Jakarta – Amsterdam

20 oktober 2012                                                                                                                                     Bandung – Jakarta

Bij ons vertrek ligt de chauffeur al te slapen. Hij schrikt wakker en ziet ons vertwijfeld staan in de deuropening van Hotel Serena. Later die dag worden de wegtrekkers steeds erger. Op de tolweg slingert hij van links naar rechts en andersom. Ten einde raad vragen wij maar om een stop, zodat wij kunnen eten en hij een tukkie kan doen. De dag is niet opwindend. De Puncapas valt tegen. Onderweg zijn er nog wel een paar leuke dingen te zien. Ongelooflijk, maar indrukwekkend zijn de steenhouwers, die ruwe brokken steen (basalt?) omtoveren tot grote, met ornamenten versierde, schalen.

Na de Puncak komen we in de file terecht. Stapvoets rijden we richting de tolweg. An valt knikkebollend in slaap.Ik heb de tijd om de krant van donderdag en vrijdag te lezen.  Daardoor ontgaat mij dat hij de tuinen van Bogor voorbij rijdt. Na de korte pitsstop zet hij ons probleemloos af vóór het Maxone. Ingeschreven als mr. Hans en mrs. An verkwikken we ons op onze kamer. We kunnen tot 2:30 maandagmiddag op onze kamer blijven, om 3 uur komt er een taxi. ’s Avonds komt Karin. Ze komt met de trein. Een prima verbinding in deze chaotische, drukke stad. Het verkeer in elke stad op Java is een ramp. Verkeersregels lijken er niet te zijn. In ieder geval niemand houdt zich er aan. In het verkeer is het “ieder voor zich en Allah voor allen”, maar niet nu. Het duwt, trekt, toetert, snijdt, vloekt (alhoewel!), zucht, kreunt, gast, stinkt en wringt zich vooruit. Elk gaatje wordt benut, maar niemand gunt de andere weggebruiker iets. In al die tijd hebben we echter maar één ongeval (blikschade) gezien.

Karis is laat. Als ze het station uitkomt verdwaalt ze. Ze is bang zegt ze, denkt te worden achtervolgd. We hebben via Whatsapp en SMS contact. Op het laatst stel ik haar voor te blijven staan waar ze op dat moment is. We lopen haar tegemoet. Ik ben boos. Ik had voorgesteld tussen 5 en 6 uur bij Maxone, dus vóór het donker. Als we 1 km op de Kebon hebben gelopen zien we haar aan de overkant staan, met de rug naar ons toe. Ze is opgelucht, maar ook nog aangeslagen als ze ons ziet. Mijn aanwijzingen waren waardeloos! Ze is minstens zo eigenwijs als ik, dus dat botst. Gelukkig grijpt An in. Na enig zoeken vinden we een Rumal Makan Padang, waar een rijsttafel met gerechten zoals vel, maag en hersenen van de koe, inktvis, stoofvlees, gedroogde beef, vis, gefrituurde kleine visjes, calamares, bonen, etc., etc., breed uitgewaaierd voor ons op tafel wordt gezet. An gruwelt van de meeste gerechten en knapt pas op als ze fruit krijgt. Karin eet geen rijst, maar wel van de gebakken zoete aardappel. Het eten valt zwaar op de maag. De rijsttafel viel zwaar tegen, evenals de prijs. We brengen Karin terug naar de trein. Later stuurt ze een sms-je dat ze veilig is aangekomen. Met een onbestemd gevoel loop ik terug naar onze kamer. An maakt zegt mij dat ik duidelijker moet zijn en meer van mijn gevoel moet tonen. Nu vind ik de ontmoetingen onbevredigend. Alle ontmoetingen hebben een merkwaardig gebroken aanloop, die de toon in de aanvang van het feitelijke contact zet. Karin deelt niet alleen mijn eigenschap dat ik eigenwijs ben, maar ook dat ze “aanwezig” is. Ze is dominant. Plots neemt zij het roer over. Zij bestelt en besluit!

21 oktober 2012                                                                                                                              Jakarta

Winkelen. We kijken onze ogen uit in de Malls, de PC Hoofdstraat in het kwadraat. Onvoorstelbaar. We vergapen ons aan de Lamborgini’s, de duurste BMW’s, avondjurken, schoenen, tassen, kleding, juwelen, alles wat rijkdom ademt. De weelde kent geen grenzen. Er zijn ook nog kopers, vooral goed geklede, elegante vrouwen, met zichtbaar te veel geld. Vrouwen met een hoofddoek zijn uitzondering. Het winkelpersoneel draagt zelfs helemaal geen hoofddoek. De vrouwen hebben rokken en jurken boven de knie, met inkijk. Geld verdringt de Islam. Uit de luidsprekers klinkt “put your fucking head off”. Wat een tegenstelling. Religie voor de armen. Hoorn des overvloeds voor de rijken. In het hiernamaals is iedereen gelijk.

’s Avonds nemen we afscheid van Karin. Ze heeft al een geweldige tijd achter zich, waarin ze veel gezien en meegemaakt heeft en heeft nog een geweldige tijd in het vooruitzicht. Een leerzame periode. Meer dan ooit zal ze een georganiseerd, gestructureerd land waarderen.

We brengen haar naar de trein en duiken daarna met jus d’orange en bier in bed. Ik heb moeite mijn evenwicht te bewaren, voor mijn gevoel loop ik rond als een dronken zeeman. Voor de lol zoek ik op het net naar Desigual Jakarta. Tot mijn schrik is in augustus in Senayan II een winkel geopend. Het lot bepaalt de invulling van morgenochtend.

22 oktober 2012                                                                                                                               Jakarta

De taxi raakt verstrikt in het verkeer op weg naar Soekarno Hatta. Niet verbazingwekkend. Ik zou een andere route hebben gekozen. Maar deze route levert hen mogelijk het meeste op. Als je op Java rijdt, heb je het idee dat je continu in een Dorp rijdt (Naipaul, Onder de gelovigen). Langs alle wegen staan aaneengesloten huizen. De spoorstaven liggen in het land, maar langs het asfalt staan huizen, fabrieken, werkplaatsen, toko’s etc. Desigual was een doorslaand succes, een tas en portomonnee (1.380.000 RP). Als een kind zo blij.

Facebook is bijgewerkt. WordFeud uitgespeeld. Whatsapp’s verzonden. Het dagboek bijgewerkt. We zijn klaar voor de terugreis. Instappen 20:50, uitstappen 09:30. Nog 1,5 uur, als ik dit schrijf. We hebben een prachtige tijd achter ons. We zinspelen nu al over de volgende vakantie, maar we vinden het ook fijn thuis, ons eigen huis, onze eigen omgeving, te komen. Weemoedig leveren we ons over aan de laatste reisuren.

De grensverleggers