Beijing – Amsterdam

24 september 2011

De laatste dag, kwart over zes op, zeven uur ontbijt. Uiteindelijk vertrekken we om half acht in plaats van zeven uur, zodat we nog kunnen ontbijten. 07:30 taxi, 08:10 luchthaven, 08:35 ingecheckt en douane gepasseerd. Tasjes-dag! Eindelijk. We scoren er drie! Hadden er vijf kunnen zijn. An blij. De tijd vliegt om. Op dit moment taxiën we naar de startbaan, 8030 kilometer naar Amsterdam. Vertrek 11:05, aankomst 14:38, plaatselijke tijd. Temperatuur in Beijing 22°, temperatuur in Amsterdam 19°. Voldaan en goed gemutst zitten we op stoel 33 E en D (gangpad). We kunnen niet naar buiten kijken. Jammer. We vliegen over de bergen ten noorden van Beijing, over Mongolië, Irkoetsk, Siberië, Finland, Zweden, Noorwegen, Duitsland en de Waddeneilanden naar Amsterdam. Er zijn vier wachtenden voor ons, voordat we kunnen opstijgen. Ondertussen moeten ook enkele vliegtuigen landen. Ik nip aan mijn cognac. An kijkt een film. We hebben net gegeten (bief met pasta en An kip met rijst), smakeloos. An vindt mij een alcoholist, omdat ik midden op de dag (half twee Beijing tijd) cognac bestel. Ik vind dat één van de genoegens des levens als je op weg bent naar huis met een intercontinentale vlucht. Straks een slaapje doen. An wil naar de wc, waarvoor een hele rij staat. Ze komen nu ook langs met Duty Free producten. Geen interesse meer. Wil nog een cognac. Zal niet meevallen. Schiet er uiteindelijk ook bij in. Ik maak een hazenslaapje. Nu lever ik mij over aan de muziek, terwijl ik mijmer over straks, nu en toen. We vliegen ten zuid-westen van het Baikalmeer. Nu ik daar aan terugdenk, was dat één van de hoogtepunten van onze reis. Een schitterende omgeving om rond te trekken. Een fabelachtige natuur. Uit de koptelefoon klinkt Ramses, sentiment. Daarvoor The Scene. Ik ben gek van de stem van Thé Lau. Doorleefd, sprekend. De reis is straks afgelopen. Jammer, op weg zijn, blijft bijzonder. Trekken, van stad naar stad, van streek naar streek, mensen ontmoeten; nooit routine, altijd anders, afwijkend en avontuurlijk. Uit de luidspreker: Freedom, almost gone, Ritchie Havens, Woodstock, juli 1969,Tim Harden, If I were a Carpenter, Melanie, Beautiful (You all look friends of mine …), hoe toepasselijk. Vooral de Mongoliërs, met uitzondering van de professionele zakkenrollers, zijn zeer vriendelijk, evenals de Chinezen op het platteland. We naderen St.Petersburg, het begin van onze reis (hoewel het beginpunt, net als het eindpunt thuis ligt). We hebben een thuis. Ons eigen huis, ingericht zoals wij het wilden, vol herinneringen aan onze gezamenlijke reizen. In de afgelopen weken hebben we veel mensen ontmoet die geen huis voor zich zelf hebben, dan wel met veel mensen moeten delen. Nederland is een rijk, letterlijk en figuurlijk, land. Jammer dat er een geblondeerde gek  rondloopt die dat ondermijnt. Na de oorlog zeiden ze: “dat nooit meer”. Waarom staan we dat dan nu toe? We naderen Amsterdam. Heb definitief met scrabble afstand genomen van An. De eindstand is 6-4. Een draw of kleine overwinning, dat stond op het spel. We drinken nu koffie. We hebben lekker gegeten deze keer. We zijn weer thuis. De reis vanaf Schiphol duurde exact 01:27 uur. Vertrek trein 15:13, bus 16:52, thuis 17:08 uur. We rommelen wat bij thuiskomst en kopen eten voor zondagmorgen. Daarna lopen we als zombies door een aangeschoten Schiedam (Brandersfeesten). An gaat vóór tien uur naar bed, ik om twaalf uur. Om half zeven ben ik klaar wakker, ik sta op, uitpakken en opruimen.

De grensverleggers