Santiago de Compostela – Fisterra

19 september 2018

Santiago de Compostela 

Het hoogtepunt van de dag is het knuffelen van Jacobus, die centraal staat in het blinkende altaarstuk. Duizenden zijn ons voorgegaan, duizenden zullen ons volgen. Jacobus is al helemaal glad afgesleten. Het was eigenlijk het 2e hoogtepunt. Het eerste was uitslapen. Ik word om half 8 wakker, An 9 uur. De kamer is klein maar schoon en nieuw. We genieten er volop van. We houden siësta. ’s Avonds eten we weer met onze ‘camino familie’. Elisabeth is sinds gistermiddag afgehaakt, wat we allemaal prima vinden.

20 september 2018

Santiago de Compostela – Pontemaceira 

Gisteravond hebben we op passende wijze afscheid genomen van Josefien, die nu al weer terug is op Belgische bodem en Griet, die net als wij naar Fisterra en Muxia loopt, alleen veel sneller. Met hen hebben we een prachtige camino-vriendschap opgebouwd, ondanks het leeftijdsverschil. Maar we zullen hen zeker terugzien bij de opening van onze ‘Santiago-expositie’, waarvan de contouren steeds scherper worden. Na een heerlijke douche lopen we om half 8 langs de kathedraal de stad uit. Bij een barretje nemen we een Amerikaans ontbijt met heerlijke pancakes. Vandaag de eerste van 5 etappes naar Fisterra. De route de stad uit verrast. In een mooi parkje met schitterende oude bomen vinden we de eerste aanduiding, 89,586 km naar Fisterra en 86,482 naar Muxia. Al snel zitten we midden in de natuur. De hoogteverschillen zijn fors vandaag. De klim naar de Alto do Mar de Ovellas, 3,5 km, vergt veel inspanning. De nevel hangt tussen de bergen, het is zelfs een beetje koud. Regelmatig komen we door hele kleine dorpjes van een huis of 10, maar de barretjes en de kerkjes blijven uit.

Wat erg verschilt met de camino naar Santiago is dat hier ogenschijnlijk meer rijkdom is, de huizen zijn mooier en groter en stuk voor stuk goed onderhouden. Als er dan eindelijk een bar is drinken we koffie. Het blijft nevelig en soms lijkt het zelfs of het regent en na zelfs maar 1 dag rust, voelen de spieren toch een beetje stram aan. Maar het camino gevoel is wel weer terug, geen zwermen mensen zoals na Sarria, maar weer de echte peregrino’s, die elkaar een ‘buen camino’ wensen. Rond een uur of 1 komt dan eindelijk de zon ook te voorschijn.

In Pontemaceira Vella, ons einddoel voor vandaag, drinken en eten we nog wat met schitterend uitzicht op de mooie 15e eeuwse brug over de Rio Tambre, terwijl we wachten op iemand van Casa Gasamans, dat op zo’n 2,5 km van de camino ligt en waar we voor vannacht een kamer hebben geboekt, die ons ophaalt en morgenochtend op dit punt ook weer terug zal brengen. We hebben een romantische kamer met badkamer met een bubbelbad, uitzicht op het zwembad, inclusief diner en ontbijt. Het is echter te koud om te zwemmen. Als we aan de rand van het zwembad zitten met een heerlijk flesje wijn drijven donkere wolken over ons heen.

Vannacht en morgen wordt regen voorspeld. Morgen gaan we naar Vilaserio en ik bel met Casa Vella Hostel om een kamer te boeken. Telefonisch. De vrouw spreekt geen Engels en ik geen Spaans. Ze roept de hulp in van een peregrino in. In het Engels leg ik uit dat ik een 2-persoonskamer wil boeken voor morgen.  De peregrino geeft aan wat de mogelijkheden zijn. Al direct meen ik de stem te herkennen. Het blijkt Griet te zijn, hoe hilarisch. De lucht is nu loodgrijs.

21 september 2018

Pontemaciera – Vilaserio 

Als we opstaan hangt een grijze deken over het land, maar het regent niet. Vandaag worden we louter nat, omdat we in de wolken lopen. Het ontbijt is fantastisch, scrambled eggs, ham, kaas en 5 soorten taart, of waren het er 6! We worden bij de brug over de Rio Tambre weer afgezet. Volgens onze chauffeur staat er extreem weinig water in de rivier. Als hij vertelt dat in natte perioden het water zo hoog staat dat zelfs het restaurant onderloopt, probeer ik mij daarvan een voorstelling te maken, maar dat lukt niet. We steken de brug over en komen bij de Capilla de San Blas, die gesloten blijkt. We wandelen het dorpje uit en lopen over een idyllisch pad langs de Rio Tambre, die we trouwens regelmatig oversteken. In Negreira stoppen we voor koffie. Een nietszeggend stadje met slechts één hoogtepunt, de passage onder de bogen van de 18e eeuwse Plazo de Cotón en zelfs die zijn niet echt mooi. De achterliggende kerk is gesloten, terwijl een man de twee klokken om beurten beiert.

