24 mei 2014
Nog één keer naar de Rolling Stones. Afscheid van onze jeugd. Landgraaf was al heel snel uitverkocht, dan maar naar Lissabon, Portugal. Eén dag in hartje Lissabon. Kaartjes hebben we gekocht via internet. De koffers moeten nog worden gepakt, we moeten zelfs nog verzinnen wat we meenemen. Wat doet het weer? We nemen de gok: goed weer. Geen regenjas, wel 2 kleine paraplu’s daarentegen. Half 9 sta ik op. An wordt nog in beslag genomen door haar was- en strijkinrichting. Ik leg mijn kleding klaar op bed, An volgt later. We douchen, pakken in, brunchen en rijden zelfs vóór 12 uur weg, het tijdstip waarop we ons hadden voorgenomen te vertrekken. Eerst tanken en dan via Breda en Antwerpen naar Brussel. We parkeren op P3. We zijn veel te vroeg, we kunnen onze koffer zelfs nog niet afgeven. Eén koffer met een maximum van 20 kg. De koffer weegt echter 21 kg. Dat is € 10,–bijbetalen of lichter maken. Geen moeilijke keuze! Na de koffie bij Starbucks, kunnen we wel inchecken. Na de strenge controles op wapens en explosieven shoppen we en eten een broodje met een Leffe Blond. Het vliegtuig heeft een half uur vertraging. De verloren tijd wordt niet ingehaald. Verder verloopt de vlucht vlot. An twijfelt of de piloot zijn brevet wel heeft, de landing is niet vlekkeloos. Op het vliegveld van Lissabon maken we een forse wandeling om de koffer op te pikken en nemen vervolgens een taxi naar het station. We zijn ruim op tijd. We kunnen zelfs nog eten kopen voor in de trein naar Porto. Als ik dit schrijf rijdt de trein rijdt 196 km per uur, buiten is het 16°C, binnen 20°C. De zon is onder. De nacht valt, het is half 10 plaatselijke tijd, één uur vroeger dan in Nederland. Op Twitter volg ik de Champions League finale, tussenstand 1-0 voor Atletico. Uiteindelijk wint Real Madrid in de verlenging met 4-1, na in de 93e minuut te hebben gelijk gemaakt. Op tijd komt de trein in Porto aan. We springen in een taxi en 10 minuten later checken we in bij Hotel S. José, kamer 311. Moe laten we ons op het bed ploffen. Het is 12 uur.
25 mei 2014
Om 9 uur staan we op. Het is smal en kraakt vervaarlijk. Het hotel is gehorig. Na een voedzaam ontbijt trekken we de stad in. De Confeiteria do Bolhão is potdicht. De luiken zijn gesloten. De schuin daar tegenover gelegen markt, Mercado do Bolhão, is ook gesloten, het is zondag. We lopen door naar de Igreja Bento met de mooie met blauw/witte tegels versierde gevel en naar de Sé Cathedral. Het voorschip van deze kathedraal is rijk ingericht en versierd, het achterschip is kaal, alsof er een beeldenstorm heeft plaatsgevonden. Vóór: de adel, de geestelijken, de notabelen, achter: het volk. Het onderscheid is schrijnend, maar het achterschip met orgel is van ontroerende schoonheid. Voordat we de kathedraal bezoeken, lopen we door Estacão do São Bento, het treinstation met in de grote hal op gebakken, beschilderde tegels met middeleeuwse afbeeldingen van veldslagen en de triomfantelijke intocht van de overwinnaar.
Bij het Turismo kopen we voor 2 dagen kaartjes voor de Hop On Hop Off bus, inclusief een vaartocht op de Douro en een bezoek aan een wijnkelder. Na de kathedraal lopen we over de Pont de Luis I (ontworpen door Seyrig, compagnon van Eifel), met wijds uitzicht over de Rio Douro en Porto. De geklonken, stalen brug uit het begin van de vorige eeuw, een icoon, verbindt de stad, gelegen op de steile oevers aan weerszijden van de Douro.
