Parijs, dag 31 t/m 40

9 november 2022, dag 31

We hebben een Tip gekregen van Marieke van der Hoek, en daar moeten we natuurlijk mee aan de slag. Vandaag is het droog en volgens de app komt er af en toe een zonnetje tevoorschijn. De ideale omstandigheid dus. Axe Majeur was de tip, zo’n 30 km buiten het centrum van Parijs, 1,5 uur met de metro en de BER (trein). Maar we zijn nieuwsgierig, en gaan dus op pad. Cergy Saint-Christophe is onze bestemming, een stad die uit de grond is gestampt om de congestie (verkeer en vraag naar betaalbare woningen) van Parijs op te lossen. Wij kennen de VINEX wijken, met één groot verschil, de Fransen bouwen gedifferentieerd, realiseren een stadshart en verknopen functies, zoals hier campussen van universiteiten en hogescholen, wonen en middenstand (bakkers, slagers en groentemannen).

Axe Majeur is in eerste instantie een kunstwerk van de Israëliër Dani Kavavan. Hij heeft de realisatie in twee fases begeleid. De ‘Grote As’ is een monumentaal kunstwerk dat bestaat uit 12 eenheden met een lengte van 3,2 km. Het eerste element, in de stad Cergy Saint-Christophe, is een Belvedère toren, die net als de Toren van Pisa uit het lood staat. Een tweede element is een boomgaard van een impressionist, die in 2005 is vernieuwd. Het element is nooit afgemaakt. De bomen hadden in waterspiegels weerspiegeld moeten worden. Het derdee element is de Esplanade van Parijs met een stoomfontein (hebben wij niet kunnen ontdekken) en 12 betonnen zuilen van 12 meter hoog. In twee groepen van drie staan ze aan weerszijden van de as die loopt van Belvedère naar de L’Oise, met in de verte de contouren van La Défense in Parijs. De as is van beton en loopt naar beneden, naar de L’Oise. De rivier wordt met een passerelle, met 9 rode portieken, overgestoken. Het voert naar een, voor ons onbereikbaar, rond eiland met een diameter van 140 meter. Daarnaast ligt een holle pyramide van 20 bij 20 meter aan de basis en 10 meter hoog. Het ligt uit het lood. Vandaag is het de huisvesting van zonnende aalscholvers. Als we ’beneden’ zijn aangekomen besluiten we ‘laag’ te blijven en door het recreatiegebied naar Cergy Pontoise te lopen. Hans heeft in zijn ‘werk’ een flink aantal jaren samengewerkt met stedenbouwkundigen en heeft in die tijd geleerd veel van ze geleerd. Ze werken graag en betekenisvol met zichtlijnen en structurerende oude elementen, zoals dijken en vaarten. Ze bestuderen lang hoe je in een wijk samenhang kunt krijgen. Een boeiend proces en leuk om te volgen. De Fransen doen dat ook, zoals we in onze wijk Montrouge in de nieuwbouw goed terugzien. In Axe Majeur zie je ook zo’n structurerend element, een as waarom heen en stad gebouwd wordt en door de zichtlijn verbonden is met Parijs. Knap hoor, een fraai staaltje van landschapskunst.

10 november 2022, dag 32

De dag van een nationale staking, die het openbaar vervoer, en met name de metro, treft. Slechts in de spits rijdt de metro, maar dan wel mondjesmaat en niet alle lijnen. Onze uitvalsbasis, lijn 4, rijdt helemaal niet. De toegangsdeuren zitten potdicht. We willen naar het centrum en de enige optie is lopen. Het verkeer in Parijs staat helemaal vast nu de Parijzenaar als alternatief maar in de auto stapt. Op Denfert Rochereau staan mensen om reizigers te informeren en te vertellen welke trein of bus je het dichtst bij je bestemming brengt. Wij willen naar het Panthéon en vriendelijk krijgen we de tip om de RER lijn B naar Place Luxembourg te nemen. De trein komt al snel en in een zucht en een scheet staan we voor het kolossale Panthéon. Oorspronkelijk was het Panthéon een kerk, gebouwd in opdracht van Louis XV, nadat hij van een ernstige ziekte was hersteld. Hiermee wilde hij de beschermheilige van Parijs, Geneviève, bedanken. Tijdens de revolutie wijzigde de functie van kerk in Panthèon, een plek waar Franse beroemdheden begraven konden worden. In 1806 droeg Napoléon het weer over aan de kerk, maar in 1885 werd het uiteindelijk toch weer een openbaar gebouw. De Fresco’s vertellen de geschiedenis van Frankrijk, van Parijs. In het midden hangt (een kopie van) de slinger van Foucault. Hij bewees daarmee dat de aarde om zijn as draait.

