Malmö (SE)
17-11-2021
Over een dag als vandaag kunnen we kort zijn. We moeten van A, Stockholm, naar B, Malmö. Ruim 600 km over de rijksweg, 7 uur sturen inclusief stops. De wekker gaat al om 7 uur af, om 9 uur rijden we weg.
Al snel miezert het, dat overgaat in regen, totdat we in Malmö aankomen. Een grauwe sluier hangt over het land. Het land kleurt grijsbruin met diepe, vale groentinten, net als de kleding van de Zweden. Somber, grauw maar wel warm. De gemiddelde Zweed is grof gebouwd, heeft een verweerd gezicht. De kou straalt van zijn gezicht af. Onderweg stoppen we 2 keer om te tanken en koffie te drinken in een Rasta, een troosteloos wegrestaurant, waar de Zweed tussen de middag zijn Ikea gehaktballetjes met puree en gifgroene doperwten eet, tezamen met een bordje sla uit de ‘saladbar’. Het rijden met dit weer is vermoeiend. Vooral als het donker is, dat het tussen tussen half 4 en 4 uur wordt. We komen om even over 4 uur aan, boeken in, parkeren de auto en drinken op ons gemak koffie op de kamer om te ontspannen. Als het regent is het rijden vermoeiend, vooral in de stad, waar we de weg niet kennen en de straten slecht verlicht zijn. Na aankomst in ons hotel nemen we dan ook een korte adempauze voordat we naar het centrum van Malmö wandelen, op zoek naar een gezellig eethuis.
Op het plein kunnen we kiezen uit Koreaans, Chinees, Thais, Amerikaanse burgers of Italiaans, we kiezen de laatste en eten een heerlijke pasta en risotto. Eenmaal terug op onze kamer duiken we, zoals alle avonden, vroeg in bed, kijken film en voetbal, lezen en bridgen, lekker ontspannend. De dagen zijn best vermoeiend, maar geeft ons wel een fijn vakantiegevoel, vrij van de alledaagse, huiselijke beslommeringen.
Malmö (SE) – Hamburg (DE)
18-11-2021
The Bridge is de titel van de Scandinavische tv-serie met als hoofdpersoon de bipolaire, goudeerlijke Saga uit Malmö, die samenwerkt met een Deense inspecteur en die met haar oude Porsche telkens van Zweden naar Denemarken rijdt. Wij keken graag naar deze serie en hoopten ooit zelf ook eens over The Bridge te rijden.
En vandaag is het dan zover, de lucht is opengebroken, hij ligt er mooi bij en wij genieten van de rit. We rijden verder naar de krijtrotsen van Stevens Klint. Bij toeval kwamen we dit tegen op het net, we wisten niet van het bestaan van krijtrotsen in Denemarken af. Het is er stil in deze tijd van het jaar. Het is fris, maar droog en de zon schijnt zelfs even. De rotsen zijn spectaculair en zijn werelderfgoed, vanwege de unieke combinatie van krijt en kalksteen. Via een steile trap gaan we naar beneden. De stenen zijn spekglad.
Boven op de rotsen prijkt het kerkje van Højerup, dat aan de onderzijde versterkt is, omdat het in zee dreigde te vallen. Het kerkje is vandaag versierd, er is een trouwerij. Bruid en bruidegom poseren buiten voor het kerkje voor de foto; ze zullen het wel koud hebben. Als wij weglopen wordt de koffie en de bruidstaart gebracht. We gaan verder, op weg naar de pont van Rødby naar Puttgarden.
Er staat een flinke wind en het regent, de zee is ruw. Vanaf de pont is het nog 1,5 uur sturen naar Hamburg. Onderweg boeken we een kamer in het leuke, moderne en trendy hotel MOXY. ’s Avonds duiken we de stad in, op zoek naar eten. Het is donker en we hebben moeite ons te oriënteren. Uiteindelijk nemen we de U-bahn van Berliner Tor naar Hauptbahnhof, beide drukke stations met treinen en metro’s in verschillende richtingen. Rond de stations hangen allerlei randfiguren, zwervers en punkers. Uit hun gettoblasters knalt muziek. Welkom in een andere wereld. We hebben het lieflijke Zweden en Denemarken, verruild voor het rauwe Duitsland. Hier is het dragen van mondkapjes verplicht. In Bierstübe Nagel eten we hun specialiteit, groene kool met aardappelen, worst en casselerib, besprenkeld met rode ‘Spätgebunder’.
Deze is alleen te verkrijgen van november tot februari. Opnieuw een uitstekende keuze, tezamen met de tongstrelende Spätgebunder. We besluiten naar ons hotel terug te lopen via de Adenauerallee. Met zijn grote, dure hotels maakt het toch een onheilspellende indruk.
Hamburg (DE)
19-11-2021
Natuurlijk heeft de stad het in de tweede Wereldoorlog zwaar te verduren gekregen en werd het plat gebombardeerd. Het lijkt er op dat ze deze klap 70 jaar later nog steeds niet te boven zijn. Wij vinden de stad een rommeltje, één grote bouwput. Hier en daar een mooi, oud of karakteristiek gebouw, maar altijd in gezelschap van typische wederopbouw betonnen geraamtes met glas, die je in het centrum van Rotterdam ook vindt.
