Santa Elena – La Fortuna – Jacó – Dominical

COSTA RICA

10 januari 2016                                                                                                                            Santa Elena

Om kwart voor 9 staan we bij de bushalte in Bijagua. De bus naar Canas kwam om half 10. Een uur later zijn we in Canas, waar we tot onze verbazing vrijwel direct kunnen overstappen op de bus naar Tilaran, waar we na iets meer dan een half uur aankomen.

In Tilaran moeten we tot half 1 wachten, voordat de schoolbus die ons naar Santa Elena brengt, komt. De laatste 41 km van Tilaran naar Santa Elena, duurt, zoals in de gids vermeld, inderdaad bijna 3 uur. De weg is grotendeels onverhard, smal en stijgt en daalt voortdurend. Regelmatig staar ik uit het raam in diepe afgronden. De chauffeur is een vakman. Beheerst en geconcentreerd brengt hij ons naar Santa Elena. We komen iets na 3 uur aan. Santa Elena is een klein dorpje, overspoeld door backpackers, die komen voor het avontuur in het nevelwoud.

Ons hostel is zeer eenvoudig, eigenlijk iets te eenvoudig naar onze zin. In de gemeenschappelijke ruimte is het gezellig, maar de kamer is erg sober. Vanuit het hostel kun je de Punteras en de Pacific zien liggen. ’s Avonds eten we in een Soda buiten de deur, smakeloos!

11 januari 2016                                                                                                                                          Santa Elena

Om 10 uur gisteravond ging het licht uit, de oogleden waren té zwaar. Ik slaap goed, maar licht. Al vroeg in de morgen is het rumoerig in het hostel. Vreemd genoeg zie ik de mensen die we gisteravond zagen pas later aan het ontbijt verschijnen. Met de bus van half 10 gaan we naar het nevelwoud Monteverde. De entreeprijs is $ 20,– p.p., maar nadat we van de eerste schrik bekomen zijn, lopen we ruim 3 uur over fraai aangelegde paden door de jungle.Vandaag schijnt de zon en kunnen we ver kijken. Maar vaak gaat het woud gehuld in nevel of regent het. Hier valt per jaar ruim 2800 mm regen.

Tegen 2 uur zijn we terug bij de ingang, want om 2 uur gaat de bus terug naar Santa Elena, waar we een espresso en koffie met gebak nemen, voordat we teruggaan naar ons hostel. In het hostel worden we uitgenodigd om onze vlag en namen toe te voegen op een muur voor het hostel naast de andere vlaggen en namen van de gasten. ’s Avonds eten we bij Tri by Aborigen. Na de teleurstelling van gisteren een hele verbetering.

We zijn er ook echt op gekleed, ik in mijn trendy joggingbroek en trui en An in haar Primarkt Frozen-pyamabroek en fleecetrui.

12 januari 2016                                                                                                                                         La Fortuna

We zijn terug in La Fortuna. Dit keer met mooi weer. De Arenal steekt mooi af tegen de blauwe lucht. Om 8 uur rijdt de ‘jeep’ voor. Het is niet meer en minder dan een kleine bus. In feite een schande dat ze spreken van een jeep, maar de tocht is er niet minder door. Eigenlijk wel comfortabel. We rijden door de bergen over smalle, bochtige, onverharde wegen met prachtige vergezichten. We genieten. Na bijna 1½ uur komen we aan bij het meer. De boot moet nog komen. Even later is het zo ver, de boot legt aan. Jonge knullen rennen heen en weer met de bagage om een centje te verdienen.

In de gauwigheid zie ik toch 2 mensen op hun ‘bek’ gaan. Als onze bagage aan boord is vertrekt de boot. Op het meer is verder geen ‘verkeer’. De vulkaan Arenal komt steeds dichterbij, onder de top lopen banen gestolde lava naar beneden. Aan de voet van de vulkaan is de jungle. Helemaal bovenin is een bescheiden, witte rookpluim te zien. Het is 4 jaar geleden dat de vulkaan voor het laatst actief was. Hij is nu in ruste. Als de boot aangelegd heeft, is het nog een klein half uurtje rijden met de ‘jeep’ (busje dus) naar La Fortuna.

