

Met metro 7 en 4 rijden we in ruim 3 kwartier terug naar huis. Montrouge slaapt al. Wij starten de aanval tegen de galbulten, reinigen en smeren, hopelijk komen wij als overwinnaar uit de bus. We ploffen neer op de bank en genieten nog even van Chansons, van de beelden, waaronder die van Barbara en begrijpen nu haar tekst ’ il ne faut pas continuer sa vie, il faut chaque fois la recommencer ‘, gisteren gezien in een cafeetje hier om de hoek, een stuk beter.

31 oktober 2022, dag 22

Een rustige dag vandaag. Wellicht de dag van de genezing. Drie maal daags reinigen en insmeren. De strijd tegen de galbulten is in volle gang. De eerste resultaten lijken veelbelovend, de drang om te jeuken, met alle gevolgen van dien, neemt af. Zouden de middelen toch probaat zijn? We hopen het!

We beginnen de dag met een beetje uitslapen, dagboeken bijwerken, foto’s selecteren, tekeningen afmaken, sanitair schoonmaken, stoffen, vegen, een wasje draaien en boodschappen doen. Een mens moet tenslotte eten en drinken.

We gaan eerst naar de begraafplaats van Bagneux, op zoek naar het graf van Barbara. In Chansons gisteravond hadden Matthijs en Rob het hier wel over, maar lieten het graf niet zien, wellicht hebben zij het ook niet gevonden. Een dame bij de entree van de begraafplaats, die collecteert voor de ‘gevallen soldaten’ vertelt ons dat ze in Sectie 4 ligt. We zoeken en zoeken, net als een ouder Frans echtpaar dat nu al jaren in New York woont en grote fans van haar zijn, maar we kunnen haar geen van allen vinden. De man zoekt haar officiële naam op, Monique Andrée Serf, en uiteindelijk vinden we haar door de graven systematisch af te zoeken. Ze was Joods en ligt in het Joodse familiegraf. Langs het metrostation Barbara, naar haar vernoemd, lopen we naar de Lidl, doen boodschappen, keren terug naar huis en luisteren naar de mooie muziek van Barbara op YouTube. De 10.000 stappen hebben we vandaag niet gehaald.

1 november 2022, dag 23

Niet goed voorbereid gaan we op pad en moeten daarom 3 keer overstappen. Eerst met de metro, daarna de tram, de trein en het laatste stuk met de tram. We lopen vandaag van Brimborion langs de Seine terug naar het centrum. Maar eerst lopen we een stukje terug naar het Île de Sequin om het spectaculaire muziekcentrum ‘La Seine Musicale’ te bewonderen.

We volgen het jaagpad langs de Seine. Aan de kade liggen de woonboten, sommigen zwaar verwaarloosd, anderen daarentegen pareltjes voor het oog. Het pad is populair bij joggers. Ondanks het windje is het prima weer, de zon schijnt volop. We steken de brug over naar het Île de St.Germain, waar we een espresso drinken met een chausson de pomme, waar geen appel maar appelmoes in blijkt te zitten. Via het Ecotrail de Paris lopen we door het park, langs ‘La tour aux figures’ naar de Pont d’Issy-les-Moulineaux. Rechts hoge kantoren met spiegelend glas waar grote bedrijven zoals Microsoft zijn gevestigd. Langs de Seine tot aan de Pont de Grenelle-Cadets betonbedrijven, die vandaag allemaal stilliggen. Later lezen we dat het vandaag Allerheiligen is, een nationale feestdag in Frankrijk. We passeren de Pont Mirabeau met de prachtige bronzen figuren waarop de brug lijkt te rusten. We lopen de Allée de Cygnes op en bewonderen de Madurodamversie van het Vrijheidsbeeld. Bij Pont de Bie-Hakeim, geliefd voor fotoshoots van verliefde stellen en modellen, zoeken we de oever weer op. Rechts staat de Eiffeltoren die hoog boven alles uittorent.

We worden moe en haken af bij Pont d’ Alma, stappen op de trein naar Invalides, verder met de metro naar Strasbourg-Saint-Denis en dan met de metro naar Les Halles, we hebben het al aardig onder de knie.

