Nasca

Nasca                                                                                                                                             19-12-2018

Na het ontbijt werpen we nog een laatste blik op de kleurrijke baai van Paracas. Om 10:55 vertrekt de bus van Cruz del Sur naar Nasca, zo’n 250 km zuidelijker. De bagage wordt ingecheckt en na controle van de handbagage mogen we plaats nemen op stoel nummer 5 en 6. Luxueuze brede, leren, verstelbare stoelen. Stipt op tijd rijdt de bus weg. De eerste en enige stop is in La Tinguina. De bus loopt leeg en voordat we er erg in hebben rijden we al weer. Op ons en de steward na is de bus nu leeg. Het landschap is spectaculair. De Panamerican Highway slingert zich door de gortdroge zandvlakte, de westelijke uitlopers van de Andes en de pampa van San José. We passeren het door Maria Reiche gestichte museum met de uitkijktoren, vanwaar je de tekening van de ‘hand’ en de ‘boom’ kunt zien.

Na 4 uur rijden worden we afgezet bij de busterminal  van Cruz del Sur, dicht bij ons Hotel Sol Del Sur. Het centrum van Nasca werd in 1996 getroffen door een zware aardbeving en dat is nog steeds goed te zien. De bevolking leeft hier van landbouw, voornamelijk katoen, goudwinning in de bergen en toerisme.

’s Avonds eten we in het door TripAdvisor hoogst aangeschreven restaurant van Nasca, Rico Pollo, een kippenvreetschuur tjokvol met luid kakelende locals, die het geluid van de tv ruimschoots weten te overstemmen.

Nasca                                                                                                                                             20-12-2018

Klokslag 8 uur klopt onze gids op de deur. Fris gewassen en broodnuchter doen we open. Hij brengt ons naar de krakkemikkige airstrip voor een rondvlucht van 35 minuten boven de pampa van San José, een archeologisch monument van lijnen en tekeningen van dieren en planten, toegeschreven aan de Nasca cultuur, die in dit gebied rond de 8e eeuw aanwezig was. De lijnen liggen in een gebied van ca 350 km2 en variëren in afmeting van 15 tot 300 m en bereiken soms een lengte van 10 km. De in 1903 in Dresden geboren Maria Reich zorgde ervoor dat het plan van de overheid, begin jaren 60 van de vorige eeuw, om in de pampa katoenplantages aan te leggen, werd tegengehouden en gaf lezingen op scholen om kinderen respect voor hun cultureel erfgoed bij te brengen, waarvoor zij later een groot aantal eredoctoraten en prijzen ontving. In 1995 erkende de Unesco de Nascalijnen als werelderfgoed. We vliegen met Aeronasca. Bij aankomst op het vliegveldje moeten we als eerste op de weegschaal, in verband met de verdeling van het gewicht van de passagiers in het vliegtuigje. We betalen de luchthavenbelasting en wachten op onze ‘kist’. Iets voor 9 uur haalt de co-piloot ons op. Onze bezittingen worden gecontroleerd. De rugzak mag niet mee en geef ik af bij de desk van Aeronasca.

Door de veiligheidspoortjes en eenmaal buiten worden we onthaald door de co-piloot, die van ieder van ons nog foto’s maakt bij de ‘kist’. Buiten de piloot en de co-piloot zijn er 6 passagiers aan boord. We zitten best comfortabel, de raampjes staan open zodat de wind heeft vrij spel. Riemen moeten vast, koptelefoons op terwijl we naar de start- en landingsbaan taxiën. Voor ons landt een klein propeller vliegtuigje. Aan het begin van de startbaan stellen ons op en als de piloot toestemming krijgt te vertrekken geeft hij gas. Plots zijn we los van de grond en het vliegtuigje wint snel hoogte. We vliegen op 300/350 meter hoogte.

Het uitzicht is groots. Onder ons de stad die overgaat in de pampa, voor en achter ons de Andes. Het vliegtuigje hangt op één oor als we over de eerste figuur vliegen. Ze tekenen zich heel goed af, ze zijn haarscherp. Gelukkig hebben we geen last van luchtziekte. De vrouw achter mij daarentegen wel. Ze krijgt ‘iets’ op een watje aangereikt. Ik heb er geen oog voor, zo fascinerend is het uitzicht en de figuren. We vliegen over de weg waar we gisteren met de bus hebben gereden en zien de uitzichttoren, de boom en de hand. Maar ook de kolibri, de hagedis, de aap, de spin, alle figuren komen voorbij.

