Gamboa – David – Boquete – Isla Carenero

PANAMA

26 november 2015                                                                                                                               Gamboa

Ik was doodmoe toen we naar bed gingen. Tijdens de tv-serie ‘Shetland’ ging het licht uit. Als een blok viel ik dan ook in slaap. De laatste dagen voor ons vertrek eisen hun tol. Allebei hadden we lijstjes die we moesten afwerken. Negen week is ook lang. Er moet een hoop geregeld en overgedragen worden. Even voor 6 uur word ik wakker. Sluimerend blijf ik liggen totdat de wekker gaat, om kwart voor 7. De matrassen moeten naar de werkkamer. De bus gaat om 7:56. We hebben tijd zat. Brood mee, koffie en griekse yoghurt op, de laatste klusjes en weg zijn we. Een nieuw avontuur. We reizen via Rotterdam CS, met de Intercity direct naar Schiphol. Op de weigerende OV-kaart van An na, NS was niet geactiveerd, verloopt de reis voorspoedig. De rugzakken zijn weer wennen. Wat een vooruitzicht, 9 weken, het oude jaar uit en het nieuwe in! Ik werk het dagboek bij als, we over Zuid-Engeland vliegen. Het is lichtbewolkt. Maak opnamen met de video. Bij ons vertrek stond een prachtige regenboog.

Het vliegtuig zit goed vol. Naast ons een familie uit Midden-Amerika. De snacks en drinks zijn uitgedeeld. Plaats van bestemming Tocumen, Panama City. Vliegtijd tot bestemming 9:31 uur, afstand 8484 km. Maatschappij: KLM, die zich niet schaamt zich te profileren met 3 typisch Hollandse producten, de tulp, de klomp en de fiets. Over mij daalt een gewelddadige rust. Mijn hoofd loopt leeg. De stress, zowel zakelijk als privé, lost langzaam op. Spannend wat de komende weken ons zal gaan brengen! Ik kijk naar de ‘American Sniper’, regisseur Clint Eastwood. Bloedstollend eng. Daarvoor ‘I walk the line’, over het leven van Johny Cash en zijn haat/liefde verhouding met June Carter. Aangrijpend. Hoe roem, succes, drugs en drank hand in hand gaan. Twee typisch Amerikaanse films, voor God en Vaderland. Amerikaanse vlaggen. Trots op hun vaderland. We naderen Panama. De snack is geserveerd, niet bestemd voor grote eters. Het vliegtuig is geland en is snel bij de gate, het is een kleine luchthaven. Door de douane, op de foto, stempel in het paspoort, bagage ophalen, opnieuw bagage checken terwijl niemand kijkt. In de hal tappen we flappen en vragen de prijs voor een taxi naar Gamboa, $ 55,–, lijkt prijzig maar valt mee achteraf, de rit duurt ruim een uur. De taxichauffeur rijdt goed door. Geen file. De andere kant op wel.

Het is donker als we het Resort bereiken. We checken in en hebben een grote kamer met balkon, met hangmat. Als we ingericht zijn drinken we in de Monkey-bar een Balbao (biertje). Het is nog vroeg, Panamese tijd, maar we rollen om van de slaap. Het is volle maan. Binnen is het koel dankzij de airco, buiten vies warm.

27 november 2015                                                                                                                                  Gamboa

