Hoek van Holland – Kijkduin

3 januari 2008

De temperatuur is één graad onder nul, de gevoelstemperatuur ligt vijf graden lager. Er staat een straffe oostenwind. De auto parkeerden we in Kijkduin. Met de stadsbus, lijn 26, en de streekbus, lijn 35, reizen we naar treinstation Hoek van Holland. Een nostalgisch station, waar vroeger de trein naar Moskou vertrok.

We lopen over het Noorderhoofd met de wind in de rug langs de Berghaven en de verkeerscentrale Hoek van Holland.  Met gevaar voor eigen leven als je de borden, die waarschuwen voor over de pier spoelende hoge hekgolven van passerende schepen, moet geloven. Vlak voordat de echte pier begint gaan we het strand op. De wind komt nu schuin van opzij.  We lopen langs de strandpaviljoens, die hier niet ontmanteld zijn. We boksen tegen de wind op, verstrikt in onze eigen gedachten. Het zand stuift en maakt prachtige vormen. Langs de waterrand foerageren meeuwen, scholeksters en strandlopertjes, die snel heen en weer trippelen. Ik vergis me in de schaal van de kaart in het boekje. Als we het strand verlaten zien niet direct waar we zijn. We zijn doorgelopen tot Slag Vluchtenberg, het Noordlandsepad zijn we voorbijgelopen. We zijn dus veel verder dan gedacht. We pikken het pad weer op. Links van ons de duinen, rechts de glazen stad, het Westland. Bij Arensduin gaan we het strand weer op. Het is eb, de kribben worden langzaam zichtbaar. We passeren een bunker in het water en lopen aan op Ter Heide, het oude vissersdorpje dat meer dan één keer in de afgelopen eeuwen verplaatst is. Hier zijn de strandtenten wel ontmanteld, alleen de funderingen staan er nog. Na het dorp lopen we over de Slaperdijk en duiken we de glazen stad, het Westland,  in. In recreatiegebied Madestein lopen we hopeloos verkeerd. Uiteindelijk bereiken we Landgoed Ockenburgh met zijn grote eiken en beuken en het witte, karakteristieke landhuis. Den Haag had het landgoed voor de oorlog geannexeerd voor stadsuitbreiding, maar na de oorlog werd besloten het gebied onaangetast te laten. De stinseflora moeten we vanwege het jaargetijde missen. Wat dat betreft zou je elk pad wel meer dan één keer moeten lopen. Het is een prachtig gebied en terwijl de schemer valt raakt de lucht bezwangerd door stuifsneeuw. We zijn moe, de afstand was zo’n 23 tot 24 km. We lopen het kunstduin op, van waar we een weids uitzicht hebben over Kijkduin, het Westland, de duinen en de zee, ondanks de laaghangende grijze bewolking en de stuifsneeuw. De bushalte is slechts op enkele honderden meters afstand.

Kijkduin – Den Haag/Waalsdorp