Cahuita – Tortuguero – Guapiles – Chilimate – Los Chiles

COSTA RICA

10 december 2015                                                                                                                              Cahuita

Op ons gemak staan we op. Koffie in de tuin. E-mail, facebook, nu.nl, alle web services worden afgewerkt. We doen ook 2 ratings voor TripAdvisor. Even over 11 uur begint de reis. Eerst met de watertaxi naar Colon, dan om 12.15 met een snelle boot in 20 minuten naar het vasteland.

Bij aankomst komen de kruiers als strontvliegen op ons af.Het busje staat dicht bij, maar het kost ons $1,–. Met zijn vijven gaan we naar Costa Rica. Een uurtje naar de grens en daar begint dan het circus. Uit de auto, te voet met alle bagage naar de Panamese douane, stempels verzamelen. Dan te voet over de brug, maar eerst $ 4,– p.p. betalen om Panama te verlaten. De brug gaat over een brede rivier. Naast de betonnen brug op pijlers is nog een oude, smalle, stalen brug, die buiten gebruik is. De rivier is breed, de wandeling lang in de hitte. Dan opnieuw stempels verzamelen in Costa Rica, om daarna in een ander busje

plaats te nemen, dat ons voor ons hotel, dat hij overigens eerst voorbij rijdt naar de verkeerde kolibri (the delightful), afzet. In Bocas del Torro, op het vasteland, heeft Chiquita een eigen terminal, voor de opslag van containers waarin de bananen worden vervoerd. Als we de grens zijn gepasseerd, zien we uitgestrekte bananenplantages. De bananen zijn in blauw plastic gepakt, om contaminatie met de pesticiden, die rijkelijk worden rondgestrooid, te voorkomen. Voordat de bananen in de koelcontainers gaan worden ze nog gewassen.

Na aankomst haasten we ons om met de bus naar Cahuita te gaan om flappen te tappen, inkopen te doen en een hapje te eten. De bus is er al voordat we er erg in hebben. In Cahuita ontmoeten we een Nederlandse bioloog met zijn moeder, die ons in zijn eco-farm in Bri-bri uitnodigt. Terug in het hotel nemen we een verfrissende duik in het zwembadje, zetten koffie en richten de kamer in. In Costa Rica officieel geen US Dollars meer maar Colones, 500 Colon = 1 US Dollar.

11 december 2015                                                                                                                                Cahuita

Met Vicks en Johnson’s babyoil bestrijden we de uitslag van An, op rug, borst, armen en benen. Het is een slagveld. De jeuk is onverdraaglijk. Veel pukkels liggen open. Ze kan het jeuken niet laten. Het is in Costa Rica 1 uur vroeger dan in Panama, tijdsverschil met Nederland nu 7 uur. Om half 10 plaatselijke tijd val ik om van de slaap. Na enkele uren word ik wakker, terwijl ik dacht dat het al ochtend was. Om half 7 sta ik op. An veel later. We ontbijten voordat we douchen. Stokbrood (vers), jam, koffie, verse mangosap met citroen en cake, lekker. Een goede bodem voor de hike over de trail van 9 km door het Nationale Park van Cahuita. We starten bij ons hotel, dat naast de ingang ligt. Bij de entree moeten we 5000 Colones betalen. Vreemd, want ik heb gelezen dat het park gratis is en dat je gevraagd wordt een fooi te geven. In ruil daarvoor krijgen we een kaartje en een echt entreebiljet. Tot het rangerstation, na 1,5 km in het park, is de weg verhard en breed. Daarna wordt het pad smal en volgt de kustlijn.

We spotten allerlei aparte beesten, vogels, bloemen en planten.

De 2 hoogtepunten zijn een hagedis, de kroonbasilisk met een préhistorisch uiterlijk en een groep capucijnerapen, die rondtrekken in het woud.