Het geeft Porto karakter. Op de noordoever de oude stad, met een netwerk van oude smalle straten, het werelderfgoed Ribeira, met daarachter op heuvels en vlakte gelegen kerken en paleizen uit de 19e en 20e eeuw. Op de zuidoever de porthuizen, het klooster en de nieuwe stad. Trompetmuziek kruipt omhoog. Op de Douro varen de boten met toeristen heen en weer. Voor de kade liggen bootjes van weleer; deze brachten de wijn, gemaakt van de druiven op de wijngaarden stroomopwaarts, naar Porto, voor opslag in de porthuizen. Na een kort, teleurstellend bezoek aan het Mosteiro da Serra do Pillar, lunchen we in Baviera Grill, omelet met vinho verde. Later dalen we af naar de oevers van de Douro, lekker rozig. We lopen langs de beroemde porthuizen, wippen één kelder in en kijken wat rond. De port slaan we af. Langs de Douro laten we ons in 2 strandstoelen zakken en bestellen koffie. Ik val in slaap. De zon schijnt, maar er staat een frisse wind van zee, die het water op de Douro opzweept. We lopen nu aan de onderzijde van de Pont Luis I terug naar de zuidzijde. We zijn moe. Ik heb pap in mijn benen. An heeft last van uitstraling naar haar benen vanuit haar onderrug. De afgelopen werkweek was druk. De emoties van de laatste maanden, Michelle, Velicia, Jeroen, Karin en Ma putten ons uit. We slapen slecht, kort en onrustig. Ik ben al maanden verkouden. Met behulp van ibuprofen heb ik de griep tot nu toe weten te onderdrukken.
Voordat we de Funicular dos Guindars nemen naar de bovenstad, slenteren we langs de kaden van Rais Ribiera, met leuke stalletjes en overvolle terrasjes. Eenmaal boven nemen we een antiek trammetje, dat ons via Rua Camo afzet bij São Bento. Vandaar lopen we naar ons hotel S.José.
Onderweg lessen we onze dorst met een vinho verde en een biertje. Op onze kamer werk ik het dagboek bij en luisteren we met een half oor naar de EU verkiezingsuitslagen op de BBC. Op aanwijzing van de receptionist van het hotel eten we in Restaurant Cunha, 2 keer rechts, 2 keer rechts ?? We staan weer voor ons hotel! We moesten de steegjes overslaan. Cunha is een groot restaurant, met formica waar het weer in zit, versleten skai banken en stoelen, fel verlicht, open keuken en stinkende toiletten. De obers lopen rond in smerige pakken. Het eten is goed, dorado en bacalhão ze pipo. Na de koffie gaan we terug naar onze kamer en vóór 12 uur slapen we.
26 mei 2014
De zon schijnt. De voorspellingen voor de 2e helft van de week zijn goed, mooi zomers weer, 25/26°C. Als we het maar droog houden tijdens De Stones! Vanaf de zee komt bewolking opzetten. We zitten uit de wind, in de zon op een grof stenen bankje tegenover een overdekte vijver met lelies, naast een rustig kabbelende fontein uit de muur, in Jardim do Palacio de Cristal. Voor onze voeten kruipen loom hagedissen. Onder ons stroomt de Douro. Aan de overkant liggen de porthuizen. We buiken uit van de lunch. De wijn speelt ons parten.
Vanochtend hebben we met de Blue Line Hop On Hop Off bus een rondrit gemaakt door Porto. We zijn blijven zitten op het bovendek, in de zon. Na het rondje Blue Line wippen we over op de Red Line, die stopt voor de tuinen. Met de bus krijg je een goed beeld van de stad. Maar eerst bezochten we vanochtend de Mercado do Bolhão en in de Confeitaria de Bolhão, dat vandaag wel open is, dronken we koffie. De Confreitaria is voor narcisten, je ziet je zelf, talrijk, in de spiegels rondom. De markt is veelzijdig, kleurrijk, kruiden, groenten, vlees, vis, kleding, bloemen, souvenirs, schoenen, levende kippen etc.
Jammer genoeg slaat de betonrot toe. De restauratie is gestart, maar verloopt ogenschijnlijk traag. Gebrek aan geld? Aan alles merk je dat Portugal aan de rand van een faillissement staat. Door de hoge staatsschuld stokt de economie. De werkeloosheid is hoog. De stad is verpauperd.
Het weer slaat om, de zon wordt flets, de wind neemt in kracht toe. Gaat het regenen? Terwijl de zon achter de wolken verdwijnt en de lucht grijzer kleurt, slenteren we vanaf de tuinen naar het hotel, langs de Igreja Torre dos Clerigos en het daar tegenover gelegen, fraai ontworpen park met oude olijfbomen en kort gemaaid gras, omzoomd door een mooi vormgegeven stalen hek, door een straat met winkels, die houten meubelen verkopen. In deze straat lessen we onze dorst met bier, gezeten op een kruk. Boven ons hoofd hangen tientallen hammen. Achter de bar staan stoofpotten met zalig geurende hapjes, maar het is nog veel te vroeg om te eten. We lopen door en staren in de etalages. We zoeken naar het restaurant dat de medewerkster van het Turismo heeft aanbevolen. Het is dicht bij ons hotel en ziet er goed uit. We lopen door en trekken ons voor een uurtje terug op onze kamer, frissen ons op en werken social media bij. Rond 9 uur dineren we in het restaurantje “Maria Rita”.