Na de poort staat een mysterieus beeld. Het beeld heeft 2 kanten met een doorkijk; we kunnen nergens lezen waar het precies voor staat, zodat het gissen (en spannend) blijft. Na het dorp nemen we de alternatieve camino langs de Rio Tambre, die op een gegeven moment samenkomt en overgaat in de Rio Barcaia, de wandeling is prachtig. Vervolgens gaat de camino flink omhoog, door de bossen met eucalyptussen en dennen en af en toe wat huisjes en een gesloten kerkje. Maar kilometers lang is er geen bar te bekennen, dus ook geen koffie of stempels. Theo, de Nederlandse vrijwilliger van de ‘Huiskamer van de Lage Landen’ in het pelgrimsgebouw in Santiago, had ons al verteld dat de camino naar Fisterra een kroegentocht is, omdat je stempels alleen in de barretjes kunt krijgen, maar zelfs dat lijkt vandaag niet erg te lukken. An is aan het einde van haar latijn. De ibuprofen is uitgewerkt en de albergue is te dichtbij om een nieuwe te nemen.

In A Pena worden we verleid door de macaroni met kaas op de menukaart. Macaroni met daarover plakken jonge Edammerkaas. Flauw, droog en vooral smakeloos. Zelfs met een glas rode wijn valt het niet mee de hap naar binnen te werken. De macaroni ligt als een blok beton in onze magen. Maar, we hebben wel een stempel gescoord.

Het diner in Casa Vella, waar we een leuke 2-persoonskamer met eigen badkamer hebben, bestaat uit flauwe pompoensoep, koud vlees en sla en is niet erg voedzaam. Het toetje van appelmoes uit eigen tuin met veel kaneel en een vleugje yoghurt zet ook geen zoden aan de dijk. De koffie is nog van vanmorgen en wordt opgewarmd in de magnetron. Het likeurtje, aangeboden door het huis, is voortreffelijk en onze gastvrouw is schattig!

Aan tafel dit keer 2 Duitse meisjes, een moeder en dochter uit Nederland, een Nederlandse jongen die duidelijk op de versiertoer is met één van de Duitse meisjes, en 2 dames uit Malta. De gesprekken zijn oppervlakkig en echt gezellig is het niet. Morgen de 3e dag. IJs en weder dienende nog 4 wandeldagen daarna. De weersvoorspelling is goed.

22 september 2018

Vilaserico – Olveiroa

Vannacht waren er geen ‘pieps’ die ons aanvielen, maar muggen! Midden in de nacht start Hans zijn anti-mug beweging. Het ontbijt is goed, vers geroosterd brod met boter, zelfgemaakte jam en koffie. Na de free hug van oma en de gebruikelijke fotoshoot gaan we op stap. De nevel hangt nog over het land, maar het belooft een mooie dag te worden. We genieten van de prachtige vergezichten. We stappen lekker door, ons gemiddelde, inclusief plaspauzes en fotostops, ligt rond de 4 km per uur. De route loopt zoals beschreven inderdaad veel over asfalt, maar is beslist niet vervelend. Het landschap verandert langzaam. Het wordt ruiger. Wolken, meegevoerd met de wind van zee, die tegen de middag opstak, trekken over ons, maar al snel lossen de wolken op en schijnt de zon weer onbarmhartig.

In Santa Mariña drinken we koffie, waarna we onze camino vervolgen over een smalle weg die ons door wat naar koeienpoep stinkende gehuchtjes en langzaam maar zeker naar boven voert. Het laatste stuk is zelfs pittig te noemen, maar het uitzicht maakt veel goed. We kijken uit over het Embalse de Fervenza, een groot stuwmeer. We dalen af naar Lago waar we onze dorst lessen met koude drankjes. Nog zo’n 8 km hebben we voor de boeg, grotendeels langs de weg, het landschap met de blauwe hemel daarachter maakt het allemaal goed.

In Ponteolveira steken we de Rio de Mazaricos over, over een smalle brug, terwijl een motorclub op hun dure motoren vanaf de andere kant de brug inneemt. Erg veel ruimte geven ze ons niet. De laatste 2,2 km naar het Hórreo Hostel in Olveiroa zijn wel lange kilometers.

We hebben een kleine, maar nette kamer, een prima badkamer en het biertje dat we bij aankomst achterover slaan is een streling voor de tong. We stoppen onze vuile kleding maar weer eens in de wasmachine en droger, dan kunnen we er weer een weekje tegen. Het is gezellig druk. Buiten de 2 dames van Malta zijn we de andere peregrino’s van afgelopen nacht uit het oog verloren.

