Miami

2 april 2009

Voordat de wekker afgaat ben ik al wakker. Het is de tweede achtereenvolgende dag dat ik zo vroeg, om half 6, opsta. Ditmaal is het niet het werk, maar is vakantie de reden. We sjouwen de bagage naar Zalmplaat, stappen uit bij Schiedam Centrum en stappen over op de trein naar Schiphol. De reis verloopt vlotjes, we checken in, passeren de douane, doen onze tax-free inkopen, drinken koffie en wachten tot het boarden begint. Het vliegtuig vertrekt 40 minuten te laat en moet bij Atlanta wachten vanwege hevige regenval. We draaien een rondje en landen uiteindelijk om half 4, 1½ uur te laat. Om 4 uur vertrekt onze aansluitende vlucht naar Miami. We moeten nog door de douane en de emigratiedienst. Als de aansluitende vlucht niet ook vertraagd is, zullen we onze aansluiting missen. Nadat we de douane zijn gepasseerd blijkt dat onze aansluiting ook vertraagd is en pas om 17:34 zal vertrekken, in plaats van om 16:00 uur. Het vliegtuig is overboekt en zit dus bomvol. Nog voordat het vliegtuig goed en wel omhoog is, val ik in een diepe slaap en vlak voor de landing wordt ik wakker. Als we onze koffers ophalen, zien we Karin. Ze ziet er goed uit, welvarend, volwassener dan toen ze vertrok. Ze praat snel, druk en gehaast. Ze heeft zoveel te vertellen en wil het graag goed doen. Nadat we onze bagage hebben verzameld, gaan we met een shuttle naar Herz, waar we kunnen aansluiten in de rij wachtenden op een huurauto. Onze auto, een Hyunda automaat, staat op H2, tweede verdieping; de sleutel zit in het slot. We vertrekken zonder de kaart goed te bestuderen en  cirkelen enige tijd rond de luchthaven en door verlaten industrieterreinen, die in het donker een sinistere indruk maken. Uiteindelijk bereiken we via de FL112 en de Interstate 95 Miami Beach en nemen onze intrek in Days Inn. Kosten 159 Dollar per nacht, exclusief tax. Het hotel staat vlakbij de school van Karin, aan Collins Avenue en aan het strand. We parkeren de auto op het parkeerterrein (6,42 Dollar per dag) voor het hotel, drinken een biertje, eten kippenvleugeltjes en gaan uiteindelijk ruim 24 uur nadat we zijn vertrokken, slapen.

3 april 2009

We hebben goed geslapen en worden rustig wakker, zetten koffie en kleden ons op ons gemak aan. We hebben met Karin om 10 uur afgesproken op haar school. We ontbijten in het hotel en lopen naar EF. We zijn te vroeg en wachten in de verwaarloosde, maar desondanks stijlvolle hal. Karin leidt ons rond, de kantine, het zwembad, de wasruimte, de klaslokalen en haar kamer. Ze stelt ons voor aan wat studenten, haar leraren en het personeel. Iedereen is vol lof over haar. Het is leuk de sfeer te proeven en de studenten zich zien te bewegen in wat hun school is. De klaslokalen zijn klein en liggen op dezelfde verdieping als de kamers van de studenten. Vanuit de school lopen we naar het Holocaust Monument. Een aangrijpend, schitterend vormgegeven monument, waarvan het kind op de grond, met de wanhopige blik, kruipend, bij de ingang, zichtbaar vanuit een gang, waar door twee verborgen boxen joodse kinderliedjes klinken, een verpletterende indruk op ons maakt. Via de Bibliotheek, langs de Ballet Opera, lopen we traag naar het hotel, waar we de cadeaus van Karin voor An en Velicia achter laten en gaan we koffie drinken op Lincoln Avenue. ‘s Middags brengen we op het strand voor het EF-gebouw door en ondanks dat de zon soms verborgen gaat achter wolken en regen dreigt, kleuren/verbranden we snel. ‘s Avonds storten we ons in het nachtleven, Collins Avenue, Espanola Way, Ocean Drive, Lincoln Mall. Het is druk, auto’s en motorfietsen rijden af en aan. Ocean Drive is prachtig. De Art Deco panden zijn fraai aangelicht. Overal lopen mensen te flaneren, zitten op ontelbare terrasjes te eten of te loungen. Iedereen is vrolijk, mooi gekleed en stralen geluk uit. Schijn of werkelijkheid? De zon die verkoelt, het buitenleven en de jeugd bepalen de sfeer. Overdag slapen ze in een door een airco gekoelde ruimte en luieren op het strand of aan de pools, ‘s avonds gaan ze uit in trendy Miami Beach.