Moe, maar voldaan, laten we ons in Cahuita zakken in de plastic stoelen op de veranda van een restaurant en bestellen local bier, verse mangosap en 2 pollo met sla en frites. Met de bus gaan we terug naar ons hotel, waar we een duik in het zwembad nemen. Terwijl ik het dagboek bijwerk is de tropische nacht gevallen.

12 december 2015                                                                                                                                    Cachuita

Op internet vinden we alarmerende berichten over zandvlooien. Na enige gepuzzel vlooien we uit wat we het beste kunnen doen om de jeuk te bestrijden. In de apotheek, goed geholpen dit keer, schaffen we van alles aan. Na een lekkere lunch keren we terug naar ons hotel, zwemmen, slapen, lezen en tekenen totdat de nacht valt.

Morgen moeten we vroeg op, op naar het volgende avontuur. Met de bus, de taxi en de boot. Spannend!

13 december 2915                                                                                                                                  Tortuguero

Het regent helaas. Na het ontbijt brengt Christopher, de eigenaar van El Colibri Rojo, ons naar de bus, die pas om half 10 komt! We balen, want om 10 uur moeten we bij de boot in Moins zijn. De bus is propvol. Als haringen in een ton rijden we naar Limon. In Limon duiken we, na nog snel flappen te hebben getapt (20.000 Colones = $ 40,– per transactie en 2 transacties per keer), in een taxi.

Invalid Displayed Gallery

Net 10 minuten later staan we, even voor 11 uur en dus 1 uur te laat, in Moins, in de passantenhaven naar Tortuguero. We vragen naar Benjamin. Hij is al vertrokken. Een jongeman schiet toe en vraagt Christopher? Si, we worden de taxi uitgetrokken en in een kleine boot geloodst. De stuurman vaart zo snel hij kan de rivier op. Telkens moet hij het gas loslaten, als we andere boten met toeristen passeren. Na een kwartiertje zien we de boot van Benjamin. We stappen over en vervolgen onze reis naar Tortuguero. Eind goed al goed.De tocht is adembenemend. We varen over rivieren en kanalen, vlak langs de kust. Links en rechts tropisch regenwoud en af en toe nederzettingen met land dat bebouwd of beweid wordt. Zo nu en dan varen we langs de uitmonding van rivieren in de zee. Op deze plekken wordt, overigens ook op de rivieren, volop gevist.

Invalid Displayed Gallery

Behendig stuurt Benjamin langs opstakels in het water, zelfs op volle snelheid. Zo nu en dan laat hij het gas los en legt de boot stil en wijst ons op apen, luiaards, leguanen, vleermuizen, een kaaiman en talloze vogels. Ook zien we nog een kroonbasilisk. De leguanen zijn spectaculair, net als de door het bos trekkende apen. Een kudde brulapen houdt siësta, die door Benjamin opzettelijk wordt verstoord. Eén van de apen geeft geïrriteerd een oorverdovende brul.

Invalid Displayed Gallery

Even voordat we het nationale park Tortuguero invaren last Benjamin een plaspauze in. Vanaf dat moment vaart bij op volle toeren naar Tortuguero, een verzameling armoedige huisjes, hotels, hospedajes, cabins, souvenirwinkels en restaurants. De localen flaneren ’s avonds over de schaars verlichtte, betonnen voetpaden. Jongeren rijden, met in één hand het stuur en in de andere een mobiel, rond op kleine fietsjes en chillen voortdurend met elkaar. De sfeer is Caribisch, lukt het vandaag niet, dan morgen wel. Veel vrouwen zijn opzichtig gekleed, met forse inkijk. Je ziet veel jonge moeders met meer dan één kind. Er is ook een politiestation en we zien 2 agenten patrouilleren. Er zijn geen wegen, geen auto’s. Alle transport vindt plaats over het water. Als we aankomen worden we opgewacht. Op het bordje staat Haris Nijssen. Fantastisch, de achternaam correct gespeld, maar de voornaam verbasterd.

