San Carlos – El Castillo – Managua – Granada – Ometepe

NICARAGUA

21 december 2015                                                                                                                                  San Carlos

Het uur van de waarheid. Vroeg naar bed (9 uur), vroeg op (7 uur). Ontbijten doen we bij de buurman. Te voet gaan we naar het busstation. Met de taxi naar de grens, waar de bureaucratie toeslaat. Paspoorten! Namen worden genoteerd, evenals de nummers van de paspoorten. Bagage wordt gecontroleerd. Ze glimlachen vriendelijk, ze willen zelfs op de foto. De volgende stap is betalen om Costa Rica te mogen verlaten! Daarna stempels verzamelen. We lopen bepakt naar de migrantendienst van Nicaragua. Halverwege niemandsland worden onze paspoorten opnieuw gecontroleerd. Ook hier formulieren invullen, betalen (met US Dollars), stempels verzamelen, bagage controleren en geld wisselen In de verte zien we kleine busjes staan, met op het dak bagage. Ze staan achter een gele slagboom, naast een huisje. Niets vermoedend lopen we daar heen. Achter het huisje zitten, blijkt, onzichtbaar voor ons, grenswachters, die opnieuw de paspoorten controleren. Na goedkeuring lopen we op het busje af. San Carlos, vragen we. Si! We proppen ons in het busje, ik achterin, An voor mij. Onze bagage wordt boven op het busje goed vast gesjord. Als iedereen zit vertrekken we.

Opnieuw worden we onderweg staande gehouden. Paspoortcontrole! Na een half uur komen we aan op de busterminal van San Carlos. En wat denk je! Paspoortcontrole!

Onderweg zien we veel sinaasappelplantages. Opmerkelijk, toen we Costa Rica binnenkwamen zagen we kilometers lang bananenplantages (Chiquita). Vanaf de drukke terminal lopen we naar het Hotel Grand Lago. We verfrissen ons en verkennen San Carlos. Zij spreken louter Spaans, wij Nederlands en Engels. Het bestellen van het eten gaat met handen en voeten. We willen morgen over de rivier San Juan naar El Castillo. De dag daarna naar Managua. Zal mij benieuwen. We zijn in ieder geval in Nicaragua. San Carlos is een klein, levendig stadje aan het meer van Nicaragua en de monding van de San Juan rivier, die stroomt naar de Atlantische Oceaan. San Carlos heeft een heuse boulevard aan het meer met 2 flikkerende kerstbomen en een alternatieve, mensgrote kerststal met exotische figuren, zoals een draak en een mammoet. Vanaf het oude fort heb je een mooi uitzicht op de omgeving. Het is warm! Warmer dan de afgelopen dagen. We hebben dorst en gaan voor het eerst sinds Tortuguero weer aan het bier, dit hadden we afgezworen voor de verse vruchtensapjes.

Als de zon over het meer in het westen achter de horizon is gezakt, flaneren we over de boulevard en bewonderen het spel van de lichtjes in de kerstbomen en kerststal. San Carlos maakt zich op voor de avond. De vuren worden aangestoken. Het vlees wordt geroosterd.

22 december 2015                                                                                                                                  El Castillo

We staan vroeg op en ontbijten op de boulevard. Zwarte koffie, tortilla’s, zachte kaas, ei en rijst met bonen (Nicaraguaans ontbijt!). Met gevulde maag schepen we in, maar niet nadat de paspoorten opnieuw 2 keer gecontroleerd zijn. Drie uur duurt de heenreis, evenals de terugreis. De boot vaart heen stroomafwaarts. Af en toe leggen we aan om mensen te laten uit- of instappen. De rivier is breed. Het water bruin. De oevers begroeid. Afwisselend jungle, grasland of suikerrietplantages. Af en toe staat er een huis of een lodge. De tocht verveelt geen seconde. De boot tuft gestaag door.

Een pauze hebben we in Boca de Sábalos. Venters komen aan boord. Het is nu nog 1 uur varen. El Castillo is een schilderachtig, autoloos stadje, dat aan de voet van het fort met gelijkluidende naam ligt. Ter hoogte van El Castillo zit in de rivier een stroomversnelling. Behendig worden kleinere boten door de stroomversnelling gelaveerd. Van boven het kasteel heb je daar mooi zicht op. Je kan rondom ver kijken. Een geweldig uitzicht. Het fort is gebouwd door de Spanjaarden om zichzelf en hun handelswaar (of moet ik zeggen roofwaar) te beschermen tegen de piraten uit de Caribbean. Het leven was hier hard! De gevechten met piraten waren minder romantisch dan in de film ‘The pirates of the Caribbean’. Het fort is in goede staat en heeft een leuk, klein overzichtelijk museumpje.

