DAG 39, 17 maart 2022
Niet een dag om veel woorden aan vuil te maken. We verplaatsen ons van het appartement in Lagos, Portugal, naar Hotel Verdice in Este, een voorstadje van Sevilla, Spanje. De reis verloopt zonder problemen en het lijkt er op dat we het Sahara zand achter ons laten.
DAG 40, 18 maart 2022
We ontbijten in zo’n echt Spaans tentje, tegenover ons hotel. Het is nog vroeg, nog geen 9 uur. We nemen bus 22 naar het centrum van Sevilla. De bussen rijden om het kwartier. De eindhalte is San Sebastián, vlak bij het Plaza De España. We zoeken onze weg naar de kathedraal, langs de bloeiende en heerlijk geurende sinaasappelbomen. Een windvlaag blaast de overrijpe sinaasappels uit de boom en missen op een haar na de niets vermoedende, passerende toeristen. We zien niet alleen de kathedraal, maar ook mensen, veel mensen en hele hordes scholieren. Het is dag 40 vandaag en blijkbaar zijn we de drukte wat ontwend, want het komt nu op ons af. Het blijft ook de hele dag druk op straat. Het bezoek van de kathedraal begint met het beklimmen van de Giralde, 34 verdiepingen, mannetje aan mannetje. Geen traptreden, het loopt geleidelijk aan schuin omhoog, zodat de sultan (het was oorspronkelijk een Moorse toren) gezeten op zijn paard naar boven kon. Boven heb je een mooi uitzicht over Sevilla en de omgeving. Na de toren mogen we massaal de kerk in.
DAG 41, 19 maart 2022
Het is zaterdagmiddag, het is een mooie voorjaarsdag en Sevilla gaat uit, Sevilla flaneert, de nachtvlinders zijn al tevoorschijn gekomen en lopen te lonken. We ontbijten weer tegenover ons hotel, het kost wel wat moeite om duidelijk te maken dat An geen ham op haar broodje wil, maar boter en jam. De klik is er niet echt, tussen de serveerster en An. Vandaag staat op ons programma het Real Alcázar, het koninklijke paleis met haar tuinen.
Ruim 3 uur brengen we hier door, er is zo veel te zien. We slenteren door de verschillende stijlen die de gebouwen en tuinen kenmerken, maar de Moorse stijl is toch wel het fraaist en dat bewaarden we voor het laatst.
DAG 42, 20 maart 2022
We verlaten Sevilla. We hadden een prettig hotel in een buitenwijk. Voor de deur stopt de bus van en naar de oude stad, in een half uurtje. Het hotel staat tussen grote woontorens. Op het grote stenen plein daar tussen in speelt ‘s avonds de jeugd, de ouderen flaneren of zitten op de overdekte terrassen en praten onophoudelijk met elkaar. Het is een ‘volkswijk’. Als we het hotel uitlopen zien we zo al 5 bars, of cafetaria’s, zoals ze die hier noemen. Eén ervan is ons adresje om te ontbijten. Het ontbijt, bestaande uit een kop koffie of chocolademelk, een groot glas verse jus d’orange en een broodje met Iberico ham en kaas kost niet meer dan € 3,50 p.p. Het is er iedere keer weer druk. Even verderop is ons adresje voor ‘s avonds. De eerste keer waren we er al om 8 uur, maar hier eten ze pas rond 10 uur. Wij passen ons gemakkelijk aan en gisteravond schoven we om half 11 aan een tafeltje. Het was er druk. De ober begroet ons enthousiast, hij kent ons al. We bestellen een Rioja voor Hans, een sangria voor An en tapas. De ober spreekt alleen Spaans, dus is het handen- en voetenwerk om duidelijk te maken wat we willen, terwijl hij hele verhalen tegen ons ophangt. In de keuken staat moeder de vrouw, die de heerlijkste gerechten in elkaar flanst, voor hele milde prijzen. Als we ons 2e rondje drankjes bestellen vraagt Hans of hij zondag naar Sevilla gaat, voor de voetbal. Hij is diep beledigd, hij is fan van Real Betis Sevilla, tot groot plezier van de mensen die aan de tafeltjes om ons heen zitten. Ze hebben de grootste lol. We krijgen nog een 3e drankje aangeboden van een Spaans stel tegenover ons, waardoor we vanmorgen met een ‘spijker in de kop’ wakker werden.