In de crypte liggen de beroemdheden, schrijvers, filosofen, wetenschappers en politici. We vinden de urn van Gambetta, een Frans staatsman, waarnaar de avenue is vernoemd waar wij tijdelijk wonen. Van de schrijvers Victor Hugo en Emile Zola zien we de graven, maar ook dat van Josephine Baker, die als laatste is bijgezet, op initiatief van president Macron. Een vooraanstaande plaats in het Panthéon nemen de vitrines van de Duitse kunstenaar Anselm Kiefer in. Een absolute favoriet van ons. Via de Église Saint Étienne-du-Mont, met een uniek koorhek, wandelen we naar de Arénes de Lutèce, een oud Romeins amfitheater en de daar tegenover gelegen PARIS JAZZ CORNER, met de blauwe gevel en gefotoshopt tot CHANSONS, voor het gelijknamige programma van Matthijs en Rob.

Om de tijd te doden slenteren we over de Rue Mouffetard. Om half 6 gaan we het café ‘Le verre a Pied’ in en nemen plaats aan een tafeltje tegenover de bar. We bestellen een wijntje, in afwachting van ‘Padam Padam’. Het is stil in het café, maar de barman bevestigt ons dat er om 6 uur muziek is. Even voor 6 uur komt het duo binnen, gewapend met een accordeon. Later voegt zich een oudere, ietwat mukkige tompetist bij hen. In zijn jonge jaren had hij naam gemaakt, waarmee hebben wij helaas niet begrepen. Het café loopt ondertussen vol. ’Padam Padam’ brengt originele Franse chansons ten gehore, ze spelen ruim 1,5 uur. Hij speelt ontroerend mooi accordeon, zij zingt overtuigend zuiver, mooi en expressief. Van de eerste tot de laatste minuut hangen we aan haar lippen. De toegift is ‘Padam Padam’, een bekend nummer van Edith Piaf. Een ode aan het Franse lied, waarvoor ook in Parijs blijkbaar niet meer echt breed publiek bestaat. Naar huis terugkomen is een hele puzzel, de metro is inmiddels weer gestopt. Het is donker, zodat we ons wat moeilijker kunnen oriënteren. Google Maps is een uitkomst, maar wij slagen er nooit in direct de goede richting te vinden en de GPS coördinaten zijn ook niet altijd erg nauwkeurig. Om half 10 zijn we thuis met een Chinese afhaalmaaltijd van de Familie Ming. Gelijk gaat de tv aan en zien we Feijenoord met de hakken over de sloot 3 punten binnenslepen. Deze dag kan niet meer stuk!

11 november 2022, dag 33

Vandaag is er in het centrum van Parijs hoog bezoek. Straten zijn afgezet en op alle hoeken staan zwaar bewapende agenten met geweren in de aanslag. Op de drukke kruispunten staat politie met snerpende fluitjes om het verkeer te regelen. Als zij het sein krijgen wordt alles en iedereen tegen gehouden. Onder escorte van motoragenten met sirenes en zwaailichten komen de dure auto’s met CD nummers aangesneld. Aan de vlaggetjes op de auto’s te zien vermoeden we dat het een delegatie uit Senegal is. Voorin één van de wagens zien we een gekleurde man in gala-uniform. Zo wie zo worden de bekende locaties in Parijs bewaakt door zwaar bewapende militairen, meestal in groepjes van vijf. Het zal de terroristen moeten afschrikken, zeker nu de kerstmarkten voor de deur staan. De kerstversiering rukt aardig op in Parijs en de Mac baadt al fel in het licht. Ze zijn nu niet alleen te herkennen aan de grote, gele M, maar ook aan de felle kristalwitte verlichting. Bij ons, in Montrouge, hangt de verlichting ook al in de straten, maar is nog niet aangestoken.