De chauffeur zet ons in het centrum af. We boeken een mooie kamer in Hotel Real. Het hotel heeft een klein zwembadje, waarin we ’s middags een duik nemen, en een kleine tropische tuin langs de rivier, waar we ’s avonds kikkers spotten. We eten gezellig bij Chifa en drinken nog een espresso met een taartje bij Lava.

Morgen maken we een tour naar de vulkaan en de heet waterbronnen in de rivier en de dag daarna naar Jaco, op krokodillenjacht. Ons hostel in Santa Elena kostte slechts $ 45,–, onze huidige kamer $ 88,–, bijna het dubbele, maar het verschil in comfort is groots. Hier loopt ook een bewaker. Het hostel was zelfs midden in de nacht nog open. Op het laatst begon ik me daar ook te ergeren aan de eigenaar en zijn Engels sprekende rechterhand. Het ontbijt was keurig, maar afgemeten. Hij vergat ons de, door ons als extra bestelde, eieren met toast van gisteren in rekening te brengen. Ik vergat het ook om het hem te vertellen! Vanmorgen kregen we 1 toast, een beetje rijst met bonen en als klap op de vuurpijl een half gekookt ei. Maar eerlijk is eerlijk, de koffie was goed. Ze verdienen het meest aan de tours, 10 of 20% van de prijs. Ze doen vooral hun best de koffie/cacaotour te verkopen. Deze tour wordt in Costa Rica in elke plaats wel 10 keer aangeboden. Pure rip-off. De bonen kun je vanaf de weg zien groeien en de oogst is eenvoudig handwerk, terwijl het branden bij elke koffieverkoper in Nederland valt te zien. Met zipline tours, raften, paardrijden etc. wordt je ook dood gegooid. Stuk voor stuk zijn ze prijzig. Wij hebben geen tour geboekt. Mogelijk verklaart dat hun tanende enthousiasme voor ons.

13 januari 2015                                                                                                                                       La Fortuna

We staan laat op; we ontbijten nog later. Om half 10 bestellen we onze toast met bacon, fried eggs, koffie en fruit, ontbijt #3 Monte Real. Na afloop gaan we naar de flappentap en regelen bij Red Lava een tourtje voor vanmiddag en vervoer voor morgen. Niet goedkoop, maar wel heel gemakkelijk. De tour begint om 2 uur. We worden opgehaald bij ons hotel. We rijden naar het uitkijkplatform van het Arenal vulkaancentrum. Vanaf het platform heb je een mooi uitzicht op de vulkaan. Onder het platform foerageren kleurrijke vogels op de gesplitste meloenen en neergelegde chiquita (heus ! de stikker zit erop) bananen. In een mum van tijd is alles opgegeten.

Vandaar lopen we naar een klein museumpje over de geschiedenis van De Arenal. In 1968 was de eerste uitbarsting (?), gevolgd door een flinke in 1988 en de laatste, 4 jaar geleden. Nu is de vulkaan in ruste. De uitleg gaat in gebroken Engels en veel tijd om het museum echt goed te bekijken is er niet, zodat ik twijfel of ik de feiten goed op een rijtje heb gezet. Daarna gaan we te voet naar de waterval. Onze gids is duidelijk gek op vogels, en heeft veel kennis van vogels en dieren. Enthousiast wijst hij ons in de bus en tijdens de wandeling op vogels. Onderweg meent hij ook een Tapir te zien, maar een andere getuige is er niet. Hij praat druk, ADHD, en maakt voortdurend grapjes, waarom hij, heel ontwapenend, zelf het hardst moet lachen. Van de waterval lopen we naar de hangbrug, die na de hangbruggen in Chilamate toch schril afsteekt.

Op het platform, het eind- en beginpunt van onze hike, bewonderen we de zonsondergang boven het meer van Arenal.

