Máncora

Máncora                                                                                                                                     16/17-1-2019

Vandaag verleggen we letterlijk onze grenzen, het wordt een lange dag. Om 6 uur loopt de wekker af en even na 7 uur zitten we in een taxi, op weg naar het vliegveld. De touroperator, waar we de vliegtickets naar Lima hebben geboekt, heeft niet kunnen inchecken voor ons en heeft alleen een ticket voor Hans via de app gestuurd. Ze adviseert ons 2 uur van tevoren op de luchthaven aanwezig te zijn. Om 9:40 vertrekt de vlucht naar Lima. We zijn ruimschoots op tijd en gelukkig zijn er geen problemen bij het inchecken. Eenmaal aan boord heeft de Peruviaan lak aan de vlieginstructies, tijdens het stijgen en landen wordt er om ons heen druk ge-appt, gebeld en zijn de tafeltjes gewoon naar beneden geklapt, zodat ze hun broodje kunnen eten. Stewardessen zien we niet tijdens de vlucht. De reis verloopt voorspoedig. Na aankomst in Lima nemen we een taxi naar de busterminal van Cruz del Sur. De bus naar Máncora vertrekt om kwart voor 3, ruim 1100 km en zo’n 19 uur op de Panamerican Norte hebben we voor de boeg. Gelukkig hebben we comfortabele, leren stoelen, die flink in de relax stand kunnen.

We rijden door de kurkdroge woestijn, langs de kust met zandduinen. We passeren grauwe dorpjes met kleurige muurschilderingen. Langzaam zien we de zon in de zee zakken. Maps.me zegt nog 850 km. Om half 8 wordt een ‘vliegtuig maaltijd’ geserveerd, we kijken nog een film en uiteindelijk dommelen we in slaap. Om half 1 ’s nachts stopt de bus nog één keer en loopt vol Peruvianen, die het weekend gaan doorbrengen aan de kust. Gelukkig vallen we weer in slaap en als we tegen 7 uur wakker worden is het landschap veranderd in door erosie gevormde gebergten, diep uitgeslepen. Als de kust opdoemt maakt deze een troosteloze indruk. Geen door palmen omzoomd strand. Veel land ligt braak. Hier en daar een ja-knikker. Een enkele keer is het land door irrigatie in cultuur gebracht. De zon schijnt volop. Even na 10 uur komen we aan in Máncora. Bij aankomst van de bus is het een drukte van jewelste, je moet dringen voor je koffer en ondertussen roepen tientallen gidsen of je een hotel zoekt of een taxi nodig hebt. Het komt allemaal op je af. Voordat we naar de Kimbas Bungalows gaan drinken we koffie, tot de rust wat is weergekeerd.

We nemen een TukTuk en even later melden we ons bij het resort. Nadat we onze intrek hebben genomen in een leuke bungalow, brengen we de was weg en slenteren wat door het dorp. Op het strand is het druk, veel Peruvianen. Na de lunch nemen we een duik in het zwembad van ons resort. Al snel betrekt de lucht en gaat het zelfs regenen. Valt dat even tegen!

Máncora                                                                                                                                     18-1-2019

Stranddag vandaag. Op ons gemak staan we op, ontbijten, zonnen, zwemmen, kijken mensen, lezen en luisteren naar muziek. Aan het eind van de middag raakt het bewolkt en begint het fors te waaien.

We zoeken de rust van onze bungalow op, douchen, tekenen, kleuren en lezen. Heerlijk ontspannend.

Máncora                                                                                                                                    19-1-2019

Vijfenzestig op de teller van An vandaag, met pensioen, maar helaas moet ze daar nog even op wachten. Het cadeau, dat ik al 5½ week meesjouw in mijn rugzak, valt in de smaak en de weddenschap heb ik gewonnen, ze wordt overstelpt met felicitaties. De dag brengen we weer in nutteloosheid door op het strand. Vandaag gaan we voor de gele parasol. De zon brandt flink en we kleuren lekker bij. De hoge golven rollen over het strand en komen steeds dichterbij. Regelmatig worden nietsvermoedende, slapende badgasten met hun handdoek en al weggespoeld. Onze spullen hangen hoog en droog in de parasol. Om 4 uur houden we het voor gezien, we zijn verbrand. Terug bij Kimbas Bungalows vertelt de eigenaresse dat we 2 nachten kunnen bijboeken en in dezelfde bungalow kunnen blijven. Goed nieuws, want even op de plaats rust bevalt ons prima. Voor vanavond 9 uur hebben we een tafel gereserveerd bij La Sirena d’ Juan. Ons tafeltje is op het terras boven met uitzicht op de Panamerican Norte, de snelweg van Alaska naar Argentinië, die dwars door het badplaatsje Mánorca voert en voor enorme drukte zorgt. Het eten is trouwens zalig.