We slenteren door de Passage des Panorama’s, even wanen we ons weer in de 19e eeuw. In die tijd waren de straten nauw, modderig, smerig en slecht verlicht. Winkelen was in die tijd geen pretje. De oplossing kwam in de vorm van de Passages Feydau, du Claire en Panoramas. Emile Zola schreef hier ook over in zijn roman Nana. Nu vindt je er vooral trendy cafés, restaurantjes, antiquairs, boekwinkels en galeries. De passages zijn sfeervol en worden druk bezocht. Maar nog niet zo druk als later op de Champs-Elysées, waar je over de hoofden moet lopen. Op onze ‘to-do’ lijst staat namelijk nog het warenhuis Lafayette. Hier vindt je topmerken van designers van over de hele wereld. Hans ziet een bijzondere sweater, leuk voor jonge gasten denkt hij en kijk achteloos op het prijskaartje,  € 2.230,—. Even schiet het nog door zijn hoofd dat de komma misschien verkeerd staat. Extravagant gekapte en geklede verkopers/verkoopsters helpen de twintigers bij de aanschaf, ze moeten toch wel stinkend rijke ouders hebben.

Na een kort bezoekje aan het ernaast gelegen Monoprix, voor de ‘gewone man’, nemen we de bus en metro terug naar Port d’ Orleans. Metrolijn 4 rijdt dit weekend niet verder, zodat we het laatste stuk naar huis moeten lopen. Vandaag hebben we er weer ruim 15.000 stappen op zitten.

12 november 2022, dag 34

Als je de weekendtoeristen wilt mijden, moet je op deze dagen activiteiten plannen die vooral bezocht worden door de Parijzenaar zelf. Daarom gaan we vandaag naar Parc de la Villette, in het noordoosten van Parijs, gelegen tegen de Boulevard Périphérique aan. Het voormalige abattoir en de marktveehal zijn omgetoverd tot elf themaparken, doorsneden door het Canal de L’ Ourcq. Dit is zo’n plek waar de Parijzenaar overdag met de kinderen naar toegaat. In het park zijn speeltuinen voor kinderen van alle leeftijden. ‘s Avonds is het park voor de jongeren met popmuziek, house, techno en hiphop, terwijl de ouderen voor jazz en klassiek terecht kunnen in de Philharmonie de Paris. Voor het variété kun je onder andere naar de ruimte voor podiumkunsten. De ruimtes zijn via loopbruggen en wandelpaden met elkaar verbonden. Daartussen grasvelden waar de Parijzenaar kan picknicken, zoals vandaag, want het is stralend weer. Als we de metro uitstappen zijn we direct onder de indruk van de schaal van het park en van de architectuur van de gebouwen, zoals het nieuwe conservatorium, de oude evenementenhal en het paviljoen Paul Delourrier (nieuw), dat verschillende muziekinstellingen huisvest. Oogstrelend is het Concertgebouw, dat luistert naar de naam Pierre Boulez. Verschillende architecten hebben aan dit gebouw hun medewerking verleend, vanuit hun disciplines, zaal, akoestiek en bouw. Het oorspronkelijke budget van 110 miljoen euro is schromelijk overschreden en uiteindelijk heeft het 431 miljoen euro gekost, maar daar heb je dan wel iets unieks voor. We dwalen over het terrein, genieten van het mooie weer en kijken onze ogen uit naar de ‘Folies’, roodgeschilderde gebouwen die allemaal verschillende functies herbergen.

Verder is er het museum voor wetenschap en industrie, dat we links laten liggen, de spiegelende bol (zou Winny Maas hier op het idee zijn gekomen voor het depot van Boymans & van Beuningen?), waarin een bioscoop is gehuisvest, de speeltuinen, de promenades langs het kanaal en de vele fitness apparaten. Als laatste bezoeken we het paviljoen, waar een tentoonstelling is gewijd aan Fela Kuti. Het is een kleine, maar levendige en zeer goed verzorgde tentoonstelling over Fela, zijn muziek, zijn leven, zijn visie op de Afrikaanse cultuur en in het bijzonder over de corrupte maatschappij in Nigeria. In zijn land werd hij door de politieke heersers van die tijd gezien als rebel, een outcast. Hij bracht dan ook veel tijd door in de gevangenis.

Een geslaagde dag dus in Parc de la Villette, dat zich onderscheidt van andere parken omdat er geen hek omheen staat en het 7 dagen per week 24 uur per dag open is.

