Vientiane

1 februari 2017

Met een klap staan we stil. De ruit is in gruzelementen. De voorbank is ingedeukt. Met een forse klap rijdt de chauffeur achter op een stilstaande vrachtwagen. Het is half 8. We waren al wakker. We zaten geleund tegen de achterkant van onze slaapcoupé, met opgetrokken knieën. We hebben het koud en hebben dekens over ons heen. Gelukkig maar. De bus is ‘dood’ en kan niet meer verder.

De handtas van An zit vast en moet worden losgeknipt. Vergoeding van schade? Hoe, wie, waar? Een achterop komende bus stopt. Wij worden met onze bagage overgeladen. De stampvolle bus rijdt langzaam naar Vientiane. Zeker 10 km voor Vientiane stopt de bus. Het blijkt het eindpunt te zijn en iedereen moet uit de bus. Met een TukTuk moeten we de laatste kilometers naar de stad. Het onderhandelen begint, 4 mensen is 100 KIP komen we overeen. We stappen in. Als we uiteindelijk gaan rijden zitten er 9 mensen, en hun bagage, in de TukTuk. We worden voor ons hotel afgezet. An begint opnieuw te onderhandelen. Ze is boos. Ze eist 20 KIP p.p. De chauffeur gaat uiteindelijk akkoord. Ze grist het geld uit zijn hand, want hij moet 10 KIP teruggeven, maar veel aanstalten daartoe maakt hij niet. We gaan ons hotel in. Uiteindelijk hebben we maar 10 KIP p.p. betaald. Nog 10 teveel, als je bedenkt dat de bus waarin we zaten ons in het centrum zou hebben afgezet. Een les voor de volgende keer. Gegevens van de transporteur of de tussenpersoon altijd opvragen voor het deponeren van klachten of het eisen van vergoeding. Nu hebben we helemaal niets. De schrik zit er goed in. Langzaam beseffen we dat we goed zijn weggekomen. An en een andere medepassagier hadden bij vertrek al geen goed gevoel erbij. Maar wat doe je daarmee. Achteraf kijk je een koe in zijn kont.

We mogen ontbijten, maar moeten tot 12 uur wachten voordat we op onze kamer kunnen. Uiteindelijk krijgen we de sleutel, douchen, kleden ons om en wassen snel nog wat ondergoed. We slenteren door de stad naar de Mekong, lunchen in een Frans georiënteerd tentje, bekijken ‘Trump’ Residence en bezoeken en passant nog 2 oude tempels met ontelbaar veel Boeddha’s.

We zijn moe, na een koude nacht door elkaar geschud te zijn geweest en moe van de emotie van het ongeluk.

2 februari 2017

Op de fiets trekken we kriskras door Vientiane, van de Arc de Triomph naar de vele Wat’s, langs de standbeelden van koningen met onuitspreekbare namen en shopping malls. Een afwisselend programma. Tussendoor drinken we koffie, bier en lunchen we. Bij één Wat vallen we met onze neus in de boter. Een 96-jarige, beroemde monnik is overleden. De herdenkingsdienst van vanavond wordt voorbereid. We worden ook uitgenodigd, om mee te eten en te drinken.

Aan het eind van de middag fietsen we langs de Mekong, over de winterdijk. De waterstand is laag. Het is het droge seizoen. In de uiterwaarden worden gewassen verbouwd.

De fietsen bevallen goed. Pas na 3 pogingen slagen we er trouwens pas in fietsen te huren. Bij de eerste poging kijkt de man mij aan en vindt mij te zwaar. De tweede wil ons op een ATB hebben. De derde wil als onderpand mijn rijbewijs. Ze zijn zeker bang dat we over land met de fietsen naar huis fietsen. In de Malls zijn vooral veel winkels voor de in- en verkoop van gouden sieraden. Vermoedelijk belegt de Laotiaan zijn geld het liefst in goud. Goud lijdt minder onder de inflatie.

An trekt met haar been. Ze heeft in haar bovenbeen een spier verrekt. Lopen is moeizaam, fietsen gaat beter. Hopelijk herstelt het snel, maar voor een spierscheuring staat enkele weken.

Vang Vien