23 september 2018

Olveiroa – Corcubión 

Het is druk aan het ontbijt en nog drukker als we moeten afrekenen, zodat we pas om half 9 vertrekken. Er staat vandaag net iets meer dan 20 km op het programma. Vannacht heeft het wat geregend en nu is het bewolkt. De eerste kilometers zijn sprookjesachtig mooi en doen erg denken aan een Oostenrijks landschap. In Hospital stoppen we voor koffie en laten we een broodje ham inpakken voor onderweg. Het pad is verhard, soms een stukje langs de weg, maar voor het grootste deel door dennen- en eucalyptusbossen met uitbundig bloeiende heide en gele brem.

Bij een oud kerkje en een bron eten we ons broodje en drinken water uit de bron. De etappe is mooi. Als we aan de afdaling vanuit de bossen naar Cee beginnen, komt de zon door en schittert de zon in het water van de Atlantische Oceaan. We zien zelfs Fisterra en de vuurtoren liggen.  In Cee laten we ons op een terras vol borrelende Spanjaarden neervallen. We zijn er nu bijna, dus gaan we aan het bier, An bier met lemon. Overheerlijke tapas, gefrituurde sardines en tortilla, gaan rond. An bestelt een tosti. Een 2e biertje slaat ze af, ze neemt Aquarius Lemon.

Ons hotel in Corcubión, Casa da Balea, ligt op de camino, maar we moeten wel een paar steile trappen op. De dame die ons in de keuken ontbiedt is niet echt vriendelijk en praat geen Engels, alleen als het op betalen aankomt. We hebben de Greenpeace kamer en daar valt niets op aan te merken. Na een heerlijke douche duiken we het doodse stadje in, alles is gesloten, behalve de kerk waar we nog een mooie stempel scoren.

24 september 2018

Corcubión – Fisterra 

Het einde van de wereld, Fisterra. Daar waar water en hemel elkaar raken, daar waar je van de wereld valt. Het is nog niet zo lang geleden dat de mens dacht dat de aarde plat was. Door anders te kijken en te denken kwam Galilei tot de beroemde uitspraak ‘Toch draait de aarde om de zon’. De clerus hield deze denkwijze tegen. Het fundament wankelde. De kerk hield krampachtig vast aan bestaande waarden, tradities. Het nationalisme dat in Europa en ook in Nederland de kop op steekt, bant ook alle veranderingen, vernieuwingen uit. Handhaaf de bestaande orde. Eerst ik, de rest kan stikken. Dit beeld is in strijd met het beeld dat de Camino oproept, gelijkheid, behulpzaam, belangstellend, open. Open is ook het landschap. Voor ons schittert de Atlantische Oceaan. Achter ons de beboste bergen van het vruchtbare Galicië. In de bergen het vee, in de zee de vissen. Hier wordt nog kleinschalig gevist. Nog niet zo lang geleden werd hier gejaagd op de walvis.

Het pad gaat in Corcubión al steil omhoog. Het is smal en aan weerszijden ommuurd. Eenmaal boven heb je mooi uitzicht op de baai. Het ene vergezicht is nog mooier dan het andere.. Door enkele kleine dorpjes en mooie bossen bereiken we Praia de Estorde, een verlaten strandje waar de enige bar te huur of te koop is.

In Sardiñeiro drinken we koffie, en ook hier is het strand verlaten. We klimmen weer omhoog en zien vissers druk bezig met het repareren van de netten en de manden voor de kreeften. Via het bos vervolgen we de Camino totdat we oog in oog staan met de Atlantische Oceaan en Fisterra in de baai.

We lopen over het mooie, brede strand naar het dorp, waar we de Camino weer oppakken naar ons hostel Oceanus, waar we voor 2 nachten een kamer hebben geboekt. We zijn te vroeg, ze zijn nog aan het schoonmaken. We laten de rugzak achter, lunchen, met een biertje en een glas rode wijn en halen ons certificaat op voor de etappe van Santiago naar Fisterra. Om 5 uur beginnen we aan de laatste 3,5 km naar Cabo de Fisterra, de vuurtoren, naar het 0,00 punt. We eten iets kleins op de kaap, voordat we de zon in de zee zien zakken. Het stormt, lastig en fris, maar fijn omdat er geen wolkje aan de hemel is. Een ongeschonden zonsondergang.

Als we in colonne teruglopen naar de stad, zien we aan de andere kant van de baai de maan zich los maken van het land. Onder ons de kliffen. Op het water nog een paar bootjes die richting haven varen. Het einde van een mooie dag, het bijna-einde van een mooie voetreis. Een kralensnoer van hoogtepunten.

Fisterra – Muxía – Santiago de Compostela