In het stadje zijn hotels en lodges. Of ze ook gasten hebben betwijfelen we. De lodges onderweg zien er ook leeg uit. Na het bezoek aan het fort en een wandeling door het stadje genieten we van een voortreffelijke lunch: verse, gebakken, gefileerde vis met bananenkoekjes, sla en carambola. Op ons gemak schepen we in voor de terugreis, die vlot verloopt. De boot is niet vol, zodat enkele passagiers languit op de banken gaan slapen. Bij aankomst in de haven van San Carlos worden weer onze paspoorten gecontroleerd en de gegevens genoteerd!

Na bijna 4 weken hebben we vandaag niet alleen natuur, maar ook cultuur geproefd! Leuk. ’s Avonds eten we op de boulevard, pollo met rijst, bonen en koolsalade.

23 december 2015                                                                                                                                Managua

We zitten! Ontbijten doen we in de bus, een Nicaruguaans ontbijt. Stipt om 8 uur vertrekt de bomvolle bus. Ons hotel in Managua is geboekt. Het regent. Een mooie dag om te reizen. Als de bus eenmaal rijdt moeten we betalen, 300 Cordoba voor 2 personen. De bus stopt regelmatig. Er komen steeds meer mensen bij. Ook een verkoopster van tortilla’s en maiskolven baant zich een weg door de bus. De reis duurt 6 uur. De bijrijder praat zich schor. Hi vraagt telkens of de mensen willen doorschuiven. Schoorvoetend wordt daaraan gehoor gegeven, zodat er nog meer mensen bij kunnen. Zes en een halve zweterige uren later zijn we er. Alles plakt. De bus is inmiddels leger. Hoe dichter we bij Managua komen, hoe meer mensen er uitstappen. Uiteindelijk duurt de rit 7 uur. Het verkeer in Managua is druk en regelmatig staat de bus stil. Moeizaam kom ik uit mijn stoel. De spieren zijn stijf. Nadat we de bagage hebben, trappen we in de taxitruc. De rit kost $20,– en dan hebben we ook nog 2 Spaans sprekende medepassagiers, die ook fors moeten betalen. Balen.

Invalid Displayed Gallery

Het Art Hotel ziet er goed uit en heeft een klein zwembadje, waarin ik verkoeling zoek. An prefereert een warme douche. De eerste indruk van Managua is druk, stoffig, rommelig en chaotisch. Ons hotel staat in een rustige, relatief dure wijk.

24 december 2015                                                                                                                                    Managua

An is bevangen door de hitte. We hebben ruim 4 uur door de stad geslenterd. Managua ligt aan het Xolotan Meer, in een grotdroge laagvlakte. Zelfs de wind brengt nauwelijks verkoeling. De stad stelt niets voor. Louter laagbouw, op een enkel hoog gebouw na. Het Malecon stelt ook teleur.

Invalid Displayed Gallery

Onderhoud wordt niet gepleegd. De oude kathedraal is in deplorabele staat. Alleen de herinneringen aan de revolutie zijn in goede staat.

Invalid Displayed Gallery

Langs de boulevard en de Avenida Bolivar staan tientallen kerststallen, verzorgd door diverse organisaties en steden, dan wel kerken uit steden in Nicaragua en met Nicaragua bevriende landen. De figuren zijn mensgroot. Elke kerststal is anders, de één nog lelijker dan de ander.

Invalid Displayed Gallery

We wandelen van de oude – naar de nieuwe kathedraal. Onderweg drinken we amandelijskoffie. De koffie is stervenskoud, zo koud dat we er koppijn van krijgen. Met enige moeite vinden we de weg naar de nieuwe kathedraal. Onderweg wippen we een biertent in voor 2 ijskoude kletsen. De nieuwe kathedraal is een verrassend betonnen ontwerp met bovenop glazen koepels, waardoor daglicht toetreedt. Aan de zijkanten houten panelen, die open kunnen, zodat de wind vrij spel heeft en spannende nissen en ruimten voor respectievelijk biechtstoelen en kapellen. De architect heeft ook kleur gebruikt, wit, geel, diepblauw en vermiljoenrood.

