Panama City

3 januari 2014

Als je opgroeit zoals ik, met mijn karakter, wordt je dingen aangeleerd of juist niet aangeleerd, die normaal dan wel niet normaal lijken. Mensen die gepest worden zijn vaak pesters. Volwassenen die in hun jeugd misbruikt zijn, gaan soms (of is het zelfs vaak) ook de fout in. Je doet wat je geleerd is, zelfs verwerpelijke dingen. Het is psychologie van de koude grond, maar het komt dichtbij de waarheid, ook al bestaat de waarheid niet en draait het meer om percepties daarvan. Ik ben geen vlotte prater. Ik oog nors, afstandelijk, zelfs uit de hoogte. Bot. Pas als mensen mij beter leren kennen is er sprake van een klik. Maar dan nog ben ik niet in staat om een gesprek om niets te voeren. Praten over koetjes en kalfjes is mij nooit gelukt. Hoe houd je een gesprek gaande? Pas op latere leeftijd heb ik dat geleerd. Ongetwijfeld is dit alles van invloed geweest op mijn persoonlijke ontwikkeling, die later dan bij anderen op het sociale vlak toch op gang kwam. Hierdoor is de afstand tussen mij en mijn moeder alleen maar gegroeid. Mijn vader wilde niet dat ik na mijn diensttijd, direct na de middelbare school, vóór mijn universitaire opleiding, nog thuis kwam wonen. Met mij heeft hij in Leiden een kamer gezocht. Later begreep ik dat hij ten koste van alles wilde voorkomen dat de door de dienst verbroken band met mijn moeder werd hersteld. Vanaf dat moment heeft de verwijdering, eerst onbewust en op veel latere leeftijd bewust, meer en meer vorm gekregen. De puzzelstukjes vielen te laat op hun plaats en de anomositeit om over dit onderwerp, hij zat nog steeds in die val en meer en meer verstrikt in de fuik, om hierover nog anders dan in hele korte bewoordingen en aanwijzingen over te praten.

Na een onrustige nacht gaat om 6:15 de wekker. We staan op, douchen, pakken de laatste spullen in, bakken pancake’s, drinken koffie, wassen af, leveren de handdoeken en sleutel in waarvoor we onze borg van $ 5 terugkrijgen, lopen naar de bus en vertrekken om half 8 naar David. In David sluiten we aan in de rij voor de bus naar Panamacity, die om half 10 vertrekt. We rekenen af in de bus, $ 30,50. We hebben plaatsen 51 en 52, achterin bij het toilet. Je ruikt de pis, maar na één uur verdwijnt gelukkig deze penetrante stank. De reis verloopt soepel. De chauffeur rijdt stevig door. We stoppen bij hetzelfde restaurant als de eerste keer, eten warm, drinken frisdrank en moeten ons nog haasten, want de bus vertrekt stipt na een half uur. Direct na vertrek vallen we in slaap. Om half 3 wordt ik wakker. Ik lees wat, dommel weg en plots rijden we over de Puentes Las Americas. Nog geen 5 minuten later staan we op het busstation Albrook, waar we voor $ 5 een taxi nemen naar B&B Margarita. We moeten zelf onze bagage in en uit de kofferbak tillen. Met enige moeite weet de chauffeur het adres te vinden. Het is aan de zuidzijde van de stad, dicht bij park Omar. We douchen, internetten, lezen, schrijven en drinken wat, nadat ik bij Rye, een supermarkt die 24 uur open is, ananassap en rum heb gekocht.

4 januari 2014

Programma vandaag: Parque Natural Metropolitano en Multiplaza, of eigenlijk Desigual. Door het park loopt een snoer van korte, aaneengeregen hikes. We lopen ze allemaal. Het is warm. Het zweet gutst in onze bilnaad als we omhoog lopen. Boven, 155 meter boven zeespiegel, heb je mooi uitzicht op de stad en het achterland, dat bestaat uit een corridor van regenwoud tot aan de stad Colon aan de Caribische Zee. We slenteren door het woud en vergapen ons aan de natuur, de bladmieren, de planten en bloemen, de struiken en bomen, de zoogdieren en vogels. Hoe ik ook speur, apen zie ik niet.

Na 3½ uur nemen we een taxi naar Multiplaza, $ 3,50, op zoek naar de Panama Desigual. De winkel is een kloon van de winkels bij ons in Nederland. De inrichting is identiek. Multiplaza is een verzameling chique winkels, waar voor ons té dure, exclusieve kleding wordt verkocht. We eten bij Subway een bruin broodje met ham, kaas, groente en An (!) mayonaise (omdat er geen boter op het brood zit!).

Vanaf Multiplaza lopen we naar ons B&B. We zijn bekaf, compleet uitgewoond, maar na een douche voel ik me weer verkwikt. Nu schrijven, lezen en tekenen we. An heeft via internet het thuisfront geïnformeerd. Vanavond nog een klein hapje eten en dan naar bed.

Onze laatste nacht in Panama, een land dat meer heeft gebracht dan ik zelf maar gehoopt had. We hebben veel gezien, maar nog veel meer hebben we niet gezien. Wie weet!

De grensverleggers