DORDRECHT – BERGEN OP ZOOM

Dordrecht (Slangenburg) – ‘s Gravendeel

23 september 2021

Iets klopt er niet. Als je de kilometers optelt, vanaf Dordrecht (Slangenburg) naar Numansdorp, kom je aan ruim 30 km. Te veel naar onze smaak, dus splitsen we de 10e etappe van het Floris V-Pad in tweeën. Vandaag lopen we door de Kilttunnel naar ‘s Gravendeel, zo’n 10 km, en morgen door naar Numansdorp, ook altijd nog 22 km. Vanaf de bushalte Slangenburg lopen we naar de Wieldrechtse Zeedijk. Bijzonder ‘Zeedijk’, want er is geen ‘zee’ te bekennen, zelfs geen stromend, open water. We moeten ver terug in de tijd om te ontdekken dat de dijk ooit tegen open, stromend, wassend water bescherming bood. Staande op de dijk kijk je uit over de Louisepolder, recht vooruit ‘De Elzen’ , rechts daarvan de niet toegankelijke Dordtse Biesbosch en links de smalle strook buitendijks, nat bos, waar we afgelopen maandag door heen getrokken zijn. De Louisepolder is een recreatiegebied, waarvan druk gebruik gemaakt wordt.

Langs het pad staan jonge walnotenbomen. Je bent vrij om ze te rapen, maar slechts maximaal 1 kg per persoon. Wij rapen er 3 op en plukken er nog 2 uit een boom (wat overigens niet mag), ruim onder het maximum dus. Er lopen 2 mensen te rapen, we zijn benieuwd hoe groot hun buit is. Het weer is matig en het waait stevig in de polder. Als we bij de kraamkamer van de reeën komen, slaan we af naar de grasdijk. Jammer genoeg mogen we er niet lopen van de boer omdat zijn schapen er grazen en dus moeten we over het geasfalteerde fietspad. Een beetje saai en veel beter wordt het vandaag ook niet. Via de Wieldrechtsedijk komen we bij de Dordtse Kil. We worden gewaarschuwd voor ijsval van de windmolens, nooit bij stil gestaan dat dit zou kunnen. Links en rechts staan grote distributie schoenendozen, af- of in aanbouw. De Dordtse Kil wordt druk bevaren. Om aan de overkant te komen moeten we ondergronds, door de Kilttunnel. Een blok aan het been van de eigenaren, de Gemeente Dordrecht en Binnenmaas. De exploitatie is niet dekkend en elk jaar moet er geld bij, al sinds 1977.

Een hoogtepunt is de tunnel niet, eerder een lawaaierig, stinkend hol met als troost een roltrap omhoog naar de uitgang. We lopen terug naar onze auto en rijden terug naar Schiedam, morgen de rest van de 10e etappe, naar Numansdorp.

‘s Gravendeel – Numansdorp

24 september 2021

In het boekje wordt gezegd dat de wandelaar in de Hoekse Waard verrast wordt door het open landschap, de rust en de ruimte. Wat ons betreft is het saai, lawaaierig door de HSL, de A16 en het sluipverkeer op de dijken, waarop je veelvuldig loopt. Mocht je last hebben van muizenissen, dan is het wat anders. Vol in de wind, borst vooruit, blik op oneindig en de ene voet voor de ander. Je gedachten op de vrije loop, je wordt niet of nauwelijks afgeleid. We hebben de wind schuin van opzij of op de kop, ideaal dus om je hoofd leeg te maken. Het pad begint bij het graspad op de dijk langs de kil, met aan de overzijde uitzicht op de schoenendozen, waar we donderdag al langs liepen. Schoenendozen, die elke gemeente de afgelopen jaren uit eigen belang, inkomsten, heeft toegelaten. Via het asfalt vervolgen we het pad totdat we de onverharde Hogedijk op gaan. De grasdijken lopen zwaar en zeker als de schapen er nog niet hebben gegraasd.

Na Strijensas, over de leuke brug, wordt het even spannender, succesvolle natuurbouw. De Pieter- en Leendertspolder zijn onder water gezet, evenals de Albertpolder. Grote wateroppervlakten waarop duizenden eenden, honderden zwanen en tientallen zilverreigers foerageren en uitrusten, in afwachting van de winter.

In de polder ook leuke kunst, met daarop graffiti met onheilspellende bijbelteksten. Diep gelovigen die zich schuldig maken aan graffiti, zou de Heer ze dat hebben vergeven? Hierna is het voorbij met het moois en wordt het weer saai.