4 april 2009

Als we wakker worden zetten we koffie en hijsen we ons in onze badkleding om een verkwikkende duik te nemen in het zwembad. We ontbijten bij Paul’s op Lincoln Road. Echt brood, goede koffie en verse jus. Om half 12 pikken we de meiden op en rijden naar City Farm, een oase in een vervallen, armoedige, door drugs en werkloosheid geteisterde woonwijk. Dit jaar is het aantal werklozen met 2.000.000 mensen gegroeid!! Overal staan op verwaarloosde erven vervallen, verveloze houten huizen met veranda’s, waarop mensen rondhangen, chillen zouden de jongeren onder ons zeggen. Van de City Farm gaan we naar de Mall, winkelen, ver buiten Miami. Karin en Denise knappen er helemaal van op en slaan hun laatste dollars stuk. We eten bij Hooters aan de Bayside, downtown Miami. Druk en amerikaans, kip, burgers en french fries met mayo. Na het eten slenteren we langs de kraampjes en langs de kade, vergapen ons aan foto’s uit onze jeugd in het Hard Rock Café en luisteren naar een gitarist bij een gratis openlucht concert, dat om 20:30 begint en om 22:30 eindigt. Na enige moeite vinden we de weg terug naar huis. Vermoeid van de vele indrukken vallen we, met het glas (nou ja, kartonnen bekertje) nog in de hand, in slaap.

5 april 2009

We maken vandaag een boottocht door de haven van Miami. We vergapen ons aan de kapitale huizen op Fisher Island en Star Island. We horen de gids in gebroken engels en vloeiend spaans vertellen wie waar woont en hoeveel hij of zij daarvoor betaald heeft. Schaamteloos kijk ik door de telelens in de tuinen van Rich and Famous. Een enkele keer zie ik mensen, gekleed zoals ik op een mooie zomerse stranddag, rondhangen met een drankje, langs een zwembad in de tuin, voor de villa.

Muziek kan alle zorgen doen vergeten. Muziek stemt vrolijk. Het ritme, de melodie, de toon neemt bezit van je. Je lijf, je armen, je benen, je heupen beginnen vanzelf te bewegen. De Latijns Amerikaanse ritmes zijn opwindend, opzwepend. Oud en jong beweegt soepel, gracieus en subtiel. Vandaag is het Latijns Amerikaans, Cubaans en Caraïbische muziek in het Openlucht Theater van Bayside. Jong en oud verzamelen zich rond het podium. Veel ouderen, gevluchte cubanen, leven op bij de klanken van de band en de zang van een kleine, oude, in bestikte spijkerbroek en rood shirt gestoken zangeres. Op zo’n moment besef je dat geld geen rol meer speelt en dat muziek de vreugde verschaft waarnaar je op zoek bent. De samba, tango, de merenque, ze zwepen je op en doen je alles vergeten. De ouderen voelen zich weer jong en thuis in hun dromen, hun home-land, hun geboorteland. We kijken in doorleefde, getekende gezichten. We zien lijven, uitgezakt en vet, die zich door de muziek terugwanen in de jaren van hun jeugd. De lach overheerst. Onder elkaar vormen ze een grote familie. De muziek bindt hen. Ze voelen zich voor even rich and famous.
Op Lincoln Road, terug in Miami Beach, struinen we de galeries af en zien we het verschil tussen succes, en hard werken voor weinig. De succesvolle kunstenaars zijn vaak commerciëler. Hun foto’s en/of schilderijen zijn toegankelijk, laag drempelig, realistisch, mooi, esthetisch verantwoord, maar nooit vernieuwend en/of inspirerend.

National Park Everglades