VENLO – SINT PIETERSBERG

Schinnen

28 juni 2022

Oefening baart kunst, 3x scheepsrecht, zeg het maar. In een zucht en een scheet staat hij, onze tent, als je eerst maar even de beschrijving leest, dan gaat het allemaal een stuk gemakkelijker. De boodschappen zijn binnen, dus nu met de voetjes omhoog en genieten van ons drankje, het uitzicht en de zon, die zich af en toe wel even verschuilt. Morgen beginnen we aan onze 5 laatste etappes van het Pieterpad.

Venlo – Swalmen

29 juni 2022

Zijn wij vandaag soms de enige Pieterpadters op de etappe van Venlo naar Swalmen? We zien ze niet voor ons, niet achter ons en ze komen ons niet tegemoet. Pas als we op een terras in Swalmen achter een Tripel van de Gouverneur, een Radler 0,0 en een bak bitterballen zitten, strijken er nog 2 Pieterpadters neer op het terras. Was het te warm? Het was vandaag inderdaad warm, ondanks het feit dat we het overgrote deel van de 23 km door het bos liepen. Het pad loopt langs de Duits-Nederlandse grens, grotendeels in Nederland, maar soms in Duitsland. KPN, onze telefoon provider, maakt ons daar tot vervelens aan toe op attent. Vanaf station Venlo lopen we al snel in het groen. Na een km of 4 drinken we koffie met overheerlijke, speciale vlaaien van de beste bakker uit Venlo, in het voormalige trappistenklooster, nu eigendom van de Emmaus  gemeenschap. Een particulier baat het restaurant uit, maar ook is er een kringloopwinkel en zijn biologische kruiden te koop.

Snel hierna duiken we het bos weer in en pas in Swalmen komt daar een eind aan. Aan de Nederlandse kant is het bos smal, in tegenstelling tot de Duitse kant. We lopen van grenspaal naar grenspaal (445 t/m 426). Langs de Prinsendijk , al in gebruik door de Romeinen, liggen Duitse kazematten uit de 2e Wereldoorlog. Wat doen die daar? Een domme vraag wellicht? Om Duitsland te verdedigen? Duitsland had Nederland toch al in 6 dagen veroverd!

We lopen langs Meerlebroek, maar de vogelhut laten vandaag rechts liggen, het is al zwaar genoeg. Meerlebroek is een nat natuurgebied, aangelegd ter compensatie voor de aanleg van de A73. Bij grenspaal 426 lopen we het Diergardtscher Wald in en raken we al kletsend de route kwijt. Ter hoogte van Herberg De Bos pikken we het pad weer op langs de niet gekanaliseerde Swalmen, die voert naar het gelijknamige plaatsje. De Swalmen mondt uit in de Maas.

We slingeren het dorp in en zakken neer op het terras van De Mert.

Swalmen – Montfort

30 juni 2022

Het onweer barst los, het noodweer heeft gewacht totdat wij bij onze tent zijn. Eigenlijk barst het pas los na het eten. De lucht is donkergrijs en de regen klettert op onze tent. Een mooie proef, houdt ie het of houdt ie het niet. Voorlopig ziet het er goed uit. De temperatuur is wel flink gedaald.

Overdag vandaag is het warm, op de open vlakte zelfs bloedheet. In het bos is het beter toeven, vooral als de wind opsteekt. Vandaag, op de route van Swalmen naar Montfort, meer Pieterpadters dan we gisteren zagen, 6 in totaal. Met het eerste stel zitten we gezamenlijk in de bus en trein naar het startpunt. Zij lopen met zo’n 6 km per uur een stuk harder dan wij en we zien ze dus ook niet meer terug. De route van vandaag voert ons door kleinschalige, afwisselende landschappen, door bossen, langs water, weilanden en heidevelden, hoe anders dan gisteren. Op de achtergrond is wel voortdurend het verkeerslawaai van de A73 te horen. We lopen langs Roermond, de plaatsnaam staat in 2 talen op het bord. We wanen ons in het buitenland. Spreken ze in het noorden Fries, plat Gronings of Twents, hier is het Limburgs. Eigenlijk is dat al het hele Pieterpad het geval, we horen het Drents van Bartje, het Twents van Herman Fikkers en nu het Limburgs van Rowwen Heze, terwijl wij horen ‘ kom je uit Rotterdam soms ‘. Gelukkig hebben we allemaal op school ABN geleerd en kunnen we ons toch allemaal verstaanbaar maken.

