Parijs, dag 1 t/m 10

10 oktober 2022, dag 1

We zijn klaar, alles lijkt onder controle, dus gaan we maar op pad. Met bus 54 naar het station. De koffers zijn zwaar, boeken en kleding voor 2 maanden. We zijn veel te vroeg op Rotterdam CS. In de Huiskamer drinken we koffie en wordt een begin gemaakt aan het nieuwe boek van Hans. Om 13:58 vertrekt de Thalys en om precies 16:38 rijden we het Gare de Nord binnen. De TGV doet zijn naam eer aan. Metrolijn 4 brengt ons o.a. via Gare de l’ Est, les Halles, Cité, Saint Germain des Prés en Port d’ Orleans naar Mairie Montrouge. Hier geen liften of roltrappen, maar met de koffers de eindeloze trappen op zeulen, waarbij An hulp krijgt van een jonge dame, die moeiteloos haar koffer naar boven sjouwt. Montrouge oogt prettig, netjes, rustig en geen langsrazend verkeer. Ons appartement, op ongeveer 10 minuten lopen van de metro, valt niet tegen.

Een keurig complex. Met de lift zoeven we naar de eerste verdieping. Via de hal met toilet, komen we in de woonkamer, de keuken, slaapkamer en badkamer met ligbad en wasmachine. Het doet lekker retro aan, in de kleur oranje. Vanuit de keuken en de slaapkamer is er toegang tot het balkon met zicht op de binnentuin. We pakken de koffers uit en wandelen daarna op ons gemak naar de dichtstbijzijnde brasserie, waar we buiten op het terras genieten van een wijntje en een goede hap. Het is gezellig druk op straat. Bij de patisserie kopen we nog iets zoet voor bij de koffie en keren terug naar ons ’thuis’ voor de komende 2 maanden. We maken het niet laat vanavond, het was toch een vermoeiende dag voor ons oudjes.

11 oktober 2022, dag 2

In lange tijd hebben we niet zo goed geslapen. Het is heerlijk rustig aan de Avenue de Léon Gambetta, en goed donker met de gesloten luiken. Alhoewel het appartement boven verwachting is, zeker qua ruimte, is de keuken ranzig. Eén grote bende en alles is vies en plakt. Alhoewel An niet echt van het schoonmaken is, gaat dit haar toch te ver en worden kastjes leeggehaald, wordt er gesopt, afgewassen en opgeruimd. Een overvloed aan (versleten) pannen, maar een tekort aan wijnglazen, er zijn er maar twee en die zijn dan ook nog van plastic. Toch bijzonder, en zeker voor een Fransman. Ondertussen gaat Hans op proviand uit, want er moet tenslotte ook ontbeten worden. Het is al na 12 uur als we naar het Cité Internationale Universitaire wandelen.

Dé Universiteit voor 5000 buitenlandse studenten. Veel landen, waaronder Nederland, hebben hier onder architectuur gebouwen neergezet, die herinneren aan het land van herkomst. In de gebouwen wonen, studeren en ontspannen de studenten. Als eerste lopen we door het Maison Internationale, met een theater, zwembad en een magnifieke bibliotheek. Later lopen we langs het Collège Neerlandais, uit 1938, ontworpen door Dudok. Het valt uit de toon, het moet nodig opgeknapt worden en is niet, zoals de andere gebouwen, vrij toegankelijk. Vervolgens lopen we het Parc Montsouris in, waar we genieten van de herfstzon, een kop koffie en een overgehouden krentenbol van gisteren.

Parc Montsouris is het op één na grootste park in Parijs. Dwars door het park loopt lijn B van de RER. Via Boulevard Jourdans, Avenue de la Porte d’ Orleans en Boulevard Romain Rolland lopen we naar de begraafplaats van Montrouge. We groeten Saint Jacques in de moderne, betonnen, maar magnifieke Église Saint-Jacques Le Majeur en dwalen door Montrouge terug naar ons appartement, waarbij we nog wel op een zonnig terrasje genieten van een vin blanc en een pression (Leffe Blond).

Bij de supermarkt vlak achter ons appartement doen we boodschappen en ’thuis’ werkt Hans het dagboek bij terwijl An de laatste hand aan het soppen van de keuken legt, waarna Hans voor een heerlijke maaltijd zorgt.