DAG 43, 21 maart 2022
We moeten vroeg op vandaag, de wekker gaat om kwart over 6 af en om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Het is zeker nog een half uur rijden naar het bezoekerscentrum van El Acebuele, waar we ons hebben aangemeld voor de excursie van half 9. De truck staat hoog op zijn poten, grote zware wielen en is een FWD, wat wel moet in het rulle zand, zoals later blijkt. Je zit hoog, achter grote ramen met uitzicht rondom. De excursie gaat door het afgesloten deel van het park, langs de waterlijn van het strand, door het duin en langs het moeras. De chauffeur stuurt behendig door het mooie gebied, de gids vertelt in het Spaans en Engels over de verschillende ecosystemen van het park, het strand met eb en vloed, de daarachter gelegen stuifduinen die eeuwen geleden door de mens door kap zo zijn beïnvloed dat ze stuiven en steeds van vorm veranderen. De wind heeft vrij spel, het zand wordt niet vastgehouden. Na de duinen een bos met pijnbomen. De eucalyptusbomen, ingevoerd uit Australië, snelle groeiers, goed kaphout, worden nu overal verwijderd. De boom put de bodem uit en zorgt voor verdroging. Het bos vormt de overgang naar het moerasgebied dat droog staat, omdat het tot gisteren zo weinig geregend heeft. Het is een uitgestrekt gebied. Het moeras en de randen trekken veel wild, herten, reeën, wilde zwijnen en wilde paarden aan. Het gras is fris en voedselrijk, in het struikgewas kan het wild schuilen als er gevaar dreigt. De lynx, waarom het park bekend staat, zien we niet. Maar we zien wel de hop, de vis- en keizerarend, de eerste grote trappen (dat is een soort vogel, niet dat je denkt dat het een trap is), de flamingo, de zwarte ibis en nog veel meer van die ‘vreemde vogels’.
Vandaag verkennen we het park van mevrouw Ana (Doñana) te voet. Twee korte wandelingen van ongeveer een uur, langer voor ons want wij staan nl regelmatig stil, die beginnen bij de 2 bezoekerscentra, die aan één en dezelfde weg liggen.
DAG 45, 23 maart 2022
We zijn weer op weg, maar niet naar de zon. De voorspellingen voor de komende dagen beloven niet veel goeds. Toch blijft het onderweg droog en af en toe schijnt zelfs de zon, en als die schijnt is het lekker warm. We zijn op weg naar El Bosque, onze uitvalsbasis voor de komende dagen. We hebben een appartement geboekt met keuken en wasmachine. Drie wassen draaien we. Het hangt allemaal buiten onder de overdekte galerij en onder de poort. Het hangt in ieder geval droog, maar of de was ook echt droogt nu het weer flink regent! Vanuit onze woonkamer hebben we een fantastisch uitzicht.
DAG 46, 24 maart 2022
Gisteravond hebben we de open haard aangestoken. Met enige moeite vatte het hout vlam, maar als het gaat regenen gaat de trek eruit en slaat de rook de kamer in. Deuren en ramen hebben we wijd opengezet, maar als we vanmorgen opstaan hangt die lucht er nog steeds. De was is ook niet droog te krijgen, alhoewel de 2 rekken nu binnen staan. Dat schiet dus niet erg op. Wat ook niet opschiet is de gasgeiser, het water is lauw, tegen het koude af. Hans is de held en gaat onder de douche, maar An kookt water en poedelt onhandig wat met een teiltje water bij de wasbak, die krijg je met geen 10 paarden onder de ‘koude’ waterstraal. Gisteren, in de loop van de middag is het gaan regenen en dat doet het nog steeds. Vanmiddag was het even droog, maar de wolken hangen laag, net boven het land, de toppen gaan schuil achter de wolken, de lucht is zwanger van Saharazand en kleurt geel.
DAG 47, 25 maart 2022
Als we opstaan is het droog. De lucht breekt open. We zien de toppen van de bergen weer, de wolken zijn opgetrokken. Volgens de voorspelling gaat het vanmiddag om 3 uur regenen, 70% kans. We gaan wandelen, langs de Rio Majaceite naar Benanahoma. De rivier is door de hevige regenval van de afgelopen dagen flink gezwollen en stroomt hard. Het water stort zich naar beneden. Het pad volgt de rivier stroomopwaarts door een steeds smaller wordend dal. Het is een prachtige wandeling. Onderweg filmen we en maken weer veel te veel foto’s. We komen een paar wandelaars tegen, helemaal alleen zijn we niet. Afwisselend lopen we op de linker- of op de rechteroever. Over kleine bruggetjes, waar je met niet meer dan 2 personen tegelijk op mag, steken we de rivier over.
DAG 48, 26 maart 2022
Volgens de voorspellingen blijft het vandaag droog en gaat zelfs de zon nog schijnen. Een mooie dag om naar Ronda te gaan. We rijden door het bergmassief en passeren 2 passen, de ene op ruim 1100 meter en de andere op ruim 800 meter. Klimmen en dalen, over smalle wegen, heen en terug. Soms hou je je hart vast. Een prachtige route, daar valt niets op af te dingen. We rijden door Grazalema, op het oog een lieflijk dorp, maar wel met veel bezoekers die breeduit op straat lopen en die niet aan de kant gaan voor ons en ons blauwe gevaar. Onze TomTom laat ons Ronda inrijden vanaf de noordzijde naar het centrum. Het is er een drukte van jewelste, er wordt vandaag een marathon gelopen en de halve stad zit op slot. We keren om, parkeren de auto aan de rand van de stad en lopen terug naar het centrum. Onder ons de kliffen en op de vlakte zien we de marathonlopers zwoegen. Ze finishen in het centrum, maar moeten het laatste stuk een flink eind klimmen. Sommigen hebben daarvoor stokken bij zich. Als wij, nadat wij een klein stukje zijn afgedaald naar een uitzichtpunt, weer omhoog lopen, passeren ze ons voortdurend, wij houden ze niet bij, terwijl zij er al zo’n 40 km op hebben zitten.