Leuk onderweg is Kasteel Hillenraad en de boerenhoeve Zuidewijkser Spick (beiden niet toegankelijk voor het publiek), de Romeinse wegen, Boukoul, Montfort, de IJzeren Rijn, het verdriet van België (het Nederlandse deel van het spoor werd nooit afgemaakt), de Roer (zijrivier van de Maas) en Odiliënburg, het dorp waar we doorheen lopen zonder echt om ons heen te kijken en de basiliek dus missen. Vlak voor Spikkerdal zien we jonge gasten ‘slootje waden’, we mogen meedoen zeggen ze; tot hun middel in de water, moeten ze een flinke eind door de sloot waden. Ze noemen het Het Sloterpark. De traditionele afsluiting van het schooljaar en goed om je grenzen te verleggen, zegt de leraar die langs de sloot met ze meeloopt.

We zijn blij als we op deze snikhete dag Montfort inlopen. Tijd voor bier, Radler 0,0 voor de chauffeur en een Tripel Lefort, die trouwens lang zo lekker niet is als die van de Gouverneur van gisteren, voor de bijrijder.

Montfort – Sittard

1 juli 2022

Montfort-Sittard, de langste etappe van deze week, 24 km. We parkeren de auto in Nuth bij het treinstation, pakken de trein naar Sittard, stappen over op de trein naar Roermond, waar we overstappen op de trein die stopt in Echt. Het laatste stuk moeten we met de bus naar Montfort, al met al zijn we een uur onderweg. In de bus zitten nog een aantal Pieterpadters. Zij gaan direct op pad, maar wij stoppen eerst bij Bakkerij Mans voor een kop koffie met een heerlijk stuk vlaai, want een goed begin van de dag is het halve werk, is ons motto. Om half 11 gaan we op pad, we fotograferen de Catharinakerk, het kasteel en de tuinen, voordat we het platteland, het bos en de akkers induiken. We slingeren van links naar rechts tot dicht bij Echt, maar buigen dan af naar Slek. Het dorp heeft een naam, maar verder is het een nietszeggende verzameling van huizen. Ook gaan we met een boogje om Susteren heen.

We lopen daarentegen Duitsland in en wandelen door de snippernatuur, dat is mijn benaming voor kleine stukjes, niet aangesloten natuur. Opnieuw zien we vandaag weer veel vlinders, bonte- en bruine zandoogjes, blauwtjes, koolwitjes, dagpauwogen, atlanta’s  en zelfs een koninginnenpage. Het gaat goed met de vlinders hier in Limburg en mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat ik met mijn vader, een enthousiaste vlinderverzamelaar, op pad ging om vlinders te vangen. Na zijn overlijden liet hij een prachtige verzameling na welke hij schonk aan Naturalis in Leiden, die daar erg blij mee waren.

We naderen Sittard en lopen langs de snel stromende Geleenbeek, de langste beek van Nederland, door het hoge gras het centrum van de stad in. Het is toch iedere keer weer fascinerend hoe je door het groen een stad inloopt. Was het vanmorgen nog frisjes, nu is het warm met af en toe een verfrissend briesje. Dorstig vallen we neer op een terras en doen ons te goed aan bier, voordat we met de trein terugrijden naar Nuth. We doen boodschappen bij de Aldi, tegenover het station. Op de camping koken we ons potje, vanavond is dat nasi, niet al te ingewikkeld maar toch lekker.

Sittard – Strabeek

2 juli 2022

Wat ons betreft veruit de mooiste etappe van de afgelopen dagen. Al vroeg, om 8:15, lopen we door het nog slapende Sittard. De Markt blijkt een feest van herkenning, links in de hoek naast de Sint Michielskerk, sliepen we in juli 2007 in Hotel Limbourg, toen wij de laatste etappes liepen van het Nederlandse deel van het Pelgrimspad. Rechts op het plein staat nog steeds het foeilelijke betonnen gebouw waar indertijd de V&D zat. Wat we toen nog niet wisten, is dat we in 2018 het Pelgrimspad zouden voltooien in Santiago de Compostela, met als toetje Fisterra en Muxia, een geweldige ervaring en zeker een aanrader.

Voor de Rosa processie zijn we te vroeg, dat is eind augustus, maar we bewonderen wel de 7 voetvallen, de Rosa kapel en de Rosakerk in het centrum. We lopen het heuvelachtige en zeer afwisselende landschap in, over holle wegen, natte loofbossen en glooiende akkers met graan, tarwe, maïs, bieten en aardappelen. De smalle paden zijn niet fijn om in je korte broek doorheen te lopen, ze zijn vaak overwoekerd door manshoge brandnetels en bramenstruiken, die moeilijk te mijden zijn. We passeren mooie vakwerkhuizen en boeren hoeves met karakteristieke binnenplaatsen. Het is druk op het pad vandaag, de weekend Pieterpadters zijn er massaal op uitgetrokken.

