Lima – Miraflores

Schiedam-Lima                                                                                                                        12-12-2018

Alles lijkt onder controle, de lijstjes zijn afgewerkt en zelfs de wandelschoenen zijn ingevet. De reis naar, en het inchecken op Schiphol verloopt vlot. Op ons gemak kopen we geurtjes en whisky en drinken nog een kop koffie. Het boarden begint laat en verloopt traag, waardoor het vliegtuig een half uur te laat vertrekt. De vlucht verloopt verder vlot, maar wel tot 2 keer toe flinke turbulentie. De beenruimte is klein, de stoelen smal en tot overmaat van ramp gooi ik mijn glas rode wijn om, over de enige spijkerbroek die ik bij me heb. Het eten smaakt wonderwel goed, gehaktballetjes met rode kool en aardappelpuree, echt Nederlands nog.

Na twaalf uur vliegen komen we geradbraakt aan in Lima. De immigratie verloopt vlot en nadat we onze rugzakken van de band hebben gepakt, gaan we met de bus naar het Hilton Hotel in Miraflores, ons B&B Casa Wayra ligt hier slechts 50 meter vandaan. Doodmoe nemen we onze intrek op onze kamer op de 2e verdieping. Het is 10 uur plaatselijke tijd, 4 uur ’s nachts in Nederland, we zijn al 20 uur in touw. Na een slokje whisky doe ik het licht uit en val in een diepe, rustige slaap.

Lima                                                                                                                                             13-12-2018

Het is 6 uur ’s ochtends als we wakker zijn, is het vroeg of hebben we juist uitgeslapen, in Nederland is het 6 uur later. We lummelen lang rond voordat we naar beneden gaan voor het ontbijt. Per slot van rekening moet niets, mag alles. Het ontbijt is Amerikaans, afbakbroodjes, scrambled eggs, jam en koffie of thee. De eigenaar van Casa Wayra vertelt wat er zoal te doen is in Lima en nadat ik het dagboek heb bijgewerkt gaan we op pad. Vandaag blijven we in Miraflores, de wijk voor de welgestelde Peruviaan, waar koloniale huizen afgewisseld worden met moderne hoogbouw met vooral veel glas en tientallen banken, bewaakt door cowboys met kogelvrije vesten en met de hand op het doorgeladen pistool. De huizen hebben aan de straatkant een manshoog hek. Aan de achterkant hebben ze een tuin. Ook Casa Wayra is een oud koloniaal huis uit de 1e helft van de vorige eeuw, waarvan de tuin is omgetoverd tot een kleine oase waar het ontbijt wordt geserveerd en waar je de hele dag door koffie en thee kan drinken. Soms zie je dergelijke huizen staan rond een binnentuin. Bij het hek staat dan steevast een klein houten huisje met bewaker. Auto’s worden binnen het hek geparkeerd.

Miraflores ligt hoog ten opzichte van de zee en het strand; de kliffen zijn opgeblazen voor de aanleg van een 6-baans autoweg langs het strand. Bovenop de kliffen is een prachtig, langgerekt park aangelegd met mooi uitzicht op het strand, de zee en de surfers. Ze proberen op de golven hun evenwicht te bewaren, wat niet voor iedereen is weggelegd. We dalen af naar het smalle kiezelstrand, waar mensen zonnen en zwemmen.

Met onze kleine teen voelen we de temperatuur van het water, maar wat An betreft is de Grote Oceaan nog niet op de juiste temperatuur, zo rond de 20°C schat ik. De klim terug naar de stad is een mooie oefening voor dat wat nog moet gaan komen. Ik ben verbrand en heb spierpijn in mijn kuiten. Mijn Fitbit Charge 3 zegt mij dat we ruim 16 km hebben gelopen en wie ben ik om dat tegen te spreken! Tot het diner trekken we ons terug op onze kamer van Casa Wayra.

Downtown Lima                                                                                                                     14-12-2018

We dompelen vandaag onder in de cultuur van het oude centrum van Lima, maar eerst hangen we als haringen in een ton in de snelbus, de Metropolitano, die over een speciale buslijn langs al het overige verkeer raast. De bussen rijden af en aan, ze rijden hard en remmen abrupt zodat je voortdurend heen en weer wordt geslingerd. Het is een mooi systeem. Een enkele rit kost 2,5 Sol. Mijn rechterhand heb ik angstvallig geklemd op mijn portemonnee in mijn broekzak, want er wordt gewaarschuwd voor zakkenrollers. Vanaf het ondergrondse Estación  Central lopen we in één rechte lijn over de fraai geplaveide, maar erg drukke, Jirón de la Unión naar het Plaza Mayor. In de oude binnenstad is het veel drukker dan in Miraflores, dan geloof je pas echt dat er in Lima 9 miljoen mensen, 1/3e van de totale populatie van dit uitgestrekte land, wonen. De mensen zijn hier ook zichtbaar armer. De Catedral is zeker de moeite van het bezoeken waard. Prachtige altaren en de tombe (en beenderen) van Francisco Pizarro, die Peru in veroverde en Lima in 1535 stichtte. In de catacomben liggen diverse aardsbisschoppen begraven. In het naast de Catedral gelegen Palacio Arzobispal, het paleis van de aartsbisschop,  krijg je een goed beeld van de weelde waarin de Clerus toen en nu leefde.