In een trendy zaakje in Rue Montmartre drinken we wat en lopen terug naar de Église Saint-Eustache waar om 5 uur een orgelconcert is. Dit valt tegen, alleen L’apprenti Sorcier van Paul Dukas kan ons bekoren. Daarna naar huis, langs de supermarkt, de was ophangen, An’s galbulten bewerken met lotion en zalf, koken en eten. We hebben ruim 22.000 stappen op de teller vandaag.

2 november 2022, dag 24

Het is niet altijd goud dat blinkt, maar in dit geval straalt de luxe je tegemoet. Tijdens de Revolutie drong het hongerige en verarmde volk Versailles binnen en nam de Koninklijke familie, Louis XVI en Marie Antoinette, die naar de slaapkamer van Louis vluchtte, gevangen. Louis werd terechtgesteld. Marie Antoinette, van Oostenrijkse afkomst, werd later berecht, zonder enig bewijs schuldig bevonden en onthoofd. Zij was bij het volk niet geliefd. Het verhaal gaat dat zij heeft gezegd toen het volk geen brood meer had: ‘laat ze maar cake eten’.

Het kasteel is over de top. Immens groot, waarin op een bepaald moment 20.000 mensen woonden. In een lange sliert lopen we beneden en boven door de meestal kale vertrekken. Aan de muren hangen portretten van de Koninklijke familie, vrienden en kennissen. Er komt geen eind aan, het is teveel om te bevatten. De stijl van meubelen is ook niet helemaal onze smaak en daarin komt ook, zaal na zaal, geen verandering. De kamers worden afgewisseld met open ruimtes, een spiegelzaal en beeldengalerijen. Sta je daar niet tussen, dan hoor je er niet bij. De laatste zaal hangt vol met grote afbeeldingen van door de Fransen gewonnen veldslagen. Bonaparte was er blijkbaar in geslaagd in deze geschiedschrijving ook zijn plaats te veroveren. We zien hem onder meer in de door hem gewonnen veldslag bij Austerlitz. Zijn Waterloo zien we uiteraard niet, wel zijn kroning tot keizer, levensgroot vereeuwigd door David. Een prachtig, groot schilderij.

Afgestompt zoeken we de tuinen op. Het is herfst in de tuin, de potten zijn al ingepakt. Sinaasappelbomen worden in de oranjerie gezet en de fonteinen in de vijvers zwijgen. Het kasteel, de tuinen, alles is symmetrisch. Het ontwerp klassiek, geschoren cipressen en coniferen. Er is niets avontuurlijks, zelfs niet boeiend. Na bijna 4 uur slenteren vinden we het genoeg en gaan naar huis. We stappen op de trein en raken verstrikt in het netwerk van treinen en metro’s, maar komen uiteindelijk via een flinke omweg toch in Montrouge. We hebben nog steeds geen warm water, de boiler doet het sinds gisteren niet meer. Opnieuw trekken we aan de bel, iets dwingender nu.

3 november 2022, dag 25

Faut-il voyager pour être heureux ? Moet je reizen om gelukkig te zijn? Na Covid en tijdens de klimaatcrisis beantwoordden 30 kunstenaars deze vraag. Fondation-edf bood ze de ruimte om deze vraag op hun manier te beantwoorden. Het resultaat is verrassend, maar na 30 presentaties twijfelen we. Subtiel wordt het effect getoond van massatoerisme op de natuur, maar vooral hoe onbeholpen de toerist in de natuur is. Een selfie volstaat. Hoe groot de druk is van de mens op de natuur, ondervind je dagelijks aan de levende lijve. Er zijn veel mensen op de aarde. Teveel? Veel mensen roept ook agressie op, zoals we zien in de laatste video’s.