Invalid Displayed Gallery

Na aankomst nemen we een duik in het zwembad want in de zee wordt ontraden, behandelen de pukkels van An, drinken een biertje en eten. Morgen vroeg op. Om 6 uur gaan we op jacht naar nieuwe trofeeën. Op de kamer dit keer geen airco, alleen een ventilator. Gelukkig zitten we dicht bij de kust, waar het ’s nachts door de wind van zee frisser wordt.

14 december 2015                                                                                                                                    Tortuguero

Om 5 uur staan we op. Om 6 uur peddelen we in een 7-persoons kano in een filmdecor. De jungle is van een onvoorstelbare schoonheid. Wat een pracht! De bomen rijken hoog en daaronder staan palmen en andere kleinere bomen en struiken met mooie bloemen, waaronder de dieproze Guaria Morada, het symbool van Costa Rica. Uit de bomen hangen tot in het water lianen. Langs de bomen kruipen kamerplanten omhoog. Roberto, onze gids, laat ons als eerste 2 toekans zien, gevolgd door een luiaard, die 3 uur later nog steeds op dezelfde plek en in dezelfde houding hangt. We peddelen een rustiger deel in, verboden voor motorboten. We kijken onze ogen uit. Op een bosje langs de waterkant staan trots 2 leguanen, een bontgekleurd mannetje en een groen gekleurd vrouwtje. Kleine kraaloogjes kijken ons aan, zonder ook maar één keer met de ogen te knipperen. Even later passeren we een volwassen kaaiman. Kaaimannen zijn ongevaarlijk (voor mensen), in tegenstelling tot krokedillen. Op de achtergrond horen we het gebrul van een brulaap. Voor ons houdt een een groep brulapen siësta. De spider-aap is beweeglijker. Hij haal acrobatische toeren uit om bladeren, vruchten, bloemen te eten. De kano is de kant in gevaren. Onder het loof wachten we af. Roberto maakt zachte lok-geluidjes.

Invalid Displayed Gallery

Plots bewegen de takken van de bomen boven ons. De kapucijnapen melden zich. Een vrouwtje met haar baby op de rug is goed te zien (en te fotograferen). Gaaf! Helaas zien we slechts één schildpad. Vogels daarentegen veel meer. Reigers (de grote blauwe, de groene en de witte), aalscholvers, papegaaien (maar welke?), de Crested Guan (Kuifsjakohoen), de Kingfisher etc. Drie uur later genieten we van een voedzaam ontbijt, omelette met toast en zwarte koffie Americano. We hangen letterlijk, letterlijk in de hangmat en figuurlijk daarna, rond bij ons hotel. ’s Middags besluiten we na lang aarzelen toch maar de hike door het park te maken.

Invalid Displayed Gallery

An staat oog in oog met haar vijand nr. 1, een (zeer giftige) slang, Wimpergroefkop adder. De nacht is al gevallen wanneer we via het dorp, voor een verse fruitshake op waterbasis, terugkeren in ons hotel.

Invalid Displayed Gallery

Bij aankomst spreekt een Engelsman ons aan. Excuse me … u lag toch in die hangmat met een I-pad? Eh, … I-pad, nee, … oh u bedoelt e-reader, ja! Nou die had hij gevonden en afgegeven bij de receptie. Hij wijst naar een jonge knul die met de e-reader aan het spelen is. Onvoorstelbaar dat iemand het lef heeft zich de e-reader zomaar toe te eigenen, opnieuw in te stellen in het Spaans om er spelletjes mee te spelen. Lijkt me geen goede reclame voor het hotel! An ontsteekt in een woede aanval, die een uur later nog doordreunt. De eigenaar geeft de knul op zijn flikker en een Nederlands stel, stelt de e-reader opnieuw in. Vervelend incident; drukt toch een stempel op ons verblijf. Tortuguero, de reis, het verblijf is hectisch en het hotel eenvoudig, zodat we behoefte hebben aan rust en iets meer luxe, en ook zouden we wel wat willen laten wassen. We boeken een eco-lodge in Guapiles. Van God en iedereen verlaten, in een niet erg opwindende omgeving.

