TERCEIRA

27 juni 2021

Eindelijk, voorzien van 2 AstraZeneca vaccinaties, PCR-test en de nodige papieren, kunnen we weer op reis. Even weg uit de COVID-19 bubble. Ons doel, de eilandengroep Açores, in de Atlantische Oceaan. We moeten vroeg op, vlucht TP669 naar Lisboa vertrekt om 07:00. Michelle brengt ons, thuis op het Kruithuis ligt Velicia nog op één oor. Op Schiphol is het stil, het boarden en de veiligheidscheck verloopt vlot. Veel oranjesupporters zijn op weg naar Budapest, geen hooligans, maar in oranje uitgedoste en vrolijk gestemde jongeren. Het vliegtuig van Amsterdam naar Lisboa is maar voor een derde vol en landt keurig om 09:00 plaatselijke tijd. Onze vlucht TP1827 naar Terceira vertrekt om 11:20, en is iets voller. Keurig op schema landen we tegen 14:00 locale tijd op het vliegveld van Lajes. Het is hier 2 uur vroeger dan in Nederland. We worden de COVID teststraat in geleid; de PCR test is akkoord, in onze vaccinatiebewijzen zijn ze niet geïnteresseerd. Bij Ilha Verde moeten we nog wat formulieren invullen voordat we de gehuurde Fiat Tipo meekrijgen. Het is een schakelwagen, dus dat is wel even wennen. Als we wegrijden gaat het regenen. Terceira is groen, tussen de weilanden muurtjes van keurig opgestapelde lavastenen. Het eiland is klein en binnen een half uurtje zijn we in Angra do Heroísmo, waar we aan de Rua do Cardoso, een leuke studio hebben gehuurd tot zaterdag. De Rua da Cardosa ligt in het oude gedeelte van de stad. Een smal straatje met veelal verwaarloosde huizen in mediterrane kleuren, dat, als we het straatje uitlopen, uitkijkt over de haven, met links het kasteel en rechts de stad. 

We doen snel wat boodschapjes bij de Supermercado en zien vervolgens Nederland kansloos verliezen van de Tsjechen. Later verliest Portugal met 1-0 van de Rode Duivels uit België. We eten heerlijk bij café & hostel Alianca, besprenkeld met wijn, koffie, licor amendoã amarga en taart toe. Even wanen we ons in het paradijs, Project Ongezond. In een bar vlak bij ons appartement nemen we nog koffie met een afzakkertje. Het avontuur kan beginnen.

28 juni 2021

Na een goede nachtrust, wellicht door de fles wijn, de amendoã amarga en de aguardente, gaan we vanmorgen als eerste naar de Informaçãos.

Hier krijgen we te horen dat het dragen van mondkapjes verplicht is, zowel binnen als buiten, en dat we iedere 6e dag dat we op de Azoren zijn ons opnieuw moeten laten testen. De teststraat is vlak bij onze studio  en het testen is gratis. Bij Alianca drinken we nog een koffie voor de ongelooflijke som van € 0,50 en rijden vervolgens naar Biscoitos, hortend en stotend met onze Fiat Tipo, niet meer gewend aan een koppeling. We parkeren de auto en maken eerst een schitterende wandeling, langs de kust, het monument ‘Aos homens de mar e da terra’ en door de wijngaarden, kleine, door lavastenen ommuurde stukjes grond met druivenranken. Op het oog kleinschalig. Hier en daar kleine, eenvoudige huisjes met een veranda. De wijn lijkt geen vetpot.

De wandeling is enerverend en afwisselend, we genieten met volle teugen. Het 2e gedeelte van de mooie wandeling leidt ons terug naar de kust, langs het ‘Forte da rua Longa’ en de ‘Trincheiras militares’, de militaire loopgraven van Terceira in de 2^e wereldoorlog. Bij één van de natuurstrandjes zonder toezicht eten we, genietend van het mooie uitzicht, ons broodje op. De wandeling eindigt op de parking van het bewaakte natuurzwembad van Biscoitos.

Het is er een stuk drukker dan vanmorgen. Het water is heerlijk van temperatuur, de betonnen ligweiden iets minder. Tegen het einde van de middag trekken we opnieuw het vulkanische gebergte over, via de Alameda dos Platenos, een mooi stukje weg met fraaie platanen en hortensia’s, en over de bergrug van Angra do Heroísmo.

We eten vlakbij onze studio, eenvoudig naar heel smakelijk voor net € 24,—, inclusief een fles witte wijn en koffie. Met Project Gezond zouden we hier zeker 3 dagen van hebben kunnen eten.