12 oktober 2022, dag 3

Op het programma vandaag staat St-Sulpice en Jardin du Luxembourg. Het is nog frisjes buiten, er hangen enkele sluiers boven Parijs. Met metrolijn 4 gaan we naar Place St-Sulpice. Op het plein, voor de kerk, is een antiekmarkt. Mooie spullen, maar ook forse prijzen.

De kerk staat binnen in de steigers, zoals trouwens veel gebouwen hier. Ons kan het interieur van de kerk niet echt boeien. Van de kerk lopen we naar de Marché. De markthal is opgeofferd aan dure winkels en een restaurant. In de patisserie Secco, recht tegenover het conservatorium Jean-Philippe Rameau, drinken we koffie met gebak en wandelen daarna naar de Jardin du Luxembourg. Het is druk in het park, een dun zonnetje laat zich even zien. Overal staan stoelen en zitten mensen te lunchen.

Wij gaan tegenover de vijver zitten met onze boterham. Zo’n 19 jaar terug zaten we hier ook, maar toen met een flesje wijn, kaas en een stokbroodje. De romantiek is nog niet vervlogen, alleen zijn we nu wat ‘zuiniger’. Vanuit het park lopen we terug naar ons ‘thuis’. Op een terrasje in de zon drinken we een wijntje en kijken naar de voorbijgangers. Het is niet druk in dit deel van de stad, er gaat een zekere rust van uit. Alleen op de brede boulevards en de Periferique is veel verkeer. De twee benzinestations vlak bij ons om de hoek zijn nu allebei gesloten. Gisteren nog maar één, en stond bij de andere een lange rij wachtende auto’s. Nu is hier ook de benzine op. Vanwege een staking worden de benzinestations in noord Frankrijk niet of nauwelijks bevoorraad.

13 oktober 2022, dag 4

Het Parijs van Edith Piaf. Edith is geboren in een arbeiderswijk in de omgeving van het Canal St.Martin. Parijs koestert haar jeugd. Ze kon zich zelf eindeloos bekwamen in zang, dans, acrobatiek of toneel. Op 5, Rue Curial is een oude fabriekshal nu omgetoverd tot een inspirerend centrum voor jong en oud. Zonder gêne oefenen ze hier, op of zonder muziek. Ze gaan helemaal op in hun performance en sluiten zich af van de omgeving.

Wat een sensatie zou het zijn om zo’n multicultureel centrum in Schiedam of Rotterdam te hebben. Ondenkbaar in ons huidige, politieke klimaat, waar de tegenstelling prefereert boven het collectivisme zoals hier. Parijs is een multiculturele stad. In het centrum en in Montrouge, de voorstad waar wij twee maanden wonen, lopen alle rassen door elkaar, hand in hand.

Vanaf de Rue Curial lopen we naar de Rotonde de Vilette. We willen het Canal St.Martin volgen, maar lopen de verkeerde kant op en daar komen we pas achter als het zich splitst in Canal St Denis en Canal de L’ Ourcq. We draaien om en lopen terug, voor de tweede keer langs de art house bioscoopketen MK2, dat aan weerszijden van het water ligt. Het sluisje naar het Canal St.Martin is smal, maar het verval is fors, meer dan 5 meter. Het schutten van de sluis gaat desondanks razend snel.

Ondertussen is het gaan regenen en dat verandert de stad in iets ongezelligs, iets smoezeligs. We lopen langs een markt die wordt opgebroken. De koopwaar wordt teruggebracht naar aftandse vrachtauto’s, die helemaal onder de graffiti zitten. Op de verlaten markt graaien de arme Parijzenaars naar resten groente en fruit, die achteloos zijn weggegooid. Onder de bruggen zien we de kampementen van de clochards. Tot nu toe valt het aantal zwervers en bedelaars mee; zouden de autoriteiten het ze moeilijk maken? Omdat het blijft regenen buigen we bij Jardin Villepin af en lopen naar het Gare de L’ Est, waar een klein Desigual museum zou zijn. Helaas, geen Desigual, maar wel een Hema met chocoladeletters en speculaasjes. We duiken de metro in, terug naar Montrouge. Weer valt het ons op dat jong en oud hier in Parijs nog steeds mondkapjes dragen. De angst zit er schijnbaar nog goed in. Voor de diverse Pharmacies zie je ook tenten, waar je je kunt laten testen of inenten. In de Église St. Sulpice zagen we gisteren ook al een druk bezochte herdenkingskapel voor de COVID slachtoffers. Wij krijgen een telefoontje van onze huisarts, of we een griepprik willen, dan kunnen we langs komen! We bedanken, we hebben afgelopen vrijdag nog een boosterprik gehaald voor Corona, dat moet maar even voldoende zijn. We pakken metro 4 terug naar huis, want een Parijzenaar gaat toch ook niet voor de lol door de regen lopen.