Ik voel me verfrist. Het is 6:15, Panamese tijd. Buiten is het licht. Het uitzicht vanaf ons balkon is adembenemend. Onder ons ligt de tuin, met daarin het zwembad. Daarachter de rivier met op de achtergrond dicht beboste heuvels. Uit de bossen stijgen dampen op. De zon klimt langzaam hoger en verwarmt de aarde. Hij straalt ongenadig. Het wordt warm op ons balkon. Na het ontbijtbuffet gaan we wandelen. Ons debuut op de Jezus-sandalen. We lopen naar de oever van de Rio Chagres. Langs de bosrand zien we een goudhaas, agouti (Dasyprocta). Na een sanitaire stop vervolgen we onze weg en lopen de Chunga trail van 1,25 km naar de oever van de rivier. Heg geluid draagt ver over het water. Het is doodstil als we uitrusten aan de oever van de rivier. We horen alleen in de verte de stem van een kind. ‘s Nachts is het ook pikkedonker, geen enkel lichtje in het woud. Lui hangen we achterover in de kleine kunststof roeibootjes, totdat 3 indianen (1 man en 2 vrouwen) arriveren en met de boot weg willen. De man zoekt naarstig naar de peddels. Als wij terugkeren stroopt hij nog steeds het woud af. Het pad is modderig. An verdwijnt met een voet diep in de modder. Op weg naar de Arial-tram zien we 2 kapucijnapen en vermoedelijk een stinkdier.

We passeren een orchideeëntuin, een plantenziekenhuis en vlindertuin. Voor de vlindertuin loopt een ranger met vangnet. We raken aan de praat en hij laat ons de tuin zien. Van alle aanwezige vlinders maakt de ‘uil’ de meeste indruk. Hij is groot en prachtig blauw als hij zijn vleugels uitslaat. Opgevouwen zie je de ogen van een uil, die vijanden moet afschrikken. Terug in het Resort, dat in verval is (de temperatuur en het vocht doen hun werk), drinken we thee, regelen ons vervoer voor morgen naar de haven van Gamboa en nemen een verfrissende duik in het zwembad.

Na afloop tekenen, kleuren, lezen en schrijven we. De tropische nacht valt. We zitten op ons balkon met licht aan en worden door de muggen lek gestoken, zodat we ten einde raad maar naar binnen gaan. Onze magen beginnen te knorren. We kiezen voor het warme buffet en krijgen, omdat het de laatste vrijdag van de maand is, 20% discount. Vanmiddag kregen we ook al 2 bier voor de prijs van 1. Boffen wij even. We blijken de verkeerde verloopstekker te hebben meegenomen en de goede te hebben thuisgelaten. Stom. De boete, $ 6,40 inclusief belasting, voor 2 nieuwe, in de Gamboa Souvenirshop, die verrassend genoeg veel mensen trekt. Wij hebben in onze rugzakken gelukkig/jammer genoeg (* doorhalen wat niet van toepassing is) geen plaats voor ons museum.

28 november 2015                                                                                                                                   Gamboa-Panama

Langzaam kleurt de hemel. In de verte hoor je het gebrul van de apen. Onder ons zijn de kolibri’s al in de weer. De tropen ontwaken, wij ook. Het is warm in de kamer. De airco zet ik ’s nachts uit, te koud en teveel lawaai. Overal waar ‘te’ voor staat is niet goed. Op ons terras drinken we vers gezette koffie. Beter dan het slootwater dat we gisteren kregen, na het diner.

Vandaag, 28 november, de datum waarop de onafhankelijkheid van de Spanjaarden wordt gevierd (28 november 1821), staat de boottocht door het Panamakanaal op het programma. Geduld is een schoone zaak. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld. Om 10 uur moeten we bij de poort van de haven zijn. Iemand van het Resort brengt ons. We mogen het terrein op. In de verte zien we de boot aankomen. Dan begint het wachten. De passagiers stromen traag toe. Het wachten is op de laatste bus, die zoals achteraf bleek, net op tijd kwam.

We varen achter een vrachtschip aan, met wie we samen door de sluizen moeten. Anders hadden we tot vanavond 7 uur moeten wachten. De andere schepen zijn te lang (maximale maat, lengte/breedte) of vervoeren gevaarlijke, brandbare chemicaliën. Die schepen mogen niet schutten met passagiersschepen. We varen door Gaillard Cut, het smalste gedeelte van het kanaal, met steile wanden, onder de Centennial Bridge door. We varen de Pedro Miguel sluizen in.