Daarna vindt het meest spectaculaire en romantische onderdeel van onze tour plaats. In het donker, best spannend, rijden we naar de heetwater bron. Omkleden moeten we in het resort of in het busje. Alleen in zwemkleding en op blote voeten gaan we naar de beek, bijgelicht door zaklantaarns. De beek is verlicht met kaarsen. Het is gaaf, al die jonge mensen en wij 2 ouwetjes, in het warme, snelstromende water. Ondertussen nippen we aan onze cocktail, terwijl we ons goed moeten vasthouden, willen we niet afdrijven. Na een klein uurtje is het voorbij. Met natte zwemkleding zitten we weer in de bus. De stoelen zijn met plastic zakken afgedekt. We worden voor ons hotel afgezet. ’s Avonds eten we lekker bij een visrestaurant, ons restaurant van gisteren is helaas gesloten. Bij terugkeer in het hotel gaan we inpakken.

14 januari 2016                                                                                                                                          Jacó

De golven rollen op het strand. Het is vloed. De zon staat laag. Het water is warm en zout. Vanmiddag zwommen we in het zwembad, lekker zoet. Aan de rand van het zwembad, aan de bar, hebben we een welkomscocktail gedronken. Op 2 ligbedden zien we de zonsondergang.

Vanochtend ging de wekker vroeg af, we ontbijten bij El Rio, pakken onze laatste spullen in en wachten op de bus. We zijn de laatste die instappen. De bus zit verder vol. Een vrouw met 3 jonge kinderen en man, zit aan één stuk, achterstevoren met een irritante stem te praten met een andere vrouw, ze heeft geen flauw idee hoe irritant ze is. Temeer daar de inhoud obligaat is. En wij zijn niet de enigen die zich ergeren, de mensen voor ons ook.

De bus stopt 3 keer, de 1e keer voor een korte plaspauze, de 2e keer voor een vroege lunch en de 3e keer bij de brug over de Tárcoles, om de (aardsluie) grote krokodillen te aanschouwen, die in de rivier zwemmen of op de zandplaten liggen te zonnen. Een bizar gezicht.

Om 1 uur zijn we in ons hotel. Tot 2 uur moeten we wachten, voor we op onze kamer kunnen. Flauwekul, maar we laten ons humeur er niet door beïnvloeden. De kamer is groot, 2 kingsize bedden, badkamer en balkon.

We eten in het hotel, het buffet. Om 9 uur sluit het restaurant en om 10 uur gaan de lichten uit.

15 januari 2016                                                                                                                                        Jacó

In Morgan’s Cove kunnen we niet blijven. Het is vol. Heel Jacó zit in het weekend vol, zeker op zaterdag. Er is nog een kamer á raison van $ 180,– per dag beschikbaar, maar dat vinden we een beetje erg duur. Op internet is ook weinig te vinden, slechts één obscuur adres dat we na een flinke tippel uiteindelijk vinden en afkeuren. Als we terug lopen naar ons hotel is het al 3 uur geweest. We zien een leuke tent, trendy maar duur, maar we hebben trek. Als we besteld hebben loop ik het hotel ernaast in en vraag of ze soms een kamer hebben voor zaterdag en zondag. Ja, wat ja, ja, voor hoeveel? $ 280,– voor 2 nachten, nee $ 208,–, inclusief ontbijt. Dat staat! Voldaan keren we terug naar Morgan’s Cove en duiken het zwembad in. Vanochtend na het ontbijt, hebben we op het strand gelegen, lekker gezwommen in zee en langs het strand gewandeld. Het is heerlijk om heen en weer te lopen op je blote voeten door het water met muziek, deze keer eindeloos lange nummers van Neil Young. ’s Avonds zitten we tot laat op ons balkon. Omdat we vanmiddag laat, goed en lekker hebben gegeten, hebben we niet echt honger en volstaan met koffie, oreo koekjes en whisky. Ik boek een kamer voor 18, 19 en 20 januari, zonder overleg met An. Het is een verrassing, want op de 19e wordt ze 62 en ze wil 31 uur jarig zijn. We blijven dus in Costa Rica. De 20e gaan we door naar Las Lajas, Carmen heeft onze komst al bevestigd.

16 januari 2016                                                                                                                                         Jacó

Vanmorgen hebben we nog even gezwommen en gezond, om ons om 11 uur uit te checken en ons met een taxi te verplaatsen naar Hotel Zabamar. Kleiner en bescheidener dan Morgan’s Cove. We zitten nu echt in hét Zandvoort van Costa Rica.