Invalid Displayed Gallery

Na afloop nemen we een taxi naar ons hotel. An is grieperig, volgens mij van de airco. De overgang van warm naar koud speelt je parten. En ja hoor, het is kerstavond. Veel café’s en restaurants zijn gesloten. We blijven in het hotel en eten een hamburger met frites. Voortdurend hoor je de knallen van het vuurwerk. Rond middernacht barst het vuurwerk echt los. Wij blijven binnen, dat is veiliger.

Invalid Displayed Gallery

Eén dag Managua is ruim voldoende. De paar highlights die de stad kent hebben we meegenomen. We hebben de sfeer, sfeerloos, geproefd. Op naar Granada. Volgens de barman van ons hotel moeten we met de taxi naar de terminal bij de universiteit, waar we voor enkele dollars p.p. met een busje naar Granada kunnen.

25 december 2015                                                                                                                            Granada

De stad is uitgestorven. Even na middernacht hielden de knallen snel op. An slaapt onrustig, ze heeft koorts en is kortademig. Slijm zit vast. De schrik slaat ons om het hart. Rijden er wel bussen? De winkels zijn gesloten. Op straat is het stil. Taxi’s rijden wel, de zwendelaars van Managua. Dieven zijn het. Je betaalt per persoon, én de hoofdprijs. Niet alleen als buitenlander, maar ook als Nicaraguaan. Willen ze het toerisme bevorderen dan zouden ze moeten beginnen deze dieven op te sluiten. Voer taximeters in. Echt, de taxichauffeurs zijn de oplichters van Nicaragua. De taxi zet ons af bij de terminal voor de busjes naar Granada. We kunnen direct instappen. Rugzakken gaan achterin, in de kofferruimte. De reis duurt 1½ uur. Ook nu is het busje propvol. Mensen stappen voortdurend in en uit. De reis kost nog geen $1,– p.p. An is beroerd, koortsig en misselijk. Eenmaal in ons hotel in Granada gaat ze direct naar bed.

Invalid Displayed Gallery

Ik lunch op het plein, hang wat rond in het hotel, zwem, doe wat boodschapjes, teken en werk mijn dagboek bij. Heerlijk ontspannen. Het weer is zalig. Warm, met een warme, maar toch verfrissende, wind. Ik hoop dat An morgen weer hersteld is, anders boeken we een nacht bij. Tijdens onze reis naar Rusland, Mongolië en China is ze, herinner ik me, ook ziek geweest tijdens een wandeltocht langs het Baikalmeer. An blijft in bed. Ik ga op zoek naar eten. Ik scoor een sopa de tortilla. Smaakvol, maar niet veel, dus eet ik nog wat pinda’s. De koorts zakt wel, maar An is nog steeds erg moe.

26 december 2015                                                                                                                                   Granada

De koorts is gelukkig verder gezakt, maar ze voelt zich verre van lekker. Vermoeid, maar ook doorgelegen en ze wil er even uit. Na het ontbijt lopen we Granada in tot het meer en weer terug, kopen een souvenir voor ons museum en drinken een koel, verfrissend fruitsapje.

Invalid Displayed Gallery

Rond het middaguur stapt ze weer in bed. Ze is moe, maar heeft geen verhoging meer. Ik lummel wat rond, lunch bij papzak, een kioskhouder op het plein.’s Avonds eten we bij The Garden Café. Na het diner flaneren we door de binnenstad, voordat we ons weer terugtrekken op onze kamer. De hoofdstraat is druk. De sfeer is uitgelaten. Welgestelde Nicaraguanen en toeristen, voornamelijk Amerikanen.

Invalid Displayed Gallery

27 december 2015                                                                                                                                   Ometepe

An is koortsvrij. We gaan op pad, eerst naar Rivas en vandaar zien we het wel. Ons doel is uiteindelijk Ometepe, maar of we dat halen, fysiek en qua tijd, is de vraag. De bus vertrekt vanaf de markt. Op de markt wordt van alles verkocht, van potten, pannen, groente, fruit en vis tot schoonmaakmiddelen en kleding.