13 november 2022, dag 35

We houden vandaag een soort van rustdag, alhoewel … We staan op ons gemak op, ontbijten op zijn Frans met zo’n grote mok koffie en chocolademelk met verse croissantjes, gehaald bij de bakker op de hoek. Daarna verschonen we het bed, draaien 3 wassen, vegen de vloer en gaan we naar de Marché Victor Hugo. Daar kopen we allerlei lekkers voor de komende dagen. Voor vanavond staat op het menu zuurkool, roseval aardappeltjes en paupilette. We brengen de boodschappen thuis en duiken Montrouge weer in, in verband met de broodnodige 10.000 stappen per dag, nu we helemaal los zijn van Project Gezond. De Paroquia Portugesa de Paris is gesloten. Langs de rand van de wijk en de A6 wandelen we heerlijk in het warme zonnetje door tot Laplace en drinken daar op een terras een espresso.

Iedere dag opnieuw komen we toch weer verrassende stukjes Parijs tegen en genieten we met volle teugen. We hebben nog geen 10.000 stappen dus lopen we nog naar de Lidl, die blijkt te zijn gesloten, maar de 10.000 stappen zijn binnen. Thuis zien we Feijenoord herfstkampioen worden, grote klasse! Het eten smaakt weer voortreffelijk.

14 november 2022, dag 36

We schrijven 17 oktober 1961. De dag dat de Parijse politie een vreedzame demonstratie van in Frankrijk wonende en werkende Algerijnen (in die tijd overigens gewone Franse staatsburgers) hardhandig neersloeg. Aan de kant van de Algerijnen vielen 200 doden. De politie schoot met scherp en de Algerijnen werden vanaf de bruggen de Seine ingedreven en verdronken. Een zwarte bladzijde in de Franse geschiedenis. Algerijnen vochten in die tijd voor hun vrijheid en onafhankelijkheid. Het bevrijdingsleger werd gefinancierd door onder meer Algerijnse gastarbeiders, werkzaam bij grote bedrijven als Renault. Ook in Frankrijk werden aanslagen gepleegd. Daarbij kwamen 60 politiemensen om. De prefectuur had een uitgangsverbod ingesteld voor Algerijnen van ‘s avonds half 5 tot ‘s morgens half 6, die daardoor niet meer naar hun werk konden (ploegendiensten) en samen konden gaan eten. Het was het lont in het kruidvat. In 1962 werd Algerije onafhankelijk. Onderweg zien we tot twee keer toe een herdenkingstekens. Nog steeds worden daar bloemen gelegd. Maar de plaquettes zijn omstreden. Vanaf de Pont du Port à L’ Anglaise volgen we de Seine tot aan het Île de la Cité. In het begin een rafelige stadsrand, bewoond door zwervers die overdag rondhangen bij de rivier en ‘s nachts slapen in de leegstaande panden en fabriekshallen. De muren zitten onder de graffiti en overal ligt zwerfvuil. Je moet zelfs oppassen dat je niet in hun stront stapt. De rivier stroomt onverminderd door, ze is zich van dit alles niet bewust. Vlak voor Ivry Port stuiten we op de tentenkampen onder de bruggen van illegalen uit Afrika. De autoriteiten en hulpverleners hebben urinoirs, toiletten en een grote tank met drinkwater geplaatst. De illegalen slapen in vervallen koepeltentjes, verstevigd en ‘verwarmd’ met paardendekens en plastic. Een man staat zich bij de watertank te wassen en zijn tanden te poetsen. Op een bank, vlakbij de tenten, heeft iemand een flinke stapel ‘overgebleven’ stokbroden voor ze neergelegd. Even verderop wachten de illegalen op de koppelbazen die hen voor klussen ronselen. Ook dit is dus Parijs anno 2022.

Vanaf Ivry Port tot aan de Passerelle de Simone Beauvoir is het één en al industrie langs de Seine, vooral voor beton en andere grondstoffen, die per boot vervoerd worden. Vanaf de Passerelle wordt de kade ‘vriendelijker’.

De kade is vanaf daar netjes bestraat en langs de kant liggen drijvende hotels, restaurants en zelfs een zwembad met de naam Piscine Joséphine Baker. We lopen door tot de in de steigers staande Notre-Dame op het Île de la Cité, waar we op de metro stappen naar huis, met ruim 17.000 stappen op de teller.