De Pacific Queen valt 10 meter lager. Het Lago Gatūn ligt achter ons. De Rio Chagres, de rivier waarop we vanaf ons balkon uitkijken, voedt het meer. Het luistert allemaal zeer nauw. Het water in het meer mag niet teveel dalen en verzilting moet worden voorkomen.

Na de Pedro Miguel sluizen stomen we op naar het Miraflor sluizencomplex. De tweetraps sluis brengt ons naar de Grote Oceaan.

Naast het ruim honderd jaar oude kanaal, 101 jaar om precies te zijn, wordt een nieuw kanaal gegraven, zodat grotere schepen kunnen worden geschut. De concurrentie is moordend. Een passage kost al gauw $ 50.000,–. Omvaren kost veel (dure) brandstof en tijd (12-15 dagen). Het weer rond Kaap Hoorn kan je dan ook nog parten spelen. Als je de plek waar de Rio Chagres in het Lago Gatūn uitmondt net voorbij bent, zien we de gevangenis waar de oud-dictator Noriega zijn straf, onder luxe omstandigheden (het ontbreekt hem aan niets, behalve de gelegenheid zich vrij te bewegen) uitzit. Noriega had een waar schrikbewind uitgeoefend. Hij vertoonde op het laatst paranoïde trekjes. In 1981 was de militair Noriega aan de macht gekomen. Hij was in dienst van de CIA en werkte samen met het drugskartel uit Medellin (Colombia). Na bloedig verlopen, later nietig verklaarde verkiezingen, werd Noriega op 20 december 1989 door Bush afgezet. Na de Miraflores sluizen varen we onder de Puenta de Las Americas door, waarover de Highway No. 1 (Interamerican) naar Alaska loopt. De highway verbindt Vuurland in Argentinië met Fairbanks in Alaska, zei het dat de verbinding in Colombia ontbreekt. We meren af aan de kade Muelle de Amador.

Daar wacht ons, na deze spectaculaire tocht, een domper. In geen velden of wegen een bus te bekennen die ons terugbrengt naar Gamboa. We hebben geen keus, een taxi en nogmaals $ 40,– lichter. Uiteraard hebben we gereclameerd, maar tevergeefs natuurlijk. Eenmaal terug in het Resort nemen we, na een Balbao in de Money-bar, een verfrissende duik in het zwembad. Aan boord hadden we een eenvoudige, doch smaakvolle lunch met rijst, kip en banaan, onder het genot van een Panamees orkestje in klederdracht.

29 november 2015                                                                                                                                    Gamboa

We ontbijten laat. An slaapt uit. Het is bewolkt. Vandaag regent het ook van tijd tot tijd. Tijdens onze wandeling worden we verrast door een tropische bui. We schuilen in de oude, houten, verlaten herenhuizen van Gamboa, aan de Blvd Goethals.

De huizen zijn identiek, alleen in verschillende, zachte, Caribische kleuren geschilderd. Ooit bewoond door Amerikaanse gezinnen, die werkten aan of voor het Kanaal. Gebouwd in 1937-1944, voor 2,5 mln $. Vanuit ons Resort lopen we via het La Laguna Sendero Trail naar de brug over de Rio Chagres, waar de rivier uitmondt in het kanaal. We lopen over de smalle brug met houten liggers, waarvan sommigen stijf verrot zijn. Door de spleten kun je onder je het water zien. Het is een één-baans brug. Het verkeer wordt geregeld met stoplichten. Als de trein langs dendert, trilt de hele brug, terwijl in het kanaal een tanker voorbij glijdt. Alhoewel verdwalen onmogelijk is, moet je toch je angst voor het onbekende overwinnen, vooral als je midden in weelderig woud staat en de bomen vervaarlijk kraken. Links en rechts staat levensgrote bamboe, die je beschermt tegen de zon en de regen.

Aan het eind is een fotoshoot. Twee modellen laten een fotograaf hun zelf gemaakte kleding in verschillende poses, met bijpassende schoenen en accessoires, vastleggen.

