Sihanoukville

16 januari 2017 

We vertrekken naar de kust, zon en strand. Een reis van bijna 6 uur met de bus. Allereerst moeten we mensen, verspreid over de stad, ophalen voordat we het drukke Phnom Penh uit rijden. Op de National Highway #4 maken we snelheid. De stad dankt haar naam ‘Sihanouk’  aan de koning, die de haven liet aanleggen, zodat hij voor transport naar het buitenland niet meer afhankelijk was van Vietnam. Voordien vond alle export plaats via de Mekong rivier. De haven bestaat nog steeds, maar de stad is nu een oord voor backpackers, gelukzoekers en zonaanbidders. Het is een bonte verzameling van guesthouses, hostels, hotels, bungalows, eethuisjes en winkeltjes. Elke vierkante cm van het beroemde Serendipity Beach is benut. In comfortabele, van kussens voorziene strandstoelen, genieten we van leuk geprijsde spijzen en drankjes. De golfjes spoelen af en aan. Op het water liggen scheepjes voor anker.

De pier is verlicht. Met lantaarns jagen jongeren op krabben. Verkopers en bedelaars lopen voorbij. In de verte onweert het. Wij genieten van de zwoele nacht. Met een omweg lopen we naar onze geschakelde bungalow op het ‘luxe’ Blue Sea Boutique Hotel, dat nodig gerenoveerd moet worden. Binnen is het koel, buiten warm en nat, want het regent pijpenstelen. De weersverwachting is niet hoopvol. We zien wel, we hebben tenslotte alle tijd.

17 januari 2017

Wat valt er over vandaag te melden! Eigenlijk niets. We hebben ons in ledigheid teruggetrokken langs de rand van het zwembad. Eén keer hebben we ons verplaatst voor de lunch, naar het dichts bij zijnde restaurant, waarna we weer snel de rand van het zwembad opzochten tot de avond viel.

Na een douche gaan we borrelen en iets eten. Het is allemaal heel sober en simpel. Vermoedelijk houden we dit dagen vol. We komen volledig tot rust.

18 januari 2017

Over deze dag kunnen we ook kort zijn. We hangen de hele dag aan de rand van het zwembad en alleen voor de lunch en het diner komen we in beweging. Best een lekker dagje met veel zon.

19 januari 2017

Een dag zoals voorgaande dagen, maar nu één met een feestelijk tintje. An wordt vandaag 63 en dat gaan we vieren. Vanuit Nederland heb ik het cadeau meegetorst in mijn rugzak (vandaar de lichte paniek toen deze in Hanoi niet op de band lag). ’s Avonds, nadat we de hele dag opnieuw aan de rand van het zwembad doorbrengen, gaan we aan de zwier. We eten bij de Irish Pub, nr. 1 van TripAdvisor, een kleine, nette eetgelegenheid in de ‘rosse’ buurt. De Pub staat trouwens te koop, de eigenaar wil weg uit deze buurt, naar de hoofdstraat. De feestdis is een topper. We borrelen bij Big Easy, onder het genot van levende muziek. Tussendoor heeft An een Chinese lampion opgelaten op het strand. Een tikkeltje aangeschoten, 2 cocktails voor de prijs van één, vallen we in bed.

Onze Engelse buren zijn ook in de Big Easy en komen vlak na ons thuis. Zij zitten hier 5 maanden. Zij is 69, hij vermoedelijk even oud en is met zijn 50e gepensioneerd. Sindsdien brengen ze de winter door eerst in Goa en nu in Cambodja. Ze kennen Sihanoukville op hun duimpje en zitten vol verhalen. Zo hadden ze eens 3 Russen als buren, die na 3 dagen onafgebroken feesten met lokale meisjes in hun kamer en bij het zwembad, berooid achterbleven. De dames waren met de noorderzon vertrokken, nadat ze de Russen stomdronken hadden gevoerd en alles van waarde hadden meegenomen. De Russen hadden geen cent meer te makken en moesten de laatste dagen de bananen uit de bomen eten. Of van een kerel, smoorverliefd, die investeerde in een nieuwe vissersboot voor de broer van zijn vriendin, en maanden later thuis een telefoontje kreeg dat de boot gezonken was. Of van de kerels die voor hun vriendin een appartement kopen, om, als ze een jaar later terugkeren, te ontdekken dat het appartement inmiddels door hun vriendin verkocht is. Volgens de Engelsman zijn de grote auto’s die hier rondrijden gestolen in de VS, de tekenen zijn niet eens verwijderd, en zijn de talrijke casino’s, waarvan de pokertafels trouwens leeg zijn, bedoeld om crimineel geld wit te wassen. Volgens hem heeft de manager van het hotel ook boter op zijn hoofd en regelt hij damesbezoek, ook al staat er met grote letters geschreven dat seks toerisme niet toegestaan is. Als je naar de vrouwen kijkt, of moet ik zeggen meisjes, vind je het zielig. Zonder uitzondering tillen ze je. Hun pooiers, op scooters, houden hen angstvallig in de gaten. Als ze te oud zijn worden ze gedumpt. Een enkeling ontsnapt.

20 januari 2017

De dag erna. We staan laat op, ontbijten op het terras, pakken onze rugzakken weer in , zwemmen, zonnen en wandelen na de voortreffelijke lunch bij Sandan door het stadje en langs het strand.

Na nog een broodje kebab als avondmaaltijd stappen we om 7 uur in de slaapbus naar Phnom Penh. Al vrij snel dommel ik weg. Om half 1 ’s nachts komen we op het busstation in Phnom Penh aan waar we de bus uit gedirigeerd worden en in de zwoele nacht buiten moeten wachten, met om ons heen slaperige, verveelde en chagrijnige koppen. Een half uur later komt de slaapbus naar Bangkok (!), die blijkt te stoppen in Battambang.

We liggen naast elkaar en hebben hier meer ruimte dan in de slaapbus in Vietnam, je kan zelfs op je zij liggen. Opnieuw dommel ik weg. Ik slaap licht tot een uur of 7. Je moet telkens gaan verliggen, omdat je ledematen stijf worden. Tegen 8 uur komen we uiteindelijk aan.

Battambang