Slijk-Ewijk – Wychen (DE)

29 december 2012

Om half negen zouden we ontbijten. Om kwart vóór negen schrikken we wakker. Stijf hijsen we ons uit bed. Snel wassen bij de wasbak en aankleden. De ontbijttafel is gezellig gedekt. Langzaam komen we op gang. Na de gebruikelijke foto’s van Leontine en Kees, onze gastvrouw en gastheer, klimmen we de dijk op. Nog één keer kijken we achterom. Voor ons ligt Nijmegen. We zien het brugdeel van de Maassprong (de Stadsbrug) liggen. Boven ons vliegen in V-vorm de grauwe ganzen. Ik las dat begin 80-er jaren de grauwe gans nagenoeg verdwenen was. Nu vormen ze een plaag. Ze vreten de landbouwgewassen aan. Inderdaad bevolken ze massaal de uiterwaarden en nu de achter de winterdijk gelegen weilanden. Ze fourageren op het braakliggende land. Even voorbij de camping Grote Altena buigen we af naar Oosterhout en lopen door een grote, luxe nieuwbouwwijk en over het landgoed, dat behoort tot het huis Oosterhout, naar Lent. De uitgang is moeilijk te vinden. Naar later blijkt is de route verlegd. Het boekje is verouderd. Nijmegen bereiken we ook niet over de Waalburg, maaar via een burg voor voetgangers en fietsers, gebouwd naast en aan de spoorbrug. Fraai uitgevoerd, knap staaltje techniek. Na de spoorbrug lopen we langs de, vanwege het hoge water afgesloten, kade naar Ubbergen. We lopen omhoog langs prachtig gelegen huizen en hebben een wijds uitzicht op de polders ten oosten van de Waal. Bij de Valkhof, aan de voet van de Waalbrug, beginnen we al te stijgen. Vanaf de Valkhof kun je uitkijken op de Waal, de bruggen en de oude stad. In Ubbergen bereiken we het bos dat Berg en Dal bedekt. De paden zijn goed te belopen, ondanks de hevige regenval van de afgelopen weken. De ondergrond is zand. We slingeren langs de gemeente Beek door het bos. In het bos liggen hier en daar weiden. Bij de Duivelsberg, een uitspatting, komen een aantal paden samen. Het is vandaag stijgen en dalen. We raken flink bezweet. Later vat ik kou. Rond de jaarwisseling lig ik met een flinke griep op bed. De laatste twee kilometer. Het valt niet mee het goede pad te vinden. Als dat uiteindelijk gelukt is, lopen we nog twee kilometer, een half uur, naar Wyler (DE), het eindpunt, de bushalte van lijn 58, van HbH Emmerich naar Nijmegen Centraal. Het eindpunt is een afknapper. Géén bord, géén teken, helemaal niets. We moeten drie kwartier in het open veld wachten op de bus. Gelukkig staat naast de bushalte een kraampje waar Bratwürst wordt verkocht. De terugreis verloopt met horten en stoten. We moeten ruime drie kwartier wachten op de bus, een half uur op de trein; het overstappen in Elst mislukt, waardoor we weer één uur moeten wachten. Ten einde raad besluiten we de trein naar Arnhem te nemen, waar we op het station bij Starbucks koffie drinken en vervolgens de trein naar Tiel nemen. We waren om 4 uur in Wyler en komen om half acht in Tiel aan. Op de terugweg stoppen we bij ons stamcafé Sijff in Rotterdam, voor een Brugse Zot, een La Chouffe en een wisselschotel.

De grensverleggers