29 juni 2021

De voorspelling voor de komende dagen belooft niet veel goeds, regen, en al vroeg vanmorgen komt het met bakken uit de hemel zetten. Gelukkig is het al snel weer droog, alhoewel de lucht dreigend is. Het is vochtig warm. Door smalle straatjes, vaak eenrichtingsverkeer, rijden we met onze Tipo door de stad naar Monte Brasil, land ontstaan door een vulkaanuitbarsting, waar in de 16e eeuw het Fort van São João Baptista is gebouwd. Een uitvalsbasis van de Portugezen in de tijd dat ze zeilend de wereld veroverden. Nu is het de thuisbasis van het garnizoen. Bij de ingang staat een soldaat op wacht, hij salueert als we hem gedag zeggen. Het pad slingert rond de Monte Brasil, het is er groen en er groeien veel mooie, felgekleurde bloemen. We kijken uit op Angra, de stad aan de ene kant en de oceaan aan de andere kant. We passeren de kapel van Santo António, gebouwd in 1615. Op de top van Monte Brasil een vlaggenmast waar ooit vlaggen werden gehesen als de vijand kwam, of als de walvisvaarders huiswaarts keerden.

Als het opnieuw gaat regenen, wordt het pad glibberig, maar gelukkig is het al snel weer droog. Na de Pico dos Cruzinhas met het luchtafweergeschut dalen we weer af en maken nog wat foto’s van het Fort.

We weten de auto weer veilig door de stad terug te manoeuvreren en houden siësta. Tegen het einde van de middag lopen we omhoog naar de ‘Obelisco da Memória’, de piramide uit de 19e eeuw, terug naar beneden door de Jardim Publico, langs mooie, exotische bloemen, romantische fonteinen en tegelwanden met typische Portugese taferelen. Bij de muziekkapel staan zwervers, dronken van de goedkope wijn.

In de kleine, maar door locals druk bezochte Snack-Bar Copacabana eten we een Prato Regional en de Bifana no Prato, waarbij we een voortreffelijke fles Vinho Branco van Faria’s Vineyards uit Pico koud maken. In het barretje vlakbij onze studio drinken we nog een koffie met een afzakkertje. Het is nog steeds droog. Morgen 90% kans op regen, maar wie dan leeft, dan zorgt. Wij genieten volop weer van het verleggen van onze grenzen.

30 juni 2021

Drijfnat keert Hans terug van de boodschapjes voor het ontbijt en zijn koffie met queijada, als een echte Portugees. Hij voelt zich hier wel thuis. Door de stad slenteren we langs de Igreja da Misericórdia. Alleen langs,  want we weigeren voor een bezoek aan het huis van de heer € 1,— te betalen. Voor de Igreja do Santissimo Salvador da Sé maken we echter een uitzondering, deze staat tenslotte op de werelderfgoedlijst van Unesco, maar of het die       € 1,– waard was, is de vraag.

De markthal gaat sluiten, als we daar rond 12 uur aankomen, alleen de visafdeling is nog open. Na de lunch stappen we in onze Tipo en rijden naar de Gruta do Natal.

Voor € 12,— p.p. krijgen we een haarnetje, een helm en toegang tot de grot, die  niet echt spectaculair is, maar ook voor de Algar do Corvão, die we later deze week zullen bezoeken.  De helm is geen overbodige luxe trouwens, want een flink aantal keren stoten we ons hoofd. Wel spectaculair is de wandeling die we daarna door het nevelwoud maken, de Mistérios Negros, slechts 4,9 km, maar er staat 2,5 uur voor. De Lagos do Negro, het beginpunt, gaat schuil in de wolken. Het eerste stuk van de wandeling is makkelijk, een nagenoeg vlakke aanloop. Als we eenmaal in het nevelwoud zitten wordt het pad al snel smal en rotsig. Met handen en voeten bewegen we ons voorwaarts, de bomen en de ondergrond zijn bedekt met dikke lagen mos, in mooie felle kleuren groen. De rotsen zijn gevormd door lava, poreus, scherp en de regen laat zich ook niet onbetuigd. Het pad is goed aangegeven. Het laatste stuk is door het drijfnatte, modderige bos en hier giert de wind om ons heen; na goed 2 uur zijn we, zeiknat, terug bij de auto. Maar na een warme douche, schone kleren en een lekkere maaltijd zijn we dat al snel vergeten, wat blijft is de herinnering aan een spectaculaire, uitzonderlijke wandeling.

1 juli 2021

Vandaag volgen we de kustweg richting Serreta. In São Mateus da Calheta bekijken we de naar de plaats vernoemde kerk en de haven.

De vangst van vandaag is al binnen en vissers zijn nu bezig met het maken van nieuwe netten. We drinken koffie en stoppen bij het strand, waar de golven op de rotsen beuken.