De stad kent zowel rijkdom, veel dure winkels en restaurants, als armoe, veel daklozen, zwervers, alcoholici en drugsgebruikers. Dat doet ons ineens denken aan Christiane F., Bahnhof Zoo. In de portieken en langs het spoor wonen de daklozen onder zeilen en in verlaten panden. Overdag en ’s avonds hangen ze rond bij de stations. Ze zorgen voor veel overlast. Als het donker is wordt het zelfs onheilspellend. De kerstmarkten zijn niet ongezellig en worden ‘s avonds druk bezocht. Maar de grote betonnen blokken, kolossale legostenen, die de bezoekers moeten beschermen tegen terroristische aanvallen met voertuigen drukken een stempel op het feestgewoel. In wat voor een wereld leven we? Op hetzelfde moment loopt in Rotteram een demonstratietegen Corona uit de hand. Er wordt gericht geschoten, er vallen gewonden. Is dit dan van alle jaren? De krakersrellen van vroeger waren ideologisch ingegeven, deze rellen zijn louter een uitdaging van het gezag. De samenleving is gepolariseerd, verhard, verruwd. Het niveau van beschaving is veranderd, met de politiek voorop. In de Jacobikirche weten we nog een ‘stempel’ te scoren als aandenken op onze camino. Het beeld van St.Jacobus is prachtig. Het bezoek aan de Kunsthalle draait uit op een teleurstelling. De oude meuk laten we voor wat het is. We concentreren ons op de moderne kunst in de nieuwe, moderne vleugel van de Kunsthalle, die goed afsteekt tegen het barokke, oude gebouw. Jammer genoeg valt de tijdelijke tentoonstelling ons persoonlijk tegen, niet onze smaak. Enkele voorwerpen uit de permanente collectie zijn wel bijzonder.
We eten bij, wat inmiddels onze stamkroeg is, Nagel. We hoeven zelfs onze coronapas al niet meer te laten zien. Ze serveren degelijke kost, goede bieren en wijnen en lekkere kannetjes filterkoffie. We raken in een geanimeerd gesprek met een jong stel uit Dokkum, dat achter ons zit.
Hamburg (DE)
20-11-2021
Vandaag volgen we de tips op, die we ontvingen op onze klaagzang van gisteren. We beginnen bij het Karolien Viertel, een kralensnoer van leuke, trendy winkeltjes met aan het eind een vlooienmarkt, erg in trek bij de alternatieve Hamburgers. Een leuk stukje stad, oud en nieuw door elkaar, onder geklad met graffiti, dicht bij de Hamburger Messe.
Via het warenhuis Alsterhaus, waar we ondanks de tip toch geen Desigual vinden, lopen we door naar Deichtorhallen. Das Haus der Photographie is gesloten. Op het parkeerterrein staat het tijdelijk onderkomen, gebouwd van in vrolijke, in het oog springende kleuren, geschilderde zeecontainers.
De tijdelijke tentoonstellingen worden druk bezocht, maar hebben niet echt onze interesse. Van de tentoonstellingen gaan we naar de typische Duitse cultuur in de donkere dagen voor kerst, de kerstmarkt. Hier wordt een strikt 2G beleid gevoerd, net als in de restaurants, cafés en musea. In elke winkel en in het OV draagt iedereen een mondkapje, niemand uitgezonderd en niemand protesteert. Wat zien we er dan ook tegenop om morgen terug te keren naar huis. Aangemoedigd door de Nederlandse populistische politici, die louter bezig zijn met het ronselen van stemmen door op het gemoed te spelen van de Nederlander, krijgen we weer te maken met de zich uit onvrede en onmacht verzettende Nederlander, die alleen als het gezag het afdwingt een kapje draagt en als ze gecorrigeerd wordt je als dank een klap verkoopt. Iets wat in elders in Europa onvoorstelbaar is. Een lockdown is niet aantrekkelijk, maar het stronteigenwijze gedrag van tegenstanders daarvan stoot nog meer af. Maar helaas, hier blijven is geen optie.
We eindigen dus op de kerstmarkt, alleen te betreden als je gevaccineerd bent of Covid hebt gehad, waar we ons tegoed doen aan de Glühwein met amaretto di Saronno en een joekel van een Bratwürst op een te klein broodje.
Hamburg (DE) – Schiedam (NL)
21-11-2021
De terugreis uit Hamburg verloopt voorspoedig. Hans kan zelfs voetbal kijken.
Vroeger waren we blij als we thuis kwamen in Nederland. Nu is dat anders, COVID heeft ons in de greep, het land is erdoor verdeeld. Voor- en tegenstanders van vaccineren. Hoe maak je met elkaar afspraken? Afspraken die naar het eind van de tunnel moeten voeren. In de zomer dachten we nog dat het leed geleden was, maar helaas juichten we te vroeg. Het aantal besmettingen stijgt exponentieel. De IC stroomt vol, de zorg gaat kopje onder. Het verzet is groot, er zijn rellen waarbij de woede zich keert tegen de vertegenwoordigers van het gezag. Hulpverleners worden bekogeld, belaagd. De macht heeft haar mond vol van lik op stuk. Ze zullen niet rusten voordat . . . , ja, voordat, voor wat? Opgekropte woede, niet verwerkt verdriet of is het gewoon ordinair relschoppen? Relschoppen is van alle tijden, agressie ook. Normvervaging is nieuw. Wat mag wel, wat niet? De schade zal worden verhaald? Maar wat met de schade van de slachtoffers van de Toeslagenaffaire, wat met de schade van de aardbevingen in Groningen, wat met de schade veroorzaakt door de landsadvocaat, die gewoon door functioneert. Ja, we zijn weer thuis! De eensgezindheid, de discipline, die we tijdens onze reis zagen en hebben ervaren is hier niet. Op het nieuws horen we het bericht dat, indien we zo door gaan, we de hele winter in een Lockdown zullen zitten. Dat is geen leuk vooruitzicht. We stoppen bij Woo Ping aan de BK-Laan. Ook al komen we er niet vaak, de eigenaresse weet precies wat we de laatste keer hadden gegeten en dat we lekker vonden, een mooie afsluiting van onze trip. Thuis steken we de kachel aan. Het is fijn weer thuis te zijn, ondanks alles.
Home