Zabamar ligt in het centrum van Jacó. Leuk als je wilt flaneren en souvenirs bekijken, maar het heeft ook zijn keerzijde, want ’s avonds is er bij de buurman levende muziek, reggae, en daarna een DJ en op de hoofstraat rijdt men af en aan. Het geluid vermengt zich met de andere geluiden uit diverse attracties, restaurants en bars en de stemmen van de mensen en pas heel laat is het stil. Uit de luidsprekers knalt keiharde muziek. Het geluid verspreidt zich over het zwembad. Of er iemand luistert ? Het klinkt vals en doet pijn aan je oren, maar het past bij de aard van de Midden-Amerikaan. Ze gaan met de hele familie naar zee, ghettoblaster en koelbox mee. Slapen doen ze met zijn allen op 1 kamer, gewoon matrassen op de grond. Ze lopen in en uit en de TV staat altijd aan. Ze gaan het zwembad in en uit en zo nu en dan gaan ze naar het strand. Op de terugweg kun je je afspoelen onder de douche. Je zit onder het zand. Door de golven wordt het zand opgewoeld en verstopt zich in je zwemkleding.

Op de boulevard is levende muziek, een swingende band, die speelde terwijl de zon onderging. De zonsondergang krijgt veel aandacht. Mannetje aan mannetje staat men te kijken. Auto’s zijn het strand opgereden en staan zo opgesteld dat de inzittenden door de voorruit de zon kunnen zien ondergaan.

17 januari 2016                                                                                                                                        Jacó

Zwarte zondag. Ik sta vroeg op, Feijenoord speelt om 7:30, lokale tijd. De topper tegen PSV. De internetverbinding valt steeds weg. Balen! Na de rust, iets na 8 uur, slaat het noodlot toe. Bijna 3 kwartier later is de droom aan duigen gevallen. Ik gun die hondstrouwe supporters (waaronder ik), die jaar in jaar uit steeds weer in grote getale naar de Kuip komen, het succes, een kampioenschap, zo graag. Wat een feest zou dat geven! Maar ook dit jaar mag het weer niet zo zijn, wat de optimisten onder ons nu nog zeggen. Het is over en uit. Volgende week AZ. Ik knijp mijn handen dicht voor een gelijkspel. In mineur douche en ontbijt ik. Daarna naar het strand. An gaat liggen. Ik loop naar het eind van het strand. Oordopjes in, muziek aan, Maarten. Dat verdrijft alle chagrijn, nuanceert. Terug in het hotel lunchen we en daarna lopen we de stad in, op zoek naar de bushalte. Het is bewolkt en benauwd. In de Malecon, met uitzicht op het strand en de zonsondergang, drinken we een biertje en een mojito.Voor ons speelt zich een heuse soap af. Naast een ‘van’ met draaiende motor, ligt, onder een palm, een kerel te slapen. Stomdronken. Hij beweegt niet. Bovenop hem valt een jonge vrouw, schaars gekleed en zonnebril op. Ze richt zich op, slikt en geeft over. Als ze opstaat waggelt ze. Daar tegenover, tegen een andere palm, zit een gezette, jonge vrouw, huilend. Zij is ook van de wereld. Ze krijgt van oma koffie aangereikt. De andere dronken vrouw gaat naast haar zitten om haar te troosten en geeft weer over. Dit tafereel herhaalt zich enkele malen. Alleen oma, de chauffeur en de kinderen zijn ogenschijnlijk nuchter. Het kost hen veel moeite iedereen in de ‘van’ te krijgen. Oma verricht wonderen. De chauffeur heeft engelen geduld. De gezette vrouw moet nog naar de wc. Zit iedereen dan uiteindelijk in de ‘van’, zijn net de deuren dicht, moet de jonge vrouw weer kotsen. Dan besluit de bezopen kerel ook nog maar eens naar de wc te gaan. Uiteindelijk rijdt de ‘van’ weg en lopen wij over het strand terug naar het hotel, zwemmen terwijl het halve maan is om daarna in de stad te gaan eten.