Bij Gasterij Terborgh drinken we koffie met vlaai, het 3e stuk vlaai tijdens deze etappes van de afgelopen dagen en we kunnen wel constateren dat de kwaliteit er met de dag verder op achteruit gaat. Zal het morgen, op onze laatste etappe, nog erger zijn?! Na Terborgh zien we de Geleenbeek weer. In de heuvels ontspringen meer beekjes, zoals ook in het Ravenbosch, waar we vlak voordat we in Strabeek aankomen, doorheen trekken. Even na het museumdorp Terstraeten maken we kennis met de ‘boze moeders’, een actiegroep die er in slaagde de uitbreiding van vliegveld Beek tegen te houden. Ook nu zijn ze opnieuw succesvol, het Rijk wil Beek namelijk sluiten.

Rond 15:30 komen we aan in Strabeek. Voor de Maria Kapel is de bushalte en de bus komt om 15:35. We besluiten niet een uur te wachten tot de volgende bus, maar deze te nemen en hier morgen de laatste etappe te hervatten. De buurtbus komt te laat, maar de chauffeur is zo vriendelijk zijn collega van bus 56 naar Nuth in te seinen dat hij te laat is, maar dat hij passagiers heeft voor Nuth, dus dat hij op ons moet wachten. Wat een service, dat kennen wij in de Randstad niet. Keurig op tijd zet bus 56 ons af voor het treinstation van Nuth, waar de trein naar Sittard al direct arriveert en ons terug brengt naar Schinnen, bij onze auto. Voordat we de boodschappen doen trakteren we ons zelf nog op een biertje. We zijn mooi op tijd terug op de camping. Na een verkwikkende douche kunnen we nog heerlijk genieten van het prachtige weer. De 4e één-pans maaltijd van deze week smaakt ook nu weer prima, de afwas is in een scheet en een zucht klaar en als we aan de koffie zitten, vliegen er zeker zo’n 8 luchtballonnen voorbij.

Strabeek – Sint Pietersberg

3 juli 2022

De laatste etappe, een relatief korte, maar net als gisteren een mooie etappe. Het landschap is afwisselend, akkers, (natte) bossen, oude mergelgroeven en veel onverharde wegen. Vandaag gelukkig geen paden door en langs alles overwoekerende bramen en welig tierende brandnetels, een cadeau van de Nederlandse boer. Het is druk, niet alleen Pieterpadters maar ook dagjesmensen en natuurlijk fietsers, dé sport in Limburg. We parkeren de auto bij station Valkenburg en lopen terug naar de Maria Kapel in Strabeek, waar we het Pieterpad weer oppikken. Al direct zien we ‘oude bekende’ wandelaars van gisteren en eergisteren.

Hadden we gedacht bij de Bonte Haan koffie te drinken, konden we mooi overrekenen, we zijn te vroeg. Ze gaan niet langer om 10 uur open, maar pas om 12 uur. Niet getreurd, we stappen vrolijk verder. Pas als we Maastricht inlopen, drinken we koffie bij Mama, boven op de Groene Loper. De vlaai is niet slecht, maar zeker ook niet de beste. In een rechte lijn lopen we naar het Station, vandaar naar de Sint Servaasbrug, die in onderhoud is, het gezellige centrum in.

Het is druk in het centrum, de winkels zijn open, de terrassen zitten vol. De fanfare heet ons welkom, iets te vroeg want onze finish ligt nog 2 km verder. We buigen af naar de Sint Pieterberg, naar het uitzichtpunt in de ENCI Mergelgroeve. De groeve is sinds 2018 niet meer in gebruik en is nu eigendom van Natuurmonumenten. De fabriek staat er nog steeds en is Industrieel erfgoed. Het detoneert in het landschap. Ik zeg ‘slopen die rommel’. Op mij oefent het landschap geen aantrekkingskracht uit, het is een artefact. Te lang is de winning van cement gedoogd. Triest en de oehoe, een goedmakertje, vergoedt niets. Bij deze drukte laat hij zich zeker niet zien.

Met een gezellig stel, Grietje en René uit het hoge noorden, drinken we de welverdiende biertjes bij Chalet Bergrust, waar we ook onze oorkonde in ontvangst mogen nemen. Onze naam moeten we zelf maar invullen. We lopen terug door de stad naar het station, onderweg nog toegezongen door een gemengd koor. We zijn mooi op tijd voor de trein en een kwartiertje later zijn we terug bij de auto in Valkenburg. Het zit er op, weer een pad afgevinkt van ons lijstje. In augustus gaan we naar Twente, om de laatste 3 etappes van het Marskramer pad te lopen.

Camping De Krekelhoeve in Schinnen is ons prima bevallen als basisstation, uitstekende voorzieningen en mooie grote plekken. Een plek om te onthouden en we raden hem zeker aan. De omgeving hier is prachtig, maar dat waren eigenlijk alle etappes, van Pieterburen naar de Sint Pietersberg, wij hebben volop genoten!