Key West

8 april 2009

We staan op ons gemak op en ontbijten laat continentaal met slappe koffie, aanmaak limo en toast met jam. Na het ontbijt vertrekken we naar de Keys. Als we door de Everglades van Florida City naar Flamengo, het  einde van de weg 9336 rijden, komen we amper auto’s tegen. Een minuut op Lincoln Road, of later Duval Street in Keys, zie je meer mensen dan in twee dagen in de Everglades, terwijl de natuur van een overrompelende schoonheid is en het land niet aangetast of gehermodelleerd is door de mens.                   Het is fris, ook al schijnt de zon volop. Tegen 1 uur bereiken we Key West. We boeken een kamer in een typische Key West Inn, Chelsea House. Een groot houten huis, met achter- en bijhuizen, met veranda’s met Hillbilly’s schommelstoelen en achter een zwembad. De kamer is prachtig, een klassiek kingsize bed en ramen met blinden. Terwijl de nacht valt schommelen we, voorzien van een wijntje, op de veranda. We missen de klassieke zonsondergang op Mallory Square. We eten een burger in het Hard Rock Café Key West. ‘s Avonds is het stiller dan overdag. Veel winkels zijn dicht. In de kroegen is het druk, mannen en vrouwen hangen aan de bar en luisteren naar live-music. We wandelen terug naar ons hotel en drinken nog een whisky op de veranda.

9 april 2009

We slapen uit en ontbijten aan het zwembad. We pakken onze bagage in, checken uit en lopen het dorp in, op zoek naar het eind/begin van no. 1. Onderweg bezoeken we het oude huis van Ernst Hemingway, een prachtig huis met een mooie veranda op de eerste verdieping, een zwembad en een tuinhuis  met op de eerste verdieping de werkkamer van Ernst. En veel katten, heel veel katten. We lopen naar het meest zuidelijke punt van Amerika, passeren het meest zuidelijke hotel en huis en schieten enkele foto’s. Na een succesvolle jacht op een broekje, met op de linkerbil “KEY” en op de rechter “WEST”, in een fel rode kleur, voor de som van 6,42 Dollar inclusief tax, keren we via de Subway, voor een eenvoudige doch voedzame lunch, terug naar onze auto, die nog altijd op het parkeerterrein van het hotel staat. Even later zijn we weer op weg. We rijden de no. 1 in noordelijke richting. Geleidelijk aan veramerikaniseren we, we nemen de drive-in voor een koffie bij Starbucks, we kopen bier en chips bij de pomp en zoeven, waarbij we ons keurig aan de snelheid (minimaal 35 M / maximaal 55 M – nog geen 100 KM per uur) houden, over de Upper en Lower Keys. Automobilisten houden zich hier  bijna allemaal aan de snelheid en gedragen zich in het verkeer zeef hoffelijk. Mis gaat het, als er drank in het spel is.
We stoppen bij Bahia Honda Key (State park), nemen een duik en warmen ons aan de zon, die vandaag onafgebroken schijnt. De lucht is strakblauw, de temperatuur stijgt ook. Gisteren was het koud voor de tijd van het jaar. Als de zon begint te dalen breken we op en rijden we door naar Florida City. De Keys liggen achter ons. Bladerend in onze gids lezen we dat we nog niet de helft gezien hebben. We hebben niet gevist (zal waarschijnlijk nooit gebeuren), maar ook niet gesnorkeld (wat jammer is). We nemen een ander, duurder motel (69 dollar in plaats van 59 dollar), brengen onze bagage op de kamer en rijden naar de KFC aan de overkant van de weg, minder dan 500 meter van het motel. We kopen kippen, fries en eten dit alles, terwijl King Kong op TV is, op onze kamer op. Na afloop zetten we koffie, het apparaat staat naast een koelkast en een magnetron, op onze kamer.

10 april 2009

Er wordt geschoten. Er klinkt geschreeuw. Er is ruzie. Auto’s starten, stemmen verheffen zich, auto’s rijden weg. Banden piepen. Dit is Amerika! ‘s Ochtends is de rust weergekeerd. Geen spoor van wat er ‘s nachts gebeurd is. We ontbijten in de lobby. Koffie, limonade, toast, jam en een hard gekookt ei. Op het buffet staat een wafelijzer, dat onafgebroken in gebruik is. Naast ons eten mensen verkruimelde wafels, ze blijven namelijk aan het ijzer plakken. We pakken de auto in en rijden weg. We rijden naar Biscayne National Park. We  nemen de verkeerde afslag en staan plotseling voor een groot hek, bespied door op afstand bedienbare camera’s. Voor ons ligt, zoals we later uitvissen, de energiecentrale van Miami en omstreken. De centrale draait op kolen, olie en kernenergie. Ze voorziet Miami van energie en houdt de hotels, kantoren, winkels, shopping Malls en huizen koel.  Het park omvat koraalriffen, waar je kan duiken en snorkelen, en mangrove bossen. Het park is bijtijds gesticht om te voorkomen dat de kust en het koraal geofferd zouden worden aan de vooruitgang. Ter plekke was een zeehaven voor de aan- en afvoer van olie voorzien. In het park hangen nog foto’s van mensen die protesteerden tegen de afgelasting van de plannen, de vooruitgang! Geld regeert de wereld. Respect voor de aarde, de biotoop, waar je als mens deel van uitmaakt, ontbreekt.

Via The Old Cutler Road rijden we naar Miami. Onderweg bezoeken we Deering Estate en Vizcaya Museum  & Gardens. Het museum is de moeite waard en geeft goed inzicht in hoe rijke amerikanen begin 1900 leefden en werkten. De europese invloeden zijn goed zichtbaar. In de tuinen laten tientallen jonge meisjes, rond de 15 jaar, zich in gehuurde ballroomkleding en verleidelijke poses, in het bijzijn van trotse opa’s, oma’s, ouders,  broers en zussen, uitgebreid fotograferen. Een oude Cubaanse traditie, die voortleeft in Miami bij de rijkere cubanen. De eerste taal in Miami is mijns inziens niet Engels, maar Spaans. Veel mensen spreken ook alleen die taal. Over inburgering gesproken! Amerika, het beloofde land, ook voor Geert Wilders!

Tegen het vallen van de avond bereiken we Miami Beach en nemen onze intrek in het James Hotel, James Avenue.  Een kleurrijk hotel dat in de verte, heel in de verte, doet denken aan Gaudi. We bellen Karin op dat we zijn gearriveerd. Zittend op de veranda voor het hotel, praten we drinkend en snoepend de hele avond bij.

 Miami

Passie