DAG 49, 27 maart 2022
Het is zondag vandaag, de dag dat de Spanjaarden naar buiten gaan, wandelen, picknicken en met vrienden of familie uit eten gaan. ‘s Ochtends gaan ze eerst naar de kerk. Hier in El Bosque vanmorgen een gezongen mis, oud en jong zit in de kerk, hier nog wel. Wij passen ons vandaag aan, nemen een dagje rust, draaien een wasje en zitten buiten in de zon. We werken aan het boek voor de Bookchoice schrijfwedstrijd. De deadline nadert. D
e minimaal 30.000 woorden zijn er, nu nog de oneffenheden er uit halen, wat toch nog een hele klus blijkt te zijn. Tegen 3 uur lopen we naar bar-meson Majaceite, vlakbij de gelijknamige rivier. Het terras zit vol. Grappig te zien dat de Spanjaarden allemaal porties bestellen die ze met elkaar delen. Wij bestellen een ensaladilla Rusa, die we delen, forel voor Hans en lamskoteletjes voor An, lekker wit wijntje erbij en toe café solo met een crema de caramel, lekker hoor. Met een ommetje lopen we om half 6 terug naar ons appartement en zitten nog even lekker in de zon. Als het kouder wordt gaan we naar binnen en steken de open haard aan. Met een muziekje erbij, lezen, schrijven en tekenen we wat, heerlijk hebben we het zo.
DAG 50, 28 maart 2022
Het oude centrum van El Bosque, waar ons appartement ligt, is zo’n typisch Andalusisch stadje, met oude, witgekalkte huisjes en smalle straatjes. Overal staan auto’s geparkeerd, zodat wel enige stuurmanskunst nodig is om door de te krappe bochten te manoeuvreren. En natuurlijk is het overal éénrichtingsverkeer. Als we vanmorgen het stadje uit willen rijden komt ons een spookrijder tegemoet. Het is een politieauto. We worden gesommeerd te stoppen. De agente stapt uit en vraagt waar we heen gaan. We vertellen dat we naar Grazalema willen. Ze sommeert ons haar te volgen en onder politiebegeleiding, jammer genoeg niet met zwaailichten, rijden we tegen de richting in het stadje uit. Het blijkt dat er een 2e wegopbreking is en dat het bijna ondoenlijk is om je weg te vinden; onze TomTom dame blijft ook maar zeggen dat ze de route opnieuw moet herberekenen als we na ons dagje uit bij ons appartement proberen te komen. We gaan dus naar Grazalema vandaag, een mooi dorp, in de weekenden en het hoogseizoen erg toeristisch, maar een uitstekende uitvalsbasis voor wandelingen. Wij maken een rondje van 10 km, waarbij we 500 meter stijgen en ook weer 500 meter dalen. Het is een prachtige wandeling langs mooie rotspartijen. Jammer genoeg is het bewolkt en komen de foto’s er niet best vanaf vandaag.
DAG 51, 29 maart 2022
Het is 19:07 uur als Hans op de knop ‘send’ drukt. We hebben er de hele dag aan gewerkt, met zijn tweeën, het boek is af, het is weg, er kan niets meer aan veranderd worden. Het was een inspirerend, maar tegelijk ook vermoeiend proces, voor ons beiden. Bij de laatste keer dat we h
et boek nog eens samen doorwerken, raken we opnieuw geëmotioneerd. Het is een stuk van ons leven, een heftig stuk. Het houtvuur brand, het eten pruttelt op het vuur en van nu af aan gaan we ons weer louter op onze roadtrip concentreren. Of het boek uitverkoren wordt is niet relevant, het was goed om te doen en gaf onze roadtrip een extra dimensie.
DAG 52, 30 maart 2022
Op weg naar het hart van de sherry, Jerez. Op weg naar de zon die in Jerez de la Frontera schijnt en waar de temperatuur in de loop van de middag boven de 20 graden C is. We parkeren voor de deur bij Sandeman, de man met de cape, op een steenworp afstand van het centrum. We drinken koffie en lopen naar het centrum, tenminste, dat denken we, we blijken steeds verder van het centrum af te lopen en het duurt even voordat we het door hebben. Ruim een uur later laten we ons op een terrasje in het centrum op een stoel vallen en bestellen een ijskoude zoete sherry en tapas. De stad wordt klaargemaakt voor de Semana Santa 2022, langs de route waar de lijdensweg van Christus loopt, worden tribunes opgebouwd. We lopen opnieuw doelloos door de stad. Het Alcázar is gesloten. We betalen € 10 om de oude kathedraal te bekijken en de toren te beklimmen. Na 52 treden staan we ineens voor een muur en kunnen we alleen door een klein raampje naar buiten kijken en knielen voor een schilderij.