Eenmaal buiten behouden wij toch het gevoel dat reizen een rijk gevoel geeft en ons dus gelukkig maakt. We zijn op weg, ontdekken, beleven kleine avonturen, elke dag is anders, routines worden ontlopen en we mijden de massaliteit, alhoewel dat laatste niet altijd lukt. Wandelen is wat ons betreft het meest passende antwoord op de vraag. Je bent alleen met je eigen gedachten en kunt genieten van de natuur, het landschap. De kunstenaars, waarvan we vanmiddag het werk bekijken, zijn eigenlijk ook op zoek naar de rust, alhoewel ze zich in hun kunst vooral richten op de bedreigingen. Na afloop nemen we niet de metro, maar lopen naar huis. Ruim een uur zijn we onderweg, maar de 10.000 stappen voor vandaag zijn weer veilig gesteld. We koken en kijken Feijenoord. Ze kunnen met een gerust hart gaan overwinteren, top!

4 november 2022, dag 26

Het is koud, de temperatuur ligt rond de 10 graden C, ruim 10 graden C minder dan de afgelopen weken. Tot overmaat van ramp gaat het ook nog regenen en hebben we geen paraplu bij ons. Dan is Parijs toch heel anders. Desondanks houden we vol en hebben toch dik 12.000 stappen op de teller. Over de Quai Saint Bernard lopen we een stuk langs de Seine. Een groenstrook vol abstracte kunst. Enkele objecten zijn op stal gezet vanwege vandalisme. Alhoewel het niet mag, kun je de verleiding van een straatartiest om zijn of haar handtekening op de objecten te zetten op zijn minst een heel klein beetje begrijpen. Vertwijfeld vragen wij ons af wat het allemaal voorstelt. 

We vervolgen onze wandeling door de Jardin des Plantes, waar in het park een kleurrijke, bonte tentoonstelling is van ‘mini monsters’. Leuk, alleen jammer dat veel monsters nog liggen en niet op hun plaats staan.

We gaan beslist een keer ‘s avonds terug om de verlichte monsters te bekijken. Na een koffie-, theebreak lopen we naar de 100 jaar oude Parijse Moskee.

We mogen niet naar binnen, het is vrijdagmiddag. Daarna slenteren we door de Rue Mouffetard, een smalle, gezellige winkelstraat met leuke winkeltjes, barretjes en restaurants.

We staan stil bij het huis waar Hemmingway van 1921 tot 1925 gewoond heeft en waar in 1896 de dichter Paul Verlaine is vermoord. Inmiddels dringt de kou door tot in onze botten, we zijn ook niets meer gewend, en zelfs een crêpe au sucre kan ons niet echt verwarmen. Ook wordt het nu ‘s avonds al vroeg donker, dus besluiten we gewoon lekker naar huis te gaan.

5 november 2022, dag 27

Het is zaterdag en wat doet de Parijzenaar op zaterdag, winkelen, in de buurt van de Champs-Elysées. Maar niet voor ons, dan hadden wij in ons werkzame leven succesvoller moeten zijn. Wij gaan naar Saint-Germain-des-Prés, alhoewel hier ook een dikke portemonnee vereist is. De spullen van het warenhuis Le Bon Marché zijn zelfs onbereikbaar. Zij doen niet onder voor Harrods in London en zijn exclusiever dan de Bijenkorf. Het gebouw en de inrichting is om je vingers bij af te likken.

De spullen in The Conran shop zijn meer betaalbaar, maar zeker ook niet goedkoop. En hoe groot is de verleiding. Ter plekke worden we verliefd op een unieke stoel. Maar waar moet hij staan, wat moet wijken! Dit, gevoegd bij de prijs, ontnuchterd ons zodra we buiten staan. Maar in een volgende winkel worden we opnieuw gegrepen, dit keer door een shirt voor Hans, exclusief, maar ook hier moeten we flink slikken als we de prijs zien. We gaan verder, maar het shirt is nog niet vergeten, wie weet. Voor Hans, de nuchtere Hollander, is winkelen kijken en wegdromen, maar voor An, met buiten haar Hollandse- ook de Portugese nationaliteit, betekent winkelen kopen en tasjes scoren. Onder deze druk bezwijkt Hans en koopt een paar schoenen, en geen hond die dat gelooft natuurlijk!