Invalid Displayed Gallery

De vis ligt zonder ijs in de kraampjes. De meeste Nicaraguanen zijn straatarm. Ze hangen rond, venten eten en drank. Zo niet, dan dollen ze of zitten te zitten.

Invalid Displayed Gallery

De bus loopt langzaam vol en vertrekt om half 12. Het is benauwd, drukkend warm. Voor de bus ligt op de grond een vent zijn roes uit te slapen. De chauffeur heeft hem verplaatst, zodat hij niet overreden wordt. Twee vrouwen hebben zijn schoenen uitgetrokken. Eén van die vrouwen zit nu in de bus, met de schoenen in een gele plastic zak. Voor de kathedraal liggen en zitten invaliden en kreupelen te bedelen, ook in de bus wordt gebedeld. Regelmatig zie je mensen op bankjes total loss hangen, of ze liggen op de grond te slapen. In de stad is veel prostitutie. Jonge hoertjes hangen ’s avonds rond op straat en spreken je aan. Seks met minderjarigen is strafbaar, daarvoor wordt gewaarschuwd. Soms komen er mensen de bus en steken ellendige verhalen af, zij zijn in de Heer of leiden aan kanker. Werkelozen en daklozen wijzen je op allerlei verschrikkelijke ziektes, aan de hand van kleurrijke platen, die niets aan de verbeelding overlaten. De weg naar Rivas is goed. De reis verloopt vlot. We hebben een mooie plaats voorin, ik kan door de voorruit kijken. An doezelt. De wandeling naar de bus, volledig bepakt, heeft haar uitgeput. Even na 1 uur komen we in Rivas aan.

Invalid Displayed Gallery

Hoe nu verder? We zijn niet de enigen die naar Ometepe willen. Een twintigtal backpackers, waaronder wij, kijkt vertwijfeld om zich heen. De eerste worden in een taxi geloodst. Wij belanden achterin op een pick-up. De vooraf afgesproken prijs is $1,– p.p. De rit duurt niet lang. Bij de terminal worden we afgezet. Ik geef de chauffeur 100 Cordoba , maar hij wil nog eens 100 Cordoba hebben. An wordt boos, ritst 50 Cordoba uit zijn handen en geeft hem nog eens 10 Cordoba, de overeengekomen prijs van $1,– p.p., en loopt weg! We kopen 2 kaartjes voor de ferry. We ontmoeten een Nederlands stel dat rondreist in een gehuurde pick-up. We mogen onze rugzakken achterin zetten. Ze informeren waar wij slapen vannacht. We antwoorden dat we dat nog steeds niet weten. Dapper, zegt de man, vanmorgen had hij de grootste moeite om nog iets te vinden. Als we ingescheept zijn, de ferry is afgeladen en overal staan, hangen, zitten backpackers, de laadruimte staat vol auto’s, mannetje aan mannetje, zo vol zelfs dat de klep niet meer dicht kan, boeken we met veel moeite nog een kamer via internet. In ‘the middle of nowhere’, blijkt achteraf. Maar we hebben tenminste een doel. De overtocht duurt ruim 2 uur. Wij vertrekken verlaat, even na 3 uur; de ferry van 4 uur haalt ons in. Onze ferry is overladen. Ik kan mij nu beter een voorstelling maken van de overvolle, gammele boten waarmee vluchtelingen de oversteek maken op de Middellandse Zee.

Invalid Displayed Gallery

De ferry maakt ook niet echt een zeewaardige indruk. Op het Lago Nicaragua staat een straffe, verkoelende wind, die voor forse golfslag zorgt. Voorop slaat het water dan ook op het dek en de reizigers die zich daar hebben verschanst worden drijfnat, inclusief hun bagage. Even na 5 uur komen we aan. Het schemert al. Het beeld is chaotisch. We charteren een taxibusje, tenminste wat daar voor door moet gaan, naar Hotel Ecologica Tierra Blanca, voor $ 10,–.

Invalid Displayed Gallery

Het hotel is sober en, zoals gezegd, afgelegen. Alle kamers zijn bezet. We kunnen hier ook eten, er is lasagne, om 7 uur. We frissen ons op, wassen en gaan naar de gemeenschappelijke, overdekte ruimte (in de buitenlucht) en gaan aan een vrije tafel zitten, bestellen een fles wijn, die we wel verdiend hebben, en laten ons de lasagne goed smaken. We zitten tegenover een jong Amerikaans stel. Het gesprek is geanimeerd. Ze vragen ons advies over hoe je een relatie goed houdt. Na afloop drinken we koffie. Koffie, thee en water is gratis, of je zou kunnen zeggen in de prijs inbegrepen. Om half 10 laten we ons doodmoe achterover vallen in bed. De wind waait door de kieren en zorgt voor wat verkoeling.

