Lisboa (Paço de Arcos)

29 mei 2014

a 1Het is gelukt! Bij de ticketbox nabij de ingang van het park Bella Vista, voor 5 volle dagen omgetoverd tot festivalterrein, krijgen we de tickets!

Om 7 uur loopt de wekker af. Opstaan, douchen, ontbijten en wegwezen. De rekening hebben we gisteren al voldaan. Met de metro naar Appelonia en vandaar met de Intercity, goedkoper dan de HiSpeed trein zoals bleek, naar Lissabon. Het is bewolkt, druilerig weer. Op het perron sta ik naast een Portugees die de krant leest. Op de voorpagina Marie Le Pen en Wilders. Wilders schiet met zijn mobieltje een selfie.

Goed begin van de reis, die voorspoedig verloopt. Via de sms hebben we contact met Maria, de eigenaresse van de B&B, die ons naar Paço de Arcos loodst. We zijn ruim op tijd. Helaas nemen we de verkeerde uitgang van het station, maar uiteindelijk vinden we het B&B. De kamer is prima. Na de inkopen voor het ontbijt doen we een tukkie.

Rond half 6 gaan we naar de stad, eerst met trein en op Cais do Sodré stappen we over op de metro. Op dat moment zijn we nog niets vermoedend over de terugreis. Op Bella Vista sluiten we aan in een lange rij festivalgangers. Drie keer passeren we een controle. De politie is massaal aanwezig, maar de sfeer is en blijft gemoedelijk. Het festival is strak en professioneel georganiseerd. Beter dan in Landgraaf. Het terrein wordt voortdurend schoongehouden. Overal is spectaculair vermaak. Drank en eten zijn ruim voorhanden. De acts volgen elkaar vlot en op tijd op. He terrein stroomt langzaam vol, 90-duizend mensen. Tijdens een optreden van een de blijkbaar zeer populaire Portugese band van Rui Veloso gaat het publiek massaal uit haar dak. Elke nummer wordt steevast met groot enthousiasme begroet en luidkeels meegezongen. Het is nog vroeg, rond 9 uur. De Stones treden tegen 12 uur middernacht op. Garry Grant jr. is de opwarmer, maar hij krijgt het publiek niet zo enthousiast als zijn voorgangers.

symbool rollings stones

Even vóór 12 uur is het dan zover. Jumping Jack Flash knalt uit de speakers. Jagger danst als vanouds. Richards is nog altijd even vurig. Ron Wood heeft zijn eigen show. Watts drumt onverstoorbaar, wars van opsmuk en roem. De band daaromheen, bassist, toetsenist, koper en zang is 100% professioneel. De uitvoering is sober. Het gebeurt op de stage, het charisma van Mick, de intellectuele uitstraling van Keith, het kind Ron en opa Watts. Zij vormen het hart, dat nog even vurig klopt als in de vorige decennia. Het tempo ligt lager dan vroeger, meer pauzes, intermezzo’s, zoals 2 soli van Keith, zodat Mick aan het zuurstof kan, maar de show boeit vanaf de eerste tot de laatste toon. Het is hun laatste wereldtour, en daarmee ook de allermooiste. Onvoorstelbaar dat je dit nog kunt op deze leeftijd. Het publiek leeft intens mee, juicht, zingt, joelt, klapt en blijft tot de laatste noot geboeid. Ik kan er geen genoeg van krijgen, is hun laatste nummer, een belofte? Ik denk het niet. Beter dan deze show kan niet meer en het zijn perfectionisten. Alles is tot in de kleinste details voorbereid en geoefend, zelfs het voorlaatste nummer, Sympathy for the devil, met een lokaal koor. Fenomenaal. Ze hebben ook gasten, Garry Grant jr. en Bruce Springsteen. De twee ’s werelds beste podiumacts op één stage. Uniek! Het was goed zo, een onvergetelijke afsluiting van een tijdperk.

De dissonant was de terugreis. Geen metro, die mogen na 01.00 niet meer rijden. Met de bus naar Cais de Sodré, vandaar met de taxi. Uitgeput, gesloopt, komen we thuis. Met een borrel in onze hand vallen we om 5 uur ’s ochtends in slaap. Wat een dag!