Tussen het winkelen door bezoeken we de Chapelle Notre-Dame de la Médaille Miraculeuse. Het verhaal gaat dat tot twee keer toe hier Maria verscheen aan Catherina Labouré, een diep gelovige vrouw van eenvoudige afkomst die zich bekommerde om de armen en behoeftigen van Parijs. Gelovige bezoekers vallen in de kapel op hun knieën op de harde marmeren vloer en kussen de grond. Ontroerend, zelf was Catherina ervan overtuigd dat het Maria was die ze zag, maar wellicht was het toch een zinsbegoocheling. Ook lopen we de Chapelle ‘Epiphanie in, de missie van Parijs. Een mooi gebouw met een leuke tentoonstelling en een prachtige kapel, door haar eenvoud.  Het valt ons op dat het een stuk stiller is in Parijs dan vorig weekend, veel minder toeristen, bijna alleen Parijzenaars. De vakanties zijn voorbij, zoals de pannenkoekenbakker ons gisteren al zei. We lopen nog binnen bij Poilâne voor 2 overheerlijke tartes aux pommes. Dat weten we zo goed omdat we ze van de week ook al kochten. Ze zijn zo lekker dat je er niet zomaar aan voorbij kan lopen.

6 november 2022, dag 28

En wat doet een Parijzenaar op zondag, brunchen met familie, vrienden en kennissen. Wij dus ook, maar met zijn tweeën, in Bellevilloise, een jazzclub met kantine, club en dakterras, gevonden op het internet. Wij worden in de kantine aan een piepklein bistrotafeltje gezet, voor het podium en naast de toetjes. Aanvang 2 uur. Het regent en voor de ingang vormt zich buiten al een flinke rij. Pas na 2 uur gaat de deur open en dan duurt het nog wel even voor we binnen zijn en betaald hebben. De mensen die als eerste binnen waren scheppen hun borden al vol. Er zijn 3 buffetten, een koud, een warm en zoals gezegd de toetjes. Op de bar staat koffie, thee, citroenwater, appel- en sinaasappelsap, allemaal inclusief. Op elk tafeltje staat een karaf koud water. Niet alleen het water is koud, ook binnen is het ook behoorlijk fris. Wij bestellen een fles Pinot Grigio.

Pas als iedereen binnen is gaat de deur dicht. De muzikanten, een pianist en saxofonist, zijn dan al begonnen met spelen. Langzaam loopt de temperatuur op, eerder van de wijn dan van de muziek. Talentvolle muzikanten, zeker, maar geen showmasters. De saxofonist staat, als hij niet speelt, maar wat lummelig op het podium. Hun muziek is niet alledaags, experimenteel. Ze houden het wel beschaafd, maar of er iemand is die echt luistert! Een kwartier voor tijd houden ze ermee op. Het applaus is lauwtjes en hun cd’s en lp’s, die ze promoten, kunnen ze weer inpakken, ze hadden ze niet hoeven uit te pakken. Er is geen animo voor. Enigszins verkleumd maar met een volle maag, ja we hebben Project Gezond voorlopig geparkeerd, keren we terug naar huis, waar Hans Ajax met 2-1 ziet verliezen van PSV, waardoor Feijenoord kan aanhaken en het gat met AZ en Twente groter wordt. Nog twee wedstrijden thuis, tegen Cambuur en Excelsior, vóór de winterstop, die ze toch kunnen winnen. An maakt het zich gemakkelijk op de bank met haar IPad en Netflix.

7 november 2022, dag 29

Vandaag dwalen we door de wijk Marais. In de 17e eeuw was dit een Koninklijk landgoed, maar daarna verwaarloosd en geleidelijk aan verstedelijkt.

De oude herenhuizen staan er nog steeds, zoals het Picasso museum, dat op maandag gesloten is, en het Hotel Soubisse, een herenhuis gebouwd voor de prinses van Rohan, nu domicilie voor het Archives Nationales. Als we door de vertrekken van de prinses lopen, wanen we ons weer even in Versailles, alleen is het hier een stuk rustiger, maar de vertrekken zijn minstens zo mooi afgewerkt en ingericht.