De rode vlag wappert, maar drie oudere mannen duiken toch de zee in, zoals ze waarschijnlijk iedere dag doen. We rijden door naar Serreta, het beginpunt van de trail naar Lagoinha, ruim 7 km en bijna 500 meter klimmen en dalen. Als we de auto parkeren stopt een tractor en de bestuurder zegt dat het geen goede dag is voor de trail, de top ligt in de wolken, je ziet niks. Hij heeft gelijk, dat weten we, naar we gaan toch op pad. De wandeling is schitterend, veel naald- en loofbossen en eenmaal op de top, gemarkeerd door een stenen paal, zitten we in de nevel en hebben geen uitzicht, zelfs het Lagoinha, het lager gelegen kratermeer, is in nevel gehuld en amper te zien.

Om de natuur te sparen is het pad onlangs voorzien van houten trappen en bruggen, een aangename verbetering voor de wandelaar. Pas op de terugweg breekt de lucht voorzichtig open. We rijden door naar Ponta do Queimado, langs de rood/witte vuurtoren verder naar beneden naar de grillige kustlijn.

Op de kale rotsen broeden sterns en als je te dicht bij komt vallen ze je aan. Onophoudelijk beuken de golven tegen de kust. De zee is wild vandaag. Op onze volgende stop, Cinco Ribeiras, is de gele vlag gehesen, verboden te zwemmen en strandwachten zien er op toe dat dat ook niet gebeurt.

We sluiten onze dag af bij Restaurante Beira Mar, aan de haven in São Mateus da Calheta. ‘The place to be’ als het om vis gaat. We hebben niet gereserveerd, maar als we maar om 8 uur weg zijn, mogen we plaatsnemen. Hans gaat voor de Sopa de Peixe en de Espetada (spies met inktvis en garnalen) en An geniet van de Cherne grelhada (gegrilde tandbaars, alleen te krijgen op de Azoren). Terug in Angra do Heroísmo drinken we in ons barretje op de hoek nog koffie met een afzakkertje.

2 juli 2021

De dag begint met een COVID-19 test, in het Centro de Colheitas, net buiten de stad. De uitnodiging kregen we per mail. Het is niet druk, maar er zijn ook nog niet zoveel toeristen. De uitslag krijgen we in de loop van de middag op de mail. Blijft natuurlijk spannend, maar beide tests zijn negatief. Langs de kust rijden we naar Praia da Vitória. In Porto de Judeu stoppen we voor koffie en bekijken de fraaie Heilige Geestkapel van São Pedro.

Het eiland kent tientallen van deze kapellen. Hier wordt met elkaar de rozenkrans gebeden voor een klein altaar met Maria en Jezus. Bij Baia da Mós proberen 2 surfers zich staande te houden op de golven.

Bij Porto Martins stoppen we om een foto te maken van de mooie Império do Espírito Santo de Porto Martins e Despensa. Praia da Vitória heeft het enige zandstrand op Terceira met een mooie boulevard. Tijdens de lunch raken we in gesprek met een ouder echtpaar, oorspronkelijk van Graciosa, maar al zeker 40 jaar woonachtig in de States, vlakbij Boston. Iedere 2 jaar komen ze hier op familiebezoek, moeder is ondertussen 97, woont nog op zich zelf en kookt nog haar eigen potje. Ze hebben zelf ook een huis op Graciosa en zeggen dat we langs moeten komen. Graciosa is volgens hen het mooiste eiland en ze hebben fantastische zelfgestookte aguardente. We rijden door naar São Bras voor een wandeling door een saai eucalyptusbos met gemberplanten.

We lopen verkeerd en besluiten om te keren. Het meest opwindend zijn wel de 200 jaar oude karrensporen, uitgesleten in de rotsige bodem. We rijden door naar de Algar do Carvão, in het centrum van Terceira op ongeveer 550 meter boven zeeniveau,  een 2000 jaar oude, 100 meter diepe buis waaruit de vulkaan haar lava en as uitbraakte. Onderin de krater een klein kratermeer dat ‘s zomers droog valt. Mooi zijn de stalactieten van silicaat, ze groeien 1cm in de 100 jaar. Schitterend. Als we terugrijden naar Angra do Heroísmo zien we de afslag naar Furnas do Enxofre, een fumarolenveld.

Uit de gaten stijgt kokende hete stoom met H2S op, zwavelwaterstof dat stinkt. We worden gewaarschuwd op de paden te blijven. De vegetatie is hier specifiek, bijzondere, zeldzame mossen, bosbessen, varens, vingerhoedkruid, lobelia’s en struikheide. Een waardige afsluiting van het mooie Terceira.

We genieten nog van de Bacalhau en een lekker flesje witte wijn. De koffers zijn gepakt, morgenochtend om 09:05 vliegen we door naar Horta, op het eiland Faial.

Faial/Pico