 

Dijken omzoomd met ruisende populieren en uitgestrekte akkers. Het laatste stuk over de Schuringsedijk stappen we flink door, blik op oneindig, tot Numansdorp. Eenmaal in het centrum aangekomen blijkt de auto nog zo’n kleine 2 km verderop geparkeerd te staan. De voorbereiding van deze etappe had beter gekund.

Numansdorp – Willemstad

28 september 2021

Vandaag een korte etappe van slechts 12 km, op bekend terrein. De oude vesting van Willemstad en de Volkeraksluizen zagen we ook in september vorig jaar, toen we hier op het Maaspad liepen. We hebben besloten 2 korte etappes van elk 12 km te lopen, voordat we beginnen aan de laatste 2 etappes van Dinteloord naar Steenbergen en vervolgens naar Bergen op Zoom.

Maar zover is het nog niet. We hebben vandaag alle tijd en ‘geiten’ met de verkeersregelaars, die het sluipverkeer over de parallelweg van de Haringvlietbrug, waarop wegens achterstallig onderhoud snelheidsbeperkende maatregelen gelden, moeten tegenhouden tussen 6 uur ‘s ochtends en 8 uur ‘s avonds.

We nemen ook alle tijd om naar het stuwen van de schepen in de Volkeraksluizen te kijken. Het is druk in de sluizen voor de commerciële vaart. De aanloop vanuit Numansdorp naar de Haringvlietbrug is op de grasdijk langs de haven en het Hollandsch Diep, op het laatst door een bos met hoge populieren, waar de rood-witte aanwijzingen karig zijn en we dus verkeerd lopen.

Vandaag typische Hollandse luchten, zon, blauwe hemel en mooie wolken. Ook de vergezichten zijn mooi, het Hollandsch Diep, de industrie van Moerdijk en het Volkerak. Op het water nog enkele zeilboten, die schuin op één oor hangen. Bij de sluizen dobberen vissers in kleine rubberbootjes. De vesting van Willemstad laten we voor wat het is, per slot van rekening zijn we hier al enkele keren geweest en we zullen er beslist nog wel eens terugkomen. Als we de vooruitzichten moeten geloven lijkt het vandaag de laatste nazomerdag te zijn, voordat de herfst zal losbarsten. Wij hebben deze laatste dag mooi meegepakt.

Willemstad – Dinteloord

4 oktober 2021

Wederom een korte etappe, 12 km, op een zonnige, droge dag na een nat weekend, door het open land. De wind op de kop en veel asfalt op het menu vandaag. Een beetje saaie etappe, maar onvermijdelijk wil je het pad aflopen. De auto parkeren we in Dinteloord, waar we op de buurtbus stappen naar Fijnaart. De chauffeur, een goedlachse en vrolijke vrijwilliger, is trots op zijn omgeving. Hij vertelt over de houten huizen waar we langs rijden. Na de watersnoodramp werden de huizen door Noorwegen geschonken en waarschijnlijk zijn het nu dure, collectors items. Hij wijst op de van september tot januari rokende schoorsteen van de suikerfabriek. De bieten worden nu massaal geoogst en de wegen zijn dan ook glad van de modder. En over Fransie, Frans Bauer en OG3NE, de 3 zingende zusjes, die uit Fijnaart komen. We lopen op ons gemak. Uit de wind, in een bushokje, drinken we koffie met ons tussendoortje van Project Gezond. Verder langs de dijk rapen we walnoten onder toeziend oog van 2 varkens.

Vlak voor Dinteloord verlaten we de route en lopen door het dorpje terug naar onze auto, die geparkeerd staat bij de bushalte. We lunchen op een bankje, uit de zon en in de volle wind, dus lang duurt de lunch niet.

We willen nog een kop koffie scoren, maar in het dorpje tellen we in de gauwigheid 5 verschillende kerken, maar niet één open café, bar of restaurant. Zou geestelijk voedsel hier het gebrek aan vast en vloeibaar voedsel wellicht compenseren. Ondertussen besluiten we dat we de laatste 2 etappes van het Floris V-pad aan het eind van deze week zullen gaan lopen.

Dinteloord – Steenbergen

7 oktober 2021

Het land is vlak, doorsneden met oude zeedijken. Akkers, kaal, begroeid, uitgestrekt. Kaarsrechte wegen, smal, met weinig verkeer. Dijken met links en rechts grote populieren. Tegen de dijk aan huizen, in het land boerderijen met grote schuren. Ook vandaag veel asfalt, maar afwisselender dan afgelopen maandag. Er is niet veel verkeer, we lopen naast elkaar op de smalle dijken.