28 december 2015                                                                                                                                     Ometepe

Rustdag. Na het ontbijt zijn we uren bezig om onze volgende etappe te plannen. Alles in Juan del Sur is volgeboekt. Na uren toch nog een treffer in Juan. We hadden de moed al opgegeven. Morgen gaan we naar Concepción, de vulkaan. Tijdens onze middagwandeling zien we hem uitdagend liggen.

Invalid Displayed Gallery

Ik neem nog een duik in het meer. Het Meer van Nicaragua heeft een oppervlakte van 8264 km2 en is daarmee het op één na grootste meer van Latijns-Amerika; alleen het Titicacameer (tussen Peru en Bolivia) is een beetje groter. Het is een zoetwater meer en er komen 4 soorten zoetwater haaien voor. Uniek! De wind is gaan liggen. We lummelen wat op het terras voor onze kamer, in afwachting van het diner. Vandaag vis, gisteren lasagne, morgen pollo. Meer smaken hebben ze niet!

29 december 2015                                                                                                                                  Ometepe

Uit alle poriën komt zweet. Mijn shirt is drijfnat. Telkens staan we even stil om op adem te komen. Onze gidsen geiten met elkaar. Fluitend lopen ze voor ons uit. Hoe frustrerend, maar ze zijn zeker 40 jaar jonger, hier geboren en getogen. Wij, daarentegen, stellen ons onderweg de vraag waarom wij dit in godsnaam doen. Wat is onze intrinsieke motivatie! Té moeilijke vraag, we missen de energie om hier langer over na te denken.

Invalid Displayed Gallery

Ons doel is het viewpoint, op 1050 meter. Iets over 10 uur bereiken we dat doel, na 3 uur zweten en zwoegen. Daar boven stormt het. Je kan je amper staande houden. Het uitzicht is schitterend. De bewolking hangt laag, we lopen zelfs in de wolken, echter door de warmte van de zon, lossen de wolken op. Op het viewpoint schieten flarden voorbij. Je kan ver kijken. Je kan het vasteland zien liggen en de airstrip bij La Paloma en Moyogalpa. Onderweg komen we veel hikers met hun gidsen tegen. Zonder uitzonderling gutst ook bij hen het zweet van het lijf en ze zijn, op één na misschien, allemaal veel jonger en stijgen en dalen veel sneller dan wij. De tocht voert achtereenvolgens door en langs akkers, weiden met schamele huizen, magere koeien en kleine paardjes, bananenplantages, koffiestruiken en regenwoud met apen. Plots wordt de begroeiing ieler. We zien veel acacia’s. We naderen de boomgrens. Af en toe hebben we vrij uitzicht. We zien de gestolde lava van de laatste uitbarsting (1985). Als de begroeiing ophoudt zijn we bij het viewpoint.

Invalid Displayed Gallery

Op de terugweg krijgen we steeds meer respect voor onszelf. Afdalen is zwaarder dan stijgen, een ware aanslag op de spieren.  Het is heel steil en grote stappen zijn soms vereist. Tegen 2 uur zijn we terug in ons Hotel Ecologica Tierra Blanca. Een mooie ervaring rijker. Beneden in het dorp staan borden, waarop de richting van de evacuatie bij een uitbarsting staat aangegeven. De bevolking van Ometepe is er niet dagelijks me bezig, maar ze weet dat de vulkaan elk moment kuren kan vertonen en dat hun leven en bezit bedreigd kan worden. Maar zoals wij in Nederland ons tegen hoog water beschermen, beschermen zij zich tegen onverwachte uitbarstingen door continu de activiteit te monitoren, om bijtijds een uitbarsting te kunnen voorspellen. Tierra Blanca ligt afgelegen. We eten in het hotel. We zitten voor het huis en kijken uit op het Lago. Het is donker. Je hoort de krekels, de  kikkers en de wind, die aanwakkert. Het is heerlijk, ondanks de slechte, ergernis wekkende internetverbinding. Ergerlijk omdat we een mail van Booking.com moeten beantwoorden en we onze avonturen op FaceBook willen plaatsen. Ruim vóór 10 uur liggen we op bed. Achter ons worden typisch Amerikaanse gesprekken gevoerd. Typisch omdat de intro standaard is ‘where are you guys from’. Het zijn gesprekken waarbij de mensen onschuldige ervaringen delen en telkens inhaken. Ze missen bijna altijd diepgang. Iedereen blijft aan de oppervlakte.