15 december 2015                                                                                                                                   Guapiles

Invalid Displayed Gallery

De heer en mevrouw Nijssen? U spreekt Nederlands, zeg ik verrast! Ja, wat dacht u dan! Verbluft zwijg ik. Ze richt zich vervolgens op An. Wat heeft u mevrouw? Zandvlooien! Hoe lang al? Ruim 2 weken. Zandvlooien, ik weet niet of ik u hier wil hebben! Mijn gedachten schieten heen en weer, maar ik veins verbazing. Hoe bedoelt u, vraagt An. Nou, eh …. , ik adviseer u morgen naar de apotheek te gaan voor histamine. Maar dat hebben we al! Nou ja, dan iets sterkers. Maar ik heb het gevoel dat de jeuk al wat afneemt, brengt An in. Ik geef u alleen maar een advies, zegt ze bot. Maar u had vragen? Vragen? We zijn binnengelaten en naar onze cabane, met kingsize bed, geleid door een verveeld kijkende jonge Costa Ricaanse, die geen Engels sprak. Wat zit daar in die zak? Wasgoed! Ik heb gelezen dat er een wasservice is. Nou, niet op onze site hoor! Wij zijn een eco-lodge! U bent zonder vervoer! Tja, dat wordt lastig. U moet weten, het is hier niet toeristisch. Maar met de taxi kun u naar …. , of misschien Tortuguero? Komen we net vandaan! Oh ja, joh, leuk? Ja, geweldig. Eet u mee? Kan, $ 30,–. Hoe wilt u betalen, dollars of colones? Credit, ja kan, maar liever cash, of fifty/fifty. Nee Credit, VISA. Nu. Oh, ok … ik maak het in orde. Internet alleen hier, niet in de cabanes. $ 1.000,– uitgegeven om het internet te verbeteren, maar geen resultaat! (tja …). Wassen, kan in de stad, wij zijn een eco-lodge. Pas als ik ontdaan op de veranda van de cabane zit, wordt ik adrem. Eco-lodge, mijn hoela, je telt niet mee omdat je met openbaar vervoer reist en geen eigen auto hebt!

Invalid Displayed Gallery

Om half 6 gaan we naar binnen, vanwege de insecten (en, er is geen licht op de veranda), in afwachting van ons diner. Ik ben benieuwd, $ 30,– = 15.000 Colones = moet een fabelachtig diner zijn. In Tortuguero waren we, inclusief drank, 12.000 Colones kwijt. Maar nu hebben we geen keus. Eerlijk is eerlijk, het eten is lekker. Ons toetje is de bril-uil, die op een tak voor onze cabane zit. Even 8 uur liggen we op bed, te lezen. Al snel worden de oogleden zwaar. Even half 9, van God en iedereen verlaten, doen we licht uit. We wilden en kregen rust.

16 december 2015                                                                                                                                    Guapiles