De co-piloot maakt nog foto’s van ons en na ruim een half uur zet de piloot de ‘kist’ veilig aan de grond. Als we uitstappen zitten we nog vol adrenaline. Het was top, we hebben intens genoten. Onze gids brengt ons terug naar de stad. Hongerig vallen we aan op een desayuno americano, waarna we ons terugtrekken op onze kamer totdat de avond valt. Morgen naar Chauchillas, de mummy’s.

Op ons YouTube kanaal vind je een video.

Nasca                                                                                                                                           21-12-2018

Na 7 km verlaten we de Panamerican Highway, ruim 30.000 km autoweg dwars door Midden-America, van Argentinië tot Alaska. Voor ons ligt de Nasca woestijn. Twintig kilometer ploegen we door het zand en verkennen het terrein van de Dakar ralley, die hier op 6 januari 2019 van start gaat. Om ons heen bergen, in rood en donkerbruine tinten. Het rood is van oxides in de mineralen, dat worden gewonnen om het aardewerk van Nasca te kleuren. We zijn op weg naar de Cahuachi, waar volgens zeggen de oorsprong van de Nascacultuur ligt. Bij de ingang van de Cahuachi staan 2 Dakartrucs, omgebouwd tot camper. Zij rijden niet mee in de Dakar.

In de jaren 90 van de vorige eeuw ontdekte een Italiaanse expeditie bij hun opgravingen de piramiden van adobe (in de zon gebakken klei), gebouwd door de Nasca’s tussen 370 en 550 na Christus. Ze werden gebruikt door geestelijk leiders, de religie stond hier centraal. De meeste piramiden werden in de 5e en 6e eeuw verlaten. De piramiden waren bedekt met zand. Elk jaar is een archeologisch team uit Italië 3 maanden bezig om de gebouwen verder bloot te leggen. Meer tijd hebben ze niet door geldgebrek. De bewaker controleert onze toegangsbewijzen. Wij zijn de enige bezoekers. De piramiden liggen langs de Nasca rivier waarin slechts één maand per jaar water staat. De strook links en rechts van de rivier is begroeid en in gebruik voor landbouw. Met water uit bronnen worden de gewassen geïrrigeerd. We zien asperges en cacteeën. De cacteeën worden gekweekt om de vruchten, maar ook om de cochenille (luizen), die leven op de plant. De luizen worden verwerkt in pigmenten, nadat ze geoogst en gedroogd zijn. De groene strook is een oase, in de voor de rest gortdroge Nasca woestijn. We hobbelen 20 km terug naar de Panamerican Highway, rijden enkele kilometers in de richting van Arequipa, voordat we opnieuw de woestijn inrijden naar de begraafplaats Chauchillas.

Hier werden de doden gemummificeerd en in Garros gewikkeld, verschillende lagen doeken, die de mummies in zithouding bedekten. Alle mummies kijken naar het oosten, daar waar de zon opkomt. De inhoud van de maag en andere organen zijn verwijderd en gevuld met pepers. De benen zijn gebroken om ze in de juiste houding te kunnen zetten. Ze werden begraven met een deel van hun aardse bezittingen. Ouderen werden diep ingegraven, kinderen en baby’s minder diep. Ze geloofden in reïncarnatie. Vanwege het constante klimaat was het een paar decennia terug nog mogelijk bijna geheel gave mummies uit een aantal tomben naar boven te halen. Helaas waren grafschenners en vandalen de archeologen voor en zijn veel kostbaarheden geroofd en mummies beschadigd. De graven hebben een dak om de mummies tegen de zon te beschermen. We struinen ongestoord rond, er is verder niemand, alleen onze gids en 2 bewakers. Het is tegelijkertijd fascinerend en angstaanjagend, een tikkeltje luguber zelfs. Bizar dat zoiets bijzonders en unieks zo weinig toeristen trekt. Na het bezoek zet onze gids ons af bij het hotel waar we onze bagage oppikken om deze in te checken bij Cruz del Sur. Vanaf dat moment begint het eindeloze wachten.

Op ons YouTube kanaal vind je een video.

We lunchen, wandelen en zitten in het park, waar allerlei eten en drinken aan de man wordt gebracht. Twee fotografen maken familiekiekjes in de arrenslee, met op de achtergrond de kerstman en een kerstboom. Naast ons staat een man met een kijker, waardoor je tegen betaling naar de maan mag kijken. De Peruviaan is klein van stuk, gedrongen en meestal gezet. ’s Avonds flaneren ze in het park of rijden rondjes in hun auto. Net als in ZO-Azië eten ze op straat, waar het eten goedkoop is. Op kleine krukjes zitten ze bij schel licht te schransen. Uiteindelijk is het tijd om in de nachtbus te stappen, die ons in 10 uur naar Arequipa zal brengen.

 

Arequipa