Venlo – Well

15 mei 2019

Venlo – Arcen 

Vandaag pakken we het Maaspad weer op, etappe 7 & 8 van de 415 km van Eijsden naar Rockanje.  Het is al weer bijna 2 jaar terug dat we de 5e etappe naar Venlo liepen, maar als de trein het station van Venlo nadert en we over de Maas rijden, komen de herinneringen weer bovendrijven. Op het Stadhuisplein drinken we koffie met vlaai. Vandaar lopen we langs de Maas Venlo uit. Vlak voor de A67 buigen we af en verlaten de Maasvallei en passeren Natuurpark Oce Weerd. De devotie- en bedevaartkapel Onze Lieve Vrouw Hulp der Christenen, in de volksmond Onze Lieve Vrouw van Genooi, de beschermengel van de stad Venlo, genoemd, werd gebouwd in 1631. De oorspronkelijke kapel van 1424 werd in 1582 door soldaten geplunderd en in  brand gestoken. Het beeld van Christus aan het kruis is uit de 17e eeuw. Het is een pelgrimsoord en er is een ‘pelgrimshoes’.

Door het industriegebied lopen we naar het Zwart Water, een oude rivierarm van de Maas, waar we  lunchen. We zien hoe de paddentrek is gereguleerd. Mooi werk. Enkele bomen lijken doorgeknaagd door bevers, maar zitten hier dan bevers? In de beschrijving van het natuurgebied op het web is daarover niets te vinden.

Pas 2 uur later in Lomm, een klein dorp dat de naam van een adellijke familie draagt, drinken we voor een schappelijk prijsje koffie en thee bij de boer. Arcen is nu niet ver meer, maar het pad leidt ons nog wel met de pont over de Maas naar Lottum. Ter hoogte van Arcen lopen we door het Rozenhof (deze streek is bekend om haar rozenkwekerijen) naar het fiets- en voetveer, dat van 1 maart tot en met het eerste weekend van november vaart, terug naar Arcen. De extra slinger langs de Hertog Jan Brouwerij laten we voor wat het is. In het B&B De Nachtegaal, gelegen aan het Raadhuisplein, worden we door Bart en Miranda hartelijk ontvangen en krijgen ‘de reiziger’ kamer toegewezen.

Na een verfrissende douche duiken we het zonovergoten terras van Alt Arce op, verwonderen ons over de grote schepen die voorbij varen en genieten vooral van onze welverdiende drankjes.

16 mei 2019

Arcen – Well 

Om kwart over 7 zwaai ik mijn benen uit bed, verkwikt door een goede nachtrust en een verjaardagskus van An. Mijn cadeaus heeft ze snel onder mijn kussen verstopt. Een armband, waardoor ze voor altijd bij me is, en een boek, nou ja boek, kopietjes van de 1e drie pagina’s, anders werd haar rugzak te zwaar. Ook krijg ik nog een badge opgespeld met ‘Hans en 67’, die ik de hele dag moet dragen. We ontbijten in ‘De Oude Hoeve’, een overheerlijk buffet en een fenomenaal begin van de dag. Om half 10 lopen we Arcen uit richting Walbeck, in Duitsland, langs de druk bezochte Kasteeltuinen van Arcen. De tuinen moeten toch wel heel mooi zijn, want vóór het complex ligt een enorm parkeerterrein van het Limburgs Landschap. In Lingsfort worden ‘spargel’ en ‘erdberen’ verkocht, waarschijnlijk alleen voor Duitsers, want het wordt alleen in het Duits aangegeven.

We passeren Fosse Euganiana. De naam is ontleend aan Isabella Clara Eugenia, een Spaanse regentes uit het begin van de 17e eeuw. Ze had het plan in één jaar een kanaal van 48 km lang en 4.30 m breedte graven tussen de Maas en de Rijn, zodat vanuit de zuidelijke provinciën de handel met Duitsland kon plaatsvinden. Er werkten 8000 man aan dit prestigeobject. Ze kwamen ver, maar het werk kwam nooit af, vanwege geld tekort en technische problemen. Wat rest is een smalle, rechte, ondiepe vaart, sloot zo je wilt, en een smeuïg verhaal. In Walbeck drinken we in een typisch Duitse stube koffie. Walbeck is het centrum van de aspergebouw. Polen steken de asperges, Duitsers bereiden ze, en busladingen vol bejaarden eten ze op.

Na Walbeck lopen we het Nationaal Park Maasduinen weer in. De waterpartijen zijn ontstaan van grintafgravingen. Door de rivier de Rijn, die toen breed uitwaaierde, is hier tienduizenden jaren geleden grint, afkomstig uit de Alpen, afgezet. De afgravingen zijn artefacten in het landschap. Diepe wateren met weinig leven. Zwemmen is verboden volgens de borden. Uiteindelijk zien we weer de Maas, die we tot Well volgen. Aan de overkant is groot grondverzet in het kader van de Maaswerken. Aan deze kant is een ecologisch interessante, buitendijkse zone, rijk aan planten en dieren. We volgen over een grote afstand het fietspad, waarvan druk gebruik gemaakt wordt door recreërende pensionado’s op elektrische fietsen. Wandelaars zijn in de minderheid. Het is licht bewolkt, af en toe schijnt de zon en de wind is minder krachtig en koud dan gisteren. De uitzichttoren bij Wellerlooi laten we ook voor wat het is, we hebben geen zin om ook nog trappen te klimmen. We naderen Well, lopen onder de brug van de N270 over de Maas door en stuiten op een kapel met schitterende muurschilderingen. We lopen het oude dorp uit, op zoek naar B&B ’t Vijf Sterrenhofje in ‘nieuw’ Well, dat gebouwd is in het oude bos van Kasteel Well, nu eigendom van een Amerikaanse Universiteit, waar we langs lopen. Het kasteel is niet toegankelijk. Twee keer per jaar verblijven hier 3, 4 maanden per jaar studenten die communicatiewetenschap studeren.

Op aanraden van Dick, de 72-jarige uitbater van het B&B, die 50 jaar geleden met zijn ouders vanuit Vlaardingen naar Noord Limburg verhuisde, reserveren we via Social Deals een tafel bij René Brienen, het 1* Restaurant Brienen aan de Maas in ‘oud’ Well. Het diner, dat van vóór 7 uur tot na 11 uur duurt en bestaat uit 3 amuses, 6 gangen en een wijnarrangement, is voortreffelijk. René biedt ons nog een chocoladelolly aan als we vertrekken. We gaan laat naar bed en slapen weinig, in afwachting van het nieuws dat dr. Delwel ons morgen zal brengen.