Om 6 uur ben ik wakker. Ik blijf nog even liggen. Maar gek genoeg heb ik het koud. Ik kleed me aan en ga voor de cabina op de veranda zitten, werk mijn dagboek bij, teken en lees wat. De zon schijnt door de bomen, desondanks word ik niet warm. Merkwaardig. Pas onder de douche warm ik op. Na het goede ontbijt gaan we op ons gemak naar Guapiles, het eerste stuk lopend en dan met de bus, op zoek naar flappen, medicijnen, korte broek en drank. Helaas is het postkantoor gesloten, zodat de kaart voor Velicia meeverhuist naar ons volgende adres. Het centrum van Guapiles is een verzameling winkels, met schreeuwerige uithangborden en boxen waaruit keiharde muziek knalt. Daartussen staat een mooi (nou ja, mooi) busstation en het stadion van de plaatselijke voetbalclub. De mensen zijn gemoedelijk, niet gewend aan toeristen. Blijkbaar vinden er toch veel roofovervallen plaats, want duurdere winkels (waaronder de slagerij!) worden bewaakt door private bewakers met pistool (!) en voor de Bank van Costa Rica staat continu een politieauto. Verkopers van loten, wat massaal gebeurt, zitten ook achter stalen hekken. Naast winkels is er ook veel straatverkoop. De Costa Ricaanse vrouwen en mannen op middelbare leeftijd en ouder zijn, op enkele uitzonderingen na, dik. Geen beletsel voor vrouwen om korte broeken en diepe decollete’s te dragen. Ze paraderen trots rond, met in hun kielzog en tros kinderen, waarschijnlijk van verschillende vaders. Niemand valt ons lastig, de sfeer is relaxt.

Invalid Displayed Gallery

Costa Ricaanse meisjes hebben al op jonge leeftijd een diepe kinderwens. Op 14-jarige leeftijd zijn ze al zwanger. Opleiding, carrière, alles moet daarvoor wijken. Waarom? De vraag blijft onbeantwoord. Zelfstandigheid? Aandacht? Relatie? Binding?

17 december 2015                                                                                                                             Chilamate

Vandaag breken we op en verplaatsen ons met taxi, bus en taxi naar Chilamate. Onze nieuwe lodge heet Chilamate Rainforest. Ziet er op het eerste gezicht leuk uit en ligt mooi. De busreis duurt niet lang. Costa Rica is klein, ongeveer even groot als België.

Invalid Displayed Gallery

Tijdens de reis dwalen mijn gedachten af, terwijl ik naar muziek luister. Sinds ons vertrek voel ik me vrij, ontspannen. Het is een fijn gevoel. Het reizen met de bus, boot of taxi, draagt daartoe bij. Je bent vrij om te gaan of te staan waar je wilt. Je volgt de ontwikkelingen op het wereldtoneel op gepaste afstand, net als iedereen hier. Wat er in de USA, Europa, of laat staan Nederland, gebeurt interesseert niemand een biet. Ik ben niet bezig met thuis, mijn werk of anderszins. Ik leun achterover, sluit de ogen, luister en kijk. Er valt veel te zien en te horen, ook al ben je de taal niet machtig. Het is allemaal heel ontspannen. Lekker zwemmen in de Rio Sarapiqui. Theedrinken op de grote patio. De apen, die door het bos slingeren, bewonderen. En schrijven en tekenen onder het genot van een ditmaal zachte rum. ’s Avonds genieten we van een kleinschalig, met zorg bereid buffet.

18 december 2015                                                                                                                                    Chilamate

De plaats ontleent haar naam aan een grote tropische boom: Chilamate. Onze gids wijst de boom, aan de overkant van de rivier, aan. En passant toont hij ons met zijn telescoop een leguaan, hoog in de boom. Een grote Kingfisher vliegt voorbij. Langs het water staat een reiger met zwarte poten. Aan de rand van de jungle hangen de brulapen in de rubberbomen voor hun favoriete voedsel. William, zoals onze gids heet, leidt ons rond en vertelt enthousiast over de natuur in de jungle. Hij legt de gouden regels van het bos uit. Blijf op het pad, wees alert. Leg nergens je handen zomaar neer en verstoor het dierenleven niet, vooral niet door de dieren te voederen. Hij is een bezielde gids.