14 oktober 2022, dag 5

In onze reisgids van Capitool wordt het museum niet genoemd. Onze aandacht hiervoor werd getrokken door een affiche in de metro: een tijdelijke tentoonstelling van 8 vrouwelijke oorlogsfotografen. Het is al door twaalven als we met de metro naar Denfert-Rochereau rijden. La Musée de la Liberation de Paris, de toegang is gratis, maar de tijdelijke expositie kost € 8,—. Het hoogtepunt is de 20 meter diepe, ondergrondse bunker van Kolonel Rol-Tanguy, die gedurende 9 dagen in augustus vandaar uit het verzet coördineerde in het Parijs van 1944, tijdens de bevrijding door de geallieerden. Na de 100 treden naar beneden (en straks weer terug naar boven) krijgen we een VR bril op en leidt Jean, een virtuele soldaat, ons door de bunker. Wij zijn zogenaamde oorlogscorrespondenten. Waarom, omdat de kolonel en zijn vrouw de bewegingen van de geallieerden volgden via de krant. Zij gaven het verzet opdracht om barricades op te werpen om de Duitsers het terugtrekken te bemoeilijken en de geallieerden, waaronder De Gaulle, te helpen. Fantastisch hoe je geschiedenis zo tot leven kan brengen.

Het enthousiasme, de euforie, wordt getemperd bij het zien van de foto’s van de 8 fotografen. Eén van hen stierf in het harnas, anderen trokken zich terug, getraumatiseerd of wijdden hun latere leven aan fotografie van de natuur. Een kleine, overzichtelijke en adembenemende tentoonstelling met schokkende beelden en werk, dat we ten dele al eerder gezien hadden, waaronder de foto’s van de Amerikaanse Lee Miller, die zich na de val van Berlijn liet fotograferen in het bad van Hitler. Het meest aangrijpend zijn de foto’s van een jonge soldaat in Vietnam, die zich buigt over de in zijn armen stervende collega en hij zelf, op 56-jarige leeftijd. Hij staat daar vol tattoos, getraumatiseerd, werkeloos, te poseren. Een op jonge leeftijd verwoest leven.

In het tegenover het museum gelegen café Rendez-Vous drinken we koffie en eten een crèpe au sucre, waarna we lopend in de regen naar ‘huis’ terug gaan, want ons doel is wel elke dag 10.000 stappen op de teller te hebben.

15 oktober 2022, dag 6

De regen is gestopt, de lucht trekt open, blauwe hemden worden zichtbaar en de voorspelling is dat het vandaag droog blijft. Goed weer dus voor een wandeling in Faubourg St-Antoine. Met de metro gaan we naar Châtelet, waar we overstappen naar Place de la Bastille. Weer boven de grond staat hoog boven ons ‘de gouden geest van de vrijheid’ op de Colonne de Juillet. Op 14 juli 1789 bestormden revolutionairen de Bastille. De gevangenis werd daarbij tot op de laatste steen afgebroken. In 1830 en 1848 zijn er opnieuw gevechten op de Place de Bastille. Hier tegenover de ‘Opera National de Paris Bastille’, de opera van het volk, waar wij voor 27 november kaartjes kopen voor de middagvoorstelling van ‘Carmen’, voor een ‘lieve volksprijs’ van € 240,— en dat is dan voor de 4e rang!

Vanaf de opera lopen we langs de Port du Paris Arsenal, een lange, smalle haven die via een sluis in verbinding staat met de Seine. De haven ligt vol met schepen, waaronder ook een aantal Nederlandse. Over de stalen brug lopen we naar het Viaduct des Arts, uit 1859, dat in 1994 grondig werd gerenoveerd. In de 50 bogen zijn winkels en ateliers gevestigd. We zien o.a. een vioolbouwer, een bouwer van koperen blaasinstrumenten, edelsmeden, meubelmakers, een brouwer van gin en pastis, en nog veel meer. We worden aangetrokken door een rood/wit uithangbord aan de overkant van de straat, in de vorm van een fles waarop met zwarte letter staat ‘Ground Control’. Na controle van onze tassen mogen we naar binnen, een stalen trap op. Boven komen we in een open ruimte voor een grote hal met oude, tot foodtrucks omgetoverde stadsbussen en lange tafels met banken en stoelen. Binnen is het druk en gezellig. Oud en jong eet, drinkt en chilt hier, terwijl de kinderen spelen in onder meer een vliegtuig. Een fraaie, tijdelijke bestemming voor de leegstaande ruimte van het Gare du Lyon.