Na een kop koffie in het restaurant Los Lagartos keren we terug naar onze kamer.

30 november 2015                                                                                                                     Gamboa – David

Om 9 uur ’s ochtends stappen we op de bus, om half 8 ’s avonds, bijna 11 uur later, stappen we uit. De laatste kilometers doen we met de taxi. Als het licht uit is maakt David een onveilige, onheilspellende indruk. Na aankomst in hotel Castilla zien we dan ook maar af van een straatje om. We duiken direct het restaurant in. Bij ons vertrek hebben we nog een verrassende ontmoeting met een buideldier (Mamosops invictu), dat in Panama leeft in de regenwouden op de bosbodem en overwegend ’s nachts actief is. Bij de bushalte staat een indiaan met een aantal Jerrycans. Hij gaat naar de stad om brandstof te halen voor zijn boot, zo vertelt hij. Hij is stamhoofd van een indianengemeenschap, die leeft in het regenwoud van Gamboa. De rit van Gamboa naar Panama duurt 3 kwartier, $ 0,65 p.p. De chauffeur van de Amerikaanse (school)bus stuurt met één hand, de andere ligt losjes op zijn versnellingspook. Uit de piepende en krakende boxen klinkt Panamese popmuziek. Geluidsniveau voor hardhorenden. Even na 10 uur zijn we in Allbrook, waar we overstappen op de bus naar David. Iets duurder, $ 15,25 p.p. We rijden over Highway no. 1 naar David.

Invalid Displayed Gallery

Er wordt hard gewerkt aan de weg. De oude weg is in slechte staat, veel scheuren en gaten in het asfalt. De conditie van de weg drukt de snelheid. We ontmoeten een Nederlander die werkt in het Las Lajas Beach Resort. We nemen afscheid met de groet ‘tot in het nieuwe jaar’, als we bij Carmen en Lee langs gaan. Bouwen wij een windmolenpark in zee, waar we overigens overheen gevlogen zjn, de Panamezen doen dat op het land. Het is één van de weinige hoogtepunten tijdens de verder weinig opwindende rit. Het landschap is afwisselend, maar niet spectaculair. We hebben mooi uitzicht, we zitten op het dek en vooraan. Ik slaap kort, luister muziek, lees en kijk vooral om me heen. Het is donker als we David bereiken.

Invalid Displayed Gallery

Déjà vu. Zo ook het hotel.

1 december 2015                                                                                                                                   David – Boquete

Invalid Displayed Gallery

Ons vakantieritme is vroeg naar bed en vroeg op. Tegen 10 uur worden de oogleden zwaar. Om half 7 zijn we klaarwakker. We staan op ons gemak op. Het thema is namelijk onthaasten. We hebben alle tijd! Op je gemak opstaan, douchen, aankleden, ontbijten, uitbuiken, wandelen, koffie drinken, zwemmen en ga zo maar door. Het valt niet mee. Onze agenda’s thuis zitten altijd propvol. Vroeg op, laat naar bed. In bed nog even een serie kijken. We worden zelfs onrustig als we niets te doen hebben. Maar het valt niet mee alles over je heen te laten komen. Niet weten wat je straks staat te wachten. Je niet op te winden als men ogenschijnlijk niet meewerkt, zoals gisteren bij het busstation, toen we nog geen kaartje hadden om door de tourninquet te kunnen. Uiteindelijk bracht de buschauffeur met een glimlach uitkomst en sprak enkele vriendelijke woorden met de dame, met heel brede heupen en dito kont, die ons niet wilde doorlaten.Vandaag met de bus voor $ 2,90 (voor 2 personen) naar Boquete, de taxi van het hotel naar de busterminal was duurder. Hostel Mammallena is ook een feest van herkenning. Niets veranderd.

Invalid Displayed Gallery

De rest van de dag tutten we wat aan. Eten doen we bij Big Daddy, tegelijkertijd met 9 Nederlandse jongemannen, die met hun band hadden opgetreden in Panama city en nu op reis zijn, gekleed in even zoveel fel gekleurde pakken.