We lopen door de tentoonstelling over het archief (permanent), het vrouwenkiesrecht en epidemieën (beiden tijdelijk). De teksten zijn helaas alleen in het Frans. De Face aux Épidémies is in ieder geval wel actueel, van de zwarte pest, de Spaanse griep t/m Covid. De bewoners van de wijk Marais zijn een melange van Joden met keppeltjes, Joden in traditionele orthodoxe klederdracht, Franse Algerijnen en homoseksuelen. Die delen van Parijs, waar wij tot nu toe zijn geweest, zijn zeer tolerant, wij bespeuren geen dreiging van agressie. Vermoedelijk zit er aardig wat geld in deze wijk, er zijn veel luxe winkels en galeries. De meeste galeries stellen teleur, we zien zelden iets boeiends, maar dat is natuurlijk persoonlijk. Ook Place des Vosges, voor velen het mooiste plein van de wereld, stelt ons teleur.

Niet omdat het in onderhoud is, ook niet omdat de huizen rondom nodig opgeknapt moeten worden, maar eigenlijk omdat het zo symmetrisch, vormvast is en niets avontuurlijks heeft. Elders in de wijk stuit je wel op frivole, uit de band gesprongen geesten, die muren, panden, op een fantasie prikkelende wijze hebben vormgegeven. Maar Marais wordt nergens asociaal, het blijft allemaal netjes, aangeharkt.

Na een vluchtig bezoekje aan de weinig verheffende Saint-Paul pakken we de metro naar Gare de L’Est, want daar ontdekten wij onlangs de Hema, ja, je leest het goed, de Hema. En daar verkopen ze speculaasjes en chocoladeletters nu Sinterklaas zo dichtbij komt! Bepakt en bezakt gaan we terug naar huis.

8 november 2022, dag 30

Boffen wij even. Na afloop champagne en een smakelijk hapje. De voorzitter van Bridgeclub 13ème en zijn partner hebben een groot toernooi gewonnen en trakteren. Welk toernooi blijft voor ons onduidelijk. Wij winnen vandaag niet, maar zijn na 27 spellen, die in een hoog tempo, nog geen 3 uur, worden afgewerkt dik tevreden met 54,90% en de 6e plaats op de club en landelijk 196e van 849 paren. Het valt niet mee. Neem nou de kaarten, de boer is in Frankrijk V van Valet, de vrouw is D van Dame, de heer R van Roi en de aas is 1, hoe verwarrend. Het is dan ook zaak om iedere hand twee keer te tellen. De dames en heren tegen wie we moeten spelen zijn stuk voor stuk ervaren kaarters, spelen goed af, matig tegen en bieden fatsoenlijk. Alerteren doen ze niet en ook de stopregel passen ze niet toe. Ze bieden degelijk, niet agressief. Wel buigen ze zich na elk spel over het kastje wat de analyse is. Op de kastjes wordt per kleur en/of SA vermeld hoeveel slagen er gehaald kunnen worden. Ze hangen dan over de bridgetafeltjes heen en maken elkaar zachtjes verwijten of geven elkaar complimenten. Verheffen ze hun stem, dan gaat de hele zaal morren, ze worden dan echt boos. Zou bij ons ook ingevoerd moeten worden. Overigens nooit gezien dat je op de kastjes ook de analyse en de spelverdeling kan zien, gaaf hoor! De dames en heren zijn stuk voor stuk op leeftijd en bloedfanatiek, vandaar dat wij dik tevreden zijn met de uitslag. Per slot van rekening spelen wij met een handicap, niet alleen die van de kaarten maar ook de taal, de uitleg in het Frans is te moeilijk.

Heen en terug lopen we, we moeten tenslotte aan onze stappen komen en zo langzamerhand nemen we toch wel wat aan in gewicht. La Belle vie Française kunnen wij niet helemaal weerstaan. Dachten we dat we An’s bulten onder controle hadden, helaas, de pillen zijn op en opnieuw verschijnen er bulten die dus weer flinke jeuk veroorzaken en daar wordt ze niet vrolijker van. Op de heenweg zagen we in een kerstwinkel nog dé ideale kerstboom voor op tafel en we besluiten deze op de terugweg mee te nemen, alleen kunnen we dan de winkel niet meer vinden. We komen hier dus terug, voor een middagje bridge en de kerstboom.