Bergeijk – Achelse Kluis

18/19 juli 2015

Dag 1, Bergeijk-Valkenswaard:                                                                                                           De weersvoorspellingen zijn hoogst onbetrouwbaar. Volgens de WeerApp op mijn iPhone was het zaterdag en zondag eerst mooi weer, dan weer regen en dan weer wisselvallig. Uiteindelijk blijkt zaterdag een warme, zonnige dag en zondag een druilige, bewolkte, regenachtige dag. We lopen afwisselend door bos, heide, cultuurlandschap met weilanden en de niet te missen velden met mais, het wintervoer voor het vee, dat al hoog staat. Door de aanhoudende droogte wordt het land voortdurend besproeid. In het bos, onder het loof, de dennen en sparren, is het koel, op de hei en het open land, warm. De hei kleurt geel door het talrijke St Jacobskruid.

De bidons zijn leeg als we aankomen, op het eind is het water zelfs gerantsoeneerd. Met kleine slokjes proberen we onze gortdroge kelen te spoelen. Het eindpunt van deze etappe ligt aan de Molenstraat, waar de Dommel ons pad kruist en de kano’s uit het water moeten, omdat de doorgang vanaf daar is afgesloten. Het is druk. De Canadezen en de éénpersoons kano’s worden uit het water getild en over de weg naar de gereedstaande trailers gesleept. De kanoërs zijn schaars gekleed. De meeste zijn rood verkleurd door de zon. De tocht begint stroomopwaarts in Neerpelt (4½ uur) of Borkel en Schaft (2uur).

Wij komen langs Borkel en Schaft, waar we de mensen zien instappen in de wiebelende boten. Ze hoeven in feite alleen maar te sturen, want de de Dommel stroomt stevig. Het water is helder en de plantengroei is goed te zien. Lange slierten die krom staan door de stroming. De starters hebben moeite de boot recht te houden en te vermijden dat hun boot in de begroeiing verstrikt raakt.                                                                                                          De eerste plas van de viskwekerij staat droog. De plassen staan door sluisjes met elkaar in verbinding en worden gevoed door het riviertje de Beekloop. Vissen worden er niet meer gekweekt. De vijver is nu in beheer bij Natuurmonumenten en vrijplaats voor de Roerdomp. Vandaag en morgen doet het pad haar naam eer aan. We lopen langs talrijke vennen en natte heidegronden waar het Sterretjesmos en het Veenpluis welig tiert. De eerste vennen duiken op in het stroomdal van de Dommel, die aan de noordoost zijde grenst aan het grensoverschrijdende natuurgebied de Hageven. Natuurmonumenten en haar Belgische collega’s bestrijden tezamen, ogenschijnlijk zonder veel succes, het oprukkende Pijpestrootje door de inzet van Galloway runderen. In het rivierdal van de Dommel is, door Europese subsidie een wandelpad op vlonders met een heuse, schommelende en wiebelende houten hangbrug over de Dommel aangelegd. Op weg naar Borkel laten we de Dommel rechts liggen tot vlak voor Borkel, waar het pad de bochten van de Dommel weer volgt.

In het bos zien we een Brede Wespenorchis. De orchis staat aan de voet van manshoge Mannetjesvarens. Een mooi gezicht als de zon de zon schijnt haar stalen door het lof patronen tekenen in de groene onderbegroeiing.

Na Borkel, duiken we het bos weer in, dat na enkele kilometers overgaat in de heide van Malpie. Rechts van ons ligt het Groot Malpie ven. We naderen de watermolen van Venberg, het eindpunt van deze etappe.                                                                                         We overnachten, bij Brownies & downieS (www.browniesanddowniesvalkenswaard.nl ), op de Markt 10 in Valkenswaard , waar uitgerekend dit weekend kermis is in het centrum. De ontvangst is allerhartelijkst. De B&B, het restaurant en de lunchroom wordt gerund door mensen die lijden aan het Down syndroom, gecoacht door twee enthousiaste en gedreven meiden. Het is vertederend te zien hoe zij omgaan met hun pupillen, en hoe deze pupillen op hun beurt hun eigenwaarde oppoetsen door zinvol, zelfstandig, bezig te zijn. Hartverwarmend. We dineren, 3-gangen, Haute Cuisine, op de koele binnenplaats.

Na afloop slenteren we over de kermis en nemen een afzakkertje bij de buren. Het is warm op de mooie grote kamer, het oude herenhuis is schitterend gerenoveerd maar blijkt wel gehorig; onze bovenburen komen laat thuis.

Dag 2, Valkenswaard-Achelse Kluis:                                                                                                    Het weer is omgeslagen. De lucht is dreigend, de temperatuur gedaald. Desondanks ontbijten we toch op de binnenplaats. Het ontbijt is niet zo spectaculair als de B&B-eigenaren in het TV-programma Bed&Breakfast hun gasten voorschotelen, maar daarbij vragen we ons iedere keer af hoe het ontbijt er uit zou zien zonder de camera’s. Ons ontbijt is in ieder geval goed verzorgd, smakelijk en gezellig aangekleed. We nemen nog geen afscheid, want straks lopen we door Valkenswaard, over de markt en we hebben beloofd dan nog koffie te drinken en wat foto’s te maken.                                                            De naam Valkenswaard is afgeleid van de invloedrijke valkeniers, die lang deel uitmaakten van de leefgemeenschap en die de oude naam vercken verbasterden tot valcken. Een beeld van een valkenier, voor Brownies & downieS, houdt de herinnering levend.

De spieren zijn stram. Gisteren waren ze vermoeid en stijf na 5 uur wandelen. Te weinig gewandeld de laatste tijd, dat moet veranderen! Af en toe regent het zachtjes, maar gelukkig nooit zo hard dat we drijfnat worden. Net buiten Valkenswaard duiken we, na ons verwonderd te hebben aan enkele kunstwerken in de buitenruimte, het Leendebos in. Het wordt warmer, ik trek mijn trui uit. We passeren het grote- en kleine Kraaiven. Als we lunchen merk ik dat ik mijn trui kwijt ben. Verloren? Balen! In een schuilhut eten we brood met koude knakworstjes en drinken warme thee.

Stijf vervolgen we onze weg naar het Achelse Kluis, waar de blonde bieren en blokjes graskaas op ons wachten. Ditmaal geen bitterballen. Het klooster ligt aan de grens in België, maar is niet te bezoeken. Jammer. In de Grote Oorlog (1914-1918) werd het klooster bezet door de Duitsers, die de neutrale Nederlanders door een hoog hek van draden dat onder stroom stond buiten hield. Het kloostercomplex maakt een mystieke indruk. Doordeweeks en op zondag kunnen de missen en vespers worden bijgewoond. De monniken leven in stilte. Inmiddels laat de zon zich zien en genieten we van onze prestatie dit weekend.

We filosoferen hardop over ons volgende pad. Maaspad? Na afloop gaan wij op camping jacht en John en Jacky naar de finale gemengd dubbel, met daarin Mitchell en Lisa, bij Los Amigo’s. Mijn trui vinden we trouwens terug op het verharde zandpad vlak voor De Sil, waar een eerlijke vinder hem aan een hek hing; bedankt!

Achelse Kluis – Heeze