Invalid Displayed Gallery

Gaaf gezicht, duizenden kilometers van huis in een restaurant met de welluidende naam ‘Big Daddy’.

2 december 2015                                                                                                                               Boquete

An is aan de diarree. Midden in de nacht moet ze diverse keren naar de wc. Het is ’s middags al begonnen. ’s Ochtends is het voorbij. Wonderbaarlijke genezing, maar gelukkig. Na het voedzame, door ons zelf klaargemaakte ontbijt van pancakes en koffie, gaan we op pad. Het zweet gutst over onze voorhoofden. We klimmen voortdurend. Ik ben kortademig. De trail door de bush is overgegaan in een smalle, stille, alsmaar stijgende asfaltweg, die voert langs kapitale villa’s en Indianen nederzettingen. Af en toe hebben we fraaie vergezichten. Het is heerlijk om jezelf weer eens af te matten, dat doet een mens goed. We maken een pitstop bij een plaatselijke kruidenier, drinken gekoeld vruchtensap en eten met jam besmeerde, zoete broodjes.

Invalid Displayed Gallery

Na ruim 3,5 uur stijgen, 500 hoogtemeters, zijn we het zat. We houden een busje aan en laten ons voor $ 1,50 p.p. terugrijden naar Boquete, in minder dan een half uur. We belonen onszelf met een echte kop koffie. Daarna hangen we rond in het hostel, douchen, drinken bier, eten chips en pinda’s en praten met de andere gasten.

Invalid Displayed Gallery

Vanavond Big Mama’s BBQ in de tuin van het hostel. Het smaakt voortreffelijk. Goed gebakken, lekker gekruide steaks, worstjes, aardappelpuree, salade, koffie en geanimeerde gesprekken in goed gezelschap.

3 december 2915                                                                                                                                      Boquete

Taaiden wij vroeg af, om half 11, de hardcore is doorgegaan tot 2 uur. Als wij op stap gaan, worden zij wakker. Op het menu van vandaag staat de zgn Pipeline Hike (Waterfall trail). Op het eerste gezicht een vreemde naam, maar tijdens de hike blijkt naast het pad een pijp te lopen, die het water van boven naar Boquete brengt. Naast het pad staan bomen die honderden jaren oud moeten zijn. De omtrek bedraagt meer dan 20 meter. Op de takken groeien bromelia’s. De onderbegroeing tiert weelderig. Enkele planten staan in bloei. De waterval Escondida, aan het eind van de hike, is een beetje teleurstellend, zeker als je in IJsland geweest bent, maar de wandeling vergoedt alles.

Invalid Displayed Gallery

Voor ons loopt een Indianen echtpaar, de man zwaait vervaarlijk met zijn manchete. Trots gaan ze op de foto. Hij gaat zelfs in de houding staan en laat voor alle duidelijkheid nog even zien hoe scherp zijn manchete is, door enkele planten te onthoofden.

Invalid Displayed Gallery

Bij de ingang staat Carlos, onze taxichauffeur, te wachten. Voor $ 16,– bracht hij ons heen en weer. Na terugkeer in ons hostel relaxen we tot het eten. De rust komt over ons en wordt zelfs niet verstoord door het bericht dat bij onze buren in Schiedam op klaarlichte dag is ingebroken; laptop en de complete kluis is ontvreemd. Andreas past op ons appartement!

4 december 2015                                                                                                                                     Boquete

Gisteravond, op weg naar onze kamer, viel de stroom uit. Boquete is in het duister gehuld, zo ook het pleintje. De storing duurde ongeveer 1 uur. Tot heel laat was het onrustig op straat. David en Boquete hebben allebei een pleintje. Smakeloos ontwerpen, maar functioneel. Het centrum van de stad. Rond het plein speelt het leven zich af. Vanaf de dag dat we aankomen is men met man en macht in de weer om het pleintje in kerstsfeer te brengen. Veel lichtjes, nog meer glitter en een metershoge kunstboom met een ster in de top.