30 mei 2914

The day after! Ik ben om 11 uur wakker, sta op, zet koffie en lees Dakowski, totdat An, 1½ uur later, verschrikt wakker wordt. Na een verkwikkende douche brunchen we buiten. We fietsen langs de kust, richting Cascais en liggen lekker wat op het strand. Vandaag is het een rustdag. Op dit moment zitten we in Paço de Arcos in het park op een terras. We drinken Vinho Verde en eten hartige hapjes.

Gisteren hebben we weinig gedronken. Anders moet je te vaak naar het toilet. We hadden een mooie plek, goed zicht op het podium, omringd door vriendelijke, enthousiaste Portugezen. Geen opstootjes of ongeregeldheden. De 90-duizend man verliet rustig het terrein en stond net als wij, lang, geduldig in de rij voor de bus. ’s Avonds eten we in een druk, door Portugese families met slaperige, kleine kinderen, bezocht restaurant.

31 mei 2014

D-day! Met de trein, de pont en de bus naar Almada Forum. Bepakt en bezakt en, ondanks gunstige prijsverschillen en klantenkorting, tientallen euro’s lichter en 2 badtassen rijker, dezelfde weg terug.

Voldaan ploffen we in de volle zon op ons terras in het parkje van Paço de Arcos. Licht aangeschoten van de wijn verkleden we ons op onze kamer, waar we ons ergeren aan een freaky, irritating, terrifying noise. Terug van het diner, na een sms-je aan Maria, stopt het lawaai om ’s nachts weer te beginnen. Later blijkt de herrie te worden veroorzaakt door een kapotte pomp van het zwembad van de buren. Ik ben licht verkouden, mijn neus is verstopt, waardoor ik door mijn mond adem en een droge strot krijg. Irritant. Om de haverklap wordt ik wakker.

1 juni 2014

Een wandeling door Cascais, uit 100% Lissabon. Met de trein rijden we naar de laatste halte, na Estoril. Een uit zijn krachten gegroeide, mondaine badplaats, met enkele lieflijke plekjes en villa’s uit de goede tijd. De kust is mooi, rotsen afgewisseld door zandstrandjes.

Elk strandje heeft, tenzij anders vermeld, een lifeguard. Jammer dat ze de hele dag stoned zijn. Op de stranden lopen jongelui, die afval verwijderen, Bureau Halt? Langs de kust loopt een wandelpad. De wandeling loopt het stadje in, naar een mooie villa. Er zijn veel villa’s, sommigen ook mooi, maar allemaal verstopt achter metershoge, dichte hekken. We hebben dorst en drinken bij een klein restaurantje op hun piepkleine terrasje een biertje. Voor ons zitten een man, vrouw en 2 kinderen. De kinderen spreken Engels. De man heeft een Nederlands uiterlijk en spreekt afwisselend Nederlands met zijn vrouw, Nederlands en Engels met de kinderen en Portugees met de ober. Hij heeft vis besteld. De vis stuurt hij terug om de graat eruit te halen en merkt dan op dat de vis niet vers is, waarover hij met de ober in discussie gaat. De ober verdedigt zich natuurlijk. Plots zingt de man “hier komen we …. nooit meer terug! De man hoeft de vis niet af te rekenen. Soms kom je wel eens mensen tegen, die, zonder dat je ze eerder gezien of gesproken hebt, op hun bek zou willen timmeren. Hij is er zo één! Een irritante, zelfingenomen kwal. Op ons geliefde terras in Paço de Arcos drinken we nog een wijntje en eten een Bolinha de Bacalhaõ. ’s Avonds dineren we in het restaurant, waar we ook de eerste avond aten.

2 juni 2014

Ik ben verbrand. Geen stadswandeling deze dag, gewoon strand, met de fiets.

De koffers zijn ingepakt. De nieuwe Desiguals zorgvuldig opgevouwen en opgeborgen. Ready for take off. De terugweg is zwaar, omhoog en tegen de wind in. De tweede irritatie in Paço de Arcos is de graffity. Waar je ook kijkt, overal graffity. Alles, maar dan ook werkelijk alles, zit onder. Afschuwelijk. Bij de snackbar schuin tegenover ons B&B eten we nog een broodje en hartige taart. Na nog snel een douche gepakt te hebben, nemen we de trein en metro naar de luchthaven. Het gaat vlot, evenals het inchecken en de controles. Nu snel een broodje bij McDonalds en het vliegtuig in, dat 5 minuten te vroeg vertrekt.

Inmiddels zitten we hoog in de lucht. An zit naast mij, poepbruin, met prachtige slagen in haar haar.

De grensverleggers