Morgen gaan we weer pakken. Overmorgen is een memorabele dag. Wanneer begint haar verjaardag nu, om 5 uur ’s middags of 12 uur ’s nachts, lokale tijd? Ik houd het 12 uur ’s nachts. Ik heb een kamer geboekt voor de 18e, 19e en 20e in een 4* hotel met goed aangeschreven restaurant. De 21e reizen we door naar Panama, naar Carmen en Lee.

18 januari 2016                                                                                                                                         Dominical

Het zit niet mee vandaag. De bus naar Quepos gaat om half 11. We zijn al om 9 uur bij de bushalte. Het is onbewolkt en warm. Om half 1 zijn we dan in Quepos. De bus naar Dominical/Uvita vertrekt om half 3. We lunchen bij een soda in de naast gelegen markthal.

De chauffeur van de bus kent ons hotel en zet ons voor de deur af, Hotel Cuna del Angel, Dominical. Een geslaagde keus, met het oog op de verjaardag van An, morgen. We hebben een grote, mooie, klassiek ingerichte kamer met grote badkamer en terras.

Na de zweterige reis is het zalig een duik te nemen in het frisse water van het zwembad, met uitzicht op de zee onder ons.

19 januari 2016                                                                                                                                     Dominical

Hiep hiep hoera, er is er één jarig en dat kun je wel zien dat is zij. An is nu officieel, 00:00 uur plaatselijke tijd, 62, officieus, 17:00 plaatselijke tijd (00:00 in NL), gisteren. De stekkers van onze devices veroorzaken kortsluiting en zijn zwart verbrand. Lastig, maar de receptie lost het op, alhoewel op de kamer is geen stroom (de stoppen zijn doorgeslagen) en dus geen koffie en gekoelde drankjes. Pas als An er zich mee bemoeit komt daar verandering in. Vandaag is een rustdag. Ons enige uitstapje is een wandeling naar een restaurant, 600 m van ons hotel, met ocean view. Het uitzicht is inderdaad fantastisch, de lunch smaakvol en de fruitdrankjes niet te zoet.

’s Avonds eten we ter gelegenheid van de verjaardag uitgebreid, amuse, voorafje, hoofdgerecht en toetje. Na afloop raken we in een geanimeerd gesprek met een naast ons zittende Nederlander, die in Costa Rica, dicht bij het hotel in de heuvels een huis heeft. Hij vertelt enkele sappige details over de eigenaar van het hotel, een gefortuneerde Duitser, met zaken in Duitsland en meerdere beleggingen in Midden-Amerika, over zijn buren, die er stuk voor stuk excentrieke gewoontes op na houden. Een Engels echtpaar dat midden in de jungle woont, waar de apen in en uit lopen en eten uit de koelkast pakken, waarvoor de apen als dank regelmatig mango’s, die hoog in de bomen groeien, naar beneden gooien. Een Nederlandse vrouw, die al meer dan 30 jaar hier woont en slaapt in een grote ruimte met hoog plafond, waar overdag de boa constrictors boven haar bed aan de balken hangen en die ’s avonds gaan jagen. Over Ad Ladjes, de ex-oplichter in reizen in Nederland en nog veel meer. Hij vertelt ons ook en passant dat er gisteren rond 7 uur nog een lichte aardbeving was. De aarde trilde zo’n 7-10 seconden. We gaan laat naar bed, te laat, want morgen om half 6 moeten we op.

20 januari 2016                                                                                                                                       Dominical

Wilt u uw schoenen a.u.b. uitdoen. In de verte ligt het Rangerstation. Daarvoor de branding. De boot legt aan op het strand, met de steven gericht naar zee, links en rechts rotsen. De golven in de branding zijn 2, 3 meter hoog en rollen onafgebroken aan op het strand. Wij staan klaar, met onze zwemvesten aan, rugzakken en schoenen in de hand. De ontscheping verloopt vlot. Drie mensen houden staand in het water de boot op haar plaats. We staan in de branding en lopen het strand op. Het zand is bloedheet. Je verbrandt je voeten. Snel lopen we naar de schaduw van de overkapping van het rangerstation.