Invalid Displayed Gallery

Vandaag onze laatste dag in Boquete. We gaan naar de ‘3 verloren watervallen’. Dat klopt, we vinden er ook maar 1, verscholen in het nevelwoud, precies zoals je je een waterval in het regenwoud voorstelt.

Invalid Displayed Gallery

We genieten met volle teugen van de bloemen en planten, en vergapen ons aan de tientallen meters hoge bomen. Naar boven lopen maakt kortademig en je zweet als een otter, maar naar beneden is een aanslag op je kuiten. De hellingen zijn door keuterboeren in cultuur gebracht. Ze verbouwen kool, aardappelen, mais en vruchten, zoals bramen. Hard voor weinig. Maar de grond is vruchtbaar en een ingenieus irrigatiesysteem voorziet het gewas van water. Nooit tevoren troffen we zo’n mooie, overdekte lunchplek, van bamboe. Heen en terug rijden we met een busje.

Invalid Displayed Gallery

Op de terugweg stappen we uit bij Café Ruiz, voor een zalige mokkakoffie en cappuccino met sinasappelcake.

Invalid Displayed Gallery

Vanaf Café Ruiz lopen we terug naar ons hostel. Naast de dagelijkse routine van douchen, lezen, tekenen, schrijven en FaceBook bijwerken, boeken we een kamer voor 4 nachten in Gran Kahuva, Isla Carenero.

5 december 2015                                                                                                                                      Boquete – Isla Carenero

Ruim voordat de wekker afgaat ben ik al wakker, door het vogelkoor in het park, voor ons hostel. Na de gebruikelijke pancakes met thee en koffie, gaan we met de shuttlebus naar Bocas del Toro. We rijden weg richting David en slaan al snel links af om de route naar Bocas op te pikken, door de bergen, die vandaag in de wolken gehuld zijn. Af en toe regent het. Het is een mooi landschap, eerst groen, tamelijk vlak en beweid, later louter nevelwoud.

Invalid Displayed Gallery

In het woud zijn de huizen sober en staan doorgaans op palen. In het groene gedeelte zijn de huizen mooier. Naarmate we dichter bij Bocas komen, worden de huizen weer beter. De chauffeur neemt geen enkel risico. Slechte stukken nopen hem tot langzaam rijden. Net als ik wegdommel komen we in Bocas aan. Bus uit, boot op. Dat alles gaat gepaard met veel verbaal geweld. Onze bagage wordt gestouwd in het vooronder van een watertaxi met 300 PK buitenboordmotor. De tocht duurt 20-30 minuten.Eenmaal op zee vaart de boot op volle snelheid.

Invalid Displayed Gallery

Bocas is een verzameling dicht beboste eilanden met aan de kust huizen, die meestal op palen staan, deels in zee, deels op land. De huizen zijn van hout en geschilderd in de zachte, karakteristieke Caribische kleuren. Veel huizen zijn vervallen. Vocht en hout! Overal ligt afval. De sfeer is echt Caribisch, het leven speelt zich buiten af, niemand maakt zich druk, ook niet over de rotzooi. De mensen zijn donkerder van kleur, veel negers van Haïti, vermengd met allerlei rassen, en andere eilanden uit de Caribbean. Het vervoer gaat over water. Alleen op de grotere eilanden, zoals bijv. Isla Colon, rijden auto’s. Er vaart een pont. Overal vind je bars, restaurants, surfscholen en hostels. Op ons eiland is ook een kruidenier, midden in het dorp, gerund door Chinezen, die alle supermarkets in Panama runnen. Voor de entree hangen de locals zuipend rond. Overal liggen ingedeukte blikjes bier. ’s Avonds eten we bij Bibi’s, aangeraden door Cookie, onze hotellier. Gran Kahuva bleek vol, onze reservering was niet aangekomen en we belandden in Hotel Tierra Verde, achteraf een prima keuze.

