Panama City

22 december 2013

Zoek de goede gate. Het vliegtuig bij gate G5 gaat naar Ghana, E5 is verlaten, niemand, ook geen vliegtuig. F5 is de goede gate. Wij sluiten achter in een lange rij aan die nog door de security moet. Als één van de laatsten lopen we het vliegtuig in. We hebben stoelen 24H en J. 24J is een raamplaats, in bezit genomen door een Zuid-Amerikaan. We eisen onze raamplaats op. Stom achteraf. Ten eerste zitten wij boven de vleugel en kun je alleen schuin achter je met nekkramp iets zien. Ten tweede speelt onze buurman kruidje-roer-me-niet, hij zit stil, tas op schoot, de hele reis, te kijken en te luisteren naar de video. Welk fortuin zou er in de leren tas, model laptop, zitten? Helemaal op het eind gaat hij toch ook nog naar de wc. Hij laat, tot onze stomme verbazing, de tas onbeheerd achter. Zou hij ons inmiddels vertrouwen? De vlucht verloop probleemloos, de hele dag trouwens. Half 7 op, om iets voor half 8 op weg naar de Koemarkt, met tram 24 naar Schiedam Centraal, kaartjes kopen en op perron 5 de Intercity naar Schiphol van 7:57. Het past allemaal precies. Bij het inchecken moeten we het gewicht herverdelen, ik heb teveel, An te weinig, of beter gezegd, over. Bij het ABN-AMRO kantoor, waar we US Dollars in kleine coupures willen kopen, krijgen we te horen dat je voor Cuba Euro’s mee moet nemen, geen US Dollars, en dat pinnen slechts op zeer beperkte schaal mogelijk is. We besluiten voldoende cash op te nemen, maar moeten dan opnieuw door de douane, omdat de RABO alleen een automaat heeft in de aankomsthal van de treinen. De automaat blijkt echter buiten werking. Geen nood, dan maar alle kaarten die we hebben benutten. Van de luchthaven in Panama City nemen we een taxi naar ons Hotel Terranova. We hebben de 27e oktober via Booking.com geboekt, maar er is geen kamer gereserveerd op onze naam. Geen man overboord, er zijn voldoende kamers vrij. We nemen onze intrek in een niet klein uitgevallen kamer met kingsize bed, bank, tafel met 2 stoelen, dressoir en badkamer met slechts 2 kapot gewassen handdoeken. We eten een licht hapje bij de buurman, op het terras. Om iets voor 9 uur lokale tijd, 3 uur ’s nachts in Nederland, gaan we naar bed. We zijn moe.

In Panama City is het benauwd. De temperatuur is boven de 30°C. Een forse tempera-tuursprong, vergeleken bij ons kikkerlandje.

23 december 2013

Om half 5 ben ik voor het eerst wakker, om half 7 sta ik op, dat valt niet tegen. Ik werk mijn dagboek bij, we douchen en om 8 uur gaan we ontbijten, eieren, toast en zwarte koffie of thee, met een waterige sinaasappelsap.

We lopen de stad in met een omtrekkende beweging. We naderen Avenida Balboa, en ons oog valt op een rode dubbeldekker Hop on, Hof off, die een vaste route door Panama City rijdt en waar je op ca. 10 plekken kunt op- en uitstappen.. We kopen 2 tickets voor $78,  die 48 uur geldig zijn. De bus brengt ons naar het Kanaal, honderd jaar oud. Ongelooflijk.

Canal heroes

They came from many places and spoke different languages. Bringing with them nothing but their desire to work and their hopes, they came together to build the engineering feat that still marvels the world. Most came from Barbados, but also from Martinique, Guadeloupe, Trinidad and Jamaica. Spanish, Italians, Greeks, Hindus, Americans, Armenians, Cubans, Costa Ricans, Colombians and Panamanians also contributed to the effort. They managed to understand each other, started families, made fortunes, and exalted the country.

De passerende schepen hebben de zogenaamde Panama-maat. De maximale lengte en de breedte ligt vast. Tussen schip en sluismuur zitten enkele centimeters. Diesellocomotieven aan weerszijden van het schip, houden het schip recht. Het schutten duurt nog geen 10 minuten. Per dag passeren tientallen schepen het Kanaal; kosten per schip tussen de $ 300.000 en  $ 450.000, afhankelijk van de grootte en de lading. Het is een efficiënt proces.

-en de nieuwe sluizen compact uitgelegd. Het hele proces kan vanaf een groot dakterras worden gevolgd. Om boven te komen loop je eerst door een leuk opgezette tentoonstelling over de mislukte Franse, en de geslaagde Amerikaanse poging, hun strijd tegen gele koorts en malaria, de toenmalige en huidige werktuigen en de natuur in en rond het Kanaal en het ontstane Gatún meer. Tot slot mag je virtueel kapitein spelen op een containerschip, dat het kanaal bevaart en onder de Puentes Las Americas doorvaart. Na ons bezoek aan de Miraflores sluizen, rijdt de bus ons naar Calzada de Amador.

Een recreatiegebied in de vorm van een schiereiland, met uitzicht op Panama City. In de jachthavens liggen de jachten te glinsteren. Het zijn overwegend op het vissen ingerichte, snelle motorjachten, die mij doen denken aan de vispartijen van Hemmingway. We lunchen eenvoudig op een terras met uitzicht op de haven, met in de verte de contouren van Panama City. Na de lunch wandelen we rond, nemen de bus naar het Multicentro en slenteren terug naar ons hotel.