Fraai zijn de houten Andalusische balkons. In de ramen geen glas omdat de sultan, zo gaat het verhaal, het niet fijn vond dat anderen vanaf de straat zijn favoriete vrouw konden zien, die hunkerend naar aandacht voor het raam op het balkon stond, als de sultan niet in de kamer was. In het Convento de San Francisco sjokken we achter de gids aan. Het is niet toegestaan zonder gids het klooster te betreden en foto’s of filmopnamen te maken. De gids houdt ons scherp in de gaten en leidt ons achtereenvolgens naar de plaats voor het koor boven in de kerk, de bibliotheek, de binnenplaats, de eetzaal en de catacomben, de ‘Killing Fields’ van Lima. Minder gruwelijk dan in Cambodja, maar niet minder luguber.

Zo’n 23.000 welgestelde mensen werden hier door monniken begraven, gewone stervelingen waren in de catacomben niet welkom. Zij bleven achter in de banken boven in de kerk, waaronder de catacomben zich bevinden. De gids geeft ons toestemming de beenderen en schedels, die netjes gerangschikt zijn, te fotograferen. Na nog wat in het centrum rond geslenterd te hebben gaan we met de snelbus naar het Parque de la Reserva, waar we de 23 prachtige fonteinen van het Circuito Mágico del Agua bekijken . Toegang hoeven we niet te betalen, de jongen achter het loket schat ons 65+ in, oeps, en dat laten we dan maar zo.

De fonteinen worden mooi uitgelicht. Om kwart voor 7 begint een heuse show, met lasers, muziek en projecties van beesten en dansende mensen. Kinderen spelen tussen de fonteinen, terwijl ouders geduldig langs de kant wachten met handdoeken en droge kleren. We eten opnieuw bij Tanta, een prima Peruviaans restaurant. Achter ons zit een man van middelbare leeftijd die door iedereen wordt aangestaard; sommigen vragen zelfs of ze met hem op de foto mogen. Het blijkt Mario Salas te zijn, ooit topvoetballer van het Chileens nationaal elftal, Juventus, AC Milan en nu trainer van Sporting Cristal, net kampioen geworden van Peru. Een 10-jarig jongetje straalt van oor tot oor als hij zijn ouders zijn foto met Salas laat zien.

Lima Barranco                                                                                                                         15-12-2018

Bij het boekingskantoor van Cruz del Sur, in het warenhuis Wong, kopen we tickets voor de bus naar Paracas; 70 Sol p.p., vertrek morgen om 11:15, aankomst 15:05. Via booking.com hebben we daar al voor 3 nachten een hostel geboekt. Vandaag verkennen we Barranco, de wijk ten zuiden van Miraflores. We lopen over de kliffen, via het Park van de Liefde, langs de kustlijn en worden bij het luxe, commerciële centrum Larcomar aangetrokken door de kerstboom. In het centrum louter dure winkels en restaurants, maar ook tot grote verrassing van An haar favoriete shop. We zien paragliders rond de kliffen zweven. Net voor de wijk Barranco ligt de technische universiteit, gevestigd in een spectaculair, in beton vorm gegeven, gebouw. Er tegenover ligt het MAC, Museo de Arte Contemporáneo, een leuk, klein museum.

De grote zaal wordt heringericht. De tentoonstelling in de kleine zaal is onderhoudend. Op speelse wijze wordt in 3 video’s de impact van de al maar groeiende plastic afvalberg getoond. Langs de Iglesia la Ermita lopen we over de Puente de los Suspiros, of wel Brug der Zuchten, het drukke, pittoreske en rommelige centrum van Barranco in. De kerk heeft duidelijk een opknapbeurt nog, wat nog meer opvalt als je de achterkant ziet; het dak bestaat uit klapperend plastic en zit vol met gieren.Langs het pad verkopen overjarige hippies sieraden en andere prullaria.

Op het plein eten we Peruviaans streetfood, zoete aardappel, kip, mais en mayonaise met een donker gekleurd, zoetig maïsdrankje. We slenteren nog wat rond, luisteren en kijken naar de muziek voordat we te voet terugkeren naar Miraflores voor het diner bij Hollandés, uitgebaat door Erik. Wij nemen de roergebakken malse biefstuk met groente, rijst, frites en de zalige, pittige saus, terwijl de locals gaan voor de frites met frikandel speciaal, met alles erop en eraan, en bitterballen. Uitgeput, na 20 km wandelen, vallen we vroeg in slaap.

Paracas