Aarlanderveen – Woerdense Verlaat

1 januari 2015

Het is al laat, we staan pas om 11 uur op, na een onrustige nacht. Laat naar bed en drank in het spel. We dralen, maar besluiten uiteindelijk toch maar te gaan, met 2 auto’s, één aan het begin en de ander aan het eind van de etappe, want OV laat het vandaag afweten. Aarlanderveen naar Woerdense Verlaat, een etappe van 15,1 km.  Er staat een stevige westen wind. De temperatuur is enkele graden boven nul, maar we zijn er op gekleed, handschoenen, mutsen, shawls en zelfs een extra broek, onder de dunne wandelbroeken. Koud hebben we het niet. Omdat we zo laat beginnen moeten we flink doorlopen, willen we vóór donker binnen zijn. Uiteindelijk komen we tegen 5 uur, als de avond valt, aan in Woerdense Verlaat. An is grieperig, ze zweeft, alles doet pijn. Ze is blij als we thuis zijn en ze haar wandelkostuum kan verruilen voor haar huispakje, passend bij de tijd van het jaar, met de afbeelding van de kerstman op de voorkant. Ik knap op van de wandeling. De muizenissen waaien uit mijn hoofd. Oud en nieuw is niet zonder emotie verlopen. Een traditie is verbroken. Het was de eerste keer dat Velicia niet bij ons logeerde tijdens de jaarwisseling. Ondanks herhaalde verzoeken kregen we geen antwoord. Blijkbaar hebben we de verkeerde snaar geraakt, zijn we te openhartig, te direct. Maar ja, waarom zouden wij een gezin onderhouden, waarvan de man liever op de zak van zijn vrouw teert dan zelf zijn verantwoordelijkheid te nemen. We kijken niet opzij, maar benoemen man en paard. Dat is ons handelsmerk. Het zit in ons karakter, maar het  pakt echter in de relationele sfeer verkeerd uit. Ze zijn niet van kritiek gediend, noch Michelle, noch mijn kinderen. Heel lang heb ik louter het belang van Jeroen en Karin voor ogen gehad, totdat ik merkte dat daar misbruik van gemaakt werd. Ik cijferde mezelf jarenlang weg. Liet veel passeren. Nu ze ouder zijn, vond ik het tijd dat ze meer begrip, respect voor mij zouden kunnen hebben. Maar deze ommekeer, naast dat een mens niet blijft hangen in het verleden maar voort moet en nieuwe relaties aangaat, was hen teveel. Ze claimden alle ruimte op. Ze wilden de volle aandacht. An was een indringer. Ze hadden geen boodschap aan mijn gevoelens. Ik was er voor hen en niet andersom. Hun reacties hebben mij diep geraakt. De trein was het station gepasseerd, zei Jeroen. Auwh. De jeugd onderwijst de oudere. Ik bleef hangen in het verleden. De wereld lag aan mijn voeten, maar blijkbaar zonder hen. Geschiedenis staat het plezier in de weg. Ze zijn producten van deze tijd. Het leven is één feest, drank, drugs en sex. Politiek is volstrekt oninteressant. Alles draait om het individu. Nederland is 17 miljoen selfies. Treffender had het niet verwoord kunnen worden. Ikke, ikke, en de rest kan stikken. Je hebt het gemaakt of niet. In losers is niemand geïnteresseerd.

Het landschap in de winter is heel speciaal. Het zicht is beter. Het licht meer gedempt. De lucht is ijler. In de winter ben je je veel meer bewust van de macht, kracht van de natuur. De weersomstandigheden zijn van invloed op de zwaarte van de tocht en dwingen je tot een strakke planning. De Molenviergang tekent zich scherp af tegen de winterse lucht. De molens draaien onafgebroken. In de polders foerageren zwanen en ganzen. We lopen aan op de Nieuwkoopse Plassen, die we via het Meijepad doorkruisen. Vroeger moest daar tol betaald worden. Een halve stuiver of oortje, voor de papen die in de Meije te kerke gingen. We lopen recht aan op De Potlood, zoals de watertoren in de volksmond heet. Vanaf de watertoren volgen we in noordoostelijke richting het meanderende riviertje de Meije. Gelukkig lopen we hier niet in het voorjaar of de zomer, want je loopt over een smalle weg, die je deelt met alle andere weggebruikers. Als we Eben Haëzer zijn gepasseerd buigen we af naar het noorden en lopen door het natuurgebied. Links en rechts moeras, water en wuivend riet. Prachtig. De natuurbescherming probeert hier, zeer tegen de zin van de boeren, het moeras rond de Nieuwkoopse Plassen geleidelijk uit te breiden.

Het schemert als we de brug en sluis over de Grecht lopen. Tijdens de laatste foto’s verliezen we ongemerkt de lensdop, naar later bleek op de brug.

Woerdense Verlaat -Montfoort