Om half 6 zijn we opgestaan. We hebben een excursie geboekt naar Parque Nacional Corovado. Wat ons precies te wachten staat weten we niet. De omschrijving op het A4-tje, gekregen in het hotel, is summier. Met een busje, waarin al 2 mensen zitten, rijden we naar Sierpe. Onderweg pikken we nog 2 mensen op. De excursie zelf maken we met 12 mensen, die op het park opgesplitst worden in 2 groepen van 6. In Sierpe stappen we op een boot. We zijn drinkwater vergeten! Snel koop ik nog 2 flesje, en gaan we nog de Baños.

Op dit moment, als ik dit schrijf op het terras voor onze kamer, ’s ochtends vroeg, brullen de Howler monkeys (brulapen) angstaanjagend en word ik aangevallen door een wesp, die ik telkens weer van me af moet slaan. De temperatuur is zalig. Zo aan het begin van onze 9e week worden we weemoedig. We zullen de vrijheid, het onbezorgde leven, de zon, de warmte, straks missen. De test of we het leuk vinden om zo lang van huis te zijn, is geslaagd. Maar wie had eigenlijk anders verwacht! We zakken de Rio Sierpe af. Tot 3 keer toe houden we halt om de verschillende apen te bekijken. Plots klinkt het verzoek de zwemvesten aan te doen en onze spullen op te bergen in onze rugzakken, die op hun beurt weer in het vooronder gaan. We naderen de uitmonding van de rivier in zee en de branding. Eenmaal in de branding, maakt de boot grote klappen. Gelukkig, deze keer, dank zij de stuurmanskunst van onze kapitein, geen water. Het is een spannend moment. Eenmaal op zee kunnen we filmen en fotograferen. Plots zien we vinnen in het water. De boot wordt omsingeld door een school dolfijnen. Ze schieten onder de boot door of voor de boot langs. Prachtig mooie, slanke beesten. Wat een snelheid kunnen ze ontwikkelen. Fantastisch! Even later zien we nog, tot mijn grote vreugde, een groene zeeschildpad. Hiermee raakt onze bucketlist goed gevuld.

Op land maken we, na een kniediepe rivier te zijn doorgewaad, eerst een hike langs de kustlijn en daarna door de jungle. We zien de zeldzame, schichtige groene reiger, steltlopers, sporen van een coati en honderden, duizenden krabben. Onze gids laat zien hoe we kunnen overleven als we gestrand zijn. Hij opent met natuurlijke middelen, een scherp stuk hout en rots, een kokosnoot. De kokos is lekker fris. Het water in de kokos gaat verloren. Hij vertelt dat als het water in de noot 15 dagen achtereen stilstaat, de kokosnoot uitkiemt. Hoe slim is de natuur! In de jungle staan kolosale bomen, enkele honderden jaren oud, met plankwortels. Als je daarop slaat met een houten knots, maak je een geluid dat kilometers ver draagt. De manier van, vóór de uitvinding van de mobiele telefoon (die hier trouwens geen bereik heeft), communiceren in de jungle. Na de lunch, even voor één uur, lopen we naar de waterval. Eenmaal op weg moeten we terug voor de Spider monkey (slingeraap), één van de 4 apensoorten (slingeraap/brulaap/doodshoofdaap/kapucijnaap) die in Costa Rica voorkomen.

Op het zelfde moment zien we 2 haviken van heel dichtbij. In de jungle spotten we nog 2 kikkers, een hele grote, bruine en een hele kleine, ook bruin met aan weerszijden witte strepen, giftige kikker. Bij de waterval kun je zwemmen, waar wij van afzien omdat we geen badkleding bij ons hebben en ook geen zin hebben om de hele terugweg in natte plunje te zitten.

Dan nemen we in het hotel wel een verfrissende duik, alhoewel het dan al donker is, maar zwemmen bijgelicht door de maan en de lampen onder water is ook romantisch. ’s Avonds eten we voor het laatst in het restaurant. Ik neem een typisch Costa Ricaans gerecht, gebakken vis waarvan ik het typische Costa Ricaans niet kan ontdekken, het is gewoon witvis met aardappelen en wat gekookte groente. We zijn doodmoe. De redactie van de dagelijkse Facebook pagina valt zwaar. Eenmaal op de kamer val ik als een blok in slaap.