Invalid Displayed Gallery

30 december 2015                                                                                                                                  Ometepe

Na Concepción is onze belangstelling voor Ometepe gegroeid. We willen nog een rondje om het eiland maken. We charteren op het laatste moment voor $ 60,– een aftandse pick-up met een jonge chauffeuse die opnieuw geen Engels spreekt.

Invalid Displayed Gallery

Ze brengt ons eerst naar Oje de Agua, de heilbronnen. Het water is heilzaam. Alleen hebben we geen zwemkleding bij ons, dom! Dan maar in onze Hema’tjes te water, dat heerlijk koel is. Onze chauffeuse brengt ons vervolgens naar Playa Domingo. Ze zet ons af bij een luxe hotel. We lopen wat over het lege strand.

Invalid Displayed Gallery

In het hotel nuttigen we een eenvoudige lunch, tosti met ham/kaas, frites met mayo en aanmaak limo. Onze chauffeuse rijdt dan terug naar ons hotel, maar wij willen naar de waterval! Uitgesloten, zegt ze, zelfs niet na telefonisch overleg met de touroperator. Té ver en hij zou afgesloten zijn, want gisteren zou het geregend hebben,  terwijl de mussen dood van het dak vielen! Uiteindelijk rijden we, na veel overredingskracht, naar Altagracia. Een leuk plaatsje, waar we doorheen struinen. Voor de kerk staan pré Colombiaanse beelden van 800 jaar voor Christus. Ik wijs op de kaart de volgende plek aan waar we heen willen. Er ontstaat een discussie, zelfs met een andere reisleider erbij.

Invalid Displayed Gallery

Als we weer instappen en een tijdje rijden dringt tot ons door dat we het onderspit delven, we zijn op weg naar ons hotel, waar de touroperator toevallig ook is als wij aankomen. We weigeren het volle pond te betalen. Uiteindelijk bereiken we, nou ja An, een akkoord over de prijs, $ 45,–. Morgen gaan we weg uit Nicaragua. Het spijt mij niet. Het land is goedkoper dan Costa Rica, maar de taal is een grote barrière. Het is echter niet alleen de taal, het is de instelling. Ik ben direct, hou van degelijkheid en structuur. Zij zijn minder direct, houden alle ballen in de lucht lijkt het, maar ze zijn vooral ongestructureerd. Ze vragen wat je wilt eten,  wij zeggen pollo en 5 minuten later komen ze vragen wat je wilt eten. Ze beginnen aan iets, krijgen een nieuwe vraag en vergeten de eerste. De meesten zijn ontzettend vriendelijk, vooral de armsten. Anderen daarentegen, proberen jou de hoofdprijs te berekenen. Het gemiddelde inkomen van een Nicaraguaan is $ 100,– per maand. Een excursie zoals vandaag, een oude auto, een chauffeuse $ 60,–. Uiteraard gun ik hun, de gidsen en de chauffeurs, dit van harte, maar vermoedelijk blijft er voor hun, na de commissie voor het hotel (15 à 20%) en het percentage voor de organisatie, minder over dan je zou hopen. Een lang verhaal, maar ik ben het zat! Op geen enkele vraag of verzoek, kracht bijgezet met handen en voeten, krijg je een fatsoenlijk antwoord, dan wel wordt de dienst geleverd waarom je vraagt. Dat werkt op mijn zenuwen. Ik raak daarvan opgefokt. Dat is natuurlijk niet de goede instelling. Zij veranderen niet, dus ik moet hier weg, terug naar Costa Rica, dat zakelijker is, meer op toeristen ingesteld en eigenlijk ook niet zoveel duurder is. Ik ben in veel landen ben geweest waarvan ik de taal niet machtig was, maar nooit ben ik op zoveel onbegrip gestuit.

San José

Invalid Displayed Gallery