Als de Avenue Daumesnil zich splitst in Rue de Charenson gaan we omhoog naar La Coulée Verte Dumons, Promenade Plantée, een wandelpromenade van 1,6 km die terug loopt naar Place de Bastille. Een fraaie, groene promenade die dicht langs de gebouwen en appartementen loopt. Minder is dat de zwervers hier boven overdag hun bier en wijn drinken voor de liften, die dan ook allemaal buiten gebruik zijn, en ‘s nachts beneden onder de bogen slapen. Maar dat hoort bij een grote stad. Thuis tovert Hans vanavond een lekkere, oosterse maaltijd op tafel.

16 oktober 2022, dag 7

Nietsvermoedend lopen we vanmorgen al vroeg naar de metro. Daar wacht ons echter een teleurstelling, de hekken zijn naar beneden, metrolijn 4 rijdt voorlopig niet op zondag, in verband met renovatie. Daar staan we dan! Een jongeman schiet te hulp en raadt ons aan bus 68 te nemen, de halte is vlakbij. We hoeven niet lang op de bus te wachten, maar de bus blijkt voor ons de verkeerde kant op te gaan. Op het eindpunt stappen we uit, we hebben geen idee waar we zitten of hoe we hier wegkomen. We krijgen allerlei tips, welke bus we moeten nemen en waar we allemaal moeten overstappen, waarna alle tipgevers verdwijnen. Wachtend bij de bushalte vangen we een glimp op van een metro. En ja hoor, metro 13 blijkt hier te stoppen en brengt ons naar Champs-Elysées-Clemenceau, pffff, en niemand die ons dat wist te vertellen! Vanaf het metrostation moeten we nog 10 minuten lopen naar het Théatre des Champs-Elysées. Het theater heeft een mooie gevel in art decostijl en is in het begin van de 20e eeuw in gebruik genomen. In de grote zaal kunnen iets meer dan 1900 mensen. Iedereen heeft een eigen stoel met armleuningen, vastgeschroefd op de vloer. Op het fraaie podium zit aan de piano Benjamin Grosvenor, die 4 werken speelt van Clara Wijck-Schumann, J.S. Bach/Busoni, Franck en Ravel. Zijn spel wordt enthousiast ontvangen en hij verrast ons met nog 4 toegiften.

Van het theater lopen we naar Boulevard Raspail, waar we op bus 68, nu in de goede richting, stappen terug naar Montrouge. Bij het stadhuis stappen we uit en lunchen op zijn Frans bij het café-restaurant Rubeo Monte, met een lekker flesje rood. Zou de Parijzenaar na de lunch ook een tukkie gaan doen, net als An? Hans in ieder geval niet, die zit achter zijn IPad gekluisterd en geniet van de match AZ-Feijenoord.

17 oktober 2022, dag 8

Nog steeds is er geen benzine, de pompen zijn nog altijd gesloten. Maar er raast wel volop verkeer door de stad, wellicht een kwestie van hamsteren! Op NU.nl lezen we dat in Parijs gisteren duizenden mensen protesteerden tegen de groeiende armoe, waarbij ze zelfs slaags raakten met de politie, die traangas inzette. Wij hebben hier niets van meegekregen, maar Parijs is ook zo groot.

Het regent en volgens de app zal het de hele dag regenen. Nadat we ons appartement gekuist hebben besluiten we onze plannen voor vandaag bij te stellen. Geen wandeling door La Defense, maar ergens naar binnen. Centre Pompidou. We pakken de metro naar Châtelet, waar Oekraïense vluchtelingen muziek maken om geld in te zamelen. Voor het Centre Pompidou staat een flinke wachtrij, in verband met de veiligheidscontrole, want een kaartje hebben we zo gekocht. We gaan voor alle exposities, de tijdelijke- en de permanente. De tijdelijke, van Gérard Garouste, is leuk maar niet baanbrekend.

Die van Alice Neel  is intrigerend en uniek, maar toch.

De Marcel Duchamp Prize heeft fraai werk van Giulia Andreani en werk van Iván Argote, dat je in vertwijfeling brengt.

