Landgoederenpad

26 juni 2017 

Het pad voert langs en over vier landgoederen, drie buitenplaatsen en drie, uit oogpunt van flora en fauna, interessante terreinen. De meeste van de landgoederen en buitenplaatsen waren oorspronkelijk eigendom van havenbaronnen. Helaas zijn de opstallen niet te bezoeken, misschien wel tijdens open monumenten dagen. De lengte van het pad is 18 kilometer en te splitsen in twee etappes. Het pad slingert in een acht door Oostvoorne en Rockanje, langs de mooiste plekjes die dit gebied rijk is.

We startten vanaf de parkeerplaats op de vijfsprong van de Berkenrijsweg en de onverharde Berkenrijs. Vandaag staat op het menu de zuidelijke slinger, langs de eerste buitenplaats, Kranenhout, een boerderij met herenkamer, in privé bezit. In het bos verscholen ligt het conferentieoord Olaertsduyn, gebouwd na de oorlog, waarbij gebruik gemaakt is van foeilelijke materialen, zoals witte stenen die vies zwart worden, en kunststof ramen. Het maakt een verwaarloosde indruk. Aan de achterkant is een steiger gemaakt om het gebouw bij brand veilig te kunnen verlaten. Worden hier nog conferenties gehouden of is het in gebruik als asielzoekerscentrum? Het ligt wel prachtig. Het pad voert over hun terrein en langs het uit 1910 daterende landhuis met dezelfde naam, dat verscholen in het bos ligt, omzoomd door kort gemaaide gazons.

Over de oude zeedijk (13e eeuw), de Noorddijk, nu in gebruik als fietspad, wandelen we in de zon op ons gemak naar het Kreekpad, dat ons voert naar de beboste buitenduinen van Voorne. Het pad slingert langs en over het landgoed Strypemonde en komt uit bij de Tenellaplas en het daaraan gelegen bezoekerscentrum van Zuid-Hollands Landschap, waarvan we lid zijn. Onderweg zien we de Schaapskooy, een gemeentelijk monument en onderdeel van het landgoed Strypemonde, liggen. Het in 1930 in gebruik genomen landhuis Strypemonde, eigenlijk jachthuis, blijft aan het oog onttrokken. We snuffelen nog even rond in het bezoekerscentrum, maar zien af van aankopen.

De Meidoorn is op maandag gesloten, dus geen koffie met gebak. Het is niet ver meer naar de parkeerplaats. De laatste kilometer voert door een duingebied De Heveringen, dat ontstaan is in de 12e eeuw.

Het bestaat uit schraal begroeide duintjes afgewisseld met ondoordringbare lage bosschages. Een ideaal gebied voor kinderen om te spelen.

2 juli 2017 

Soms begin je ergens aan en kan je dat niet meer loslaten. Vast een herkenbaar gevoel! Vandaag, en de dagen daaraan voorafgaand en volgend, ga ik helemaal op in het maken van een film van onze vakantie in IJsland (2015!). Vroeg in de ochtend zit ik al achter de PC. Buiten is het donker en nat. Tegen de middag knapt het weer op en breekt de zon door. An stelt voor het tweede rondje van het Landgoederenpad te lopen. Aarzelend stem ik in. Het is al laat als we starten. We lopen Oostvoorne in, een dorp met gefortuneerde inwoners. Links en rechts staan kapitale villa’ s en bungalows. De oude, kleine huizen van kneuterboertjes en handwerkslieden uit de vorige eeuw zijn opgekocht en omgetoverd tot kleine, nostalgische optrekjes. We steken de weg over en lopen het landgoed Mildenburg in, ter hoogte van wat ik prozaïsch het sprookjesbos noem. De beuken reiken tot de hemel en het loof zorgt voor een koele, schaduwrijke ondergrond. Springzaad bedekt massaal de bodem. Links liggen de drogere, schaarser begroeide, oude zeeduinen en rechts het natte bos. In het gebied komen veel reeën voor. Vroeg in de morgen of met de schemer kost het geen moeite de reeën te spotten, overdag moet je geluk hebben. Het kan gebeuren dat je, als buiten de gebaande paden treedt, hun leger verstoort en ze verschrikt opspringen en zich uit de voeten maken. We buigen af naar de muziekkapel die bij de ingang van het bos staat.

We lopen het landgoed af, langs het oude gemeentehuis en de fraaie hervormde kerk, om weer terug te keren naar het landgoed. Dit gedeelte heeft een parkachtig karakter met groene gazons. Tegen de  rand van het bos ligt de oude kleuterschool, nu ‘kinderspeelparadijs’. We lopen ter hoogte van de stinzentuin het landgoed weer af het dorp in.

We lopen over de lommerrijke lanen van Oostvoorne naar de Rietdijk. Net voordat de Rietdijk de N496 kruist lopen we  het ruilverkavelingsbos, dat luistert naar de naam van bos van boer Komen, in. Dat valt tegen. Het pad is overwoekerd met brandnetels en de bramen staan metershoog. Ik heb mijn pijpen afgeritst dus we lopen noodgedwongen dwars door het bos, door de drooggevallen sloten om de stekels te vermijden. Met moeite en niet geheel zonder kleerscheuren bereiken we de uitgang.

Het is niet ver meer naar de parkeerplaats, maar het is al zo laat, dat zelfs de Jumbo in Brielle, die op zondag pas om 7 uur sluit, al dicht is. We besluiten te snacken in de lokale Cafetaria, wat overigens geen straf is.

De grensverleggers