27 mei 2014
De zon schijnt, maar de voorspellingen zijn niet goed, regen. Treurig, maar het is niet anders. Koffie drinken we in Majestic, met een chocolaatje, voor € 5,=, in plaats van € 1,30, of zelfs nog minder, bij andere zaakjes.
Vandaag nemen we de Red Line langs Casa da Musica, Serralves, naar de kust. Museu Serralves valt tegen, een mooi ontworpen museum, maar de tuinen zijn gesloten in verband met de voorbereiding van een groot, 40 uur durend festival, komend weekend.
Bij het Castelo de São João, niet toegankelijk voor publiek, hoppen we off, lunchen en wandelen over de pier.
Als het begint te miezeren nemen we de bus, die een slinger maakt op de zuidoever, om vervolgens weer terug te keren op de noordoever, tegenover het Centro Português de Fototgrafia, een prachtig gerestaureerd gebouw (vh gevangenis en rechtbank van de stad), uitermate geschikt voor het tentoonstellen van foto’s en het vertonen van video’s. Eén tentoonstelling is gewijd aan de geweldloze Anjerrevolutie onder leiding van Carvalho, die in 1974 een eind maakte aan 40 jaar dictatuur. Portugal was toen een straatarm land, 30% van de Portugezen was analfabeet. Momenteel is het niet veel beter. Het afgelopen jaar stond het land aan de rand van de afgrond. Met hulp van de EU krabbelt het langzaam overeind. Hier zijn de socialisten aan de winnende hand. Elders in Europa, Frankrijk en Engeland, de anti-Europese partijen (Front Nacional). Eng. Waarom hebben mensen zo’n kort geheugen. In twee wereldoorlogen hebben we een verdeeld Europa gehad in de vorige eeuw. De foto’s getuigen van de geweldloosheid. Mannen, kinderen staren verwonderd, geanimeerd naar de soldaten en hun geweren. Het volk omringt de tanks en de pantservoertuigen, waarmee de gevangen genomen politici worden afgevoerd. Geen opgewonden toestanden. Geen mensen die hun gram willen halen.
Aan de overkant ligt Mello, de boekhandel met de spectaculaire rood geverfde trap. Bedwelmd door de geur van lijm, papier en inkt loop je met ingehouden adem rond. Je ruikt de boeken. Het regent nu. Terug naar het hotel, door het winkelcentrum, zodat we droog blijven. ’s Avonds dineren we bij Francesinha Santiago. Het is er stervensdruk. Mensen komen en gaan. Veel lawaai, de Portugezen praten druk en geanimeerd met elkaar en de gezelschappen zijn groot. Veel jongeren.
De favoriete maaltijd is een lokaal gerecht Francesinha: boterhammen met vlees op elkaar gestapeld, bekleed met kaas en daarop een spiegelei, omringd door patatten en saus.
28 mei 2014
Vandaag onze laatste dag in Porto. Morgen met de Hi-speed trein naar Lissabon. De beheerder ons ons B&B in Lissabon stuurde ons een sms-je, hoe laat we aankomen! Wat blijkt, zij gaat ook naar de Stones. Zij is nerveus dat we tijdens het concert zullen aankomen. Met de metro gaan we naar Casa da Música, ontworpen door Rem Koolhaas.
Van buiten aangetast door skaters en het weer. Van binnen een parel. We boeken een excursie (in het Portugees). Een fabelachtig ontworpen gebouw. Veel groter dan oorspronkelijk gedacht. Twee grote zalen, talrijke kleine zalen, bars, zithoeken, een VIP-room en een spectaculair restaurant met terras op het dak. Op veel plekken in het gebouw kun je de stad zien liggen. De detaillering binnen is verrassend goed, tot in de kleinste details uitgewerkt. De vorm is spectaculair. Beton, staal, glas en ronde perspex zuilen, die ook constructief hun bijdrage leveren. Het bezoek is een belevenis. Met de metro en de kabelbaan gaan we naar de Douro, voor een boottochtje op de rivier. Op de oevers staan veel lege, vervallen gebouwen. Het gebied rond Casa de Musica is verpauperd, arm, met braakliggend terrein. De stad biedt echter veel kansen. Porto is rijk aan cultuur, heeft veel bars en restaurants en is goedkoop.
Na de tocht over de Douro zoeken we ons barretje met de hammen op. We lopen doelloos rond, maar uiteindelijk staan we toch in de goede straat, de aanhouder wint. De soep en de broodjes zijn zalig. De ham is voortreffelijk. De broodjes met warm vlees en bloedworst, die we daarna nemen, vallen tegen.
De dag sluiten we af bij een portproeverij. Teleurstellend, één klein glaasje met een bodempje port. Via een terrasje, voor een drankje in de zon en een winkel waar ze tassen e.d. verkopen, trekken we ons, één koffer rijker, terug op onze kamer. Morgen naar de Stones! Zou het lukken?