Invalid Displayed Gallery

Onderweg stuiten we op honderden krabben, die, als we op ze schijnen, wegschieten in hun holen. Overdag zie je alleen kleine krabben. We eten eenvoudig. An neemt een cocktail en na een aarzeling besluit ik er ook maar één te nemen.

Invalid Displayed Gallery

6 december 2015                                                                                                                                     Isla Carenero

Het onweert. Met bakken komt de regen uit de hemel. Ik draai me nog maar eens lekker om. Om half 8 sta ik op, kleed me aan en ga naar beneden om koffie te scoren en enkele zakelijke- en privémails te beantwoorden. An blijft liggen en valt opnieuw in slaap. Ik zit buiten op het overdekte terras, af en toe is het tussen de tropische slagregens even droog. Ondertussen heeft Feyenoord afgetrapt. Het is gezellig op het terras. Het hotel heeft twee eigenaars. Cookie, zeer behulpzaam zonder opdringerig te zijn en zijn broer, maar die is momenteel in Panama met zijn zwangere vrouw, voor onderzoeken. Er zijn 4 gasten, wij en een Portugees echtpaar uit Porto. Hij is fervent surfer, die in Porto surflessen geeft en daar een winkel gespecialiseerd in surfspullen heeft, zij is wijkverpleegster. Het regent onophoudelijk.

Invalid Displayed Gallery

’s Middags besluiten we met de watertaxi naar Isla Colon te gaan. Isla Colon is een bonte verzameling van houten huizen van locals, hostels gedreven door buitenlanders, vreemd uitgedoste barretjes , hotels en souvenirshops. De locals wonen vaak onder armoedige omstandigheden. Ze leven van dag tot dag. Rum en bier neemt een belangrijke plaats in hun leven in. Ze klitten aan elkaar. Ze chillen. We zien niet veel oudere mensen, bijna alleen jonge backpackers. De bekende hostels zitten stampvol. De prijzen zijn overigens nogal fors. De jongeren hangen verveeld rond met hun devices en drankjes. Ondanks, of is het dankzij, het weer, raken we in de Caribische sfeer. Rustig aan, morgen is er weer een dag. Per slot van rekening zijn we 9 weken weg en hebben we alle tijd. En het is, zoals Cookie zegt, hier veel goedkoper en even nat als in Costa Rica, aan de Caribische kant.

Invalid Displayed Gallery

Feyenoord heeft inmiddels, na een matige wedstrijd, met 3-0 gewonnen. Goals van Elia, Kuijt (hij weer) en Kramer (mooie spitsen goals). Ik ben benieuwd hoe ze zich presenteren in de volgende 2 uitwedstrijden. Worden deze ook gewonnen dan ……., maar, let op! Dromen zijn bedrog! Op dit moment is het droog. We zitten vóór op het terras, de citronellakaarsen branden. Alle onbedekte ledematen zijn ingespoten. We zijn de ideale prooi voor de talrijke muggen. De tropische nacht is gevallen. Je hoort de krekels en de golven, die stuk slaan op het strand. In tegenstelling tot Isla Colon is ‘ons’ eiland eens stuk stiller. Het is fris, zo fris zelfs dat ik mijn, speciaal voor deze vakantie aangeschafte, joggingbroek aandoe.

7 december 2015                                                                                                                                       Isla Carenero

De gespikkelde beer heeft jeuk. Ze schuurt overal tegen aan. Ze krabt tot bloedens toe. Muskieten en zandvlooien hebben toegeslagen. De zandvlooien zijn enkele millimeters groot en bijten venijnig. Ze komen tevoorschijn uit het zand na hevige regenval, als de zon schijnt. De één is gevoeliger voor de beten dan de ander. Haar rug, haar benen zitten onder de rode pukkels, 24 uur later zijn ze nog niet verdwenen. De zee is verkoelend. Op de steiger hebben we geen last van deze krengen. De steiger staat 15 meter in zee. Er is een overkapping, met daaronder een hangmat, waar het goed toeven is.