Máncora                                                                                                                                     20-1-2019

Het is bewolkt vanmorgen, de strandstoelen zijn nog leeg. We lopen over het strand naar de pier. Het is er druk. Met veel moeite wordt de vangst op de pier gegooid, de kleine bootjes dobberen op de hoge golven, terwijl de fregatvogels en aalscholvers laag over alles en iedereen heen scheren, wachtend op het moment dat ze kunnen toeslaan. In het water dobberen de pelikanen. Voor de pier zwemmen 2 schildpadden, die regelmatig boven water komen om lucht te happen. De bootjes varen af en aan tussen het moederschip en de pier. De vissen worden in plastic bakken verdeeld en gewogen. Een tonijn wordt keurig gefileerd en door een restauranteigenaar in een plastic tasje gedaan.

Het overschot van de tonijn wordt terug in zee gegooid. De haaien zijn op zee al onthoofd; staarten en vinnen worden in grote zakken achter op een TukTuk gezet. Ergens in Máncora staat vanavond vast en zeker haaienvinnensoep op het menu. Een visser loopt met een flinke baars naar een kliko, waar hij deze vakkundig fileert. De filet wordt ook in een plastic tasje gedaan en verdwijnt naar één of ander restaurant. Verser kun je het niet hebben. Via het strand lopen we terug naar het dorp. De zon komt af en toe achter de wolken vandaan. De temperatuur is prima, rond de 30 graden.

Het is ondertussen druk geworden op het strand, Peruviaanse families hebben het compleet in beslag genomen. Alle strandstoelen en ligbedden zijn bezet. Ze zetten tafels neer, waarop grote pannen met allerlei eten en drinken wordt uitgestald. Via armoedige achterafsteegjes wandelen we naar het kantoor van Cruz del Sur. Overmorgen willen we doorreizen naar Cuenca, in Ecuador. Helaas, Cruz del Sur stopt daar niet, we moeten dus wat anders verzinnen. Door één van de vele duistere touroperators die Máncora rijk is, CIFA, wordt Cuenca wel aangedaan. De afstand is 265 km, maar we zullen zo’n 9 uur onderweg zijn, omdat het passeren van de grensovergang niet zo soepel is als bij ons. We boeken tickets, maar omdat het hele dorp voor de zoveelste maal zonder stroom zit, kunnen we niet pinnen of geld uit de ATM tappen. De stroom valt hier vaak en langdurig uit. De aggregaten draaien dan overuren. We moeten na 5 uur maar terugkomen om te betalen. Via het strand lopen we terug naar ons hotel, eten onderweg een broodje en liggen de hele middag lekker aan het zwembad te lezen en te slapen. Hopelijk is er straks wel stroom, anders hebben we zelfs geen geld om vanavond te kunnen eten.

Máncora                                                                                                                                      21-1-2019 

Het is eb en nog niet eerder zagen we keien en rotsen op dit deel van het strand. In de loop van de dag komen de golven steeds hoger het strand op. Wij gaan voor de blauwe parasol vandaag en worden hartelijk begroet door de verhuurster. Eén van de ligbedden is echter kapot en dus willen we verder lopen. Ze vraagt ons te wachten, ze gaat het regelen en rent weg. Na verloop van tijd komt ze terug met 2 nieuwe ligstoelen. Het is warm vandaag. We genieten van onze laatste stranddag in Máncora. Het is mooi geweest, het avontuur lokt weer, we gaan verder. Tegen 4 uur betrekt de lucht en steekt er een flink windje op. Als we terug gaan naar onze bungalow komt de verhuurster van de ligbedden ons nog gedag zeggen. Tot morgen vraagt ze, en kijkt spijtig als we haar vertellen dat we morgen naar Ecuador reizen. Blijkbaar waren we goede klanten voor haar, want niet alleen verhuurde ze ons ligstoelen en parasols, daarnaast heeft ze nog een tafel, die ze samen met haar familie runt, met drank en eten. Menig biertje en water kochten we bij haar en vandaag ook de lunch van pollo met rijst en linzen.

Terug in de bungalow douchen we en pakken de rugzakken in. We werken FaceBook en het dagboek bij en spelen Sugar Crush, een stom, maar verslavend spelletje.

Aluasí