Bijzonder is de Steenbergse Vliet (Saspolder), een nat gebied dat veel vogels aantrekt. We lunchen heerlijk in het zonnetje bij het sluizencomplex tussen het Volkerak en de Dintel en kijken vanaf de uitkijktoren, op de oude bunker, uit over het weidse landschap.

We wandelen via De Heen, waar we in het plaatselijke café koffie drinken, naar het in volle glorie herstelde fort Henricus, waar ooit 450 soldaten met vrouw en kinderen, onder barre omstandigheden woonden in barakken. De officieren hadden een eigen woning en volkstuin binnen de muren.

Begin 19e eeuw raakt het fort buiten gebruik. In 2000 start Natuurmonumenten met het herstel van het fort. Het is half 6 als we in Steenbergen bij Brasserie Dok op het terras neerstrijken voor een welverdiend koud biertje en waar we ook de sleutel van onze kamer in Hotel De Kaai krijgen. De kamer is klein maar keurig.

We besluiten te gaan eten bij ristorante Amore Mio, waar we een heerlijke pizza bestellen en een kan rode wijn. Het is er druk, iedereen kent iedereen en maakt praatjes met elkaar, zelfs met ons.

Steenbergen – Bergen op Zoom

8 oktober 2021

De wereld is klein als we vanmorgen aan het ontbijt zitten in Hotel De Kaai. De mist hangt over Nederland en lost pas rond het middaguur op, maar levert wel mooie plaatjes op. Vanaf Steenbergen lopen we onder het viaduct van de N259 door het dorpje Welberg in en staan stil bij het kapelletje ter ere van Janske Gorissen, het bruidje van Jezus, die op 19-jarige leeftijd geneest van TBC en daarna bloedtranen huilt. Pastoor Erma ontfermt zich over haar en zijn kerk wordt een bedevaartplaats, totdat de bisschop ingrijpt door de verering te verbieden. Janske wordt een banneling en sterft eenzaam. Naast de kapel een grote steen, de boosaardige burgemeester, een man met veel macht en geld. Hij was niet geliefd, en nadat hij was gestorven werd hij gekist en vervoerd naar zijn begraafplaats. Onderweg, ter hoogte van de kapel, sloeg de bliksem in, viel de kist van de wagen en opende zich. De burgemeester lag er niet meer in maar er rolde een steen uit de kist die nog steeds naast de kapel ligt, als herinnering aan de boze burgemeester.

We vervolgen ons pad door Oudland, een oude veenontginning, drassige weilanden afgewisseld door elzen, wilgen en eiken. In de weiden staan koeien, die An ontzag inboezemen. De paden zijn de afgelopen jaren verlegd, zonder dat de oude aanwijzingen zijn verwijderd, zodat we af en toe flink moeten zoeken naar de goede weg. En wij niet alleen, ook een echtpaar uit Benthuizen kampt met dit probleem en regelmatig komen we elkaar tegen, maar telkens komen we van een andere kant. Wie hebben allebei nog een oud boekje, maar gelukkig biedt de GPS uitkomst. Bij de hekken is het modderig en we zakken flink weg. Al snel zijn onze schoenen en sokken zeiknat.

Maar het is een fantastische wandeling, behalve het stuk dat we langs de A4 lopen dan. Gelukkig lopen we daarna de ‘droge’ Bergse Heide in, waar we ons dure broodje americain filet, gekocht bij de bakker in Steenbergen, opeten op een bankje in de schaduw, waardoor we flink afkoelen en het best even duurde voordat we weer warm worden. Door recreatiegebied Bergse Heide lopen we Zoomland in, waar we tamme kastanjes rapen.

We naderen het eindpunt en tegen 3 uur kunnen we elkaar feliciteren met het behaalde resultaat. Het Floris V-Pad zit er voor ons op, 245 km, een mooi stukje Nederland hebben we weer doorkruist. Omdat het nog redelijk vroeg is laten we ons plan, borrelen en eten in Bergen op Zoom, varen en stappen op de trein terug naar Schiedam, waar we bij de Griek neerstrijken voor een heerlijke maaltijd.

We gaan nu plannen maken voor het vervolg op het Floris V-Pad, de GR 12 die via Antwerpen, en Mechelen naar Brussel loopt, en uiteindelijk in Parijs eindigt. Na veel speurwerk hebben we het eerste boekje van de GR12 weten te bemachtigen, een oud boekje weliswaar, maar Parijs, wij komen er aan!

Bergen op Zoom – Kessel