Invalid Displayed Gallery

De hele dag lummelen we. Water in, water uit. We luisteren muziek, lezen ons e-book (tegelijkertijd hetzelfde boek [Vader-Mijn strijd van Karl Ove Knausgård], zodat we onze bevindingen kunnen uitwisselen). Als An ligt te zonnen, maak ik wandelingen langs de kust. Je moet goed opletten waar je je voeten neerzet, zeker als je op slippers loopt. ’s Avonds eten we een goede hamburger bij Munchie’s op Isla Colon. Met de watertaxi gaan we in het pikkedonker, zonder lichten terug naar ons hotel.

8 december 2015                                                                                                                                     Isla Carenero

Is dit het paradijs? Zon, water en rust. Maar in het paradijs is alles opgeruimd, schoon, hier is dat niet het geval. De locals laten alles ter plekke uit hun handen vallen. Geen zorgen voor morgen of, zoals Cookie zegt, als ze er niet voor betaald worden doen ze niets. En als ze betaald worden en ze vinden dat ze genoeg verdiend hebben, stoppen ze abrupt. Herkenbaar? ’s Middags, als de zon achter de horizon verdwijnt, gaan we aan de wijn en de rum. Het leven is een feest. Ver weg. Zorgeloos. Alle transport vindt plaats over water. Polyester boten, sommigen met kap tegen de zon of regen, die over het water scheren. Alleen de armen gebruiken nog kano’s, gemaakt van uitgeholde boomstammen.

Invalid Displayed Gallery

Het is hachelijk. Ze maken snel water, maar desondanks halen ze heelhuids (en droog) Isla Colon. ’s Ochtends maken we een wandeling langs de kust. Aan de ene kant de zee, aan de andere kant het ondoordringbare, natte mangrovewoud, dat het meest lijkt op een eng sprookjesbos, of een woud waardoor hobbits trekken, op zoek naar de draak die de schat bewaakt.

Invalid Displayed Gallery

’s Avonds eten we bij Receta Michilá, een parel in de tropen, een Michelin ster waard, zeldzaam lekker.

Invalid Displayed Gallery

9 december 2015                                                                                                                                  Isla Carenero

Vandaag lopen we het eiland rond in W-NW richting. Allereerst door het dorp. De mensen leven onder armoedige omstandigheden, maar ze doen geen enkele moeite daar verandering in aan te brengen. Afval gooien ze ter plekke op de grond. Ze hangen de hele dag voor hun huis op de veranda, in tot op de draad toe versleten stoelen.

Invalid Displayed Gallery

Kinderen gaan niet naar school. Hoewel, plots zien we een oude, gedistingeerde heer, overhemd, pantalon, stropdas, 2 kinderen taal onderwijzen op de veranda. In een ander huis staat op de met schoolbord zwart geschilderde muur, de tafel van 8. Toch begrijpen ze dat onderwijs het begin van welvaart en welzijn betekent. Buiten het dorp staan langs de kust fraaie, grote huizen met tuinen die grenzen aan de zee. De Hollandse gebroeders Veenstra proberen ook hier hun geluk.

Invalid Displayed Gallery

Tijdens de wandeling drinken we een kop koffie in het Cosmic Crabcafé. De temperatuur is 30° C (ca. 90° F).

Invalid Displayed Gallery

In de supermarkt doen we boodschappen voor de lunch. De rest van de dag passen we ons aan, aan de aard van het land. Opnieuw eten we ’s avonds bij Receta Michilá, die ons weer verrast.

Invalid Displayed Gallery

Lucy, de Franse vrouw van de kok, heeft 2 tips om de muggen te bestrijden: Zepol, voor de jeuk en Johnson’s baby oil dat de muggen op afstand houdt. Morgen gaan we met een shuttlebus naar Cahuita, Costa Rica. Bij de grens moeten we overstappen.

Cahuita