15 november 2022, dag 37

Stil staan is achteruit roeien. Om het bij te houden gaan we vanmiddag opnieuw bridgen bij BC13. Ze spelen in ’Les Olympiades’, dat bestaat uit onder meer acht woontorens van 104 meter hoog, bovenop een esplanade op 8 meter boven de straat.  BC13 speelt in gebouw ‘Mexico’. Om binnen te komen moet je een code intoetsen, die we alweer vergeten zijn. De ruimte waarin gespeeld wordt is armoedig. De acht torens maken ook een ietwat troosteloze indruk. De esplanade zit vol winkels en ‘s avonds is het er drukker dan ‘s middags.

Catherine, de wedstrijdleider, zet ons weer NZ op tafel 9. De OW-spelers wisselen steeds van tafel, wij kunnen blijven zitten. De Franse bridger heeft niet veel op met etiquette. Tijdens het bieden zuchten en steunen ze, pakken kaartjes uit de bieding boxen en stoppen ze net zo makkelijk weer terug. Tijdens het spel beginnen ze al met elkaars biedingen, af- of tegenspel te commentariëren. De stop- en alert regel doen ze niet aan. Onconventionele biedingen zijn niet aan hen besteed. We eindigen op rond de 55%. Charlotte mailt later dat we uiteindelijk met 59,96% als 3e op de club zijn geëindigd en als 84e van de 1027 regionaal. Heen en terug lopen we, een klein uurtje, maar toch goed voor zo’n 14.000 stappen. Op de heenweg regent het, maar terug is het grotendeels droog en dat komt goed uit, anders wordt onze kerstboom nat. Vorige week zagen we het bouwpakket al in een winkel en nadat An er de hele week van heeft gedroomd, hebben we hem vandaag maar gekocht, met 2 ballen die hopelijk tegen een stootje kunnen. Thuisgekomen blijkt dat we de grootte van het bouwpakket verkeerd hebben ingeschat, het past niet in de koffer. Als An zo doorgaat moeten we voor de terugreis een kruier regelen.

16 november 2022, dag 38

In 1934 was Picasso (1881-1973) voor het laatst in zijn vaderland Spanje. Zijn afkeer voor het regime van Franco was groot. Guernica, zijn beroemdste werk over het Duitse bombardement van de gelijknamige stad tijdens de Spaanse burgeroorlog, mocht dan ook pas naar Spanje toen Franco was overleden en zijn dictatuur was beëindigd.

Picasso hield van vrouwen, hij heeft zeven muzes gehad, bij wie hij verschillende kinderen verwekte. De beroemdste zijn Paulo, zijn oudste zoon en Maya, zijn dochter uit de relatie met Marie-Thérèse Walter. Beide kinderen, maar vooral Maya, heeft hij in schetsen, tekeningen, beeldhouwwerken en schilderijen vereeuwigd.

Maya geldt als dé Picasso expert, zij kan echt van vals onderscheiden. Als zijn assistent werkte ze mee aan een film over Picasso, gemaakt door Henri-Georges Clouzot, ‘Het mysterie Picasso’, die werd ingezonden naar het filmfestival in Cannes. Aan deze periode is de onderhoudende en leerzame tentoonstelling in het museum grotendeels gewijd. Een ander groot deel belicht de laatste decennia van zijn leven in de villa ‘La Californië’, aan de zuid-Franse kust. De laatste 20 jaar van zijn leven had hij geen contact meer met Maya, vanwege haar huwelijk had hij met haar gebroken. Het nieuws van zijn overlijden bereikte haar toen zij met haar kinderen zat te eten; de tv stond aan toen het programma werd onderbroken met de mededeling dat Picasso op 91-jarige leeftijd was overleden. Zijn werk liet hij na aan de Franse Staat, die daarvoor het Picasso museum heeft ontwikkeld. Van Hôtel Salé, het herenhuis uit 1656 en nu de bakermat van het Picasso museum, lopen we naar Rue Rivoli 59, een voormalig krakerspand (1999), dat onderdak biedt aan tientallen kunstenaars, die ‘all over the world’ hebben geëxposeerd.