Invalid Displayed Gallery

Op een boom zien we een miljoenenpoot. Hoog in de boom de 2-teen luiaard, één van de 2 soorten luiaards in Costa Rica. Daarna een reuze mier (bullet ant), die bijt. Deze heeft geen natuurlijke vijand, maar wel last van schimmelziektes. We zien 2 soorten kikkers, waaronder de zwart/groene pijlgifkikker. We zien vleermuizen hangen en natuurlijk de onvermijdelijke apen. Na afloop genieten we van alles wat de lodge te bieden heeft. Bij de rivier zie ik een Kingfisher nog een vis verschalken. Hij wacht geduldig op een electriciteitdraad, duikt dan plots naar beneden en … beet! Hij slaat de vis met zijn bek enkele keren tegen een steen. Als de avond valt spelen we de held. We gaan kikkers spotten. Goed ingepakt tegen de muggen, gaan we met zak- en koplamp de jungle in. Het is onheilspellend, vuurvliegjes die oplichten, vleermuizen die vlak over je heen scheren, geluiden die je niet kan thuisbrengen. Maar we zien de Roodoogboomkikker, één van de 39 soorten.

Invalid Displayed Gallery

Tevreden schuiven we aan bij het buffet en vieren onze overwinning met een fles wijn.

19 december 2015                                                                                                                             Chilamate

Met bakken komt de regen uit de hemel. ’s Nachts begon het al te regenen. We maken geen haast. Als het droog is nemen we de bus naar Tirimbina, een privaat wetenschappelijk en educatief centrum. De toegang is $ 17,– p.p., maar het is voor een goed doel. Een stichting beheert Tirimbina. Over de Rio Saripique hangt een spectaculaire brug, de langste in Costa Rica. In juli van dit jaar nog is de brug verwoest door een vloedgolf. Er gelden strikte regels bij het betreden, zoals 2 meter afstand tussen 2 mensen en niet meer dan 15 mensen tegelijk tussen 2 pijlers. Uiteraard mag je niet schommelen.

Invalid Displayed Gallery

Het nevelwoud is betoverend. Zonder gids zie je minder dieren, maar je kan op je gemak, in je eigen tempo, rondlopen. Het thema van vandaag is rood en groen.

Invalid Displayed Gallery

Als we terug zijn bij de desk barst het onweer los, dat we afwachten voordat we terugkeren. Bij de ingang staan we bijna 1 uur te wachten op de bus naar Porto Viejo. Gelukkig is het droog. Porto Viejo bestaat uit één winkelstraat en daaromheen huizen, werkplaatsen en fabriekshallen. Op straat veel jonge, zwaar opgemaakte meisjes, die zich uitdagend gedragen. Het is zaterdag. Na 1 uur houden we het voor gezien en keren terug naar onze lodge.

Invalid Displayed Gallery

Bij aankomst begint het opnieuw te regenen. De sluizen staan helemaal open. We rekenen af, moeizaam met PayPal en bereiden onze reis van morgen voor. Het regent nog steeds als we gaan slapen.

20 december 2015                                                                                                                             Los Chiles

Het regent onophoudelijk, de hele nacht. ’s Ochtends, als we vertrekken, nog steeds. Om 9.30 hebben we de taxi, om half 11 de bus naar Ciudad Quesada. De oude naam was San Carlos en nog steeds wordt deze naam in de volksmond gebruikt, maar officieel heet het Ciudad Quesada, Costa Rica. Een stopbus. Bomvol. Tegen 1 uur komen we in Ciudad aan. De bus naar Los Chiles vertrekt om 1:40, alhoewel ons verteld werd 14:00 of 15:00 (direct). Uiteindelijk, na een eenvoudige lunch, stappen we in de al overvolle bus van 14:00. Dat wordt staan, tot Pavon, als de eerste mensen uitstappen.In Los Chiles stappen we uit. Het einde van de wereld, of zoals de barman later zegt, het begin van de wereld. We informeren hoe we de grens naar Nicaragua kunnen oversteken. In het restaurant naast ons hotel, waar wij geloof ik de enige gasten zijn, krijgen we goede uitleg. Sinds 2 maanden kan je over de weg de grens passeren. De grens is open van 8:00 tot 16:00. Van Los Chiles moeten we met de taxi naar de grensovergang. Dat wordt spannend!

Invalid Displayed Gallery

San Carlos