Het Centre Pompidou gaat er prat op dat ze de grootste verzameling moderne kunst van Europa heeft. Dat zal best, maar boeit dat nog steeds als je al 2, 3 uur hebt rond gezeuld! Ja en neen, maar wat ons betreft meer neen dan ja. Het is teveel van het goede en te verschillend. Maar het werk van Anselm Kiefer en Joseph Buys is fantastisch. Wij zijn meer van kleine, overzichtelijke musea, maar eerlijk is eerlijk, het Centre Pompidou is goed onderhouden, uniek in haar soort en een niet te missen attractie in Parijs.

Het regent nog steeds als we even na 6 uur met de metro terugrijden naar huis. In Montrouge doen we nog wat boodschappen en om 9 uur zitten we aan de maaltijd, we passen ons goed aan aan de Parijzenaars.

18 oktober 2022, dag 9

In het noordwesten van Parijs is een zakencentrum verrezen op een schaal groter en mooier dan de Amsterdamse Zuidas, maar wel vergelijkbaar, La Defense. Centraal in dit centrum staat de Grand Arche, de moderne Arc de Triomph, groter, veel groter dan de oude maar wel in één kaarsrechte lijn met elkaar. Een fantastische stedenbouwkundige zichtlijn. Daaromheen kantoren, een tentoonstellingshal, het Westfield Les 4 Temps winkelcentrum en tientallen bars en restaurants, doorsneden door een brede voetgangersallée met vijvers, tuinen, terrassen en kunst. Het lint verbindt alle fysieke gebouwen.

Rond lunchtijd is het er druk, de werknemers van de hier gevestigde bedrijven bezoeken de bars en restaurants, of kopen eten bij één van de vele foodtrucks. Al etende wordt er veel gepraat, zittend, staand of lopend. Wij lopen heen en weer en zien ook de mooi vormgegeven Arena de Defense, volgens de borden de grootste arena van Europa. Hier treden de grote artiesten van uit de hele wereld op. Aan het eind doemt de stad met haar woonflats op en daarachter, in de verte, de heuvels en het platteland. We wandelen terug naar de metro, maar niet na eerst nog even een bezoek aan het Westfield, An heeft namelijk ontdekt dat haar favoriete shop hier op de eerste verdieping zit. We rijden terug met de metro, onder de grond, terwijl boven de grond wordt gedemonstreerd. De regering probeert de staking te beëindigen, maar in plaats daarvan breidt deze zich door soladairiteitsacties uit. De metro rijdt twee stations voorbij zonder te stoppen. Deze stations zijn afgesloten.

19 oktober 2022, dag 10

De zon schijnt, Parijs lacht ons toe. Haar inwoners zijn vriendelijk en behulpzaam. Hoe anders dan bij ons in het westen. De Nederlander is nors, onvriendelijk en vaak agressief. Bij deze temperatuur en een heerlijk zon netje zoekt de Parijzenaar vertier in één van de vele parken die de stad rijk is. Wij dus ook. We gaan naar Parc des Buttes Chaumont. Voordat we opgeslokt worden door het park, lopen we door de hoog gelegen wijk Butte Bergeyre. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de stad. In de verte zien we Montmartre met haar icoon, het Sacre Coeur, dat boven alles uittorent. De buurttuin is helaas gesloten. De tuin is net zo alternatief als het cafeetje Bolibar, waar we voor een schappelijk prijsje koffie met taart bestellen. Het park is heuvelachtig en op het hoogste punt van dit leuke park, eten we onze boterhammen op, net als zoveel Parijzenaars. Na de lunch pakt An haar boek en dommelt Hans in het zonnetje weg, weg van alle drukte en commotie, even gewoon zorgeloos.

Na een wijntje op een terrasje besluiten we nu niet als mollen onder de grond te reizen, maar de bus te nemen, eerst 72 naar Bibliothèque François Mitterrand en daarna de 62 naar Alesia (Montrouge). Daar moet je wel even de tijd voor nemen blijkt, we zijn dik 1,5 uur onderweg en moeten dan nog een half uurtje lopen. Het mooie daarvan is dat we vandaag opnieuw ons doel, 10.000 stappen per dag, ruimschoots halen. Zo kunnen we ook vanavond met een gerust hart ongezond eten, ovenfrites met mayo, haricots verts en vissticks, geen combinatie maar toch lekker. Bij de koffie de laatste speculaasjes, tot groot verdriet van Hans.