De wenteltrap naar de nok, de zevende verdieping, is fantastisch beschilderd. De kunst is wat ons betreft van wisselend niveau. Het is zeker uniek om door de ateliers, waar veel artiesten ook aan het werk zijn, te lopen. Een aparte en zeker niet te missen ervaring, en nog ‘gratuit’ ook. We begonnen de dag bij de Tour de Saint-Jacques, alles wat nog over is van de kerk die gold als dé ontmoetingsplaats voor pelgrims, voordat ze begonnen aan hun voettocht naar Santiago de Compostela.

We passeerden Hôtel de Ville de Paris, waar we kaartjes reserveerden voor de tentoonstelling over Street-art voor de 24e, eerder was niet mogelijk. Via de Hema, voor speculaasjes en pindakaas, gaan we met de metro terug naar huis. Het is genoeg voor vandaag.

17 november 2022, dag 39

Parijs kent veel rijk versierde, mooie gebouwen, gebouwd met kalkzandsteen. De kalksteen wordt gewonnen onder Parijs. In de loop der jaren ontstond een gangenstelsel van 290 km lang. Deze gangen werden vanaf 1785 tot ver in de 19e eeuw benut om de beenderen van 16 miljoen Parijzenaars, begraven op diverse kerkhoven, onder te brengen. Als eerste werd het Cimetière des Innocents geruimd, hier werden de armen begraven. Op deze begraafplaats liep het uit de hand, hygiëne was ver te zoeken, vandaar de start van de ruiming daar. Andere begraafplaatsen volgden daarna snel. Beenderen en schedels werden in de ondergrondse, lege kamers gestort. Eerst werd volgens een vast stramien gestapeld, waarna daarachter dan weer de beenderen gestort. Op plaquettes werd vermeld van welke begraafplaats de beenderen kwamen en in welk jaar die was geruimd. Ook zijn er diverse plaquettes met bijbelspreuken in de gangen te zien. De beenderen werden ‘s nachts met handkarren verplaatst. Al eind 19e eeuw worden de catacomben een toeristische trekpleister.

We moeten 111 treden dalen om via een lange gang bij de beenderen te komen. Echt koud is het niet beneden en het is ook niet zo druk als een paar weken terug, toen er lange wachtrijen buiten stonden. Na ruim een uur gaan we via de 111 treden op de wenteltrap weer naar boven. Net als op de heenweg, lopen we ook terug naar huis. Het was een rustig dagje vandaag, waarbij we wat later opstonden, lekker aanrommelden en lunchten. Ons Parijse leven kabbelt voort.

18 november 2022, dag 40

Soms moet je gewoon je intuïtie volgen. Maandag reden we met bus 172 naar de Seine voor onze wandeltocht, toen we onderweg langs het MAC VAL, Musée d’ Art Contemporain du Val-de-Marne, reden. Daar moeten we naar toe, zeiden we gelijktijdig. Dus vandaag zitten we opnieuw in bus 172. We komen in aanmerking voor de  ‘seniorentickets, à € 2,50 pp., we hoeven ons niet eens te legitimeren. Is het gebouw van buiten wellicht niet echt bijzonder, van binnen daarentegen zeker wel.

Grote ruimten, hoge plafonds, veel daglicht, veel muur niet benut en alleen daarom al uniek. Twee exposities, ‘À mains nues’ en ‘Temple of love’. Bijzondere kunst, originele werken, boeiende video’s. We vragen ons af waarom dit museum, maar ook andere musea met moderne kunst, ons meer boeit dan de musea met de ‘oude meuk’. Is het de kunst zelf, de wijze waarop het tentoongesteld wordt of het mogelijke idee daarachter. Bij de ‘oude meuk’ hangen de wanden bomvol, onder het motto ‘hoe meer hoe beter’. Bij het MAC krijgt elk kunstwerk de ruimte en krijg je als bezoeker de tijd zelf te fantaseren, voordat je aandacht weer wordt getrokken door het zoveelste schilderij van Jezus, een apostel of een adellijk persoon.

Ook in de tuin staat kunst. In een afgesloten ruimte draait een video, en terwijl we hier beschut tegen de koude wind buiten onze boterhammen met ei/ham/champignons opeten, zien en horen we klingelende belletjes aan het strand. Daarna reizen we diagonaal door de stad naar La Défense, op zoek naar de enige, nog open zijnde Desigual shop in Parijs. Maar die ene blijkt genoeg voor An om tevreden huiswaarts te kunnen keren.