Onderweg drinken we een biertje in een immens grote kinky bar/restaurant, waar we de enige bezoekers zijn. ’s Avonds eten we maar bij de buurman aan de overzijde, waar tenminste mensen zitten. De kinky zaak is nog steeds verlaten.

24 december 2013

De auto’s hier hebben alleen aan de achterkant nummerplaten. Wennen. Aan de voorkant is ruimte voor een speelse variant, zoals een zoenoffer, de plaat die mij wees op het ontbreken van een nummerbord aan de voorkant. Vroeg op. We ontbijten op het terras. We hebben de eerste bus en stappen uit bij de eerste halte, Ancon. Gutsend van het zweet komen we 25 minuten later boven aan. Cerro Ancon. Een fabelachtig uitzicht op Panama City en het Kanaal is onze beloning. Wij staan 198 meter boven de zeespiegel (NPP). We vergissen ons in de tijd. Eenmaal beneden is de bus net weg. In goed gezelschap, nog 5 stakkers, wachten we één uur, hangend op het asfalt, uit de zon, op de volgende bus. We hadden boven beter meer tijd kunnen nemen en rustiger naar beneden kunnen lopen.

Na een lange busreis langs het Kanaal, Calzada da Amador en het Museo de las Bioversidad (ontwerper Frank Gehry, dat volgend jaar geopend wordt) naar Casco Viejo. Ik ben verbaasd, verrast zo je wilt. De oude stad wordt door stutten en ijzerwerk bij elkaar gehouden. Enkele panden zijn gekraakt en in bezit genomen door families die leven op straat. Ze leven met zijn allen in één kamer, waar de TV continue aanstaat. Overal klinkt Salsa muziek. De ghettoblasters staan op balkons, die met touw, plakband, binten e.d. bij elkaar worden gehouden. Enkele panden zijn opgeknapt en doen dienst als trendy koffiehuizen, eettenten, bed&breakfast, etc. Over 10 jaar is de wijk waarschijnlijk het bezit van Panamese yuppen en dinkies. Het wemelt van de tot op de tanden gewapende politie. De Catedral Metropolitana is gesloten. In verval? Jammer, maar ook raar. In elke toeristische gids staat de kerk, binnen en buiten, beschreven. We moeten het doen met de prikkelende muurschilderingen en de handwerkkunst van de inheemse Indianen. We slenteren door de straatjes, over Plaza Bolivar, Plaza Francia en Plaza de Independencia.

Als we de wijk Santa Ana inlopen verandert het karakter, de sfeer. Het voelt niet goed, onveilig. We draaien om en gaan op zoek naar de bus. De bus is te vroeg. In de stilstaande bus bestuderen we het kroegbezoek aan de overkant van de straat. Via houten deurtjes, met daarop een biljet dat minderjarigen geen toegang hebben, lopen mannen en vrouwen af en aan. De cantina heeft geen ramen. Fascinerend. Terug in ons hotel wordt bevestigd wat we al vermoedden, op Kerstavond is alles gesloten. De bar van het hotel is al sinds 3 uur dicht. Op straat is het stil. Kerstavond is duidelijk een familiefeest. Na een verfrissende duik in het zwembad op het dak van ons hotel, lopen we naar de Iglesia Carmen en vallen midden in een interactieve kindermis.

Voor het altaar de engelen, levende kerststalfiguren, in de zijbank een koor en orkestje en verder pastores, misdienaars en een priester. Tijdens het avondmaal houdt iedereen in de kerk elkaar vast, wij ook en na afloop wenst iedereen elkaar een vredig kerstfeest. Na de korte preek mogen alle kinderen naar het altaar komen met hun cadeaus (voor arme kinderen?). Na afloop scoren we in het Hilton een flesje water voor $ 3,50 en op straat, in één van de weinige gelegenheden die open is, 2 shawarma’s bij Ali Baba en cola en sprite. Vermoeid trekken we ons terug op onze kamer. De jetlag, de warmte en de impressies spelen ons parten.

25 december 2013

Panama City is van ons. De stad is verlaten. Alleen een paar verdwaalde toeristen. Alles is dicht. ’s Middags zijn enkele restaurants open. Ze worden druk bezocht. Auto’s rijden af en aan. Vallet parking heeft haar handen vol, vooral als er een tropische regenbui losbarst. We zitten dan op een terras aan de sangria en tonijnsandwiches. Vrolijk kerstfeest. ’s Middags hangen we wat rond bij het zwembad op het dak, lezen, luisteren muziek, tekenen, zwemmen (ik, An is bang van water als de zon niet schijnt, ondanks een temperatuur van ruim boven de 30°C). ’s Ochtends hebben we in een klein winkelcentrum koffie gedronken met één donut en wat boodschappen gedaan voor morgen onderweg. We gaan met de bus naar David. Zal mij benieuwen. Eerst met de taxi naar het busstation en dan verder met de Servicio De Lujo David-Panama. Op dit moment werken wij onze dagboeken bij, werken onze tekeningen af, luisteren muziek en lezen. De rust daalt over ons neer. Het is vredig op onze hotelkamer. Boven de stad cirkelen grote roofvogels. Ze zijn niet schuw, je kunt ze dicht benaderen. Het zijn gieren, aaseters. Symboliek? Panama City heeft de uitstraling van nieuw verworven rijkdom en loopt daarmee opzichtig te koop. In dat geval valt er wel eens iets over de rand.

David