David

26 december 2013

Nog vóór 7 uur zijn we op. Even na 8 uur checken we uit. Prima hotel, eenvoudig, maar een grote, nette kamer die elke dag schoongemaakt werd. Met de taxi rijden we naar de Albrook, de busterminal. Ik ga in de rij staan voor de tickets naar David, kosten voor 2 tickets $ 30,50. De bus vertrekt om 10 uur, het is op dit moment 9 uur. We drinken koffie met koek, gaan vóór vertrek nog even naar de wc en checken in. We zitten nog niet of de bus, een dubbeldekker, vertrekt. We zitten boven, vooraan, en hebben een magnifiek uitzicht. We rijden over de Panamerican Highway. De officiële weg begint in Buenos Aires (Argentinië) en loopt door tot Monterrey (USA). De weg kent een aantal officieuze varianten. Vanaf Panama City tot Santiago is het een 4-baans weg, daarna 2- en soms 3-baans. De bus verlaat Panamacity via de Puentes Las Americas, een beeldschone, hoog boven het water uittorende, gietijzeren brug met heuse klinkers. Romantiek ten top.

Al snel verandert het landschap. We laten de beschaafde wereld achter ons. We rijden het regenwoud in. Het land is dunbevolkt, ongerept en in bezit genomen door veeboeren. Hier en daar suikerrietvelden. Het verveelt geen moment. Van tijd tot tijd rijden we door kleine plaatsjes en langs resorts in aanbouw, als de highway dicht bij de kust komt. Toerisme is beperkt, maar de rijke Panamees heeft de kuss voor ons maken slingerende bewegingen. Ze proberen de putten te mijden. De bus rijdt flink door, behalve in de heuvels, waar hij merkbaar moeite mee heeft en bij politieposten (motoragenten), die klaar staan met een lasergun. Ze, de chauffeurs, worden gewaarschuwd door met de koplampen knipperend tegemoet komend verkeer. Als we eenmaal in de provincie Chiriqui rijden, zie ik een jongen, 9/10 jaar, langs de kant van de weg lopen met een speelgoed tractor aan een touwtje. Een vertederend beeld. Ik zie ook een fietser met volle bepakking, begonnen in Patagonië en nu in Panama, fantaseer ik. Tegen 5 uur, de zon staat al laag, bereiken we bewoond gebied. De bus verlaat de highway en rijdt David binnen. Plaats van bestemming is bereikt. Geduldig wachten we op onze met veel geweld in het laadruim weggestampte koffers. De bijrijder roept de nummers van de koffers om. Ik let meer op het soort koffer of tas die hij beet heeft. Als hij de tas van An heeft, begin ik ook te roepen en wring me met het kaartje naar voren. Bepakt en bezakt brengt een taxichauffeur ons voor $ 2 naar Hotel Le Castillo, die ik uit Tripadvisor heb. Hartje centrum. We boeken een kamer, douchen en verkleden ons en lopen David in. David wordt omschreven als een troosteloos stadje zonder ook maar één bezienswaardigheid. Maar het park, de winkels en de stalletjes daarom heen, geven een natuurgetrouw beeld van hoe de Panamees leeft op straat. Het is nog steeds warm, ondanks dat de zon al onder is. Mensen zitten of flaneren, doen inkopen en eten Panamese worst (lijkt op onze Unox), die gegrild worden, en drinken, op straat. Wij hebben trek in een biertje en gaan een bar binnen. We drinken een Corana en een Balbao (totaal $ 3) in een verwrongen omgeving. Overal staan lege en volle kratten opgesteld, liggen materialen te wachten op gebruik en klinkt uit de luidspeakers harde muziek. Aan de bar troosteloze Panamezen, die rum (fles) drinken, aangelengd met vruchtensap en ijs. Links en rechts staan één armige bandieten. Er is meer personeel dan klanten, maar dat kan veranderen. Aan de prijzen ligt het niet.

We eten in het hotel, An wordt bijna vergiftigd. We hebben 2 Filet de la Casa, rood en medium, besteld. De la Casa houdt in dat de kok flink gestrooid heeft met garnalen en inktvis. Lekkernijen, maar die bij An zowat onmiddellijk de dood tot gevolg hebben. Zonder probleem wordt die van An mee teruggenomen naar de keuken en na even wachten vervangen door een heerlijke cordon bleu. De filet de la Casa wordt ook niet berekend. Morgen gaan we naar het strand. De zegen hebben we, omdat we het slotakkoord van de Heilige Mis, in de kerk grenzend aan het park, hebben meegenomen. Een eenvoudige kerk, met een even eenvoudig altaar, maar kostelijk versierd met allerlei kerstbeeldengroepen en almaar flikkerende lichtjes.

Las Lajas