Delft – Zoetermeer

12 februari 2014                                                                                                                                      Delft – Pijnacker

De wind wakkert aan. De lucht boven onze hoofden verkleurt. De lichtblauwe lucht met witte slierten, waardoor een waterig zonnetje schijnt, verandert in lichtgrijs tot langzaam donker, dreigend grijs. De weersomslag was voorspeld. ‘s Avonds wordt regen en storm verwacht. We verhogen onze beentempo, want het gaat goed met An. Ze loopt keurig rechtop. Ze houdt zich strikt aan de instructies van haar peut. Ze heeft geen pijn. We stappen op de Koemarkt op de tram naar station Schiedam Centraal, waar we de trein naar Delft Centrum nemen.

Het station in Delft is één grote bouwput met een en in het oog springende fietsenstalling. Het spoor gaat ondergronds en daarboven verreist het nieuwe stadskantoor en woningen een complex ingrijpend werk, dat de stad in haar hart raakt, maar het resultaat, geen doorsnijding van de stad door het spoor, zal de overlast snel doen vergeten. We zoeken het begin van de route op, de Barbarasteeg, waar het informatiecentrum van de spoortunnel en het stadskantoor zich bevindt. We lopen het overzichtelijke, instructieve infocentrum even in.

Na deze korte tussenstop slingeren we door het centrum van Delft, over de Oude Delft, de Markt, met de Nieuwe Kerk, via het Raam, naar de Tweemolentjesvaart met  pittoreske sluis en oud pompgemaal.

Plots staan we in het Delftse Hout. We zijn bijna ongemerkt de A13 onderdoor gelopen. Het Delftse Hout gaat over in het Bieslandse bos, een smalle sliert bos, nat veenlandschap met moerassen, door klein Delfgauw, tussen Pijnacker en Delft. Het Bieslandse bos en Delftse Hout zijn in beheer bij Staatsbosbeheer, dat druk bezig is de door de zware storm omgevallen bomen op te ruimen en de modderige paden, met veel gaten te egaliseren. De sneeuwklokjes steken hun kop boven het maaiveld uit. Het gebied is voor ons onbekend terrein. Postzegel natuur dat een ecologische zone vormt tussen Delft en Zoetermeer, onderbroken door harde lijn infrastructuur (provinciale weg en Randstad rail)  bij Pijnacker. Rechts en links ligt industrieterrein en glastuinbouw. In Klein Delfgauw zien we in de verte Ikea, met karakteristieke kleuren en bouw, liggen.

Het is druk in de bossen. We zijn niet de enige ouderen die op een doordeweekse dag wandelen. Het is heerlijk om weer buiten te lopen. Het is lang geleden. De rug van An hield ons thuis, maar nu het beter gaat, proberen we voorzichtig de draad weer op te pakken. Moe, maar tevreden komen we in Pijnacker aan. ’s Avonds voelen we wel onze benen, maar dat zal langzaamaan verdwijnen als we vaker op stap geweest zijn.

23 februari 2014                                                                                                                                        Pijnacker – Zoetermeer

Het voor- en natransport vandaag met openbaar vervoer duurt langer dan de wandeling. Heen met de tram en metro, terug met de trein en bus, beide keren zijn we meer dan 1 uur onderweg. De wandeling, iets langer dan 6 kilometer, duurt niet langer dan 1,5 uur. We lopen over een smalle, aangelegde strook bos met natte graslanden, De Balij, dat van Pijnacker naar Zoetermeer loopt. Natuurbouw, met asfaltpaden voor de wandelaar en fietser in het Groene Hart. Nabij Zoetermeer lopen we een park in dat aangelegd is voor de Floriade van 1992. In het park staat kunst, excentrieke bruggen en nutteloze gebouwen, vermoedelijk restanten van de Floriade. Voorbijgangers bevestigen ons vermoeden, maar laten opgewekt weten dat ze blij zijn met het park. Wij houden onze twijfels. Het park is saai en stenig. Om ons heen staan foeilelijke kantoorgebouwen met een quasi dure uitstraling en huizen geschilderd in kleuren die pijn doen aan de ogen. Zelfs het station in foeilelijk, alhoewel de ontwerper  een eigentijdse Arc de Triomph (serieus) voor ogen had.

Het zonnetje is nog waterig, het windje dun (volgens An op Facebook), maar het voorjaar zuigt ons naar buiten. Na 2 dagen binnenshuis te hebben doorgebracht is het een verademing buiten te zijn. Door de hoge temperaturen in de winter van 2013/2014 is het voorjaar al ingetreden. In de plantage, het park bij ons appartement, staan de krokussen in volle bloei, met hun kelken gericht naar de zon en pronken de violen met hun kleuren. Langs het pad staan de verwilderde krokussen, de sneeuwklokjes, het speenkruid in bloei en openen de bloeiwijzen van het groot hoefblad zich. De natuur boeit, de steenmassa van Zoetermeer schrikt af. De volgende etappe, 8 kilometer voert gelukkig om Zoetermeer heen.

6 maart 2014                                                                                                                                          Rondje Zoetermeer

Een rondje door de stadsnatuur van Zoetermeer. Na de Mandelabrug buigen we naar het westen af door een langgerekte groenstrook, ingeklemd tussen de wijk Meerzicht en de A12, de snelweg van Gouda naar Den Haag. We laten de spectaculair vormgegeven, maar politiek omstreden (prijs) fietsbrug van de Leidse architect Syb van Breda, over de A12 letterlijk links liggen en slingeren door het Westerpark, met haar bloeiende Stinse flora, sneeuw- en lenteklokjes. Niet alleen de klokjes bloeien maar ook de hazelaar, de katjes van de wilg en de aangeplante gele kornoelje. De bloemen van het groot hoefblad schieten de grond uit.

Het park bevat grote waterpartijen en aan één van die plassen drinken we, in de zon uit de wind, thee op het terras van een bowlingcentrum, met grote speeltuin en verhuur waterfietsen. In de plas wordt gejaagd op karpers. De zon schijnt volop. Als we onder de Zoetermeer lijn door zijn, zien we in het westen Den Haag, in het noorden Leiden en in het oosten Alphen aan de Rijn liggen. Maar boven alles uit torent het skicentrum, een dissonant in het landschap. We lopen door een kunstmatig heuvelachtig landschap, aangelegd door een dronken graafmachinechauffeur. Een paradijs voor hondenliefhebbers, joggers en mountainbikers, maar een nachtmerrie voor de ware natuurvorser. De paden zijn links en rechts omzoomd door vermolmde stammen, die schijnbaar de fietser en wandelaar op het rechte pad moeten houden. Wij genieten op de top van de meest noordwestelijke heuvel van het uitzicht op het groene hart van Zuid-Holland. We buigen naar het oosten en lopen langs de Ringsloot totdat we de N209 bereiken, waar de auto staat geparkeerd.

We voelen ons bevoorrecht dat we op een doordeweekse middag zomaar, als het weer zoals vandaag mooi is, kunnen gaan wandelen. Vanaf de parkeerplaats rijden we naar Ikea, waar we na een walgelijke Ikea-hap een kledingkast voor mijn  moeder, die op het punt staat te verhuizen naar het St. Liduinahof, kopen.

Zoetermeer – Aarlanderveen